คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
Chapter 8
“เฮ้ คุณซามุไรนี่นา” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง เรียกให้ทาคาสึกิหันไปพบกับเด็กหนุ่มผมสีส้มอมแดง พร้อมรอยยิ้มหวานเหมือนเคยทุกครั้งที่เขามา
“เหอะ แกอีกแล้วเหรอ ไม่ได้เจอกันนานนะ” สบตาคู่สวยสักครู่ ก่อนจะหันหลังกลับ ทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วเดินต่อไปยังห้องอาหาร ขณะที่คามุอิหันไปสั่งอาบุโตะให้ออกไปก่อน รอให้ทางเดินมีเพียงเขาสองคน แล้วเข้ามาเกาะแขนอย่างเป็นธรรมชาติ ผ่อนคลายแบบสุด ๆ อย่างที่ไม่เคยทำต่อหน้าคนอื่น...นอกจากเขา แค่คนเดียว
“คิดถึงผมบ้างรึเปล่า” เสียงหวานติดอ้อนหน่อย ๆ เรียกให้เขาอดไม่ได้ ลูบหัวมันไปทุกที ให้อารมณ์เหมือนอีกฝ่ายเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ แม้นิสัยจะไม่ใกล้เคียงเลยก็ตาม
คำถามที่มันถาม เขาก็รู้ว่ามันถามไปเป็นธรรมเนียมเฉย ๆ นั่นแหละ ไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่านั้น หรือ ถ้าจะมี ก็มีแค่ ‘คิดถึงร่างกาย’ บ้างรึเปล่าเท่านั้นเอง
ทาคาสึกิไม่รู้ว่าจริงๆแล้วคามุอิคิดยังไงกับตนกันแน่ ทว่า สำหรับเขา อีกฝ่ายเป็นแค่คู่นอนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง
“คืนนี้ฉันจะไปหา” เอ่ยปากออกมาเมื่ออยู่หน้าประตูและคามุอิยังไม่ยอมปล่อย กระซิบซ้ำไปอีกครั้งว่า เดี๋ยวจะถูกคนอื่นสงสัย จนในที่สุด เด็กคนนั้นก็ยอมแบบไม่เต็มใจ กดรหัสผ่าน รอให้ประตูเปิดตามคำสั่งซึ่งใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที
ก่อนประตูเปิดเพียงไม่กี่วินาที เด็กหนุ่มก็เขย่งตัวขึ้น จูบทับริมฝีปากทาคาสึกิแผ่วเบา ก่อนจะถอนออกแล้วก้มหน้า ซ่อนแก้มแดง ๆ ไว้ เก็บมันเข้าไป แล้วปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
ฝ่ายซามุไรหนุ่ม พูดได้ว่าไม่รู้สึกอะไรกับจูบนี้เลยสักนิด... นอกจากแวบหนึ่งเผลอคิดถึงคนที่ทิ้งตัวเองมา คนที่ในอดีตเมื่อเขาเผลอเมื่อไหร่ จะแอบจูบเขาแบบนี้ โดยเฉพาะตอนหลับ ราวกับเป็นจูบราตรีสวัสดิ์ที่อีกฝ่ายเขินจนไม่กล้ายอมรับอย่างนั้นแหละ
ที่รู้ก็เพราะ เคยมีครั้งหนึ่งสะลึมสะลืออยู่ แล้วคาซึระก็ก้มหน้ามาจูบเบาๆ เหมือนเด็ก แล้วรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น โดยไม่รู้ว่า ครั้งนั้นทำเอาเขาตาเบิกโพลง นอนไม่หลับไปครึ่งคืนเลยทีเดียว
คาซึระเป็นเด็กไม่ดี ชอบทำให้เขารู้สึกใจเต้นมากเกินไปอยู่เนื่อง ๆ เทียบกันแล้วทำให้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเขาตอนนี้กลายเป็นคนดีมาก ๆ ไปเลยทีเดียว
กระนั้น... ถึงอย่างนั้น... ยังไงก็ยังตัดใจจากเด็กไม่ดีนั่นไม่ได้อยู่ดี จากการที่ถูกจูบแล้วย้อนคิดไปถึงเรื่องวันนั้นยิ่งเป็นหลักฐานซึ่งมัดตัวจนดิ้นไม่หลุด กว่าจะรู้ตัว ก็รัก...จนไม่อาจหันไปมองใครได้อีก
บางที เขาอาจจะแก่แล้วก็ได้ วัน ๆ เอาแต่รำลึกหาอดีตกันแบบนี้น่ะ
