คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
Chapter 5
เบื่อ!
เบื่อมาก!
เบื่อมากที่สุด!
อะไรวะ! ทำไมมันถึงจะน่าเบื่อขนาดนี้ ไม่มีอะไรทำเลยนะโว้ย!!!
คนสวยนั่งอาละวาดอยู่บนเตียง ข้างกายมีอลิซาเบธพยายามยกป้ายคุยด้วยอยู่...แต่นั่นแหละ ไม่เห็น แล้วมันจะคุยกันยังไงวะ! ไอ้คนปกติดีนั่นก็หายหัวไปไหนไม่รู้อีก รู้มั้ยว่าเขา เบื่อ!!!
เทียบกันแล้ว วันเวลาที่วิ่งหนีเหล่าผู้รักษาสันติราษฏร์ยังสนุกซะกว่า ตอนนี้เป็นเหมือนง่อย ทำอะไรไม่ได้ น่าเบื่อที่สุด!
“อลิซาเบธ เปิดเพลงเด๊ะ”
คำพูดคำจา เริ่มไร้ความเป็นกุลสตรี(?)มากขึ้นทุกที กระนั้น อลิซาเบธก็ยังยอมทำตามคำสั่ง เปิดวิทยุ หาคลื่นไปเรื่อยๆจนไปสะดุดกับเพลงแร็ป และคาซึระกระโดดขึ้นมาจากเตียงประมาณ ทั้งแหกปากร้อง ทั้งเต้นท่าบ้า ๆ บอ ๆ ไปด้วย แม้แต่อลิซาเบธยังต้องกุมขมับ แล้วเบือนหน้าหนี เพราะทนความเสื่อมไม่ไหว
หลังจากทน(เก็บกด)เป็นนายเอกน่ารักมานาน ไม่ไหวแล้วสินะ...เฮ้อ
ห่างออกไปเพียงประตูกั้น กินโทกิกำลังเอาหูแนบประตูกระดาษบาง ๆ พร้อมกลั้นหัวเราะไปด้วยจนหน้าแดงไปหมด นึกอยากอัดวิดิโอให้คู่แข่งตัวเองได้ดูซะเหลือเกิน เผื่อจะได้รู้ธาตุแท้ของคนรักขึ้นมาบ้าง
อ๊ะ...แต่จริง ๆ ก็คงรู้อยู่แล้วล่ะ ฮ่า ๆ
“กะ ...กินโทกิ?”
ชายหนุ่มแทบลงไปชักตายเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วคาซึระกำลังพยายามใช้มือแทนขา ทว่าก็ไม่รอดแล้วล้มลงมาท่าอนาถพร้อมร้องโหยหวน ให้อนาถกว่าเดิม แถมมีการทำหน้าเหมือนเห็นผีเมื่อเห็นหน้าเขาอีกต่างหาก
โอ๊ย! ปวดท้อง! ก๊าก!!!
“หุบปากได้รึยัง”
คนสวยในชุดกิโมโนผู้หญิงเอ่ยเสียงขุ่นพร้อมตีท่อนแขนที่เกาะกุมอยู่อย่างเคือง ๆ แก้มมีรอยแดงจาง ๆ แต้มไว้ทั้งสองข้างด้วยความอาย...แบบขายขี้หน้า แต่กินโทกิก็ไม่ได้เบาเสียงหัวเราะลงเลยสักนิด เหมือนจะแกล้งให้อับอายมากกว่าเดิม
“ว้าย! พาโกะกับซึระโกะ มาเดทกันเหรอจ้ะ!”
