คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
Chapter 6
“กินโทกิ”
ยามเช้าอันน่าสงบสุขของเขาถูกทำลายลงทันทีที่เจ้าตัวป่วนมาหาถึงที่ร้านรับจ้างสารพัด พร้อมดวงตาคู่สวยที่กลับมามีประกายสดใสดังเดิม พร้อมรอยยิ้มที่ส่งให้เขาอย่างมีความสุขที่สุด ทว่า กินโทกิตอนนี้กำลังปวดหัวตุบ ๆ จากการเมาค้างที่ไปดื่มมาเมื่อคืน จนไม่อาจเรียบเรียงสติได้พอ
“มานี่แต่เช้า มีอะไรล่ะ” หัวคิ้วขมวดเล็กน้อยแบบหงุดหงิด แต่คาซึระก็ไม่ได้ใส่ใจอารมณ์นั้น หันไปสนใจเรื่องที่จะพูดวันนี้มากกว่า
“ตอนนี้ ฉันมองเห็นแล้วนะ”มือข้างหนึ่งแตะที่ตาตัวเองประกอบคำพูด “เพราะฉะนั้น...ฉันเลยมาที่นี่เพื่อบอกลา”
ราวกับความง่วงหายไปเป็นปลิดทิ้ง กินโทกิตื่นเต็มตา เบิกตาปลาตายให้กว้างพอ ๆ กับไข่ห่านแล้วจ้องหน้าคาซึระอย่างตกใจ ใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะกลับมาสงบได้แล้วหันหลังกลับ
“นายเลือกหมอนั่น...อีกแล้วนะ” เขาเลือกที่จะหลบหน้าเพื่อไม่ให้เห็นสีหน้าน่าสมเพชของตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องแพ้ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดหวังไม่ได้ ทำให้ตัวเองต้องเจ็บเพิ่มขึ้นอีกครา หูพร้อมฟังคำบอกลาที่อีกฝ่ายกำลังจะพูด...เป็นครั้งสุดท้าย
จะไม่มีครั้งหน้าที่หลงผิดกลับไปชอบคนที่มีเจ้าของอีกแล้ว
“เปล่า...ฉันมาบอกลา ‘ความเป็นเพื่อน’ กับนาย”
อ้อมกอดจากด้านหลังพร้อมหัวสีดำซบลงที่ไหล่ขวา ริมฝีปากเอ่ยคำที่อ่อนหวานที่สุดเท่าที่เคยฟังมาพร้อมรอยยิ้มที่หวานไม่แพ้กัน
“ฉันมาทำตามสัญญาแล้วนะ...”
กินโทกิชะงัก หัวใจที่ถูกเสียดแทงกลับมาเต้นอีกครั้ง รัวเร็วยิ่งกว่าเดิม
“จากนี้...ฉันจะเป็นของนาย กินโทกิ”
ริมฝีปากแนบชิด เอวบางถูกรั้งเข้ามาใกล้ โอบเอาไว้แน่นเหมือนกลัวจะหลุดมือ ก่อนกินโทกิจะคว้าอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่าเข้าห้องนอน ปิดประตูแล้วสั่งให้อีกฝ่ายเงียบ ๆ เพราะคางุระที่อยู่อีกห้องอาจจะได้ยินเสียงจากกิจกรรมที่เขากำลังจะทำก็ได้ ก่อนชายหนุ่มจะผลักตัวคาซึระลงกับฟูกบนพื้น แล้วตามขึ้นมาทาบทับทันที
มือข้างหนึ่งดึงสายโอบิออกช้า ๆ พร้อมกับมองดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายตลอดเวลา เห็นทุกท่าทาง ทุกสีหน้าที่แสดงว่ากลัวและเกร็งแค่ไหน หลับตาปี๋ทันทีที่เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมทำหน้าแดงก่ำ
ซอกคอขาวมีรอยจ้ำทิ้งไว้ พอดึงกิโมโนออกยิ่งเห็นว่าข้างในมีเยอะกว่า แต่กลับไม่ทำให้ร่างกายนี้น่าสัมผัสน้อยลงสักนิด ถึงจะอดหงุดหงิดไม่ได้ที่เจ้าของรอยพวกนี้ไม่ใช่ตัวเองก็ตาม
“ซึระ ไหวมั้ย”
“อึ๊ อื้อ!”