อาหารมื้อค่ำระหว่างกองทัพอสุราและสลัดอวกาศฮารุซาเมะจบลงในที่สุด ทาคาสึกิปล่อยให้ลูกน้องทั้งหลายไปพักกันให้เต็มที่ ขณะที่ตัวเองเดินตามคามุอิผู้เป็นผู้บัญชาการคนใหม่ไป
คนอื่นอาจมองว่า เป็นการหารือของคนระดับผู้นำ มีเพียงเขาสองคนที่รู้สาเหตุที่แท้จริงของมัน
‘ห้องนอน’ ของคามุอิไม่เคยเปลี่ยน แม้จะได้เลื่อนขั้นไปมากเท่าไร ก็ยังเป็นที่เดิม ตกแต่งแบบเดิม ๆ เป็นหนึ่งในสถานที่ซึ่งเขาคุ้นเคยมากที่สุด รองจากเรือของตัวเอง และบ้านที่ใช้หลบซ่อนตัวของคาซึระ ไม่รู้ทำไมอีกฝ่ายไม่เคยเปลี่ยนสักที ทั้งที่ปัจจุบันน่าจะมีห้องนอนใหญ่กว่าใครได้แล้วแท้ๆ
ไม่รู้ทำไมถึงต้องจมอยู่กับห้องนอนเก่าๆ ห้องนี้ด้วยนะ
ความคิดนั้นไม่ได้รับการใส่ใจอีกต่อไป เมื่อเจ้าของห้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาโอบคอเขาไว้ก่อน พร้อมดวงตาเชิญชวนอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เขากระตุกยิ้ม แล้วโอบอีกฝ่ายลงบนเตียง สัมผัสผิวกายเนียนที่ถนอมไว้ราวกับให้เขาโดยเฉพาะ
และให้เฉพาะร่างกาย...ไร้หัวใจ
ถ้าทาคาสึกิตื่นขึ้นมากลางดึก คงจะได้เห็นภาพของเด็กหนุ่ม คู่นอนของตัวเองลุกขึ้นมานั่งเหม่ออยู่คนเดียวอย่างไร้จุดหมาย เหลือบมามองเขาเป็นระยะ ๆ ราวกับรวบรวมความกล้า แล้วค่อย ๆ ก้มหน้าลงมา ใช้ริมฝีปากแตะกันอย่างแผ่วเบา โดยที่ผู้ถูกสัมผัสไม่มีทางได้รู้ตัว
จูบที่ปาก ความหมายคือ ฉันรักเธอ
ทาคาสึกิอาจจะหัวไวและเร็วกับเรื่องของคนรักและศัตรูหัวใจ แต่คงไม่ใช่กับคนที่แอบรักอยู่ข้าง ๆ โดยใช้ร่างกายเป็นข้ออ้างแบบนี้ สำหรับหมอนั่นเขาคงเป็นแค่เด็กแก่แดดที่ไม่อาจแทนที่คนที่ถูกรักได้สักที
ถึงอย่างงั้น แค่ได้อยู่ข้าง ๆ ก็พอใจ แค่สัมผัสไออุ่นแค่ผิวกายก็ซึมลึก...จนไม่อาจถอนตัว
คาซึระกำลังหลบอยู่ในตู้เก็บของมืด ๆ พลางแอบลอบมองออกไปข้างนอก เห็นฮิจิคาตะ รองหัวหน้าปีศาจแห่งชินเซนงุมิกำลังเถียงอะไรก็ไม่รู้กับกินโทกิ โดยที่ฝ่ายหลังดูไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิด เอาแต่ทำหน้าปลาตาย กับส่ายหัว หนักเข้าก็แคะขี้มูกแล้วลูบหัวดำ ๆ ต่อ จนในที่สุด ฝ่ายนั้นก็ฉุนขาด กระทืบเท้าออกจากบ้านไป โดยมีเจ้าของบ้านโบกมือให้หยอย ๆ ตามหลัง
“ออกมาได้แล้วล่ะ” กินโทกิว่า พลางซดนมสตอเบอรี่บนโต๊ะ คาซึระจึงค่อย ๆ ออกจากที่ซ่อนตัว แล้วทรุดตัวลงนั่งที่ฝั่งตรงข้าม
“ขอโทษนะที่ทำให้แกต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย” เขาก้มหัวลงขอโทษอย่างที่ปกติไม่เคยทำ จนผู้เป็นเพื่อนทำหน้าแหยง เกือบขว้างกล่องนมใส่หัวเรียกสติ โชคดีที่ความเสียดายของอร่อยมากกว่าจึงยังไม่ได้โยนออกไป เปลี่ยนเป็นหาหมอนอิงแถวนั้นแล้วขว้างใส่แทน
