~~รวมฟิค Yaoi by Yoru Mina~~

ลำดับตอนที่ #2 : Fic Naruto : Time to Love

/> /> />

Fic Naruto Time to Love

Pairing: SasuNaru, ZabuHaku

Rate: PG-13

Writer Note: ฟิคเก่าที่แต่งไว้ซักพักแล้ว (ตั้งแต่ตอนฉลองคริสมาสต์) ติชมได้ค่ะ

                ในคืนวันคริสมาส เด็กหนุ่มผมสีทองคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนกิ่งไม้ใกล้งานเทศกาล ดวงตาสีเดียวกับท้องฟ้าตอนกลางวันมองลงไปด้านล่างอย่างหงุดหงิด

                “ฮึ้ย! เจ้าบ้านั่น ไอ้บ้า ไอ้...”และอีกสารพัดคำด่าที่สมองน้อยๆในตอนนั้นจะคิดออก ร่างบางมัวแต่ตั้งสมาธิในการด่าจนไม่ได้รู้สึกถึงเงาด้านหลัง

                “ด่าใครอยู่เหรอครับ นารุโตะคุง” เด็กหนุ่มตอบสวนไปอะไรไปด้วยความโมโห

                “ก็ด่าเจ้า... เฮ้ย! ฮาคุ” เขาอึ้งไป 3วิ(ความรู้สึกช้าจริง) “นายตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ เหวอ~” ร่างที่อยู่ตรงหน้า ลอย เข้าไปพยุงเด็กหนุ่มไว้ก่อนที่จะร่วงลงสู่พื้น

                “ระวังหน่อยสิครับ” เด็กหนุ่ม(?)หน้าหวานติ นารุโตะส่งยิ้มแห้งๆให้ แล้วเกาะต้นไม้ข้างตัวจนแน่น ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามขึ้น

                “นายมานี่ทำไม” ใบหน้างามเพียงแค่แย้มยิ้มเศร้าๆให้เล็กน้อยเท่านั้น ก่อนจะถามกลับ

                “แล้วเธอล่ะ มาหลบอยู่ที่นี่ทำไม” คนฟังยิ้มแห้งอีกครั้ง ร่างบางกดใบหน้าของตัวเองให้มองลงไปยังฝูงคนที่ล้อมรอบร่างของเด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่งไว้ ที่สำคัญ คนเหล่านั้นล้วนแต่เป็นหญิงสาวทั้งสิ้น เด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางเมินหน้าออกเหมือนไม่อยากมอง ฮาคุมองนารุโตะที ซาสึเกะที ก่อนจะขยับรอยยิ้มอย่างล้อเลียน

                “นารุโตะคุง หึงเหรอครับ”คนที่ถูกกล่าวหาหันหน้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงซ่าน

                “ใครหึงไอ้บ้านั่นกัน!” ฮาคุยิ้มอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับกลายเป็นรอยยิ้มเศร้าๆแทน เด็กหนุ่ม (?) แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ความเจ็บปวดสะท้อนออกมาจากดวงตาคู่งาม จนกระทั่งเห็นมือเรียวของคนบางคนลอยไปลอยมาอยู่ข้างหน้า

                “เหม่อไปถึงไหนแล้วเนี่ย” เด็กหนุ่มร่างบางกล่าวขึ้นมา พร้อมยิ้มให้อย่างร่าเริง ทำให้คนที่อยู่ข้างๆเผลอยิ้มออกมาเช่นกัน (เขียนไปเขียนมา ไหงมันส่อคู่นารุโตะกับฮาคุล่ะเนี่ย โฮ~)

                “เธอนี่ โชคดีจริงๆเลยนะ” จู่ๆ เด็กหนุ่มหน้าหวานก็พูดขึ้นมา นารุโตะหันมามองอย่างงงๆ “อย่างน้อย เขา ก็ยังอยู่ข้างๆเธอ ยังพูดกับเธอ ยังเห็นว่าเธอสำคัญไม่ใช่เหรอ”

‘ผมเอง ก็อยากให้คุณเห็นว่าสำคัญเหมือนกัน คุณซาบุสะ’ ฮาคุรำพึงเบาๆ ‘เป็นคนที่คุณเห็นว่าสำคัญ ไม่ใช่แค่... เครื่องมือ’ ร่างบางอีกร่างที่นั่งอยู่ข้างๆมองอย่างเป็นห่วง ก่อนจะได้ยินเสียงของคนๆหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง

“นารุโตะ” เด็กหนุ่มผมทองหันกับมาเจอกับ ‘คนรัก’ ที่กำลังหอบ คงจะเป็นเพราะเหนื่อยที่ต้องตามหาเขาล่ะมั้ง

“มาอยู่ที่นี่คนเดียวทำไม”เสียงเข้มดุอย่างเป็นห่วงก่อนจะเข้ามาใกล้ ร่างบางหันหน้าหลบแต่ก็ถูกมืออุ่นข้างหนึ่งจับไว้ นารุโตะมองวิญญาณข้างตัวอย่างกล้าๆ กลัวๆ อยากจะบอกเหลือเกินว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่เห็นวิญญาณข้างตัวเลยแม้แต่น้อย

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เขาไม่เห็นผมหรอก” เด็กหนุ่มอยากกัดลิ้นตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไป ร่างบางตะโกนอยู่ในใจ ‘ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นโว้ย’ พอดีกับที่ร่างสูงยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ นารูโตะหลับตาแน่น ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนหวานที่ริมฝีปาก

“กลับกันเถอะ” ซาสึเกะพูด ร่างบางทำท่าจะค้านแต่โดนดักคอไว้ก่อนว่า “จะไปดีๆ หรือจะให้อุ้ม” ใบหน้างามยิ่งขึ้นสีระเรื่อเข้าไปใหญ่ ก่อนที่ทั้งคู่จะกลับเข้าไปในงานเทศกาลอีกครั้ง โดยมีดวงตาคู่หนึ่งมองตามหลัง

“น่าอิจฉาจริงๆนะ นารุโตะคุง” ฮาคุรำพึงกับตัวเองโดยไม่รู้ว่าคำพูดนั้นลอยไปเข้าหูใครเข้า ร่างนั้นหยุดนิ่งอย่างสนใจ แล้วขยับเข้ามาใกล้เพื่อฟังคำพูดต่อมา

“ถ้าคุณเห็นผมสำคัญบ้างก็คงดีสินะ คุณซาบุสะ” ผู้ที่ดักฟังอยู่หยุดชะงัก ก่อนที่ดวงตาที่ดูดุดันจะแปรเป็นอ่อนโยน พร้อมกับที่ร่างนั้นขยับอีกครั้ง

“อ๊ะ” ฮาคุสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆด้านหลัง เด็กหนุ่มหันไปมองอย่างตกใจ แล้วก็ได้พบกับคนที่ตนกำลังคิดถึงอยู่

“คิดถึงฉันมั้ย ฮาคุ” ซาบุสะกระซิบเบาๆที่ข้างหู พร้อมกับรั้งร่างเล็กเข้ามาหา

“ครับ” ร่างบางกระซิบตอบ ก่อนจะร้องเบาๆ เพราะถูกร่างสูงอุ้มขึ้น ชายหนุ่ม(?)ยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วอุ้มร่างบางหายไปกับความมืดยามค่ำคืน เด็กหนุ่มกอดร่างสูงแน่น พร้อมกับรู้สึกถึงสัมผัสเบาและอ่อนโยนที่ข้างแก้ม ร่างเล็กหน้าแดงซ่าน

“นาบสำคัญกับฉันนะ ฮาคุ” เขากระซิบเบาๆ คนฟังเบิกตากว้าง ก่อนจะหลับตาลงอย่างยินดี ต่อจากนั้น ทั้งสองไม่พูดอะไรกันอีก เพียงแค่ความรู้สึกของทั้งสองที่สื่อถึงกัน แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับพวกเขา

// “คุณซาบุสะครับ”

“อะไรเหรอ ฮาคุ”

“คริสมาสปีหน้า อยู่กับผมได้มั้ยครับ”

“... ได้สิ ทำไมเหรอ”

“ผมมีอะไรจะบอกในวันนั้นน่ะครับ//

                ‘ฉันทำตามคำสัญญาในวันนั้นแล้วนะ’ ร่างสูงคิด ‘แล้วเมื่อไหร่เธอจะบอกซักทีว่าเธอจะพูดอะไรกับฉัน’