คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
วันนี้อาจจะเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่ไม่อยากให้รุ่งเช้ามาถึง ทั้งที่เมื่อคืนคาซึระทำตัวน่ารักมาก ๆ ขนาดนั้นแท้ ๆ ทว่า เมื่อเวลากลางคืนหมดไป กลับทำได้เพียงอย่างเดียว คือ จากไป
เขาพาคาซึระกลับมาส่งถึงห้อง วางร่างลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาที่สุดที่จะทำได้ ห่มผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะนั่งเหม่อลูบเส้นผมของอีกฝ่ายเล่น จนกระทั่งท้องฟ้าสีเข้มเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ บ่งบอกว่าหมดเวลาของเขาแล้ว ทว่า ก่อนไป ทาคาสึกิก็ยังไม่ลืมก้มลงจูบเบา ๆ เป็นจูบลา แล้วจึงค่อยหมุนตัวออกจากห้อง ตัดใจไม่มองส่งเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินออกจากบ้านไปในที่สุด
แถมพอเดินออกจากบ้านไปสามก้าวก็ดันเจอเอเลี่ยนเป็ดสีขาวเดินสวนมาอีก แถมยังเอาแขนเป็ดขาว ๆ มาคว้าแขนเสื้อเขาไว้แบบไม่กลัวตาย
มันช่างโชคดีจริง ๆ ที่วันนี้เขากะจะไม่ทำให้คาซึระกลัวเลยไม่ได้พกดาบมา ไม่งั้นป่านนี้หัวหลุดไปแล้ว
ป้ายพลิกขึ้น ‘อย่าคิดทำให้คาซึระเสียใจ’ แล้วก็พลิกกลับ ‘ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่’ ทาคาสึกิอยากจะขำออกมากลางถนนนั่นแหละ อย่างมันน่ะเหรอจะทำอะไรเขาได้ ขนาดชิโรยาฉะยังฆ่าเขาไม่สำเร็จ แล้วเป็ดอย่างมันจะมีปัญญาทำอะไรเล่า
‘ทำให้เขาไม่เลือกแกไง’ ป้ายพลิกอีกที พร้อมดวงตาโตหรี่ลงเป็นเชิงบ่งสัญญาณอันตราย ‘อย่าคิดว่ามีแกแค่คนเดียวที่รอคาซึระอยู่นะ’
“อ้อ... คิดว่าจะมีใครแทนที่ฉันได้งั้นสิ” ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยม ๆ ปรายตาไปยังประตูที่เพิ่งเดินออกมาเป็นเชิงพาดพิงถึง “ไม่มีทางหรอก หมอนั่นหนีฉันไปไม่ได้ และจะไม่มีวันหนีด้วย แน่นอน”
คงไม่มีใครรู้สึกถึงความหวั่นไหวในขณะพูดของเขา อลิซาเบธยังไม่ยอมแพ้ พลิกป้ายอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ไม่เปิดโอกาสให้ทาคาสึกิเถียงต่อ
‘หมอนั่น ซากาตะ กินโทกิ ไม่ใช่คนที่แกจะชนะได้หรอกนะ’
คำพูดน่าเจ็บใจ...
ถึงอาจจะแพ้ หรืออะไรก็ตาม แต่เขาไม่ยกคาซึระให้ใครเด็ดขาด
แม้จะเป็นชิโรยาฉะที่เก่งกว่าเขาก็ตาม!