“เอาจริง ๆ นะ แกทำเหมือนปกติเหอะ แบบนี้มันขนลุกว่ะ”กินโทกิเกาหัวฟู ๆ ให้ฟูหนักกว่าเดิม ซดเครื่องดื่มจนหมดแล้วยื่นไปแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าอีกฝ่าย “ถ้าสำนึกบุญคุณกันละก็... เอาไปทิ้งให้ทีดิ จะนอนแล้ว” ว่าแล้วก็โยนของในมือไปทันทีแบบไม่รอให้ฝ่ายนู้นเตรียมรับ โชคดีที่เป็นซามูไรที่ฝึกมาดี จึงไหวทันก่อนมันตกลงพื้น ทำท่าเหมือนอยากเขวี้ยงมันกลับไปหาเจ้าของ แต่สุดท้ายก็ตัดใจ แล้วเอามันไปทิ้งแต่โดยดี
“ชิ ทำตัวซึ้งไม่ขึ้นเลยไอ้บ้า”
คาซึระบ่นงุบงิบ โยนกล่องนมลงถังขยะ แล้วกลับมานั่งที่เดิม ครุ่นคิดว่าชีวิตนี้ควรทำยังไงต่อไป
ถ้าจะกลับไปที่ซ่อนเก่าก็ย่อมได้ แต่ทาคาสึกิต้องหาเจอแน่นอน
เขา...ยังไม่พร้อมจะเจอหน้ากันตอนนี้ ตอนที่ยังลังเลอยู่ ไม่รู้จะจัดความสัมพันธ์กับคนรอบข้างยังไง
ถ้าพูดตามหลักการแล้ว กินโทกิคือคนรัก ทาคาสึกิคือศัตรู กระนั้น เมื่อต้องพูดสถานะที่เป็นอยู่ก็จะรู้สึกติด ๆ ขัด ๆ ราวกับยังเรียงความสัมพันธไม่ดีซะทุกที
ตอนเด็ก ๆ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมานั่งกังวลกับเรื่องแบบนี้ ตอนนั้น ความรักดูเป็นเรื่องที่ห่างไกล แค่จัดการเด็กสองคนที่ไม่ลงรอยกันให้เข้าที่ก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ไม่ต้องคิดถึงเอาสองคนที่ว่าเป็นคนรักเลย
ตอนนั้นเขายืนยันที่จะเป็นเพื่อนของทั้งสองคน เพราะ ‘มีเพื่อนเยอะๆ สิดี’
ทว่าตอนนี้ ‘มีคนรักเยอะ ๆ สิดี’ มันเป็นข้ออ้างของคนหลายใจมากกว่า
หรือ...ความจริง เขานี่แหละคือคนหลายใจ
สุดท้ายคาซึระก็ตัดสินใจกลับไปที่บ้านตัวเองสักครั้ง ไปคืนนี้แล้วกลับวันพรุ่งนี้ กินโทกิคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง ส่วนเรื่องทาคาสึกิ...ถ้าล็อกบ้านให้ดี แล้วย้ายไปนอนในห้องเก็บของ อีกฝ่ายก็คงไม่มีความอดทนพอจะหาหรอก...มั้ง
เขาเชื่อว่าฝ่ายนั้นไม่ได้รักเขาขนาดนั้น
อลิซาเบธรออยู่หน้าประตูบ้าน คาซึระย้อนกลับไปจูบราตรีสวัสดิ์คนที่หลับไปแล้ว พร้อมกับทิ้งกระดาษเล็ก ๆ บอกว่าจะกลับบ้านไว้อีกหนึ่งแผ่น ก่อนจะเดินออกไป สวมหมวกฟางเพื่อให้ไม่สะดุดตา เลือกเส้นทางที่มืดที่สุดเพื่อให้เดินกลับไปได้อย่างปลอดภัย ไร้เหล่าชินเซนงุมิมาก่อกวน
“จ๊อก...”
บนถนนที่เงียบสงบ ดันมีเสียงท้องร้องขึ้นมาขัดบรรยากาศซะได้ คาซึระหน้าแดง ก่อนจะสอดส่องหาร้านอาหารที่ยังเปิดอยู่ แล้วก็เหลือบไปเห็นร้านราเมงของคนรู้จักเข้าพอดี
“ท่านอิคุมัตซึ ขอรบกวนด้วยครับ”
“อ้าว ยังไม่โดนจับอีกเหรอ” หญิงสาวเจ้าของร้านหันมาทำท่าประหลาดใจ จนเขาหน้าหงิก เธอจึงหัวเราะแล้วแวบไปทำโซบะให้ ใช้เวลาไม่นานก็เอามาส่ง ก่อนจะได้โอกาสมองคนสวยแบบหัวจรดเท้าพร้อมพิจารณาอย่างจริงจัง
“ผอมลงรึเปล่า ฮึ”
คาซึระเพียงแค่ยิ้ม ก่อนจะซดอาหารโดยไม่คิดจะตอบ ทำให้อิคุมัตซึได้แต่ถอนใจ
“ให้ฉันทาย... มีเรื่องให้เครียด ข้าวปลาไม่ได้กินล่ะสิ เผลอ ๆ นายจะบางกว่าผู้หญิงบางคนอีกนะ” คนฟังซดน้ำซุปจดนหมดแล้ววางชาม หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปากเบา ๆ ก่อนจะหันมาถามหญิงสาวที่กำลังเก็บร้านพร้อมกับรอยยิ้ม
“ท่านอิคุมัตซึ”
“ว่าไง”
“สำหรับท่าน...ความรักมันดีรึเปล่าครับ...”
