อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 5 สิทธิอันชอบธรรม (3)

                                            อีบุ๊กมาแล้ว มาพร้อมกับโปรฯ สุดคุ้ม 

                                                         ฝากโหลดด้วยจ้า

          

“ถึงเธอกับฉันจะหย่ากันแล้ว เธอก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับคาร์ล เธอก็รู้นี่ว่าคาร์ลมีเมียอยู่แล้ว ถึงจะไร้ยางอาย แต่ก็หวังว่าเธอจะมีจิตสำนึกบ้างนะ” คริสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ แม้ว่าเรื่องที่คาร์ลอสมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่มีวี่แววว่าฝ่ายนั้นคบใครเป็นตัวเป็นตนมาก่อนจะยังติดค้างอยู่ในใจ แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้มาสร้างปัญหาให้คนในครอบครัวของเขาอีก  และเขาก็เชื่อว่าการป้องกันไว้ก่อน ดีกว่าปล่อยให้เรื่องเกิดขึ้นแล้วค่อยมาแก้ไข

“...”

“เซ็นซะ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังเงียบ และไม่ยอมขยับตัว คริสเตียนก็สั่งขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“เอื้อบอกพี่ไปแล้วว่าตอนนี้เอื้อยังหย่าให้พี่ไม่ได้”

“ก็แค่เซ็นชื่อลงไป มือก็ไม่ได้หักเสียหน่อยทำไมจะทำไม่ได้”

“ก็เหมือนที่พี่พูดไงคะ เอื้อรักคุณลุงเหมือนพ่อแท้ๆ ท่านมีพระคุณกับเอื้อ และเอื้อก็จะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนท่าน ท่านบอกว่าอีกหนึ่งปีเอื้อถึงจะหย่าให้พี่ได้ เอื้อก็จะทำตามนั้น แต่ถ้าพี่ไม่อยากรอ เอื้อว่าพี่ไปพูดกับคุณลุงเองดีกว่าค่ะ เพราะถ้าไม่มีคำสั่งจากท่าน เอื้อก็ยังหย่าให้พี่ไม่ได้จริงๆ”

         “ทำไมต้องหนึ่งปีด้วย หย่าตอนไหนมันก็ต้องหย่าเหมือนกัน”

         “เอื้อก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ถ้าพี่ว่ามันเหมือนกัน ทำไมต้องหย่าตอนนี้ด้วยล่ะคะ”

         “ต้องบอกอีกกี่รอบว่าวินาทีเดียวฉันก็ไม่อยากผูกมัดกับผู้หญิงอย่างเธอ”

         “ไม่ต้องบอกหลายรอบหรอกค่ะ เอื้อจำได้ แต่เอื้อก็ตอบพี่ไปแล้วเหมือนกัน ว่าถึงพี่จะไม่อยากแค่ไหนพี่ก็ต้องทน” พูดจบอุรัสยาก็ดึงมือออกจากการเกาะกุมของมือหนาแล้วก้าวผ่านประตูรถที่เปิดทิ้งไว้เพื่อลงจากรถทันที

         แม้ว่าเท้าข้างหนึ่งจะมีเพียงรองเท้าใส่อยู่บ้าน ส่วนอีกข้างเปลือยเปล่าเพราะรองเท้ามันหลุดออกไปตอนที่เธอถูกยัดเข้ามาในรถ เธอก็ยังก้าวต่อไปอย่างไม่ลดละ

         อารมณ์ของเธอหม่นเศร้าเหมือนท้องฟ้ายามนี้ไม่มีผิด ท้องฟ้าเหนือเนินเขาที่มีต้นกาแฟที่ผลกำลังสุกงอมจนเป็นสีแดงถูกปลูกเป็นทิวแถวเรียงรายถูกเมฆสีดำทะมึนเคลื่อนเข้ามาปกคลุม บ่งบอกว่าฝนกำลังจะตกลงมาในไม่ช้านี้ ไม่ต่างจากขอบตาของเธอที่มันร้อนผ่าวไปหมด

“หยุดนะอุรัสยา” คริสเตียนก้าวลงจากรถ เขาตวาดอย่างหัวเสีย

         “...” อุรัสยาชะงักฝีเท้า แต่เพียงครู่เดียวเท้าเล็กๆ ก็ก้าวต่อโดยไม่คิดที่จะหันกลับไปมองเบื้องหลัง

         “สั่งให้หยุดไม่ได้ยินหรือไง เรายังคุยกันไม่จบ เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น” คริสเตียนตวาดพลางเร่งสาวเท้ายาวๆ เพื่อตามคนที่เขาตวาดใส่ให้ทัน

“เราคุยกันจบแล้วต่างหากล่ะคะ” อุรัสยาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่แตกต่างจากชายหนุ่มนัก เท้าเล็กๆ ยังไม่หยุดก้าวเดินตามคำสั่งของเขา

ที่ผ่านมาความเฉยชาของเขามันทำให้เธอเสียใจ แต่เธอก็กักเก็บความรู้สึกของตัวเองได้ทุกครั้ง ซึ่งตอนนี้ความเฉยชาของเขาก็ยังทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอยู่เหมือนเดิม แต่พอบวกกับถ้อยคำดูถูกดูแคลน เหยียดยามเธอให้รู้สึกว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงต่ำค่าไร้ราคา มันทำให้เธอเจ็บจนไม่อาจทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเหมือนอย่างเช่นที่ผ่านมาได้อีกแล้ว

“เราคุยกันจบแล้วอย่างนั้นเหรอ” คริสเตียนสาวเท้าในรองเท้าผ้าใบให้เร็วขึ้นอีก เพื่อตามบอบบางที่เดินหนีให้ทัน มือหนาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ทันทีเมื่อตามทัน แล้วออกแรงเล็กน้อยเท่านั้น เพื่อบังคับให้ร่างเล็กหยุดก้าวเดินแล้วหันกลับมาเผชิญหน้า

“ใช่ค่ะ เราคุยกันจบแล้ว” แม้จะรู้ว่าคำถามนั้นเป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่อุรัสยาก็ยังตอบกลับไป แม้จะรู้ว่าสู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้ แต่คนที่เคยยอมลงให้เขาทุกอย่างไม่ว่าการทำสิ่งนั้นจะทำให้ตัวเองดูเป็นคนโง่เง่าเพียงใดหรือการทำตามที่เขาสั่งจะทำให้ตัวเองเจ็บปวดเพียงใดก็ยังดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการอันแน่นหนา เพื่อให้ชายหนุ่มรู้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ยอมเขาอีกต่อไป

“ตกลงเธอจะไม่ยอมหย่าให้ฉันตอนนี้” คริสเตียนกัดฟันเน้นทุกคำด้วยเสียงรอดไรฟัน มือที่กำแขนของเธอกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงดิ้นของคนตัวเล็กกว่า

“ใช่ค่ะ จนกว่าจะครบหนึ่งปี เอื้อจะไม่หย่าให้พี่เด็ดขาด”

ความเงียบเข้ามาควบคุมแบบเฉียบพลันเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ช่างเป็นอึดใจที่ยาวนานและแสนเจ็บปวดเมื่อเธอสบประสานสายตากับ แต่จู่ๆ คนร่างสูงก็ออกแรงลากร่างของเธอให้เดินตามไปยังบ้านหลังเล็กที่เธอเพิ่งเดินห่างออกมา