อาญารักซ่อนใจ

ตอนที่ 2 : บท 1 แค่ ‘เกือบ’ สมบูรณ์แบบ (2) อัพเพิ่ม

“ก็ถ้าพี่ไม่ได้อยากแต่ง ทำไมพี่ไม่ปฏิเสธไปตั้งแต่แรกล่ะคะ” คำตอบที่ก่อนหน้านี้ได้แต่เก็บไว้ในใจถูกโพล่งออกไป เพราะความลืมตัวมากกว่าเป็นเพราะรวบรวมแล้วกล้าได้แล้ว

“ปฏิเสธ แล้วให้เธอฮุบไร่ หุบโรงงานที่ฉันทุ่มเทให้มันมาตลอดชีวิตงั้นเหรอ นี่สินะ เหตุผลที่แท้จริง ที่ทำให้เธอเรียนบริหารธุรกิจและการจัดการ”

“เปล่านะคะ เอื้อแค่ทำตามที่คุณลุงขอร้อง”

สาขาวิชาบริหารธุรกิจในฝรั่งเศส มีหลักสูตรที่ได้รับการยอมรับในระดับต้น ๆ ขอโลก เธอเลือกไปเรียนที่นั่นก็เพื่อเขาแต่เขากลับหาว่าเธอเลือกไปเรียนที่นั่นเพราะอยากได้ในสิ่งที่เธอไม่เคยอยากได้เลย

“จะให้ฉันเชื่องั้นเหรอ ว่าที่พ่อบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอไม่ได้เป็นเพราะเธอไปออเซาะให้ท่านทำ หรือจะให้ฉันเชื่อว่าพ่อเป็นคนสั่งให้เธอเรียนบริหารฯ เพื่อที่จะได้มารับช่วงต่อจากท่าน”

“เอื้อเป็นคนเลือกเรียนคณะนี้เองค่ะ ไม่เกี่ยวกับคุณลุง แต่เอื้อไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณลุงเลยนะคะ อีกอย่างเรื่องแต่งงานที่เอื้อตอบตกลงก็เพราะคิดว่ายังไงพี่ก็ต้องปฏิเสธ”

“อ้อ ตกลงนี่เป็นความผิดของฉันงั้นสิ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”

“หยุดพูด หยุดปฏิเสธเสียที ถึงเธอจะพูดจนขาดใจตายตรงนี้ฉันก็ไม่เชื่อ แต่ถ้าอยากให้เชื่อก็หย่าให้ฉันสิ”

“เอื้อยังเซ็นใบหย่าให้พี่ตอนนี้ไม่ได้ เอื้อขอเวลาคุยกับคุณลุ...”

“ไม่ ฉันต้องการอิสระของฉันคืนเดี๋ยวนี้”

อุรัสยาพูดไม่ทันจบ เสียงห้วนกระด้างก็แทรกขึ้นโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

“แต่ตอนนี้เอื้อยังหย่าให้พี่ไม่ได้จริงๆ”

“ก็แค่เซ็นชื่อลงบนใบหย่า มันยากตรงไหน”

“เอื้อสัญญากับคุณลุงไว้ว่า...”

“อย่ามาหาข้ออ้าง ผู้ชายมีตั้งมากมายทำไมต้องเป็นฉันด้วย”

‘ก็เพราะว่าเอื้อรักพี่ไง’ คำที่อยากเอื้อนเอ่ยออกไปถูกกลืนลงในลำคอเพราะรู้ดีว่าถ้าหากคนที่เธอรักไม่ได้รู้สึกตรงกันถึงพูดไปอีกกี่ครั้ง จริงใจแค่ไหน มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร

“ถึงเอื้อจะยอมหย่าให้พี่ แต่ตอนนี้มันดึกแล้วเอกสารสำคัญการหย่าก็ไม่มี ยังไงก็ต้องรอพรุ่งนี้อยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ พรุ่งนี้ รอให้เอื้อคุยกับคุณลุงก่อนแล้วเราค่อยไปหย่ากันก็ได้” อุรัสยากลั้นใจพูดทีเดียวจนจบเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะขัดขึ้นอีก

“ใครบอกไม่มี ตั้งแต่วันที่ฉันรู้ว่าต้องจดทะเบียนสมรสกับเธอฉันก็เตรียมมันไว้เรียบร้อยแล้ว มันอยู่ที่ลิ้นชักตรงหัวเตียง พร้อมให้เธอเซ็นตลอดเวลา”

สิ่งที่ได้รู้ เป็นเหมือนมีดแหลมคมที่กรีดลงบนหัวใจเธอช้าๆ เจ็บ ทรมานจนแทบขาดใจ

“เอื้อขอโทษ เอื้อยังหย่าให้พี่ไม่ได้จริงๆ”  เสียงที่เปล่งออกจากลำคอมันก็ช่างดูยากลำบากและบีบรัดราวกับว่าคำพูดของเขาเมื่อกี้กำลังให้เธอหายในไม่ออกจนแทบขาดอากาศหายใจตาย 

“งั้นก็อย่าหวังว่าฉันจะปราณีเธอ”