กะเทยคางใหญ่นามอาโกมิร้องกรี๊ดกร๊าดทันทีที่ออกมานอกร้าน และเห็นสองหนุ่มกำลังควงกันด้วยท่าทางเหมือนคู่รัก ก่อนจะหัวเราะหึ ๆ พร้อมวิ่งเข้ามาขวางหน้าของทั้งคู่ไว้
“เฮ้ย ซึระ เตรียมโกยนะเว้ย” คนหัวขาวกระซิบแล้วเป็นฝ่ายจับแขนคาซึระบ้าง แต่คนตัวเล็กเพียงแค่ย้ำประโยคประจำตัว
“ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก” แล้วส่งยิ้มให้กะเทย อันเป็นภาพหายากที่ฝ่ายนั้นไม่เคยเห็น จนอาโกมิเผลอเคลิ้ม ก่อนจะได้สติแล้ววิ่งมาคว้าแขน ฉุดเข้าไปในร้านทันทีโดยไม่รอฟังคำอุทธรณ์ใดของใครทั้งสิ้น พร้อมเสียงเป่าปากฮี้วของบรรดาแขกในร้านที่มานั่งดื่มกันตั้งแต่หัววัน
“ช่วย ๆ กันหน่อยนะจ้ะ บังเอิญคนไม่พอน่ะ”
คาซึระอาจไม่เห็น แต่สายตาตาลุงทั้งหลายที่จับจ้องมานั้นกินโทกิเห็นทั้งหมด ริมฝีปากของเขาจึงค่อย ๆ โค้งลงเป็นเชิงบอกอารมณ์ไม่ดีสุดขีด ฝ่ายอาโกมิก็ดันไม่ทันสังเกต กว่าจะรู้ตัวก็เป็นตอนที่ชายหนุ่มสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมแล้วคว้าตัวผู้เป็นเพื่อนเข้ามาหา พร้อมกระซิบแผ่วเบา
“ซึระ คนที่นี่ชักมองแกมากเกินไปแล้วนะ” เขาโอบเอวอีกฝ่ายไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว รั้งให้ตัวเอียงไปเล็กน้อย คล้ายกำลังเต้นรำ ก่อนจะปรายตามองทั่วร้าน เห็นแขกทุกคน...โดยเฉพาะประเภทเฒ่าหัวงู มองพวกเขาตาไม่กระพริบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนหน้าโดยที่คาซึระไม่มีทางเห็น ก่อนมืออีกข้างจะแตะเบา ๆ ที่แก้มขาว และก้มหน้าลงช้า ๆ
“มาทำให้พวกนั้นเห็นไปเลยดีกว่าว่าแกเป็นของใคร”
ริมฝีปากแนบชิดกันโดยไม่ถามความสมัครใจผู้ถูกกระทำเลยสักนิด ว่าง่าย ๆ คือจูบโชว์กลางร้านต่อหน้าต่อตาลูกค้ามากกว่าสิบคน ยังไม่นับสาวเทียมที่ทำหน้าที่บริการแขกอีก แม้เดิมจะเคยเสื่อมขนาดไหนก็ต้องมีอายกันบ้าง...คาซึระผลักอีกฝ่ายออกทันควันแล้วจับหน้าตัวเองไว้ ก่อนจะเดินปึงปังออกไปหลังร้านพลางเชิดหน้า...
และชนเข้ากับเสาต้นหนึ่งเข้าจังๆ
โถ...น่าสงสารจริง
วันนี้มันซวยของเขาหรือไง มีแต่เรื่องซวย ๆ วิ่งเข้าหาไม่หยุดไม่หย่อน ตั้งแต่เรื่องเล็กอย่างโดนทักว่าเป็นผู้หญิง ไปจนถึงเรื่องใหญ่อย่างจ๊ะเอ๋โดยบังเอิญเข้ากับป๋ามัตซึไดระ ซึ่งบังเอิญถูกชะตากับหน้าเขาแล้วเกือบอุ้มกลับบ้าน...หมายถึงคาบาเรต์นั่นแหละ เกือบตาย
ขืนโดนรู้ว่าเป็นคาซึระ โคทาโร่ คงต้องเอาหัวไปมุดดิน น่าอับอายขายขี้หน้าที่สุด!
คงต้องบอกว่าโชคดีที่กินโทกิยังอยู่ข้าง ๆ สวมตีนหมาโกยออกมาทัน ไม่อย่างนั้นจะเกิดเรื่องอะไรต่อก็ไม่รู้
ถึงอย่างงั้นก็เหอะ...
ความดีความชอบที่มี มันไม่ได้ลบล้างความผิดที่จูบเขากลางร้านนั้นได้หรอกนะ!
โว้ย!