“ซึระ อรุณสวัสดิ์!” กินโทกิเอ่ยเสียงดังแล้วเลื่อนประตูเปิดเข้ามาในห้อง แต่ก็ได้พบกับคนสวยในสภาพหลับสนิท ยิ้มหวานอย่างน่าหมั่นไส้ จนเขาอดไม่ได้ต้องเข้าไปดึงแก้มสีแดงระเรื่อจนยืด เรียกให้คนหลับต้องตื่นด้วยความเจ็บ ตามด้วยการโวยวายพร้อมโยนหมอนใส่ไปอีกหนึ่งที
“อ๊ะ...มองไม่เห็นแล้ว” ดวงตาคู่สวยกระพริบปริบ ๆ พลางเอามือขึ้นแตะอย่างสงสัย เรียกให้กินโทกิเลิกคิ้วขึ้นอย่างงง ๆ ก่อนจะกลับมาขมวดคิ้วแล้วลากจำเลยออกมาซัก
“หมายความว่าไง กลับมามองเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะ ซึระ” ชายหนุ่มลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงเตรียมสืบสวนผู้ต้องหาที่หน้าซีด บ่นกับตัวเองว่าไม่น่าหลุดปาก ก่อนจะหันไปยิ้มแห้ง ๆ ให้ แล้วเสไปพูดเรื่องอื่นแทน
“ฉันหิวแล้ว หาของกินมาให้หน่อยสิ”
คาซึระพยายามแสดงสีหน้าให้น่าสงสารสุดฤทธิ์อย่างที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ เสร็จแล้วก็ลูบท้องป้อย ๆ พร้อมเสียงท้องร้องขึ้นมาช่วยชีวิต ข้าง ๆ ก็มีอลิซาเบธคอยจ้อง จนสุดท้าย เขาก็ต้องยอมแพ้ชั่วคราวแล้วออกไปหาของกินมาให้คนป่วยแทน
แต่ไม่คิดว่า ไอ้เป็ดนี่จะยังเดินตามมาด้วยสีหน้าเก๊กเข้ม... พร้อมป้ายชู ‘ออกไปคุยกันข้างนอก’ เหมือนมีเรื่องสำคัญระดับโลกที่ต้องแจ้งเขาเป็นการส่วนตัวอะไรประมาณนั้น
อื้ม ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
‘ทาคาสึกิมาหาคาซึระเมื่อคืนนี้’
ประโยคที่เขาไม่อยากได้ยิน ไม่อยากอ่านมากที่สุดปรากฏอยู่บนป้ายของเป็ดหน้ากวนตีน ก่อนที่มันจะพลิก แล้วขึ้นประโยคใหม่มา
‘ยาที่หมอนั่นให้ เป็นยาแก้พิษ ถึงจะได้ผลแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ก็น่าจะยืนยันได้ว่า คาซึระไม่ได้ตาบอดถาวร’
ความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ปรากฏขึ้นในใจ เป็นการยืนยันว่าทาคาสึกิไม่ได้โกหก หมอนั่นมียาแก้พิษให้จริง ๆ ปัญหาตอนนี้จึงอยู่แค่ว่า จะทำยังไงให้ได้มันมา เท่านั้นเอง
หลังจากนั้น คาซึระก็คงจะตัดใจอย่างที่สัญญา แล้วกลับมาหาเขา ใช่รึเปล่า
‘แต่ว่า...’ ป้ายถูกพลิกขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยคำขึ้นต้นที่พลิกเรื่องดีให้กลายเป็นร้ายได้ทุกครา
‘คาซึระอาจจะยังตัดใจไม่ลง อย่างว่า... การที่หมอนั่นแกล้งทำดีด้วย ทำให้เขาหลงคิดว่าไอ้คนไร้หัวใจอาจจะยังเหมือนเดิม เหมือนตอนที่พวกแกยังเป็นเพื่อนกัน หลังจากนั้นก็จะทำให้ตัวเองเจ็บ เพราะโดนทิ้ง เป็นวงจรอย่างนี้ต่อไป...เหมือนที่ผ่านมา’
‘เพราะฉะนั้น...’
