ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    อาญารักซ่อนใจ

    ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 2 ต้นเหตุแห่งรัก (5)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 11.18K
      21
      13 ม.ค. 65



    “แล้วเราตอบไปว่าไง คงไม่ได้ยอมหย่าไปแล้วหรอกใช่ไหม”

             “ปะ...เปล่าค่ะ ยัง...ไม่ได้...หย่า แต่...ถ้าไม่มีใคร...มีความสุข ก็หย่ากันไปไม่ดีกว่าเหรอคะ” เสียงของเธอสั่นไปหมดทั้งๆ ที่พยายามคุมมันให้มั่นคงแล้ว แต่สุดท้ายก็ทำให้ดีที่สุดเพียงแค่ให้มันออกมาจนครบหมดทุกคำ

             “โตแล้ว ร้องไห้เป็นเด็กๆ ไปได้”

             ตอนแรกเธอก็ไม่ได้ร้องหรอกแค่เกือบๆ เท่านั้นเอง พอเจ้าของร่างสูงรวบเธอไปไว้ในอ้อมแขน ลูบผมอย่างปลอบประโลม น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

    “ถ้ากลับไปเป็นเด็กได้จริงๆ ก็ดีสิคะ”

    ถ้าเป็นเด็กแล้วไม่ต้องมารับรู้เรื่องที่น่าเจ็บปวด ไม่ต้องรับรู้ว่าเขาเกลียดเธอมากมายขนาดไหน เธอก็ขอกลับไปเป็นเด็ก แล้วไม่ต้องโตไปตลอดชีวิต

    “พี่อยากให้เอื้ออดทนแล้วก็รอนะ”

             “รออะไรคะ”

             “รอให้คนที่เอื้อรัก รักเอื้อไง”

             “มันจะมีวันนั้นเหรอคะ พี่คริสเตียนเกลียดเอื้อจะตาย” การที่ต้องตอกย้ำความรู้สึกของคริสเตียนที่มีต่อตัวเองทำให้น้ำตาลที่เพิ่งหยุดไหลไปไหลออกมาอีกครั้ง “เอื้อไม่เห็นหนทางเลยค่ะที่มันจะมีวันนั้น เอื้อพยายามแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาพอใจ แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย”

             “ก็ไม่ต้องพยายาม เป็นอย่างที่เอื้อเป็นก็พอ แล้วก็อย่าไปยอมให้ไอ้พี่บ้านั่นมากนัก อะไรอยากทำก็ทำไปเลย อะไรไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ”

             อุรัสยาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารัก มีรอยยิ้มหวานจริงใจ เธอไม่เคยเสแสร้ง โกหกไม่เก่ง เข้มแข็ง และที่สำคัญเธอเป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นจนเกินพอดี เพราะแบบนั้นทุกคนจึงตกหลุมรักเธอง่ายๆ

             ถ้าจะมีข้อยกเว้น ก็คงแต่พี่ชายของเขาเอง ปกติคริสเตียนไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล แต่น่าแปลกกับอุรัสยา คริสเตียนไม่ได้เป็นอย่างนั้น คริสเตียนมองอุรัสยาด้วยอคติ เชื่อให้สิ่งที่ตัวอย่างอยากจะเชื่อโดยไม่มองความเป็นจริง และพยายามหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้อุรัสยามาตลอด เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น แต่นั่นก็ทำให้พี่ชายของเขาไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วหญิงสาวตรงหน้ามีนิสัยเป็นยังไง

             อีกทั้งอุรัสยาก็ไม่เคยเป็นตัวของตัวเองเลยตอนที่อยู่กับคริสเตียน หญิงสาวยอมลงให้ชายหนุ่มเสมอ ทำทุกอย่างที่พี่ชายของเขาอยากให้ทำ ยอมทำแม้กระทั่งสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ

    “อย่ายอมหย่า แล้วก็ปล่อยให้คริสเตียนเป็นฝ่ายตามบ้าง” คริสเตียนเป็นคนที่ชอบความท้าทาย ชอบแข่งขัน ชอบชัยชนะ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่ถูกคนทั้งโลกตามใจมาทั้งชีวิตถ้าหากถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เคยทำตามที่ตัวเองต้องการมาตลอดขัดใจจะเป็นอย่างไร

             “แต่เอื้อ...”