คาซึระหนีกลับบ้าน แล้วขังตัวเองไว้ในห้อง รอจนกินโทกิกลับมาหาแล้วค่อยสะบัดหน้าใส่แบบงอน ๆ ทำให้อีกฝ่ายต้องถอนหายใจเหนื่อยหน่ายแล้วเข้ามาง้อ โดยการกอดเอวไว้ แล้วดึงขึ้นมานั่งตัก จับแก้มเขาอย่างแผ่วเบาแล้วบังคับให้หันหน้ามา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“โกรธอะไร”
“หึ” เขาไม่ตอบง่าย ๆ หรอก ก็มันทำให้เขาอายขนาดนั้น ก็ต้องอดทนพอ ๆ กัน ถึงจะคุยกันรู้เรื่อง กินโทกิจึงได้แต่นั่งรอเฉย ๆ จนกว่าเขาจะยอมเอ่ยปาก... ซึ่งกินเวลาไปมากกว่าครึ่งชั่วโมง
“แกจะบอกมั้ยว่าเรื่องอะไร ไม่งั้นฉันไม่ง้อแล้วนะ”
ชายหนุ่มผมขาวเอ่ยเตือน แต่กลับได้รับใบหน้าบูดบึ้งเป็นคำตอบ ก่อนมือที่เล็กกว่าเขาจะทุบอกเขาแรง ๆ อย่างหงุดหงิด แตะริมฝีปาก แล้วเชิดหน้า
“แก...จูบฉันทำไม”
“ไม่เห็นต้องถาม” กินโทกิยักไหล่ “ก็ให้พวกนั้นเลิกมองแกไง เห็น ๆ กันอยู่ว่ามีเจ้าของแล้ว ใช่มั้ยล่ะ” พูดพร้อมกับจับใบหน้าให้หันมาชนกัน เตรียมจูบอีกครั้งแบบหน้าด้าน ๆ แต่ก็ถูกผลักกลับไปอีกครั้ง พร้อมคาซึระทำหน้าหงุดหงิดกว่าเดิมพร้อมสะบัดหน้าหนี
“กลางร้านแบบนั้นเนี่ยนะ แล้วยังบอกว่าฉันเป็นของแกอีก... ไม่อายมั่งหรือไง”
หากตาไม่ฝาด และแสงอาทิตย์ยามเย็นไม่ได้หลอกเขาละก็... เขาเห็นใบหน้าสวยขึ้นสีแดงจาง ๆ อย่างน่ารัก จนอดไม่ได้ต้องจับหอมแก้มสักฟอด แล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดู งับเบา ๆ ที่ใบหูแบบจงใจแกล้ง ก่อนจะยอมหยุดเมื่อถูกค้อนตาเขียน กระนั้นก็ยังไม่วาย ทิ้งระเบิดไว้อีกประโยค
“หรือว่าไม่จริง แกเป็นของฉัน...ตามสัญญาที่แกให้ไว้”
กินโทกินึกย้อนไปถึงวันที่อีกฝ่ายให้คำสัญญาด้วยสีหน้าปวดร้าว ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อคาซึระในวันนี้ไม่ได้เป็นอย่างวันนั้นอีกแล้ว เพียงแค่แสดงสีหน้าลังเลใจออกมานิดหน่อยเท่านั้น
เขารู้ว่ามันน่าลำบากใจ แต่ถ้าคาซึระตัดใจง่ายๆ จากคนที่แอบรักมาตั้งเกือบสิบปีเหมือนไม่เคยมีเยื่อใยต่อกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็คงไม่อาจรักอีกฝ่ายได้มากขนาดนี้ เพราะ...ไม่อาจแน่ใจว่าจะโดนตัดทิ้งเหมือนที่ศัตรูหัวใจเคยโดนรึเปล่า
แม้อาจต้องรอนานกว่าจะตัดใจได้...เขาก็พร้อมที่จะรอ เพราะยังมีเวลาอีกมากมายที่อีกฝ่ายจะเป็นของเขา ‘แค่คนเดียว’
คาซึระไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ถอนหายใจยาวแล้วซบลงกับอก เป็นสัญญาณว่าให้อภัยก็ได้ ก่อนจะเอาแขนโอบรอบตัวอีกฝ่าย กอดไว้แน่น ๆ เหมือนเป็นหลักยึด ไม่ยอมพูดอะไรอีกราวกับจมอยู่ในห้วงภวังค์ของตัวเอง กินโทกิจึงไม่ได้พูดขัดอะไรอีก เพียงแค่เอามือสางผมยาว ๆ ของอีกฝ่ายให้เท่านั้น