คำพูดของเขาทำให้อุรัสยากลั้นหายใจ เมื่อใบหน้าคมคายก้มลงมาใกล้เรื่อยๆ เธอพยายามขยับหนีเมื่อรับรู้ได้ถึงการคุกคามที่น่าหวั่นใจ แต่มือหนาทั้งสองข้างก็ยึดไหล่ของเธอไว้แน่นจนไม่สามารถขยับไปไหนได้ ระยะห่างของใบหน้าของเธอกับเขาจึงลดลงทุกที... ทุกที... ทุกที

คริสเตียนเป็นคนตัวโตมาก ไม่ได้ทำอะไรเขาก็น่ากลัวอยู่แล้ว ยิ่งเขาโน้มหน้าลงมา มองเธอด้วยแววตาแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวขึ้นอีกหลายเท่าตัว

ทั้งๆ ที่การคุกคามและความเกรี้ยวกราดทำให้เธอหวาดหวั่นจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆ ที่ไหล่ทั้งสองข้างที่ถูกบีบเจ็บร้าวจนถึงกระดูก แต่หัวใจกลับเต้นแรงจนแทบจะระเบิดคาอก ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดข้าแก้ม กลิ่นหอมสะอาดปนแอลกอฮอล์ที่ลอยมาปะทะจมูกทำให้ความร้อนลามเลียไปทั่วใบหน้า

“พะ...พี่จะทำอะไรคะ” ถามจบเธอก็กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่เมื่อเผลอเงยขึ้นกับดวงตาคมเข้มดุดัน

“ก็ทำหน้าที่ผัวให้ผู้หญิงไร้ยางอายอย่างเธอไง”

อุรัสยาเบิกตากว้างกับคำหยาบคายที่ไม่เคยได้ยินมันออกมาจากริมฝีปากได้รูป แต่พอเขาพูดจบเธอก็ต้องตระหนกยิ่งกว่าเพราะริมฝีปากได้รูปที่กดทับลงมาบนกลีบปากของเธอ 

ต่อ...

อุรัสยาเบิกตากว้างกับคำหยาบคายที่ไม่เคยได้ยินมันออกมาจากริมฝีปากได้รูป แต่พอเขาพูดจบเธอก็ต้องตระหนกยิ่งกว่าเพราะริมฝีปากได้รูปที่กดทับลงมาบนกลีบปากของเธอ

จูบแรกในชีวิตยี่สิบเอ็ดปี ไม่มีอะไรที่เหมือนที่จินตนาการไว้สักอย่าง มันไม่ได้มีรสชาติหวานละมุน เหมือนขนมหวาน ไม่ได้นุ่มนวลทะนุถนอม ไม่มีความรู้สึกวาบหวามเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยนับพันตัวบินวนอยู่ในท้อง ไม่มีการเคลิบเคลิ้มจนทุกสิ่งทุกอย่างเลือนหายไปจากความนึกคิด มีเพียงความจวบจ้วงรุนแรง บ่งบอกความรู้สึกที่อีกฝ่ายมีต่อเธอได้เป็นอย่างดี

แต่เพราะว่าเป็นเขา คนที่เธอรู้สึกด้วยทั้งหัวใจ และเพราะรู้ดีว่าหากเธอไม่ให้ในสิ่งที่เขาต้องการนี่ก็เป็นสิทธิ์อันชอบธรรมของเขา ทำให้อุรัสยาไม่ได้ขัดขืน เธอหลับตาลง มือที่ยังกำกระโปรงไว้ถูกกำแน่น จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อตรงฝ่ามือ และยิ่งเขาขบเม้มริมฝีปากของเธอแรงเท่าไร เธอก็ยิ่งกำมือแน่นขึ้น เพื่อให้ความเจ็บตรงนั้นดึงดูดความสนใจจากความเจ็บปวดตรงริมฝีปากไป

อุรัสยาสะดุ้งเฮือกตอนที่ริมฝีปากร้อนผ่าวและชุ่มชื้นเลื่อนลงมาซุกเข้ากับซอกคอ ความรู้สึกเสียวแปลบเล่นขึ้นมาทั่วร่าง ความหวาดหวั่นต่อประสบการณ์ครั้งแรกทำให้เธอยกมือขึ้นดันแผงอกกว้างให้ถอยออกไป แต่นอกจากจะไม่ปล่อย มือหนาที่ยึดไหล่ของเธอไว้ก่อนหน้านี้กลับเลื่อนมาที่แผ่นหลัง เพื่อปลดชุดแต่งงานยาวรุ่มร่ามออกจากร่างระหง

เสียงซิปถูกรูดดังเข้ามาในโสตประสาท ก่อนที่ความรู้สึกโล่งและเย็นจะเข้ามาประทะผิวกาย

“พี่คริสเตียน” อุรัสยาเบิกตากว้าง และร้องชื่อเขาออกมาอย่างตระหนกเมื่อชุดที่เธอใส่ถูกปลดออก เพราะชุดเจ้าสาวที่ใส่อยู่มีซับในในตัว เธอจึงไม่ได้สวมบราข้างใน พอถูกปลดออกตอนนี้ร่างบางจึงเหลือแค่กางเกงในลูกไม้สีชมพูหวานติดกาย

