คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
Chapter 7
“ฮะ! สปาผม?”
ขณะนี้ คุณกินกำลังยืนทำหน้าเอ๋ออยู่หน้าสถานที่นั้น ข้าง ๆ มีคาซึระทำหน้าดี๊ด๊าสุด ๆ อยู่ พร้อมอลิซาเบธถือหวีมาสางผมให้อีกต่างหาก เป็นภาพที่น่าหมั่นไส้อย่างหาที่สุดมิได้จริง ๆ
“ซึระ...งานอดิเรกแกเป็นแบบนี้เหรอ”
“ไม่ใช่ซึระนะ คาซึระต่างหาก!” เจ้าตัวตอกกลับมาอย่างอัตโนมัติ ก่อนจะสะบัดผมด้วยท่าทางเหมือนโฆษณาแชมพูสระผมของสาว ๆ ซึ่งจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าผมมันไม่ยาวจนฟาดหน้าเขาเต็ม ๆ เล่นเอาเจ็บไปเลยทีเดียว
“หัวหยักศกอย่างแกน่ะ ไม่มีทางเข้าใจผู้ที่มีผมงดงามอย่างฉันคนนี้ได้หรอก” คาซึระใช้มือสยายผมอีกรอบ จนกินโทกิหมั่นไส้ ทนไม่ไหว กระชากหัวมาทั้งอย่างนั้นแล้วส่งยิ้มฉีกกว้างอย่างน่ากลัวให้
“งั้นฉันช่วยไถเกรียนให้ดีมั้ย แกจะได้ไม่ต้องมาที่แบบนี้ให้เสียตังค์เปล่า” ใบมีดโกนที่ควักมาจากไหนไม่รู้ถูกชูขึ้นมาให้เห็น คาซึระสะดุ้งเฮือกแล้วแหกปากร้องลั่น
“เฮ้ย อย่าน้า~!”
ไม่ว่าจะพยายามยังไง กินโทกิก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมถึงต้องเข้าสปาไปเพื่อนั่งทำอะไรไม่รู้เป็นชั่วโมง ๆ ด้วย อย่างสระผมงี้...ไม่ได้เป็นง่อย ก็สระเองได้ ไดร์ผม...โกรกมันซะสองสามนาทีก็แห้งแล้ว เล็มผมแตกปลาย...ของแบบนั้น แค่กรรไกรราคาถูก ๆ หรือขอให้เพื่อนเล็มให้ก็ได้มิใช่หรือไง ทำไม ถึงต้องเอาเงินที่หามาได้ยากยิ่งมาผลาญกับของแบบนี้ด้วยนะ
ยิ่งเห็นสาวเล็กสาวใหญ่ ไปจนถึงสาวเทียม ต่างก็พากันกรี้ดกร้าดผมของมันแล้วยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ อย่างมันน่ะ มีอะไรดีตรงไหน ก็แค่มีวิกผมติดแน่นทนนานอยู่บนหัวมันเท่านั้นเอง!
ไม่ได้อิจฉาเลยสักนิดนะ!
“หัวแกนี่น่าตัดทิ้งจริง ๆ ว่ะ” สุดท้ายชายหนุ่มก็ทำได้เพียงนั่งบ่นเบา ๆ อยู่กับตัวเอง อ่านจัมป์เล่มล่าสุดซ้ำไปซ้ำมา เมื่อผู้เป็นเพื่อนไม่มีทีท่าจะเสร็จธุระกับสถานที่นี้สักที และในตอนนั้นเอง สาวใหญ่กล้ามบึกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาทางนี้ เอามือลูบผมเขาอย่างสนใจ
“น้ำยาดัดผมคุณภาพดีสุด ๆ เลยนะฮ้า สนใจมาดัดสักหน่อยหรือเปล่า ผมจะได้ไม่กลับมาเหยียดตรงอีกเลยไง”
ขอโทษนะที่ผมของคุณกินคนนี้มันหยักศกตามธรรมชาติ น้ำยาดัดผมยี่ห้อไหนก็ดัดไม่ได้ดีกว่านี้หรอก!
