อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 5 สิทธิอันชอบธรรม (5)

        “ไม่ว่าพี่จะถามอีกกี่ครั้ง คำตอบของเอื้อก็ยังคงเหมือนเดิม” อุรัสยาไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบด้วยซ้ำตอนที่อีกฝ่ายพูดขึ้น

“...”

ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากลำคอหนาอีก มีแต่เสียงฟันที่บดเข้าหากันจนเกิดเสียง ท่าทางเกรี้ยวกราดของเขาทำให้เธอหวาดหวั่นไปต่างจากที่เคย แต่ความเจ็บปวดในหัวใจก็สั่งให้เธอปกป้องตัวเอง

“พี่ได้คำตอบแล้วก็ช่วยถอยออกไปด้วย พี่คงไม่อยากให้...อื้ออออ” ปลายประโยคกลายประท้วงเมื่อริมฝีปากได้รูปจู่โจมลงมาหนักหน่วง เขาบดขยี้ริมฝีปากซ้ำๆ อย่างดิบเถื่อน จนริมฝีปากที่ต้องรองรับอารมณ์เจ็บระบม

 “พี่คริสเตียน พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่อย่างนั้น...” อุรัสยากัดฟันแล้วเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากร้อนผ่าว ก่อนจะรีบพูดออกมาทันทีที่ริมฝีปากได้รับอิสระ

"ทำผัวจะทำกับเมียแบบนี้ไม่ได้"

คริสเตียนไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบก็แทรกขึ้น เขากระซิบรอดไรฟันชิดริมใบหูเล็กก่อนจะก้มลงดูดดึงผิวเนื้อตรงลำคอเข้าปาก ชายหนุ่มไล้ริมฝีปากลงไปที่เนินอกอิ่ม พร้อมกับดึงรั้งชุดเดรสแขนกุดลงมากองที่เอวขอด

“ก็ถ้าพี่ทำ คุ...อื้อออ” อุรัสยาร้องเสียงสั่นและก็เป็นอีกครั้งครั้งที่พูดไม่ทันจบประโยคเสียงของเธอก็ถูกกลืนหายเข้าไปในริมฝีปากร้อนระอุบ่งบอกว่าเขาไม่ได้ต้องการคำตอบจากเธอ

“คุณ...” อุรัสยาพยายามสะบัดหน้าหนี เธอเผยอริมฝีปากขึ้นตั้งใจจะต่อประโยคที่หายไปให้จบ แต่เพียงชั่ววินาทีเดียวริมฝีปากได้รูปก็เคลื่อนตามมา และครั้งนี้เขาก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอเบี่ยงหน้าหนีอีก มือหนาเลื่อนขึ้นมาจับปลายคางของเธอไว้ บังคับให้อยู่นิ่งๆ เพื่อรับจุมพิตลงทัณฑ์ของเขา และยิ่งเธอพยายามต่อต้านเขามากเท่าไรการรุกรานของเขายิ่งหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงที่ขัดขืน แรงที่บดเบียดลงมาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเสียจนคนถูกจูบน้ำตาคลอเพราะความเจ็บ

จนสุดท้ายเธอก็ต้องยอมหยุดการดิ้นรนต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์

อุรัสยาตั้งใจจะพูดต่อประโยคที่พูดไม่จบตอนที่เขาปล่อยให้ริมฝีปากของเธอให้เป็นอิสระ แต่ทันทีที่เธอหยุดนิ่ง หยุดดิ้นรน ความรุนแรงดิบเถื่อนก็ถูกแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนหวานละมุนละไม แล้ววินาทีต่อมาหัวของเธอก็ขาวโพลนไร้ความรู้สึกนึกคิด หญิงสาวได้แต่นอนนิ่งตัวเกร็ง ชาวาบไปทั่วตัว หัวใจเต้นโครมครามจนแทบทะลุออกนอกอก