ขณะเดียวกัน ในอวกาศ ทาคาสึกินอนกึ่งเปลือยอยู่บนเตียง โอบเอวกัปตันของเรือเอาไว้ ส่วนคนที่โดนโอบก็ซุกเข้ามาใกล้ ๆ ราวกับลูกแมวหาความอบอุ่น ทว่า ในไม่ช้า ประตูห้องก็ถูกเคาะ เรียกคามุอิออกจากช่วงเวลาแสนสุขให้กลับมาเผชิญสู่โลกความเป็นจริง
“ว่าไง” เด็กหนุ่มออกจะอารมณ์ไม่ดีเล็กน้อย คว้าเสื้อมาใส่ลวก ๆ แล้วเปิดออกไปรับ พบอาบุโตะกำลังทำหน้าเฉยชาพลางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้
“แอบอ้างชื่อฮารุซาเมะ...ช่างหัวมันเหอะ แค่พวกมดปลวก ไม่ต้องไปใส่ใจ แค่นี้นะ ฉันจะนอนต่อ” คามุอิปรายตาอ่านเพียงแค่รอบเดียวก็ทำหน้าเหม็นเบื่อ โยนกระดาษทิ้งแล้วกลับไปนอน แต่บังเอิญคนอยู่บนเตียงตอนนี้ดันเกิดสนใจมันขึ้นมา
ใจความของจดหมายนั้นมีแค่ประโยคเดียว
ระเบิดที่เขตxxx
ปกติเป็นเรื่องธรรมดาที่ทาคาสึกิไม่เคยคิดจะสนใจ ดังแนวคิดว่า ใครจะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยวกับตน แต่กับเขตxxx ที่คาซึระอยู่นั่นมันก็อีกเรื่อง
ถึงอยากทำลายโลก ระเบิดให้มันเป็นจุณแค่ไหน ก็ไม่อยากให้คาซึระต้องมาเกี่ยวข้องไปด้วย
ร่างสูงลุกขึ้นแต่งตัวอย่างรวดเร็ว บอกลาคามุอิที่ได้แต่ยืนอึ้ง แล้วกลับไปที่เรือของตัวเองเพื่อสั่งให้ลูกน้องทั้งหลายนำเครื่องลงเอโดะอีกครั้ง
หวังว่าจะทัน ก่อนที่มันจะสายเกินไป
____________________________________________________________________________________________________
หายไปนาน...แฮะ...
(ขอโทษค่ะ)
โรคประจำตัวกำเริบ
อ่านงานตัวเองไม่ได้ OTL
เพิ่งสำนึกว่าบทบรรยายกากลงเรื่อย ๆ นับแต่แต่งนิทานภาษาไทยไป
เกือบหลุดสำนวนนิยายใส่ไปแล้ว
ถ้าปล่อยไว้สงสัยขึ้นต้นเหมือนนิยายแล้ว...เสร็จแน่-->เปลี่ยน-->กาก OTL
มีใครแนะนำวิธีบรรยายเมพ ๆ ให้บ้างมั้ย TwT
เรื่องฟิค ๆ
ใครอยากเปลี่ยนคู่บ้าง
สงสารคามุอิ TwT
แต่...ยังยืนยันคำเดิม
3P จ้ะ =w=
(ขอโทษนะคามุอิ...แต่สมการนี้เปลี่ยนไม่ได้ ไม่งั้นค่าจะเพี้ยน)<--สอบเลขมากไป 55+
@ท่านปลายฟ้า
ไปอ่านให้แล้วน้า
แต่เมนท์ไม่ได้ ไม่มี multiply
เลยแปะใส่ไอดีตัวเอง= =;;
ป.ล. อิจฉาบทบรรยายเล็กน้อยถึงปานกลาง ชิชิชิ//กัดผ้าเช็ดหน้า
ความคิดเห็น