[Fic] Prince of tennis: illusion

ลำดับตอนที่ #2 : - FADE -

- FADE -

Pairing : Tezuka X ??? 


- - - - - - - - - - 


เคยมีคนบอกว่า วันฝนตกจะทำให้เจ็บแผลเก่า 

เทะสึกะได้แต่ยืนจ้องมองหยาดน้ำฝนที่ร่วงหล่นลงมาราวกับภาพฉายช้ำ 

ท้องฟ้าที่มืดครึ้ม กับเสียงน้ำฝนกระทบผิวกระจก ล้วนเป็นสิ่งที่ตอกย้ำความเหงาได้อย่างดีเยี่ยม

ทั้งๆที่เป็นฤดูหนาวแท้ๆ ทำไมถึงมีฝนตกลงมาได้

“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย เทะสึกะ” เสียงเพื่อนร่วมห้องตะโกนดังมาจากโต๊ะอาหาร

ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกับนัยน์ตาสีเดียวกัน กำลังก้มหน้าก้มตาจัดจานอาหารบนโต๊ะไม้

โอชิทาริ ยูชิ อดีตสมาชิกทีมเฮียวเท ที่เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมถึงจับผลัดจับพลูมาเจอกับคนๆนี้ที่เยอรมันได้ 



แต่ก็คิดว่าคงไม่ใช่โชคดีนัก เพราะคนๆนี้เป็นประเภทที่เค้าไม่ชอบเอาเสียเลย

“เอาแต่เหม่อ อย่าบอกนะว่าคิดถึงบ้าน” 

เทะสึกะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“มาอยู่ที่นี่ตั้ง 5 ปีแล้ว จะเป็นไปได้ยังไงกัน” 

โอชิทาริขยับรอยยิ้มขึ้น เมื่อได้ยินประโยคตอบกลับแก้วชาสีขาวถูกยกขึ้นจิบพอเป็นพิธี ตามแบบฉบับคนชอบวางมาด ดวงตาสีน้ำเงินเป็นประกายวับเมื่อนึกเรื่องสนุกขึ้นมาได้

.

“งั้นก็หมายความว่า เป็นอย่างอื่นสินะ หรือว่า…คิดถึงคนที่นายทิ้งเค้ามาล่ะ?”

สายตาขุ่นเคืองแบบปิดไม่มิดพลันปรากฏบนดวงตาคู่คม ชนิดที่ว่าหากเป็นเด็กเล็กๆเจอเข้าคงร้องไห้จ้าตั้งแต่แรกเห็น
.

โอชิทาริยักไหล่ คิดเอาว่าเขาคงพูดแทงใจดำเทะสึกะเข้าเต็มๆ ถึงได้ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนอย่างนั้น

 “เฮ้อ นายเนี่ยชอบคิดแต่เรื่องไร้สาระ ถ้าเป็นชั้นล่ะก็...”

“พอได้แล้วโอชิทาริ!”  ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค น้ำเสียงแข็งกร้าวของเทะสึกะก็ขัดขึ้นซะก่อน

ยูชิชูมือขึ้นเป็นท่ายอมแพ้

“ก็ได้ๆ เดี๋ยวอาหารเช้าจะหมดอร่อย ชั้นขี้เกียจมีเรื่อง”
.

นั่นมันควรจะเป็นคำพูดของเขาต่างหาก เทะสึกะคิด
.
.

มื้อเช้าดูจะจืดชืดลงทันตา ช่างวันเป็นที่แย่เหลือเกิน ทั้งฝนที่ตกติดต่อกันตั้งแต่เมื่อคืน 
ไหนจะเรื่องที่ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาเป็นประเด็นเมื่อครู่อีก

ทันทีที่จัดการอาหารเช้าเรียบร้อย เทะสึกะก็จัดการเก็บหนังสือใส่กระเป๋าของตัวเอง แล้วออกจากหอเพื่อนเดินทางไปห้องสมุดในเมือง   เนื่องด้วยว่าหากอยู่ในหอต่อไปคงมีแต่เรื่องฟุ้งซ่านมาคอยกวนสมาธิ

ร่มสีเข้มถูกกางขึ้นเป็นที่กันหยาดพิรุณอันเย็นเยียบ ยามนี้ผู้คนบนท้องถนนดูบางตาลงไปบ้าง 
พื้นถนนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ทำให้จังหวะการก้าวเดินต้องเป็นไปอย่างแช่มช้า 

เทะสึกะยกนาฬิกาที่ข้อมือขวาขึ้นมาดู หน้าปัดบอกเวลา 9โมงตรง

คงอีกราวๆครึ่งชั่วโมง คงจะถึงห้องสมุด 

ดวงตาสีเข้มละสายตาจากหน้าปัด ไปยังทางเบื้องหน้า

ก่อนหน้านั้น ถ้าฝนหยุดตก ก็คงจะดี....
.
.
.
.
.

