อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 6 ชนวนแห่งความเกลียด (1)

เสียงหยาดน้ำกระทบหลังคาแว่วเข้ามาในโสตประสาท ฝนที่ตกลงมาไม่หยุดทำให้อุณหภูมิในหน้าหนาวที่ต่ำอยู่แล้วลดลงอีก แต่ความหนาวทางกายไม่เท่ากับหัวใจที่เย็นยะเยือกของเธอเลยสักนิด

         อุรัสยานอนมองแผ่นหลังของของสามีที่ถูกต้องตามนิตินัยและเพิ่งถูกต้องตามพฤตินัยนอนเคียงข้างอยู่ เขาไม่ได้กอดเธอไว้อย่างเช่นสามีภรรยาคู่อื่นทำ แต่กลับนอนหันหลังให้อย่างไมใยดี

แน่ล่ะ! ก็เธอกับเขาไม่เหมือนสามีภรรยาคู่อื่นนี่ เขาไม่ได้ยินดีที่มีเธอเป็นภรรยา อีกทั้งยังเรียกร้องจะหย่าทุกวินาที

ตอนนี้เธอไม่มีน้ำตาสักหยดแต่กลับเจ็บปวดเหมือนจะตายเสียให้ได้

หญิงสาวหลับตาลง พ่นลมหายใจก่อนจะพลิกกายหันหลังให้กับร่างสูง แล้วดันกายลุกขึ้นนั่งบนเตียง ความขัดเคืองทั่วร่างกายและความเจ็บแปลบตรงกึ่งกลางกายตอกย้ำสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้ว เธอจะทำอะไรได้นอกจากยอมรับมันให้ได้ และทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เรื่องผิดพลาดนี้มันเกิดขึ้นซ้ำอีก

“พี่ไม่ควรทำแบบนั้นกับเอื้ออีกนะคะ” อุรัสยาสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกความเข้มแข็ง เธอไม่รู้ว่าเขาหลับอยู่หรือเปล่า แต่ก็ยังส่งเสียงที่บังคับไม่ให้มันสั่นระริกออกไป

“จะบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์อีกงั้นเหรอ”

ร่างสูงดันกายลุกขึ้นนั่ง ผมของเขายุ่งยีเหมือนคนที่ผ่านการมีเซ็กส์มาหมาดๆ และใช้เขาเพิ่งผ่านการมีเซ็กส์มา ผ้าห่มที่ใช้คลุมตัวก่อนหน้านี้ร่นลงมากองอยู่ที่ตัก เผยให้เห็นทรวงอกกว้างและหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเป็นลอนคลื่นราวกับนายแบบในนิตยสารแฟชั่นยุโรป ภาพที่เห็นถ้าปกติคงทำให้เธอหน้าแดงก่ำเพราะความเขินอาย แต่ ณ เวลานี้สิ่งเดียวที่เธอมองเห็นคือนัยน์ตาสีน้ำตาลที่มองตรงมา แววตาเย็นเฉียบแบบที่เธอคุ้นเคยกับมันมาตลอดชีวิต

แม้จะรู้ว่าไม่ควรคาดหวัง และทั้งๆ ที่เคยบอกตัวเองว่าถ้าไม่อยากเจ็บก็อย่าได้คาดหวังอะไรอีก แต่เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่ง ที่คิดว่าสิ่งที่เขาได้ไปจะทำให้ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปได้บ้าง ไม่ต้องรักเธอก็ได้ แต่ไม่ใช่หลังจากทุกอย่างเกิดขึ้นเขายังคงมองเธอด้วยแววตาไร้ความรู้สึกแบบนี้ แต่สุดท้ายเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่คิดว่าเซ็กส์เป็นเพียงการแสวงหาความสุขทางกายเพียงชั่วครั้งชั่วคราว

“เปล่าค่ะ พี่มีสิทธิ์เต็มที่ที่จะทำอะไรก็ได้ แต่ถ้าพี่ยังอยากหย่า กรุณาอย่าแตะต้องตัวเอื้ออีก”