--------------------------------------------------------- แอบมี nc เล็กน้อย--------------------------------------------------------------
แสงสุดท้ายของวันหมดลง พร้อมร่างของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าต่างเหมือนทุกวัน คาซึระยันตัวลุกขึ้น แล้วคลำทางเดินไปทางนั้นจนเกือบเซล้ม โชคดีที่ทาคาสึกิช่วยประคองไว้ทัน ตามด้วยเสียงดุด้วยความเป็นห่วง แต่เขากลับแค่ยิ้มอย่างไม่สนใจเท่าไรเอ่ยทักทายเบา ๆ
ชายหนุ่มร่างสูงอุ้มเขากลับไปวางที่เตียง เอานิ้วแหวกกิโมโนสีน้ำเงินที่สวมอยู่อย่างช้า ๆ ชนิดยอมให้เขาขัดขืนเต็มที่... แต่ว่า วันนี้เขากะจะว่าง่าย ๆ ไม่ดื้อเหมือนที่แล้ว
จะบอกว่าทำดีเพื่อหวังผลประโยชน์ก็ได้... เพราะยาแก้พิษนั่นน่ะ...ทำให้เขาอยากกลับมามองเห็นอีกครั้ง
ทาคาสึกิแนบใบหน้าของเขาทั้งคู่เข้าหากัน จูบเบา ๆ แล้วดึงชุดซึ่งเริ่มหลุดลุ่ยออกจากตัวคนเบื้องล่าง ซึ่งคาซึระก็ยอมแต่โดยดี นอนเฉย ๆ เหมือนปลงได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทว่า ร่างกายที่สั่นน้อย ๆ เมื่อได้รับการสัมผัสนั่นก็ไม่อาจตบตาคนข้างบนได้ เขาจึงละมือออกแล้วกอดอีกฝ่ายไว้ รอจนหายกลัวพร้อมกระซิบเรียกชื่อเบา ๆ
“ซึระ...”
เขานั่งลงกับเตียง จับคาซึระขึ้นมานั่งตัก หันหน้าเข้าหากัน จูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง แล้วเลื่อนลงสู่ซอกคอ มือที่ว่างสัมผัสผิวกายเนียนนุ่มที่ไม่เคยเปลี่ยนนับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ลิ้มรส ตีตราความเป็นเจ้าของทิ้งไว้...บางทีอาจทำให้กินโทกิเกรงใจขึ้นมาบ้าง ก่อนจะหอมแก้มนิ่มอย่างมันเขี้ยว
“ทำตัวอย่างนี้ อยากได้รางวัลอีกใช่มั้ย”
คำพูดตรงแทงใจดำจนไม่กล้าสบตา แต่ทาคาสึกิก็ไม่ได้มีทีท่าติดใจหรือขัดเคืองอะไร หรือถ้าพูดให้ถูก คือ ดูไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ คาซึระจึงได้แต่นิ่งเงียบ ปล่อยอีกฝ่ายให้ทำตามต้องการ ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้นเพราะเดี๋ยวอาจทำให้คนตรงหน้าอารมณ์เสียขึ้นมาได้แล้วกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้ง
“อึก อื้อ!”
แม้ไม่ได้ใช้ความรุนแรง อีกฝ่ายก็ยังสามารถทรมานเขาได้ด้วยสัมผัสแผ่วเบา แต่มากพอให้อารมณ์ขึ้นจนต้องเปล่งเสียงครางอย่างทรมานออกมา แขนเล็กกอดคออีกฝ่ายไว้ราวกับเป็นหลักยึด ขณะที่ทาคาสึกิก็ยังไม่ยอมหยุด เลื่อนริมฝีปากลงที่แผ่นอก จนเสียงครางนั้นดังขึ้นกว่าเดิม
“ยะ อย่า อ๊า!”