อลิซาเบธลดป้ายลง ดวงตาในปากเป็ดเป็นประกายวาบ ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงต่ำเรียบเย็น
“ถึงให้ตายยังไงก็ปล่อยให้เขาเจ็บอีกไม่ได้ ...ดังนั้น แก มีหน้าที่ทำให้เขาไม่กลับไปหาหมอนั่น... ไม่กลับไปหาทาคาสึกิ ชินสุเกะอีกครั้ง”
“ถ้าเป็นแกคงทำได้ใช่มั้ย ถ้าเป็นคนที่หลงรักคาซึระมานานอย่างแก คงจะทำให้เขามีความสุขได้...ใช่รึเปล่า”
คำถาม...ที่ไม่ต้องคิดทบทวนดูก็รู้คำตอบ รอยยิ้มมาดมั่นพร้อมดวงตาปลาตายเปลี่ยนเป็นวาววับ พร้อมเสียงเค้นหัวเราะเบา ๆ แม้ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา ทว่า..แค่นี้ก็ยืนยันได้มากพอแล้ว
อลิซาเบธหันหลังเดินออกไปอย่างวางใจ ขณะที่กินโทกิยังคงตาวาวโรจน์ ไฟที่มอดดับไปตั้งแต่สงครามขับไล่ต่างแดน คราวนี้ มันกลับมาอีกครั้ง...ดวงตาของชิโรยาฉะคนเก่า ปรากฏแทนหน้าปลายตายของชายผมขาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ติดแค่ว่า ครั้งที่ ไม่ได้ทำเพื่อคนอื่น ไม่ได้หันดาบเขาหาศัตรูอย่างที่เคยทำ
เพราะครั้งนี้ เขาทำ ’เพื่อตัวเอง’ หันดาบเข้าหา ‘ศัตรูหัวใจ’ ที่ทำให้คนรักของเขาเจ็บมาเนิ่นนาน
อย่าคิดว่าเขาจะแพ้ เพราะ...ให้ตายยังไง ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ยอมแพ้แน่ ๆ
ไม่มีวัน!
อลิซาเบธเดินออกจากบ้าน เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย หางตายังคงเห็นกินโทกิเข้าไปส่งข้าวส่งน้ำให้คนป่วยอยู่ราง ๆ
เขาน่ะ...ไม่ได้ชอบกินโทกิมากไปกว่าทาคาสึกิ หรือคนอื่น ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของคาซึระ ให้ถูกคือ เขาไม่รู้สึกอะไรกับใครเป็นพิเศษ จะเป็นใคร ก็แย่งคาซึระไปจากเขาทั้งนั้น
เพียงแต่... ถ้าเป็นกินโทกิล่ะก็... คงวางใจได้เปลาะหนึ่งว่าจะไม่ทำให้คนสวยร้องไห้ ปางตายเหมือนวันนั้นที่เขาเจอแน่นอน
ว่ากันว่า อดีตน่ะสวยงาม
เพียงแต่ อดีตของคาซึระที่ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองแบบนั้น ยังเรียกว่าสวยงามได้อยู่อีกเหรอ
เขา...ไม่แน่ใจซะแล้ว
“ชินสุเกะ~ ไปเล่นกันเหอะ”
เด็กชายผู้ถูกเรียกเงยหน้าขึ้นจากการเช็ดดาบ มองไปที่คนเรียกด้วยสายตาไม่แสดงอารมณ์ ก่อนจะตวัดอาวุธในมือออกไปให้เฉียดใบหน้าหวาน ทว่า อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีสีหน้าหวาดกลัวแต่อย่างใด เพียงแค่ขยับตัวหลบไปสองสามก้าว แล้วส่งยิ้มให้เหมือนเคย
“น่านะ ไปด้วยกันหน่อยเถอะ เล่นสองคนมันไม่สนุกนะ รู้มั้ย”
เส้นผมดำยาวพัดไปตามแรงลม เบื้องหลังมีเด็กชายผมสีตรงข้ามยืนรออยู่ด้วยสีหน้าตายด้าน ความนัยในดวงตาสีแดงคู่นั้นบอกว่า ‘ถึงแกไม่มาก็ไม่เป็นไร’ ช่างผิดกับคนที่ขยั้นขะยอให้เขาไปเล่นด้วยซะเหลือเกิน
แม้ใจจริงอยากจะตามคาซึระไปแทบตาย แต่ทิฐิในใจยังทำให้เขานั่งนิ่ง พอเจอลูกตื๊อมาก ๆ เข้า ขณะที่คู่แข่งที่อยู่ไกล ๆ ยังทำหน้าเหม็นเบื่ออยู่ ความคิดชั่ววูบก็แล่นเข้ามาในหัว รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของทาคาสึกิ ขณะดึงตัวเพื่อนสนิทให้เข้ามาใกล้และกระซิบเบา ๆ ข้างหู
“จะไปเล่นด้วยก็ได้นะ แต่...บอกให้หมอนั่นมาประลองดาบกับฉันก่อน” คาซึระสะดุ้ง หน้าถอดสี มองเขาเอานิ้วไล่ไปตามดาบอย่างไม่กลัวโดนบาดแล้วเอ่ยห้ามเสียงตะกุกตะกัก
“ไม่ดีมั้ง เดี๋ยวบาดเจ็บขึ้นมาจะโดนอาจารย์ดุเอานะ” ทาคาสึกิไม่สนใจ เพียงแค่ลุกขึ้นยืนแล้วตวัดอาวุธในมือไปเบื้องหน้า เป้าหมายคือกินโทกิที่ยังแคะขี้มูกอยู่ ก่อนจะประกาศเสียงดัง
“อย่างมันน่ะเหรอ จะทำให้ฉันบาดเจ็บได้ หึ!”
แววตาปลาตายเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ จับดาบที่ติดตัวอยู่เสมอด้วยสัญชาติญาณนักสู้ผู้กำลังถูกท้า ไม่สนใจคนกลางที่ทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะห้ามใครดี ระหว่างเพื่อนเก่ากับเพื่อนใหม่ ในหัวคิดแต่ว่า ถ้าเป็นอาจารย์โชโยจะทำยังไง ทว่า ความคิดทั้งหลายก็มีอันต้องสะดุด เมื่อทาคาสึกิก้าวออกไปช้า ๆ ที่ลานกว้างซึ่งคู่ประลองยืนอยู่ก่อน ไร้ความลังเลในการออกดาบออกไป
“มัน...ที่แย่งทั้งอาจารย์ ทั้งซึระไปจากฉัน สมควรตาย”
กระซิบแผ่วเบาโดยไม่หวังให้ใครได้ยิน และประมาท... ด้วยนึกเอาจากท่าทางเฉื่อยชาว่าคงไร้ฝีมือ ทว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขารู้ซึ่งถึงคำว่า ‘คมในฝัก’ โดยแท้จริง
เขาจะไม่ยอมรับ...หากกินโทกิเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่ไร้ฝีมือดังที่เข้าใจ
แต่...เมื่อประมือจริง ๆ ถึงได้รู้ถึงความต่างชั้น ทั้งความว่องไวในการตอบสนอง ทั้งความเฉียบขาดในการโจมตีกลับ ต่างก็สูงกว่าเขาจนเทียบไม่ติด ทำให้เขาได้รับรู้ถึงความรู้สึก ‘กำลังจะแพ้’ เป็นครั้งแรกในชีวิต
เพราะฉะนั้น เขาจึงต้องยอมรับว่าความสามารถของอีกฝ่ายไม่ใช่ของเล่น ๆ
และเพราะฉะนั้น...เขาถึงต้องพยายามมากขึ้นไปอีกเพื่อเอาชนะ...เพื่อแย่งคนสำคัญทั้งสองคนของเขากลับมา
อาจารย์ที่เคารพรัก และเพื่อนสนิท... ไม่ว่าใครก็จะไม่ยกให้เด็ดขาด
เพียงแต่...
ดาบอีกเล่มเข้าขัดการโจมตีของทั้งสองฝ่าย เรี่ยวแรงน้อยนิดหากเทียบกันตรง ๆ แต่กลับมีอิทธิพลกับทั้งคู่จนต้องยอมหยุด เมื่อคาซึระเป็นคนถือดาบเล่มนั้นด้วยดวงตาแดงก่ำคล้ายจะร้องไห้...จากความโกรธเพื่อนทั้งสองคนที่หันมาทะเลาะกันเอง
“เป็นเพื่อนกันหันดาบใส่กันได้ไง! รีบ ๆ คืนดีกันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะโกรธแล้วนะ!”