ไม่นานจูบหวานละมุนก็กลายเป็นความร้อนแรงและเรียกร้อง ไม่มีช่องว่างให้เธอหายใจ เรี่ยวแรงของเธอก็เหมือนถูกเจ้าของริมฝีปากร้ายกาจสูบไปจนหมด ตอนนี้มือที่เคยผลักไสเขาออกห่างจึงได้แค่เกาะเกี่ยวร่างหนาไว้แน่นเพื่อบรรเทาความรัญจวนที่ก่อตัวขึ้นในกาย

คริสเตียนละมือที่บีบคางเล็กไว้ แล้วเลื่อนขึ้นประคองใบหน้าเรียวสวยให้เงยขึ้นรับจูบของเขาได้อย่างล้ำลึกยิ่งขึ้น เลือดร้อนๆ สูบฉีดไปทั่วกายหนุ่มเมื่อได้สัมผัสความหวามละมุนจากริมฝีปากนุ่ม เขายอมรับว่าเขาโมโหและขาดสติอย่างที่ไม่ได้เป็นมานาน แต่ที่เขาคาดไม่ถึงเรือนร่างนี้จะทำให้เขาหลงมัวเมาจนหยุดตัวเองไม่ได้

ฝ่ามือที่สอดเข้ามาใต้กระโปรง บีบขย้ำต้นขา ก่อนวกมาด้านใน ชั่ววินาทีแห่งความตื่นตระหนกดึงสติเพียงน้อยนิดให้กลับคืนมา

อุรัสยายกมือขึ้นพยายามดันร่างหนาออกห่าง เธอดิ้นรนต่อสู้ทั้งๆ ที่รู้ว่าสู้ไม่ไหว เพราะรู้ดีถ้าหากทุกอย่างจบลงนอกจากเธอจะเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่ เขาก็จะโทษว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ เขาต้องคิดว่ามันเป็นแผนการร้ายๆ ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยคิดร้ายกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หญิงสาวหนีบขาทั้งสองข้างเข้าหากันเพื่อไม่ให้มือหนาแตะต้องสัดส่วนอ่อนไหว แต่เรือนร่างสูงใหญ่ก็เบียดแทรกเข้ามาระหว่างเรียวขาทั้งสองข้างจนเธอทำอย่างนั้นไม่ได้ และทันทีที่ปลายนิ้วแกร่งสัมผัสสัดส่วนอ่อนไหวผ่านผ้าลูกไม้เนื้อบาง ทำให้คนด้อยประสบการณ์สะดุ้งเฮือก สติสตังน้อยนิดที่รวบรวมกลับมาได้ปลิวหายไปอีกครั้ง

ลมหายใจของอุรัสยาหอบสะท้าน ความเสียวซ่านลามไล้ไปทั่วร่างอย่างไม่อาจต้านทาน ทุกความนึกคิด ทุกการควบคุม ถูกกลืนหายเข้าไปในเมฆหมอกหนาทึบ จนสุดท้ายก็กลายเป็นไร้สติ ไร้สำนึกว่าต้องทำอย่างไรต่อไป

“อื้อออ” ริมฝีบางจิ้มลิ้มเผยอขึ้นส่งเสียงน่าอายออกมาเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปยังระหว่างขอบชั้นในตัวจิ๋ว เพื่อแตะกับเนื้อแท้อ่อนนุ่ม

“พะ...พี่คริสเตียน” ปลายนิ้วที่ขยับขึ้นลง หมุนวน ไม่หยุดหย่อนทำให้อุรัสยาเรียกชื่อเขาอย่างลืมตัว ความร้อนที่สุ่มอยู่ในกายราวกับมีกองไฟเล็กๆ สุ่มอยู่ข้างในทำให้ร่างบางบิดเร้า และสั่นระริกไปทั้งตัว

คริสเตียนไปปล่อยให้เธอได้พักหายใจด้วยซ้ำตอนที่เบียดร่างเข้ามาใกล้จนขาของเธอลอยขึ้นจากที่นอนไปเกยบนต้นขาของเขา สัดส่วนที่แข็งและร้อนเบียดเสียด ถูไถกับสัดส่วนอ่อนนุ่มที่ไม่มีใครเคยแตะต้อง

อุรัสยารับรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่เธอกลับไม่มีแรงต้านทานใดๆ