เมื่อโดนจี้จุดอ่อน อารมณ์ที่บูดอยู่แล้วเลยยิ่งบูดกว่าเดิม มุมปากเริ่มโค้งลงขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมดวงตาที่สื่อแววออกมาว่า ‘ไสหัวไปไกล ๆ’ ทว่ากลับไม่ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด เพียงแค่เขยิบเข้ามาใกล้กว่าเดิมในระยะน่าขนลุกแล้วพูดต่อ
“หรือถ้าเบื่อผมหยักศกแล้วจะมายืดก็ได้นะฮ้า รับรองว่าผมจะกลับมาตรงสลวยเหมือนเก่าแน่นอน”
ยัง มันยังไม่เลิกเข้าใจผิด แต่ก็ดีขึ้นหน่อยที่เป็นการเสนอให้ยืดอ่ะนะ ขืนตื้อให้ดัดต่อ เขาต้องหงุดหงิดแล้วประเคนหมัดใส่หน้ามันไปสักทีแน่ ๆ
แต่ข้อเสนอคราวนี้ชักน่าสนใจแฮะ...
ถ้าทำให้เขามีผมยาวสลวยสวยเหมือนพระเอกคนอื่น ๆ ได้ก็คงจะดี
ตังค์ในกระเป๋าที่ปกติงกยิ่งชีพ ใช้แต่กับของหวานและจัมป์ ถูกควักออกมาเพื่อจ่ายค่ายืดผมแพงแสนแพงทันที... ทว่า ถ้าผมมันเหยียดตรงได้จริง ๆ ก็ไม่ใช่คุณกินน่ะสิ
“คิกๆ” คาซึระพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่เมื่อออกมาจากร้าน เหลือบมองหัวผู้เป็นเพื่อนที่บัดนี้กลายเป็นยุ่งฟูหนักกว่าเดิมเพราะแพ้น้ำยา ก่อนจะสะบัดผมอีกที ให้คนซวยหมั่นไส้เล่น มีอลิซาเบธชูป้าย ‘... ฮ่า ๆ’ อยู่ข้าง ๆ จนกินโทกิเกิดอารมณ์อยากฆ่าคนขึ้นมาตะหงิด ๆ คว้าแขนคนผมยาวมาแล้วลากให้วิ่งออกจากเส้นทางปกติ อลิซาเบธวิ่งตามก็ไม่ทัน ได้แต่ยืนมองทั้งคู่ห่างออกไปจนลับสายตา
‘…ฮึ้ย!’
ก้างขวางคอได้แต่หงุดหงิดงุบงิบอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินกลับบ้าน หวังว่าคาซึระจะไปไม่นาน
ลองไปนานดูสิ กินโทกิได้โดนเชือดแน่!
“ฮึ้ย! แกทำอะไรวะ”
กินโทกิลากคาซึระมาหยุดที่ซอกตึก ก่อนจะพลิกตัวอีกฝ่ายให้หันหลังแล้วฝังหน้าลงกับเรือนผม กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ หอมกำลังดีเข้ามาในโสตประสาท สัมผัสนุ่มลื่นเหมือนผ้าไหม แขนสองข้างโอบเอวไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปได้ แม้ผู้ถูกกระทำจะพยายามต่อต้านสักเท่าไรก็แรงไม่พอ
“ผมเหมือนผู้หญิงแบบนี้ แก...แอบรึเปล่าเนี่ย” แผ่นหลังชิดกับแผ่นอก มีเพียงเส้นผมและผืนผ้ากั้นไว้ ขณะที่คาซึระรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนน่ากลัวว่าความใกล้ชิดตอนนี้จะทำให้อีกฝ่ายได้ยิน เอวของเขาเล็กมากถ้าเทียบกับแขนอีกฝ่ายที่รัดแน่นขึ้นทุกที ๆ จมูกเริ่มไม่หยุดที่ผมดังที่ตั้งใจไว้ตอนแรก กินโทกิเท้าคางลงกับไหล่คาซึระ ปล่อยให้ลมหายใจของตนรดซอกคออีกฝ่ายอย่างจั๊กจี้ จนใบหน้าสวยเริ่มแดง หยุดขัดขืนตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“ทำไมแกถึงไว้ผมยาวล่ะ”
มือใหญ่รวบเส้นผมที่กั้นระหว่างพวกเขาออกไป ถามคำถามที่คาใจมานาน ขณะที่ดันคาซึระให้ไปชิดผนัง จ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง ๆ เพื่อรอคำตอบ แม้อีกฝ่ายจะมีท่าทีอึกอักเพราะคำถามนี้ก็ตาม