เสียงครางเป็นคำตอบ ตามด้วยแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอเขาไว้ กินโทกิแทบทนไม่ไหว อยากจับกดคาซึระให้รู้แล้วรู้รอด แต่เขาก็รู้ดีว่ายิ่งเร่งไปก็ยิ่งเหมือนไปฆ่าตัวตาย ทำให้อีกฝ่ายกลัวมากขึ้นเท่านั้นเอง
“กะ กินโทกิ จับมือหน่อยได้มั้ย”
ไม่ต้องรอให้เอ่ยยาว เขาทำตามที่อีกฝ่ายขอทันทีโดยไม่ต้องคิด มืออีกข้างดึงกิโมโนหลุดลุ่ยให้ออกจากตัว ก่อนจะหันมาจัดการตัวเองบ้าง แทบรอไม่ไหวที่จะได้ลิ้มรสร่างกายนี้ แม้จะเคยทำมาแล้ว...แบบอีกฝ่ายไม่รู้ตัวก็ตาม
“ซึระ...รักนะ”
เอ่ยคำหวานพร้อมงับใบหูเล่นให้เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก ไม่มีแรงเถียงกลับ อารมณ์แปลก ๆ พุ่งขึ้นมา วาบในช่องท้องไปจนถึงเบื้องล่าง ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นอนนิ่งให้อีกฝ่ายดึงไปตามต้องการเท่านั้นเอง
“นาย...รักฉันหรือเปล่า”
คำถามเรียบ ๆ ฟังดูไม่ใส่ใจอะไร ขณะใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปบริการให้เขาถึงข้างล่าง แต่ทำเอาคาซึระพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะตอบยังไง ในเมื่อไม่ได้มีอีกฝ่ายในใจแค่คนเดียว...คำพูดที่ตอบกลับไป...มันคงไม่จริงใจเหมือนที่อีกฝ่ายพูดมา
“ขอโทษนะ รออีกหน่อยได้ไหม”
พระเจ้าอาจอยากเล่นตลก คนเรามีสองตา แต่กลับมีหัวใจแค่ดวงเดียว
เขามองคนสองคนพร้อมกัน แต่กลับต้องเลือกเพียงแค่คนเดียว...
นี่คือบทลงโทษของเขาสินะ
ทาคาสึกิมาที่บ้านหลังเดิมที่พักหลัง ๆ ชักจะกลายเป็นที่ซุกหัวนอน เดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อไปพบกับคนรักเหมือนเคย ทว่า คราวนี้กลับได้พบเพียงความว่างเปล่า ไร้วี่แววของคาซึระที่มักจะรอเขาอยู่ทุกคืน
“ซึระ...แก...”
คงไม่ต้องบอกว่าโกรธขนาดไหนที่โดนหักหลังจากคนที่รักที่สุด ปราดตามองไปรอบห้อง และพบกับขวดแก้วเล็ก ๆ ว่างเปล่าซึ่งเคยใส่ยาแก้พิษ วางคู่กับกระดาษโน้ตอีกแผ่น เขียนด้วยลายมือที่คุ้นเคยแม้ไม่ได้เห็นมานาน
ข้อความสั้น ๆ แต่ยืนยันการตัดสินใจของเจ้าตัวได้ดี
‘ขอโทษ’
ทำไมคนเขารักถึงชอบทิ้งเขาไปในที่ ๆ ไกลแสนไกลกันนัก...
“ทั้งอาจารย์...”
ทาคาสึกิเดินออกจากบ้าน ฝนปรอย ๆ ตกลงมาพอดี ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเปียกไปด้วยน้ำฝน
“ทั้งคาซึระ...”