ทั้งที่พยายามกลั้นคำขอของตัวเองไว้แล้วแท้ ๆ แต่เมื่ออีกฝ่ายเขี่ยช่องทางข้างหลังเบา ๆ ก็อดกลัวจนต้องร้องห้ามไม่ได้ น้ำตาใส ๆ เอ่อคลอ เพราะทั้งอารมณ์และความกลัว คาซึระซบหน้าลงกับซอกคอของอีกฝ่ายเพราะไม่เหลือแรงให้เงยหน้า นิ้วเรียวจิกแผ่นหลังแข็งแกร่งหนักขึ้น ๆ ให้อีกฝ่ายได้เจ็บเท่าที่ถูกกระทำ ริมฝีปากยังคงเปล่งเสียงไม่ขาด ซึ่งยิ่งทำให้ทาคาสึกิพอใจมากขึ้น โดยเฉพาะ เมื่อสอดนิ้วเข้าไปจนครบ แล้วถอนออก ทำให้เขาเผลอร้องอย่างขัดใจ เรียกรอยยิ้มจิต ๆ จากอีกฝ่ายมากจนน่ากลัว
“ซึระ...แกเนี่ย น่ารักจริง ๆ ”
ถึงจะเป็นคำชมหนึ่งในไม่กี่คำที่เคยได้ แต่เจ้าของชื่อก็แทบไม่ได้ฟัง เมื่อถูกล่วงล้ำเข้าไปทันที่จบประโยค ใบหน้าสวยแดงก่ำพร้อมหอบเบาหนักเป็นระยะ ๆ เหงื่อไหลซึมทั่วร่าง เล็บข่วนแผ่นหลังของอีกฝ่ายจนเป็นรอยไปทั่ว แต่ทาคาสึกิก็ไม่ถือสา งับใบหูของเขาเล่น ก่อนจะจับสะโพกให้ขยับตามต้องการ หูได้ยินเสียงกระซิบแว่ว ๆ อยู่ข้าง ๆ
“สัญญาตอนนั้น ยกเลิกได้มั้ย ทั้งกลางวัน ทั้งกลางคืน ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันอยากให้แกเป็นของฉันแค่คนเดียว... ทิ้งทุกอย่างเพื่ออยู่กับฉัน ได้รึเปล่า”
คาซึระไม่ทันได้ตอบ เมื่อมือใหญ่กดสะโพกเล็กลงอย่างแรงจนเสียงกรีดร้องของตัวเองกลบคำพูดพวกนั้นไปซะหมด แต่นี่คงจะเป็นความแตกต่างระหว่างทาคาสึกิกับกินโทกิกระมัง
กินโทกิไม่เคยบังคับให้เขาเลือก เจ้าตัวบอกว่าจะรอจนกว่าเขาจะพร้อม ไม่ว่ามันจะนานเท่าไรก็ตาม
ขณะเดียวกัน ทาคาสึกิอยากจะครอบครองเขาเพียงแค่คนเดียว และทำทุกอย่างเพื่อการณ์นั้น ไม่ว่านั่นจะทำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
แต่...ถ้าถามว่าเขารักใคร...
ถ้าตอบว่ารักทั้งคู่...จะถูกฟ้าผ่าตายไหมนะ?
____________________________________________________________________________________________________
ชัดรึยังว่าคนสวยจะเลือกใคร 55+
ส่ง QM ไม่ได้
แต่ไม่เป็นไร...ยังไงก็คนอ่านน้อยอยู่แล้วนี่ OTL
ส่งงานเอนเทอร์...ไม่ผ่านจริงๆ ด้วยแหละ
แต่ไม่คิดมาก รอโอกาสหน้า=w=b
คนที่ไม่ติดด้วยกันก็สู้ ๆ ด้วยน้า~
กลับมาเรื่องฟิคเล็กน้อย...
คุณกินเนี่ย...พระเอกสุด ๆ = =
ไอ้ตัวบ้าของหวานในเรื่องมันหายไปไหนวะ!?!
ทากะก็...ตัวร้ายสุด ๆ
โอ๋ ๆ ทำตัวเป็นคนดีกว่านี้ อาจจะมีคนรักมากกว่านี้ก็ได้นะ
ตอนนี้หวานต้น ขม(เล็กน้อย) ปลาย
แต่ตอนหน้า คุณกินได้ 'กิน' แล้วน้า...
ส่วนทากะก็...ออกมาบิวต์อารมณ์เป็นพระเอก(เอ็มวีอกหัก) เล็กน้อย
เรียกคะแนน
ยังไงก็...เชียร์ทากะกันบ้างน้า
สุดท้ายนี้
เมนท์คือพระเจ้า!!!
แค่นี้แหละ=w=b
ความคิดเห็น