“ก็...ให้เหมือนอาจารย์ไง” เขาตอบเสียงเบา ๆ พร้อมหลบตาอีกฝ่าย เสไปมองทางอื่น เพราะคำตอบที่ตอบมา เป็นเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของความจริงเท่านั้นเอง
“...คาซึระ” กินโทกิเรียก ดึงใบหน้าสวยให้มองเขา ไม่ให้หลบไปไหนได้อีก โน้มหน้าของตัวเองลงมา และใช้ริมฝีปากสัมผัสอีกฝ่ายเบา ๆ
“ฉันรักแกนะ” คำสารภาพซึ่งรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังอยากได้ยิน ทำให้หัวใจพองโต โลหิตสูบฉีดไปทั่วร่างกายมากกว่าปกติ จนเริ่มรู้สึกร้อน ๆ ขึ้นมา
“ถึงแกจะไม่รักฉันก็ไม่เป็นไร แค่ยังให้ฉันได้อยู่ข้าง ๆ แกเหมือนเคยก็พอ” กระซิบข้างหู ก่อนจะผละออกมา ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ตั้งใจ หันหลังให้เพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ ทว่า ทั้งที่คิดว่าทำแบบนี้เพื่ออีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก คาซึระกลับเป็นฝ่ายเข้ามากอดข้างหลังเอง ซบหน้าลงกับแผ่นหลัง เอ่ยเสียงแผ่วสั่นด้วยความเกร็ง
“แล้ว...ใครบอกว่าฉันไม่รักแก”
กินโทกิชะงัก ฟังคำบอกรักแบบอ้อม ๆ แล้วยิ้ม... ยิ้มกว้างจนหยุดไม่อยู่ แต่ดูเหมือนคาซึระยังเข้าใจอยู่ว่าเขายังซึมอยู่ จึงรีบเอ่ยต่อตะกุกตะกัก
“ผมนี่ ถ้าแกไม่ชอบ จะให้ตัดก็ได้นะ ไม่เป็นไรหรอก”
เส้นผมสีดำถูกปัดไปข้างหลังอย่างไม่สนใจใยดี คาซึระเม้มปากแน่น ข่มความอายเข้าไปแล้วพูดต่อ
“แค่แกอยู่กับฉันก็พอ”
สายฝนยามเย็นเริ่มโปรยปรายลงมา ทว่าคนทั้งคู่ก็ไม่สน ปล่อยให้เสื้อผ้าต่างสีเปียกปอนพอ ๆ กันทั้งคู่ กินโทกิคว้าร่างกายบางผิดกับซามูไรอื่นเข้ามาในอ้อมกอด ประกบจูบ สอดลิ้นเข้าไป ต่างกับคราวที่แล้วที่ไม่กล้าทำอะไรมากกว่าแตะปากเท่านั้น
“ทำไมแกถึงจะน่ารักแค่เวลาแบบนี้วะ”เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูพร้อมกับแอบงับเบา ๆ ให้อีกฝ่ายขนลุกเล่น คาซึระเอาแขนโอบรอบคอ ‘คนรัก’ ไว้ พยายามกลั้นเสียงครางจากการกลั่นแกล้งของอีกฝ่ายไม่ให้ใครได้ยิน ทั้งหมดนี่...ก็เพราะมันแกล้งเขาจนต้องมาทำอะไร ๆ กันกลางสายฝนนี่แหละ!
“อ๊ะ อื้อ!”
เสียงอู้อี้ของตัวเองเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้ยิน ก่อนสติทั้งมวลจะหายไปพร้อมสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา และความร้อนที่ส่งผ่านให้กันผ่านเนื้อผ้า ให้อารมณ์ทั้งหมดแสดงออกมาโดยไม่อาจปิดบัง
เส้นผมสีดำเปียกโชก เหยียดลงจนเหมือนมันยาวกว่าเดิม ในความทรงจำอันเลือนราง ยังจำได้ถึงสาเหตุที่ไว้ผมแบบนี้ โดยไม่คิดจะตัดทิ้ง แม้ว่ามันจะเกะกะสำหรับผู้ชายก็ตาม
“ผมยาวนี่...ดีจังเลยนะ” ชินสุเกะเอ่ยเบา ๆ กับตัวเองในช่วงพัก หลังได้เห็นผมสีอ่อนของผู้เป็นอาจารย์ผ่านไปแวบ ๆ แม้จะคิดว่าพูดเบาแล้ว คำพูดนั้นก็ดันบังเอิญลอดเข้าหูคนหูผีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันซะได้
