อาญารักซ่อนใจ

ตอนที่ 9 : บทที่ 2 ชนวนความเกลียด (4) อัพเพิ่มค่ะ

ปิดเกมแล้วนะคะ เดี๋ยวมาประกาศว่าใครได้กระเป๋าค่ะ

เกมมีเรื่อยๆ ติดตามกันอย่างใกล้ชิดด้วยนะ ของรางวัลตั้งใจว่าจะไม่ให้ซ้ำนะคะ

ได้แล้วสามารถได้อีกได้

ปล. หนังสือเร็วๆ นี้ค่ะ

            “ตอนแรกคนที่เอื้อต้องแต่งงานด้วยเป็นพี่ แต่พี่ปฏิเสธ จริงหรือเปล่าคะ” อุรัสยาปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมอยู่อีกครู่หนึ่งก่อนจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

            “ใช่”

            “ทำไมคะ? เอื้อหมายถึงเอื้อรู้เพราะพี่มีพี่นับดาวอยู่แล้วพี่ถึงปฏิเสธ แต่ที่เอื้ออยากรู้ก็คือถ้าพี่ไม่มีพี่นับดาวพี่จะยังปฏิเสธไหม”

            “เอื้ออยากให้พี่ตอบตกลงงั้นเหรอ?”

“...”

            “เงียบแบบนี้ คำตอบคือไม่สินะ แล้วแบบนี้จะอยากรู้ทำไมว่าถ้าพี่ไม่มีนับดาวอยู่แล้วพี่จะตอบตกลงหรือปฏิเสธ”

“แล้วพี่ไม่กลัวว่าเอื้อจะฮุบไร่ ฮุบโรงงานเหรอคะ”

สำหรับคนนอกคริสเตียนกับคาร์ลอสคงไม่ต่างกัน พวกเขาเย็นชา ใจร้าย และอันตราย และแต่สำหรับเธอคาร์ลอสเป็นพี่ชายที่ให้ความเอ็นดูเธอมาเสมอ ต่างจากคริสเตียนที่ไม่ว่าเธอจะพยายามเท่าไรเธอก็เป็นได้ส่วนเกินในชีวิตของเขา แต่ใจคนเราช่างแปลกนัก คนที่ดีด้วยกลับไม่รัก ดันไปรักคนที่ทั้งใจร้าย ทั้งเกลียดตัวเองเข้าไส้ แต่ถึงคริสเตียนจะร้ายกับเธอเพียงใด จะเกลียดเธอขนาดไหน แต่เธอก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้าย ไม่อย่างนั้นเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วคงไม่ช่วยเธอเอาไว้

            “ทำไมต้องกลัว”

            “ก็...พี่คริสเตียนยังกลัวเลย”

            “พี่ก็ส่วนพี่ คริสเตียนก็ส่วนคริสเตียน เฮ้อ!” พูดจบเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ ดังขึ้น ก่อนที่คนตัวสูงจะยกมือขึ้นวางแปะลงกลางศีรษะของเธออีกครั้ง “ถ้าเลือกได้พี่คงอยากให้เอื้อได้อยู่กับคนที่รักเอื้อแล้วเอื้อก็รักเขา แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้พี่ก็อยากให้เอื้อได้อยู่กับคนที่เอื้อรักมากกว่า คนที่ไม่ได้รักกันแบบพี่ เพราะทั้งพี่ทั้งเอื้อคงไม่มีใครมีความสุข และสุดท้ายเราก็ต้องเลิกกันอยู่ดี”

            “พี่รู้”

            “...” คนตรงหน้าไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เขาทำเพียงคลี่ยิ้มบางๆ ส่งให้แทนคำตอบเท่านั้น

            “มันก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ ไม่ว่าจะแต่งกับคนที่เรารัก หรือคนที่ไม่ได้รักกัน สุดท้ายก็ต้องลงเอยด้วยการหย่าอยู่ดี”

ความฝันของผู้ชายอาจจะเป็นฝันยิ่งใหญ่อย่างการประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่สำหรับผู้หญิงอย่างเธอการได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์นั่นคือความฝันเล็กๆ ที่พอจะฝันได้ แต่มันจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอได้แต่งงานกับคนที่เธอรักก็จริง แต่เขาไม่ได้รักเธอ อีกทั้งเขายังขอหย่าตั้งแต่วันแรกที่เธอกับเขาผูกผันกันด้วยทะเบียนสมรส

ขอบตาของเธอร้อนผ่าวไปหมด เธอพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อไม่ให้หยาดน้ำที่กำลังเอ่อคลอดวงตาไหลออกมา

            “อย่าบอกว่าไอ้พี่บ้านั่นขอหย่า”

“ปะ...เปล่าค่ะ”