“ทำไม คิดว่าแค่นี่เป็นครั้งแรกของเธอจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นหรอ คิดว่าฉันจะรักเธอ แล้วเปลี่ยนใจไม่หย่าเพราะเธอยังมีไอ้เยื้อบางๆ นั่นอยู่หรือไง ฝันอยู่หรือเปล่า ถ้าฝันก็ตื่นซะ เพราะไม่ว่ายังไงหนึ่งปีต่อจากนี้ฉันก็จะหย่ากับเธอ”

“ค่ะ เอื้อรู้ค่ะว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเปลี่ยนอะไรไม่ได้ แต่การหย่าที่จะเกิดขึ้นอีกหนึ่งปีมันมีข้อแม้ด้วย”

“ข้อแม้อะไร”

“ถ้าพี่กับเอื้อเกินเลยกัน ไม่ว่าจะอีกหนึ่งปี สิบปี หรือยี่สิบปี หรือตลอดชีวิต คุณลุงจะไม่ให้เอื้อหย่า”

         “นี่ใช่ไหมแผนของเธอ” เสียงห้วนตกคอกลั่นห้องนอนกว้าง

         “เอื้อไม่ได้มีแผนอะไรนะคะ”

         “ถ้าไม่มีแล้วจะอมพะนำไว้ทำไม”

         “เอื้อเปล่า เอื้อพยายามจะบอกพี่แล้ว”

“คิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ คิดจะโกหกอะไรก็เอาให้มันเนียนๆ หน่อย พ่อฉันเนี่ยนะของคำสั่งบ้าๆ แบบนั้น” ใบหน้าบึ้งตึงของคริสเตียนดูกราดเกรี้ยวขึ้นอีกหลายเท่า ดวงตาคมลุกโชนไปด้วยเปลวไฟด้วยอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้จ้องเข้ามาในนัยน์ตาสีนิล

“เอื้อเปล่าโกหกนะคะ คุณลุงสั่งมาแบบนี้จริงๆ ถ้าพี่ไม่เชื่อลองโทรหาคุณลุงก็ได้” อุรัสยาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ฉันโทรแน่” คริสเตียนก้าวลงจากเตียง ร่างสูงเปลือยเปล่าสาวเท้าไปยังกางเกงยีนสีซีดที่กองอยู่ฝั่งหนึ่งของเตียง ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรออกหาคนที่จะให้คำตอบกับเขาเรื่องนี้ได้ทันที

สัญญาณตอบรับที่บอกว่าติดต่อหมายเลขปลายทางไม่ได้ทำให้คริสเตียนขมวดคิ้ว เขากดโทร.ออกซ้ำอีกครั้งอย่างกระแทกกระทั้น

“คุณลุงไม่รับเหรอคะ”

“โทรไม่ติด”

“ยังเดินทางไม่ถึงอีกเหรอเนี่ย”

“พ่อไปไหน”

“ท่านเดินทางไปต่างประเทศตั้งแต่งานเลี้ยงเลิกค่ะ ไปประเทศอะไรนะ ทำไมใช้เวลาเดินทางนานจัง ติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เช้าแล้ว”

         “ทำไม ไม่อยากจะขึ้นเตียงกับฉันถึงขนาดต้องโกหกเลยหรือไง คิดว่าฉันโง่มากงั้นเหรอ” คริสเตียนตะคอกพร้อมกับพาร่างเปลือยเปล่าพุ่งเข้าหากร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง ลากร่างเล็กที่นั่งอยู่ชิดหัวเตียงให้ขยับมากลางเตียงก่อนจะโถมกายเข้ามาดันร่างของเธอให้นอนราบไปกับที่นอน

___________________

มาแล้วจ้ามาต่อให้แล้ว เดี๋ยวค่ำๆ มาให้อีกนะคะ