เด็กน้อยคาซึระมองตามไปยังเส้นผมยาวซึ่งได้รับการดูแลอย่างดี ก่อนจะเหลือบมองผมของตัวเองที่แม้จะเริ่มยาวแล้ว แต่ก็ยังค่อนข้างกระเซอะกระเซิง เกะกะไม่น้อยเวลาฝึกดาบ ทำอะไรต่อมิอะไร ถ้าพูดตามที่คิดจริง ๆ ละก็... มันไม่สวย และน่ารำคาญสุด ๆ แถมยังทำให้ร้อนอีกด้วย
เหลียวมองอาจารย์อีกที ผมซึ่งได้รับการบำรุงรักษาอย่างดีจากเจ้าของ แม้ความยากของมันจะสูงพอ ๆ กับความยาวนั่นก็ตาม แถมฝ่ายนั้นยังไม่เคยบ่นว่าร้อน หรือรำคาญมันอีกด้วย
บางที...อาจเพราะเขามีความอดทนไม่พอกระมัง
“ชินสุเกะ ๆ อยากไว้ผมยาวแบบนั้นเหรอ” คาซึระหันมาถามด้วยใบหน้าใสซื่อ แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าเหม็นเบื่อแล้วเขกหัวเขาไปทีหนึ่ง
“อย่างฉันไม่เหมาะกับผมยาวหรอก ดูแลรักษายากจะตาย ฉันแค่ชอบมองคนผมแบบนั้นเท่านั้นเอง” ว่าแล้วก็เหม่อไปทางอาจารย์โชโยต่อ ไม่ได้สนใจจะต่อบทสนทนา จนเด็กข้าง ๆ หงอยไปคนเดียว
“ง่ะ” คาซึระใช้นิ้วสางผมกระเซอะกระเซิงให้เข้าที่ ความคิดที่จะขอให้อาจารย์ตัดผมให้เริ่มจางออกจากหัว เขาพยายามจัดให้มันเรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่คงใช้เวลามากเกินไปจนชินสุเกะรำคาญ ผู้เป็นเพื่อนจึงละสายตาจากผู้ที่แอบมองอยู่ แล้วมาสนใจเขาแทน
“อยู่นิ่ง ๆ จะทำให้”
มือใหญ่กว่าเขาจัดการสางเส้นผมที่พันกันยุ่งเหยิงออกให้ ใช้เวลาไม่นานก็กลับมาสวยเหมือนเดิม แม้ต้องแลกด้วยผมที่หลุดไปหลายเส้นเพราะอีกฝ่ายมือหนักพอสมควรก็ตาม
“สวยแล้ว ทีนี้ก็หุบปากอยู่นิ่ง ๆ นะซึระ”
ชินสุเกะไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนที่ตัวเองเพิ่งจัดผมให้กำลังหน้าแดง พร้อมกับตั้งใจว่าเย็นนี้จะไปหาอาจารย์ให้ได้
ไม่ได้ไปตัดผมทิ้งอย่างที่ตั้งใจไว้ตอนแรกสุดหรอกนะ แต่ไปขอคำปรึกษาว่า จะรักษาผมยังไงถึงจะดีต่างหาก!
ก็ถ้าผมยาวอาจจะทำให้เขาดูดีกว่านี้ก็ได้นี่ ไม่ได้เป็นเพราะชินสุเกะบอก(แบบตัดรำคาญ)ว่ามันสวยแล้วหรอกนะ
ไม่เลยสักนิด!
____________________________________________________________________________________________________
คนเราตอนเด็ก ๆ นี่ช่างใสซื่อดีจริง TwT
เอามาลงให้วันสุดท้ายของปี ปีหน้าก็จะเป็นปี 55 แล้วสินะ
Happy New Year!
ขอให้ทุกคนมีความสุข หัวเราะ 55 ไปพร้อม ๆ กันนะคะ^^
ตอนเอามาลงมีคนสงสัย...แทงใจคนเขียนหรือคนอ่าน...
ตอบ
ตอนหน้าน่ะเหรอ...แทงใจคนเขียนค่ะ=w=
แอบรักอ่ะนะ... เมื่อหลาย ๆ ปีที่แล้ว
แบบ...สงสารคามุอิสุด ๆ TT^TT
ขอโทษนะ...
ไป ๆ มา ๆ ชักโมเอะคามุอิมากขึ้นทุกที ๆ
สงสัยเพราะเล่นยูโฟ่? อาจจะนะ=w=
55+
ป.ล. ทากะเนี่ย...ตอนเด็ก ๆ น่ารักสุด ๆ >< ทำไมตอนโตกลายเป็นหล่อเลวแบบนี้ล่ะตัวเอง!
ป.ล.ล. ใกล้ไคลเมกซ์...ใกล้จบแล้ว! เร็วแฮะ
ความคิดเห็น