หญิงสาวรีบยกมือขึ้นกอดอกของตัวเองไว้เพื่อปกปิดสัดส่วนอวบอิ่มที่เปิดเผยต่อสายตาของเขา แม้จะทำใจมาแล้วว่ายังไงเรื่องนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นแต่มันก็อดอับอาย และหวาดหวั่นไม่ได้อยู่ดี

“เอามือออก”

ร่างหนาผละห่างออกไปเพื่อปลดสูทเสื้อเชิ้ตออก พร้อมกับเอ่ยสั่ง ความกรุ่นโกรธที่ก่อนหน้านี้ชัดเจนอยู่ในน้ำเสียงเบาบางลง ถูกแทนที่อารมณ์ร้อนแรงที่ชัดเจนอยู่ในน้ำเสียงและวาวตา

“สั่งไม่ได้ยินหรือไง บอกให้เอามือออก”

“...”

“ถ้าไม่อยากทำ ก็เซ็นใบหย่าซะ”

“...” อุรัสยากัดริมฝีปากแน่น เธอค่อยๆ เอามือออกจากทรวงอกอิ่ม หญิงสาวหลุบตาลงเพราะไม่สามารถสบตากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกับเขาได้อีกต่อไป

แต่การทำอย่างนั้นก็ทำให้สายตาของเธอไปปะทะกับบางสิ่งบางอย่างเสียก่อน...

รอยสีชมพูหวานที่ติดอยู่ตรงต้นคอ ไล่ลงไปตรงอกกว้าง จนถึงขอบกางเกงก็ทำให้เธอรู้สึกจุกและหน่วงไปทั้งร่าง อยากหลอกตัวเองเหลือเกินว่ารอยที่เห็นไม่ใช่อย่างที่เธอคิด แต่ยิ่งมองเธอก็ยิ่งปฏิเสธไม่ได้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาในห้องนี้มีบางอย่างที่ไม่ควรเกิดเกิดขึ้น

ร่างกายและหัวใจของเธอชาวาบจนไร้ความรู้สึก จนกระทั่งชายหนุ่มแนบกายลงมาชิดอีกครั้งนั่นแหละความเจ็บปวดจึงถาโถมเข้าสู่รุนแรง

“ฮึก” อุรัสยาสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

เธอคิดว่าตัวเองเจ็บมามาก ตอนที่ได้เห็นข่าวของเขากับผู้หญิงคนแล้วคนเล่า และคงไม่มีอะไรที่ทำให้หัวใจที่บอบช้ำจนน่าจะชินชาไปแล้วเจ็บได้มากกว่าที่เคยอีกแล้ว แต่พอมาตอนนี้หัวใจของเธอแทบแหลกสลาย เพียงเพราะคิดว่าในงานแต่งงานของเธอกับเขา เขายังยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น

หากไม่คาดหวังก็คงไม่ผิดหวัง และเพราะเธอคาดหวังว่าเขาจะหยุดเธอถึงได้ผิดหวังอย่างรุนแรงจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแบบนี้

“ร้องทำไม ได้สิ่งที่ต้องการแล้วไม่ใช่หรือไง”

“ปล่อยเอื้อ” อุรัสยาดิ้นออกจากการเกาะกุมของเขาอย่างรุนแรง

“เมื่อกี้ยังยอมอยู่ดีๆ นี่ทำไมตอนนี้มาทำเป็นเล่นตัว”

“เอื้อบอกว่าให้ปล่อยไง”

“ถ้าอยากให้ปล่อยก็เซ็นใบหย่าสิ”

“พรุ่งนี้เอื้อจะไปคุยกับคุณลุงเรื่องหย่า ถ้าคุณลุงอนุญาต เอื้อจะเซ็น...อื้อออ”

ปลายประโยคถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากได้รูปบดเบียดลงมาอีกครั้ง อุรัสยาใช้มือดันร่างหนาออกห่างแล้วเบี่ยงหน้าหนี และเธอก็ทำสำเร็จ แต่มือหนาก็เคลื่อนมาช้อนท้ายทอยของเธอไว้ บังคับให้เธอหันกลับไปเผชิญหน้า

“เอื้อก็บอกแล้วไงว่าพรุ่ง...อื้อออ”

อุรัสยาพยายามพูดต่อประโยคที่ขาดหายไป แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ปลายประโยคของเธอหายไปเมื่อริมฝีปากสีแดงเรื่อธรรมชาติเคลื่อนลงมาประกบ เขากดริมฝีปากลงมาขบเม้มกลีบปากล่างของเธออย่างรุนแรง และครั้งนี้ไม่ว่าเธอจะผลักร่างหนาเท่าไรเขาก็ไม่ถอยห่างออกไป

นิยายเรื่องนี้ พระเอกโหด เถื่อน ปากร้ายจนน่าเอาเปลือกทุเรียนยัดปาก

ใครชอบแนวนี้ไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ 

อินได้ ด่าได้ แต่ด่าพระเอกนะ อย่าด่าคนแต่ง

ส่วนใครที่ไม่ชอบกดออกได้นะคะ