ไม่รู้ว่าเพราะคาร์ลอสฉลาดเกินไป หรือเป็นเพราะตัวเองเป็นคนที่โกหกไม่เก่งกันแน่ ที่ทำให้คาร์ลอสเดาทุกอย่างได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน

“บ้าฉิบ! ขอหย่าให้คืนแต่งงานเนี่ยนะ”

“...” คำสบถของคาร์ลอส ทำให้ความรู้สึกตอนที่คำว่า ‘หย่า’ หลุดออกมาจากปากของคริสเตียนจู่โจมหัวใจดวงเล็กอีกครั้งอีกครั้ง

“แล้วเราตอบไปว่าไง คงไม่ได้ยอมหย่าไปแล้วหรอกใช่ไหม”

            “ปะ...เปล่าค่ะ ยัง...ไม่ได้...หย่า แต่...ถ้าไม่มีใคร...มีความสุข ก็หย่ากันไปไม่ดีกว่าเหรอคะ” เสียงของเธอสั่นไปหมดทั้งๆ ที่พยายามคุมมันให้มั่นคงแล้ว แต่สุดท้ายก็ทำให้ดีที่สุดเพียงแค่ให้มันออกมาจนครบหมดทุกคำ

            “โตแล้ว ร้องไห้เป็นเด็กๆ ไปได้”

            ตอนแรกเธอก็ไม่ได้ร้องหรอกแค่เกือบๆ เท่านั้นเอง พอเจ้าของร่างสูงรวบเธอไปไว้ในอ้อมแขน ลูบผมอย่างปลอบประโลม น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ถ้ากลับไปเป็นเด็กได้จริงๆ ก็ดีสิคะ”

ถ้าเป็นเด็กแล้วไม่ต้องมารับรู้เรื่องที่น่าเจ็บปวด ไม่ต้องรับรู้ว่าเขาเกลียดเธอมากมายขนาดไหน เธอก็ขอกลับไปเป็นเด็ก แล้วไม่ต้องโตไปตลอดชีวิต 

ต่อ

“พี่อยากให้เอื้ออดทนแล้วก็รอนะ”

            “รออะไรคะ”

            “รอให้คนที่เอื้อรัก รักเอื้อไง”

            “มันจะมีวันนั้นเหรอคะ พี่คริสเตียนเกลียดเอื้อจะตาย” การที่ต้องตอกย้ำความรู้สึกของคริสเตียนที่มีต่อตัวเองทำให้น้ำตาลที่เพิ่งหยุดไหลไปไหลออกมาอีกครั้ง “เอื้อไม่เห็นหนทางเลยค่ะที่มันจะมีวันนั้น เอื้อพยายามแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาพอใจ แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย”

            “ก็ไม่ต้องพยายาม เป็นอย่างที่เอื้อเป็นก็พอ แล้วก็อย่าไปยอมให้ไอ้พี่บ้านั่นมากนัก อะไรอยากทำก็ทำไปเลย อะไรไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ”

            อุรัสยาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารัก มีรอยยิ้มหวานจริงใจ เธอไม่เคยเสแสร้ง โกหกไม่เก่ง เข้มแข็ง และที่สำคัญเธอเป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นจนเกินพอดี เพราะแบบนั้นทุกคนจึงตกหลุมรักเธอง่ายๆ

            ถ้าจะมีข้อยกเว้น ก็คงแต่พี่ชายของเขาเอง ปกติคริสเตียนไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล แต่น่าแปลกกับอุรัสยา คริสเตียนไม่ได้เป็นอย่างนั้น คริสเตียนมองอุรัสยาด้วยอคติ เชื่อให้สิ่งที่ตัวอย่างอยากจะเชื่อโดยไม่มองความเป็นจริง และพยายามหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้อุรัสยามาตลอด เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น แต่นั่นก็ทำให้พี่ชายของเขาไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วหญิงสาวตรงหน้ามีนิสัยเป็นยังไง

            อีกทั้งอุรัสยาก็ไม่เคยเป็นตัวของตัวเองเลยตอนที่อยู่กับคริสเตียน หญิงสาวยอมลงให้ชายหนุ่มเสมอ ทำทุกอย่างที่พี่ชายของเขาอยากให้ทำ ยอมทำแม้กระทั่งสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ

“อย่ายอมหย่า แล้วก็ปล่อยให้คริสเตียนเป็นฝ่ายตามบ้าง” คริสเตียนเป็นคนที่ชอบความท้าทาย ชอบแข่งขัน ชอบชัยชนะ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่ถูกคนทั้งโลกตามใจมาทั้งชีวิตถ้าหากถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เคยทำตามที่ตัวเองต้องการมาตลอดขัดใจจะเป็นอย่างไร

            “แต่เอื้อ...”