------------------

มืดไปหมดเลย

ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ...?
.
.

ลำแขนซีดเซียวกุมเข้าหากันแน่น มีเพียงจังหวะลมหายใจสั่นๆเท่านั้นที่ทำให้เขาแน่ใจว่ายังมีชีวิตอยู่

เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้กันแน่ ...ไม่ว่านึกยังไงก็นึกไม่ออก
เหมือนกับว่าสมองชาไปหมด

แม้แต่ภาพตรงหน้าก็ยังพร่ามัวจนมองแทบไม่เห็น

เราจะตายรึเปล่า… ถ้าหากว่าเป็นอย่างงั้นล่ะก็…

หยาดน้ำตาอุ่นๆไหลอาบแก้ม เมื่อความรู้สึกสิ้นหวังเข้าจู่โจม

ทั้งๆที่ยังไม่พบเลยแท้ๆ อยากเจอ อยากเห็นหน้าอีกซักครั้ง

“อยากพบคนๆนั้นอีกครั้งเหรอ”

คำถามที่ราวกับอ่านใจได้ ทำเอาดวงตาคู่หวานเบิกโพลง ด้วยความตระหนก

เสียงนั้น เป็นเสียงที่เค้ารู้ดี และคุ้นเคยยิ่งกว่าใครๆ

เป็นไปได้ยังไงกัน…

“อยากจะพบรึเปล่า”

ความมืดเบื้องหน้าค่อยๆหายไปคล้ายกับหมอกที่จางลง เงาของร่างนั้นค่อยๆปรากฏขึ้นในธารจักษุ

เขามองเห็น... เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นไหวตามแรงลมน้อยๆ รอยยิ้มบางที่ประดับบนริมฝีปาก

และเสี้ยวใบหน้าที่เห็นทำให้ต้องตกตะลึงเสียกว่า ทว่าร่างเล็กก็พยักหน้าช้าๆเป็นสัญญาณตอบรับ

ไม่ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นอะไร หรือเป็นใครก็ตาม 

หากคำขอนั้นสามารถบรรลุได้ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องลังเล

เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองอย่างสงบนิ่ง ยกมืออุ่นๆขึ้นโอบอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้ายออกไป

“ถ้าอย่างนั้น เธอก็ไปหาเค้าสิ”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ร่างสูงยืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูไม้ ก่อนตัดสินใจเก็บร่มแล้วแขวนทิ้งไว้ด้านหน้า

กลิ่นกระดาษเก่าๆ ปะปนกับกลิ่นของฝน ที่จนแล้วจนรอดก็ไม่ยอมหยุดตก

ประตูบานหนาถูกผลักอย่างเบามือ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวน เทะสึกะเลือกเดินเข้าไปด้านในสุดของห้องโถง

มันเป็นมุมประจำที่เขามักจะนั่งอ่านหนังสือเสมอ 

หนังสือปกแข็งสองสามเล่มวางซ้อนกันก่อนที่จะเอามาอ่านตามคิว 

หากแต่บรรยากาศผิดจากที่เคยทำให้รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ

 .
.

หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น?


ขอให้คิดไปเองทีเถอะ 


เด็กหนุ่มรำพันเงียบๆ แล้วเลือกที่จะปล่อยให้เวลาดำเนินผ่านพ้นไปอย่างไร้เสียง....

.
.
.
.
.
.







to be continue...

- - - - - - - - - - -


มันต้องสั้นไปแน่ๆ จบแบบให้งงเล่น? และเป็นตอนที่แต่งออกมาปั่นหัวคนอ่านให้งง แต่คิดว่าเดาไม่ยากมั้ง?
(ถูกรึเปล่าอีกเรื่อง แต่ว่าลองเดาก็ได้นะคะ อยากรู้ว่าเดากันยังไง)
คนแต่งก็เริ่มงงแล้วนะเนี่ย บทเทะแต่งยากจริงๆ

ยืนยันว่าไม่ใช่ AU fic นะคะ แต่ชักจะใกล้เคียงซะแล้วสิ - -"


ตามจริงตั้งใจจะอัพให้เร็วกว่านี้ แต่โดนยิงมุกใส่ว่า 

"เทะสึกะไปซื้อไส้กรอกที่เยอรมันเดี๋ยวก็กลับมา" อารมณ์จะแต่งต่อเลยมลายหายไปทันตาเห็น... 



ฮือ  ฉันนี่มันนักเขียนสอบตกจริงๆ!!