ทั้งสองคนยังไม่ยอมแพ้ จ้องกันจนคาซึระทนไม่ไหว ละดาบออกแล้วเดินกระทืบเท้าออกไป พอห่างได้สักระยะหนึ่งก็ขมวดคิ้ว กอดอก ทำท่า ‘งอน’ ใส่ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหายงอนง่าย ๆ คู่อริทั้งสองจึงหันมามองหน้ากันอีกครั้ง ยอมยุติการประลองกลางคัน แล้ววิ่งไป ‘ง้อ’ คนตัวเล็กที่ยังวางฟอร์ม ไม่ยอมหันมามองสักทีอย่างน่าเหนื่อยใจ
“พรืด!”
สุดท้ายคนขี้เก็กก็หลุดมาด หัวเราะออกมาแล้วกอดคอทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มร่าเริงเหมือนปกติ ทาคาสึกิจึงได้หันไปมองกินโทกิ เห็นอีกฝ่ายจ้องมาที่ตนด้วยแววตาไม่ยอมแพ้เช่นกันกับตอนก่อนหน้า ผิดแค่ตอนนี้มันดูเป็นมิตรมากกว่าเท่านั้นเอง...
ทั้งหมดนั่นคงต้องยกให้เป็นความดีความชอบของคาซึระ
ทั้งเพื่อน ทั้งคู่แข่ง ความสัมพันธ์สองแบบ ซึ่งแบบหนึ่งถูกทำลายไปแล้วนับแต่ชิโรยาฉะหันหลังให้สนามรบ ส่วนอีกแบบยังคงอยู่ เพียงเปลี่ยนจากการแย่งอาจารย์และเพื่อน...เป็นแย่งเพื่อน...ผู้กำลังเป็นที่รัก
ความสัมพันธ์ของคนสามคนจึงยุติไม่ได้ง่าย ๆ เช่นนี้เอง
____________________________________________________________________________________________________
ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่แฮะ
เก็บสะสมไว้ตอนหน้า ตอนหน้ามี nc (เล็ก ๆ น้อย ๆ ) ค่ะ
เห็นแต่ละเมนท์... ตอนหน้าเสียเลือดใช่มั้ย จนแบบ...เขียนก็ได้ค่ะ 55+
แต่ nc เราไม่ค่อยแรงนะ แค่แบบ นิด ๆ หน่อย ๆ ให้เห็น เฉย ๆ
เกริ่นถึงคาแรกเตอร์ ไม่ตรงกับเนื้อเรื่องจริงเยอะเหมือนกัน
ทากะ - คนนี้ตรงที่สุดแล้ว เอาแต่ใจ หวงของเป็นที่สุด
ซึระ เอ๊ย! คาซึระ - ออกไปทางง้องแง้งเล็ก ๆ ความรั่ว(เสื่อม)หายไปไหนหมด! <<ก็เรื่องนี้มันดราม่าอ่ะ เดี๋ยวไม่เข้า
คุณกิน - คนนี้...เพื่อนที่แสนดี ตาปลาตาย แต่... พักหลัง ๆ ชักไม่ตายแล้วแฮะ
จับให้ตรงตามการ์ตูนไม่ได้อ่ะ เดี๋ยวไม่เข้า! -*-
แว้ก ๆ = =
thaigintama ไปซะแล้ว...
เลยได้ลงแค่ที่นี่ที่เดียว
หวังว่าเมนท์จะขึ้นบ้างนะ ทดแทนในส่วนที่อยู่ในบอร์ดนู้นด้วย 55+
(ยังรอให้เว็บกลับมาอย่าใจจดใจจ่อ)
ตอนล่าสุด...คอมเมนท์ในตอน 2 เมนท์ OTL
อยากได้เมนท์เพิ่มอ่ะTwT
เมนท์กันสักนิดน้า~
(เดี๋ยวเข้าช่วงเฟล(ไม่ได้เมนท์) จะตัน เขียนไม่ออกT^T)
ความคิดเห็น