            “ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวสักหน่อย ถ้าเอื้อไม่ยอมหย่าเสียอย่างคริสเตียนจะทำอะไรได้ ถือว่าพี่ขอร้องนะ อย่ายอมหย่าให้คริสเตียนเด็ดขาด”

            แม้อุรัสยาจะไม่ยอมพูดออกมาจนจบ แต่แววตาก็สื่อออกมาจนหมดสิ้นว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่

            “ถ้าไม่ครบหนึ่งปีเอื้อก็ไม่หย่าให้พี่คริสเตียนหรอกค่ะ”

            “หนึ่งปีหมายความว่ายังไง” คาร์ลอสขมวดเค้วเข้าหากันจนเป็นปม กับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า

            “...”

            “เป็นคำสั่งของคุณพ่อ นี่ถ้าคุณพ่อไม่สั่งไว้ป่านนี้ก็คงเซ็นใบหย่าไปแล้วสินะ”

            เธอยังไม่ทันได้ตอบด้วยซ้ำ อีกฝ่ายก็ตอบเองเสร็จสรรพ แน่ล่ะ! มันคงเดาได้ไม่ยากหรอก เพราะในโลกใบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นที่เธอจะทำให้เธอขัดความต้องการของคริสเตียนได้ และใช่! อย่างที่คาร์ลอสพูด ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของบรูโน่ป่านนี้เธอกับคริสเตียนก็คงหย่าขาดจากกันไปแล้ว

วันจดทะเบียนสมรส กับวันหย่าเป็นวันเดียวกัน เรื่องนี้คงได้กลายเป็นสถิติโลกเลยทีเดียว

            “จะวันนี้หรือหนึ่งปี บทสรุปมันก็ไม่แตกต่างไม่ใช่เหรอคะ”

            “บทสรุปมันอาจไม่ได้เป็นอย่างนั้นก็ได้”

            “เอื้อไม่อยากหวังค่ะ เอื้อกลัวผิดหวัง”

หลายต่อหลายครั้งที่เธอคาดหวังว่าสิ่งที่เธอทำจะทำให้ความรู้สึกของคริสเตียนที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปได้บ้าง ตอนที่ตัดสินใจออกจากบ้านหลังนี้ไปเมื่อสี่ปีก่อนก็เช่นกัน แต่สุดท้ายมันก็ไม่ต่างจากเดิม และหนึ่งปีต่อจากนี้ นี่คงเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายของเธอ

แต่เธอจะไม่คาดหวังว่าสุดท้ายแล้วบทสรุปมันต้องต่างออกไป แต่เธอแค่จะทำมันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้ตัวเองมานั่งเสียใจกับคำว่ายังไม่ได้ลอง ไม่ได้ทำ

“ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย เอื้อมีทั้งพ่อ ทั้งพี่ จะกลัวอะไร”

“...”

“โอเคเอาแบบนั้นก็ได้”

“เอาแบบไหนคะ?” อุรัสยาเงยหน้ามองคนตัวสูง ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความงุนงงต่อคำพูดที่อยู่ๆ ก็ถูพูดออกมาแบบไม่มีเกริ่นนำ

“รู้ไหมว่าพี่รักเอื้อ พี่เลยอยากให้เอื้อมีความสุขกับคนที่เอื้อรัก แต่ถ้าสุดท้ายแล้วไอ้พี่บ้านั่นมันโง่ทิ้งสิ่งมีค่าอย่างเอื้อไป พี่จะเสียสละตัวเองเป็นเจ้าบ่าวให้เอื้อเอง”

เธอรู้ดีว่าที่พี่ชายผู้มีภรรยาเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วพูดออกมาว่า ‘จะแต่งงานกับเธอ’ อีกฝ่ายแค่พูดเพราะอยากให้เธอหยุดคิดถึงจุดจบที่น่าเจ็บปวดเท่านั้น และก็รู้อีกเช่นกันว่าคำว่ารักที่คาร์ลอสพูดออกมา ไม่ใช่ความรักแบบที่ชายหนุ่มพึงจะมีให้หญิงสาว

“เอื้อก็รักพี่ค่ะ”

เช่นเดียวกับคำว่ารักที่เธอพูดออกไป มันเป็นแค่ ‘รัก’ ที่น้องสาวคนหนึ่งมีให้ผู้ชายที่เคารพรักเสมือนเขาเป็นพี่ชายแท้ๆ เท่านั้น

อุรัสยาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะคลี่ยิ้มให้กับคนตรงหน้า แล้วเธอก็ทำสำเร็จ แต่ก็ช่างเป็นยิ้มที่ตรงข้ามกับความรู้สึกของเธออย่างสุดขั้ว