ฝนเริ่มตกหนัก คนทั้งหลายรีบวิ่งหาที่หลบฝน ไม่ก็กลับบ้านเป็นการใหญ่ คงมีแต่เขา ที่ยืนอยู่หน้าบ้านของคนอื่น เงยหน้ามองฟ้าด้วยแววตา...อ้างว้าง
น้ำฝนหยดหนึ่งไหลลงจากใบหน้าลงสู่ดิน ในขณะที่เม็ดอื่น ๆ ก็ยังคงทยอยย้อมพื้นให้เปียกชุ่มโชก
น้ำฝนนี้ต่างกันตรงที่...เม็ดอื่น ๆ เย็นเฉียบ ในขณะที่เม็ดนี้อุ่นจัด ราวกับต้นกำเนิดไม่ได้มาจากฟากฟ้าอันไกลแสนไกล แต่อยู่ใกล้ ๆ แค่ตรงนี้นี่เอง
ตรงบ่อน้ำที่มีชื่อว่า ‘บ่อน้ำตา’
“ชินสุเกะ ไปเรียนได้แล้วน้า~”
คาซึระมาตามเขาไปเรียนเหมือนทุกที ต่อให้เขาขี้เกียจแค่ไหน แกล้งหลบเท่าไร อีกฝ่ายก็จะตามมาเจอจนได้ น่ายกย่องความพยายามนั้นซะจริง
เด็กชายมองลอดใต้ใบไม้ เห็นผู้เป็นเพื่อนมองซ้ายมองขวาจนผมยาว ๆ สะบัดไปมา ดูน่ารักน่าขันจนอยากหัวเราะ ยิ่งสีหน้าร้อนรนแบบนั้นยิ่งแล้วใหญ่ มือเล็ก ๆ กุมขมับอย่างกลัดกลุ้ม น่าแกล้งเป็นที่สุด...แต่เอาเถอะ วันนี้เขาใจดี จะช่วยลงไปเองก็แล้วกัน
“ทำหน้าเครียดบ่อยเดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก” ชินสุเกะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ห้อยหัวลงมาจากกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้พื้นที่สุดให้คาซึระตกใจเล่น เห็นอีกฝ่ายผงะถอยหลังแทบล้มก้นจ้ำเบ้า เสียงหัวเราะนั้นจึงดังขึ้นเรื่อย ๆ จนคาซึระหน้าแดงก่ำ ทำท่าจะหนีไปด้วยความอายนั่นแหละ เขาถึงยอมกระโดดลงมาดี ๆ แล้วลูบหัวอีกฝ่ายเป็นการง้อใหญ่
แน่นอนว่าต้องแอบเล่นผมนิ่มน่าลูบนั่นไปพร้อมกันด้วยถึงจะได้กำไร
ในไม่ช้าคาซึระก็หายงอน แล้วคว้ามือเขาไปจับพาเข้าห้องเรียนเหมือนทุกที
เสียแต่ที่วันนี้ ทิศทางที่ไป กลับไม่ใช่ทางนั้น
“ไปตามหากินโทกิต่อ”
น่าหงุดหงิด น่าหงุดหงิดซะจริง ๆ ทำไมพักนี้ หมอนี่ถึงจะต้องพูดถึงแค่ไอ้เด็กใหม่หัวหงอกหน้าปลาตายนั่นวะ!
“ไม่ต้องหรอกน่า เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ ไปเรียนเหอะ”
เขาพยายามลากคาซึระไปในทิศทางตรงกันข้าม แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเจ้าตัวก็ยังคงดื้อ ทำตามความตั้งใจของตัวเองอยู่ดี
จนชินสุเกะชักหมดความอดทน สะบัดมือทิ้งแล้วมองอีกฝ่ายอย่างโกรธ ๆ
“ถ้าแกจะไปหามัน เราก็ไม่ต้องคุยกันอีก!”
เพี้ยะ!
ครั้งแรกในชีวิตที่โดนตบหน้า แถมคนที่ตบ ก็ดันเป็นเพื่อน... เพื่อนคนสำคัญคนเดียวซะด้วย
“ทำไมแกถึงเอาแต่ใจนักนะ! ฉันเป็นเพื่อนหมอนั่น ก็ต้องไปตามสิ เหมือนที่ฉันตามแกนี่ไง!” เด็กชายเอ่ยเสียงดังแทบตวาดอย่างที่ไม่เคยทำ ขณะที่ชินสุเกะยืนอึ้ง เอามือแตะแก้มซ้ายที่โดนตบอย่างไม่อาจยอมรับความจริง
“สำหรับฉัน ทั้งแก ทั้งกินโทกิ ก็สำคัญพอกันทั้งคู่ ทำไมถึงไม่เข้าใจ!”