             “ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวสักหน่อย ถ้าเอื้อไม่ยอมหย่าเสียอย่างคริสเตียนจะทำอะไรได้ ถือว่าพี่ขอร้องนะ อย่ายอมหย่าให้คริสเตียนเด็ดขาด”

             แม้อุรัสยาจะไม่ยอมพูดออกมาจนจบ แต่แววตาก็สื่อออกมาจนหมดสิ้นว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่

             “ถ้าไม่ครบหนึ่งปีเอื้อก็ไม่หย่าให้พี่คริสเตียนหรอกค่ะ”

             “หนึ่งปีหมายความว่ายังไง” คาร์ลอสขมวดเค้วเข้าหากันจนเป็นปม กับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า

             “...”

             “เป็นคำสั่งของคุณพ่อ นี่ถ้าคุณพ่อไม่สั่งไว้ป่านนี้ก็คงเซ็นใบหย่าไปแล้วสินะ”

             เธอยังไม่ทันได้ตอบด้วยซ้ำ อีกฝ่ายก็ตอบเองเสร็จสรรพ แน่ล่ะ! มันคงเดาได้ไม่ยากหรอก เพราะในโลกใบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นที่เธอจะทำให้เธอขัดความต้องการของคริสเตียนได้ และใช่! อย่างที่คาร์ลอสพูด ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของบรูโน่ป่านนี้เธอกับคริสเตียนก็คงหย่าขาดจากกันไปแล้ว

    วันจดทะเบียนสมรส กับวันหย่าเป็นวันเดียวกัน เรื่องนี้คงได้กลายเป็นสถิติโลกเลยทีเดียว

             “จะวันนี้หรือหนึ่งปี บทสรุปมันก็ไม่แตกต่างไม่ใช่เหรอคะ”

             “บทสรุปมันอาจไม่ได้เป็นอย่างนั้นก็ได้”

             “เอื้อไม่อยากหวังค่ะ เอื้อกลัวผิดหวัง”

    หลายต่อหลายครั้งที่เธอคาดหวังว่าสิ่งที่เธอทำจะทำให้ความรู้สึกของคริสเตียนที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปได้บ้าง ตอนที่ตัดสินใจออกจากบ้านหลังนี้ไปเมื่อสี่ปีก่อนก็เช่นกัน แต่สุดท้ายมันก็ไม่ต่างจากเดิม และหนึ่งปีต่อจากนี้ นี่คงเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายของเธอ

    แต่เธอจะไม่คาดหวังว่าสุดท้ายแล้วบทสรุปมันต้องต่างออกไป แต่เธอแค่จะทำมันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้ตัวเองมานั่งเสียใจกับคำว่ายังไม่ได้ลอง ไม่ได้ทำ

    “ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย เอื้อมีทั้งพ่อ ทั้งพี่ จะกลัวอะไร”

    “...”

    “โอเคเอาแบบนั้นก็ได้”

    “เอาแบบไหนคะ?” อุรัสยาเงยหน้ามองคนตัวสูง ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความงุนงงต่อคำพูดที่อยู่ๆ ก็ถูพูดออกมาแบบไม่มีเกริ่นนำ

    “รู้ไหมว่าพี่รักเอื้อ พี่เลยอยากให้เอื้อมีความสุขกับคนที่เอื้อรัก แต่ถ้าสุดท้ายแล้วไอ้พี่บ้านั่นมันโง่ทิ้งสิ่งมีค่าอย่างเอื้อไป พี่จะเสียสละตัวเองเป็นเจ้าบ่าวให้เอื้อเอง”

    เธอรู้ดีว่าที่พี่ชายผู้มีภรรยาเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วพูดออกมาว่า จะแต่งงานกับเธออีกฝ่ายแค่พูดเพราะอยากให้เธอหยุดคิดถึงจุดจบที่น่าเจ็บปวดเท่านั้น และก็รู้อีกเช่นกันว่าคำว่ารักที่คาร์ลอสพูดออกมา ไม่ใช่ความรักแบบที่ชายหนุ่มพึงจะมีให้หญิงสาว

    “เอื้อก็รักพี่ค่ะ”

    เช่นเดียวกับคำว่ารักที่เธอพูดออกไป มันเป็นแค่ รักที่น้องสาวคนหนึ่งมีให้ผู้ชายที่เคารพรักเสมือนเขาเป็นพี่ชายแท้ๆ เท่านั้น

    อุรัสยาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะคลี่ยิ้มให้กับคนตรงหน้า แล้วเธอก็ทำสำเร็จ แต่ก็ช่างเป็นยิ้มที่ตรงข้ามกับความรู้สึกของเธออย่างสุดขั้ว

     


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×