อาญารักซ่อนใจ

ตอนที่ 15 : บทที่ 4 เป็นได้แค่นางบำเรอ (1)

ปัง!

ร่างเล็กถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้องนอน ก่อนที่ประตูจะถูกดันให้ปิดเสียงดังสนั่น อุรัสยาตัวเกร็งแข็งตอนที่ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาใกล้ แต่ชายหนุ่มก็ทำเพียงเดินผ่านเธอไป จนเธอต้องหมุนตัวมองตามอย่างไม่เข้าใจ

“พะ...พี่จะไม่กินยาหน่อยเหรอคะ”

“...” คริสเตียนไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาว ร่างสูงเดินตรงไปโต๊ะตรงข้างหัวเตียง เขาเปิดลิ้นชักออกก่อนจะเย็บซองเอกสารที่ทำด้วยหนังสีน้ำตาลออกมา แล้วเดินกลับมาหาหญิงสาว

“พี่น่าจะกินข้าวนะคะ จะได้กินยา” อุรัสยาพูดขึ้นอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

“แค่นี้ฉันไม่ตายหรอก เซ็นซะ”

“...” คริสเตียนยื่นซองเอกสารมาตรงหน้าเธอ ตอนแรกเธอก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่พอจองซองเอกสารที่ถูกยื่นมาตรงหน้านานๆ เธอก็คิดออกมันมันคืออะไร

แพ้ยามันไม่ถึงตาย แต่การที่เธอกับเขายังผูกพันกันในฐานะสามีภรรยาทางกฎหมายมันจะทำให้เขาตายลงในวินาทีใดวินาทีหนึ่งสินะ เขาถึงรอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวแบบนี้

“รออะไรอีก ไหนบอกว่ารอเช้าก่อนไง นี่เช้าแล้วจะมายื้อทำไมอีก”

“เอื้อ...” นัยน์ตาสีนิลจับจ้องอยู่ที่ซองเอกสาร แต่เพราะเธอให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ เธอจึงไม่ได้รับมันมาไว้ในมือ

“คราวนี้จะอ้างอะไรอีก”

“คือ...เออ...คุณลุง...”

“พ่อฉันไม่ให้หย่า”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดเอ่ยขึ้นด้วยประโยคที่มีความหมายเดียวกับคำพูดที่คิดว่าหญิงสาวจะพูดออกมา นัยน์ตาสีน้ำตาลคุโชนไปด้วยเปลวไฟที่พร้อมจะแผดเผาคนที่ถูกมองให้สลายกลายเป็นจุณ

“เอื้อขอโทษค่ะ” อุรัสยาหลุบตาลงไม่กล้าประสานสายตากับนัยน์ตาแข็งกร้าวของคนตรงหน้า

“แล้วยังไง”

“เอื้อขอโทษ”

“เธอต้องทำตามที่พ่อฉันสั่งอย่างเคร่งครัด ขัดคำสั่งไม่ได้”

“เอื้อขอโทษ” เสียงของอุรัสยาอ่อนลงเรื่อยๆ และสั่นขึ้นเรื่อยๆ ที่ต้องพูดคำนี้ออกมา

“พูดคำอื่นไม่เป็นหรือไง”

“เอื้อขอ...” นันย์ตาที่คุโชนไปด้วยเพลิงโทสะทำให้อุรัสยากลืนคำว่า ‘ขอโทษ’ ที่เกือบหลุดออกมาอีกคำลงคอ “ปีหนึ่งค่ะ ครบปีเมื่อไรเอื้อจะหย่าให้พี่ทันที”

เขารู้อยู่แล้วถ้าปล่อยให้อุรัสยาได้คุยกับผู้เป็นบิดา ผลมันต้องออกมาอย่างนี้ เธอต้องพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้พ่อของเขาไม่ยอมให้เขาหย่า เมื่อคืนเขาถึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ชื่อของเธอบนใบหย่า ซึ่งถ้าเขาไม่หลับไปก่อนเพราะยานอนหลับที่คาร์ลอสแอบเอาใส่ลงไปในเหล้าให้เขากินเขา เชื่อว่าเขาต้องทำสำเร็จ แต่คำว่า ‘ปีหนึ่ง’ ที่ออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มมันก็ทำให้เขาแปลกใจจนเผลอปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบคลุมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไป และเขาก็รู้ว่าถ้าไม่ใช่คำสั่งของพ่อของเขาไม่มีทางที่คนตรงหน้าจะพูดออกมาอย่างนี้ แต่ที่ไม่รู้คือทำไมพ่อของเขาต้องสั่งแบบนี้ “จะบอกว่าเป็นคำสั่งพ่อฉันอีกงั้นสิ”

“ค่ะ” พูดจบอุรัสยาก็กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น

“คิดว่าฉันจะเชื่อที่คำพูดของเธองั้นเหรอ”

“เอื้อพูดจริงๆ นะคะ”

สีหน้าเย็นชาติดจะดุดันของคริสเตียนทำให้ลมหายใจของอุรัสยาสะดุด ชายหนุ่มดูน่ากลัวยิ่งขึ้นตอนที่บีบต้นแขนของเธอแล้วก้มลงมากระซิบด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน

“ถ้าพ่อฉันสั่งให้ไปตาย เธอจะตายไหม”

“ค่ะ”

“ไม่ต้องมาประชด”

“เอื้อเปล่าประชดนะคะ ถ้าเอื้อตายแล้วทำให้คุณลุงมีความสุข เอื้อก็จะตาย”

“เธอนี่มัน...” คริสเตียนผลักร่างบางออกห่าง พลางสบถขึ้นมาอย่างหงุดหงิด นัยน์ตาคมเข้มมองร่างเล็กที่เซถอยหลังเกือบล้มด้วยแววตาเฉยชา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน ”จะยื้อไปทำไมอีก หรือจะได้มีเวลาไปออเซาะ มารยาขออะไรพ่อฉัน”

“เอื้อไม่...” อุรัสยาพยายามปฏิเสธ แต่เธอยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำคริสเตียนก็พูดในสิ่งที่ตัวเองอยากจะพูดโดยไม่สนใจจะฟังว่าเธอจะพูดว่าอะไร

“ถ้าอยากได้เงินมากนักก็เอาจากฉันก็ได้ รับเงินแล้วก็ไปจากบ้านนี้ซะ”

“ไม่ใช่นะคะ เอื้อไม่ได้ต้องการเงิน” เป็นอีกครั้งที่เธอพยายามบอกในสิ่งที่เธอคิดและครั้งนี้เธอก็พูดมันออกไปจนจบได้สำเร็จ แต่ไม่ว่าเธอจะพูดจบหรือไม่ ถ้าคนฟังไม่ได้ต้องการฟังผลลัพธ์มันก็ไม่แตกต่างกัน

ตั้งแต่แต่งนิยายมา คริสเตียนเป็นคนแรกที่ไม่มีรีดรักสักคน ฮ่าๆๆ