เอ่ยทิ้งท้ายด้วยเสียงห้วนจัดแล้วสะบัดหน้าหนี ไปตามหากินโทกิตามที่ตั้งใจไว้ ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้โอกาสเอ่ยแก้ตัวหรือเอ่ยแย้งใด ๆ เลย
ฝ่ายชินสุเกะ เพิ่งมาได้สติตอนคาซึระเดินจากไปได้สักระยะหนึ่งแล้ว ทว่าจะให้ตะโกนโต้ตอบไล่หลังไป...มันก็ออกจะดูเสียฟอร์มไปสักหน่อย วันนี้เขาไม่ผิด ฉะนั้นจะไม่เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อนเด็ดขาด ต้องรอจนกว่าคาซึระจะมาขอคืนดีนั่นแหละถึงจะยอมเอ่ยสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป
“แต่ฉัน...ไม่อยากให้แกเห็นหมอนั่นสำคัญ...
อยากให้แกมองแค่ฉัน...แค่คนเดียวก็พอ”
ผิดนักเหรอที่อยากเป็นเพื่อนคนเดียวของเพื่อนรัก ไม่อยากให้อีกฝ่ายมีเพื่อนใหม่ ให้เราได้อยู่ด้วยกันเพียงแค่สองคนก็พอ
ความรู้สึกแบบเด็ก ๆ ตอนนั้น กลับมาเป็นความรู้สึกหึงหวงอย่างหนักในตอนนี้
ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เป็นเพื่อนรัก หรือตอนนี้ ที่เป็นคนที่ ‘น่าจะ’ เรียกได้ว่าคนรัก เขาก็อยากเป็นคนสำคัญคนเดียวของอีกฝ่ายอยู่ดี
นี่คือความรักของเขา...
ความรักที่เห็นแก่ตัว ที่อีกฝ่ายไม่เคยต้องการ...
_____________________________________________________________________________________________________
หล่อเลวดราม่า!
ว้า ๆ เสียคะแนนใหญ่แล้ว คอนเซปต์หล่อเลวหายหมด 55+
สารภาพว่า เขียนคนโกรธไม่ได้เรื่องจริง ๆ
อาจจะเป็นเพราะนิสัยก็ได้มั้ง เวลาโกรธแล้วไม่ค่อยพูด
เลยไม่รู้ว่าเวลาโกรธแล้วควรจะพูดยังไง
ซึระ ตอนที่ชินสุเกะบอก ไม่ให้ไปตามกินโทกิน่ะ โกรธจริง
แต่ทากะ ตอนที่รู้ว่าโดนหักหลัง...มันไม่ใช่โกรธอ่ะดิ ออกไปทางเจ็บมากกว่า
ดราม่าซะขนาดนั้น อกหักสุด ๆ สงสารนะTwT
(แต่มันต้องโดนซะมั่ง ไม่งั้นไม่สำนึก=w=b)
คุณกินได้ 'กิน' แล้ว! (หมั่นไส้=3=)
พักหลัง ๆ คู่นี้จะนำมากไปแล้ว
ตอนหน้าก็...เอาบทไปอีกเต็ม ๆ + +
(ขอโทษนะทากะ...เผอิญว่า ไม่มีบทให้อ่ะจ้ะ(คิดไม่ออก))
ตอนหน้า รั่วนิดนึง หวานอีกหน่อย ซึ้งอีกนิด(จริงๆ )
...ชินสุเกะ โมเอ้ที่สุดในโลก><
(ไม่มีอะไร แค่บ้า=w=;;)
บอร์ดกินทามะ สงสัยจะเข้าไม่ได้แล้วอ่ะค่ะ
ไม่สามารถยื่นบัตรประชาชนให้ได้ (รูปบนนั้นมันอนาถเกินไป ไม่อยากให้เห็น= =)<<เหตุผลไร้สาระ...มาก= =;;
จะเอาทะเบียนบ้านให้ เดี๋ยวโดนถาม เอาไปทำอะไร... นั่นแล สรุปว่า สมัครไม่ได้เป็นพอ
OTL
แสดงว่า... ลงที่นี่ได้ที่เดียวแล้วนะ
เพราะฉะนั้น คุณ "ปลายฟ้า" นั่นน่ะ สารภาพตัวจริงออกมาได้แล้ว! =w=
ป.ล. ฉากซึระบ้า...เรทติ้งดีกว่าที่คิด
ผลคือ ตอนหน้า...ก็บ้าอีก 55+
ป.ล.2 ไม่ทวงเมนท์ก็ได้จ้ะ...รู้ว่ายิ่งทวงจะยิ่งหาย สำนึกในความผิดตัวเองแล้ว OTL
55+
ความคิดเห็น