อาญารักซ่อนใจ

ตอนที่ 12 : บทที่ 3 เหตุผลที่ทำให้ไม่มีทางเลือก (3)

คริสเตียนยกมือขึ้นเกาต้นคอ พลางปล่อยให้ความทรงจำเมื่อคืนไหลเข้ามาในความคิด 

“แก้ผ้าสิ”

“ค...คะ?”

ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความใสซื่อและงุนงงที่ช้อนขึ้นมองมาทำให้คริสเตียนชะงักไปครู่หนึ่ง เป็นแบบนี้เสมอ ผู้หญิงคนนี้ชอบใช้สายตาใสซื่อราวกับเด็กไร้เดียงสาไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมาทำให้เขารู้ผิด

สายตาแบบนั้นมันอาจใช้ได้ผลกับพ่อเขา ใช้ได้กับคาร์ลอส ใช้ได้กับใครต่อใครอีกหลายต่อหลายคน แต่มันไม่มีทางที่เขาหลงกลดวงตาใสซื่อที่เธอเสแสร้งแกล้งทำเป็นแน่

“อยากเป็นเมียฉันมากไม่ใช่หรือไง อยากมากก็แก้ผ้าแล้วขึ้นไปนอนรอบนเตียง เดี๋ยวจะสนองให้” เขาเลือกใช้ถ้อยคำร้ายกาจยิ่งกว่าเอิมเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“อะ...เอื้อไม่ได้อยาก...”

“ไม่ได้อยากอะไร ไม่อยากเป็นเมียฉัน หรือว่าไม่อยากขึ้นเตียงกับฉัน”

“...”

 “เงียบทำไมล่ะ ตอบสิ”

“...”

 “เหอะ! ฉันก็ถามอะไรโง่ๆ ถ้าไม่อยากมาก เธอจะตอบตกลงแต่งงานทำไม”

“พี่เมาแล้ว อาบน้ำเถอะค่ะ จะได้พักผ่อน”

“หึ อาบน้ำ พักผ่อนอย่างนั้นเหรอ” คริสเตียนแค่นหัวเราะ “คืนเข้าหอทั้งที จะปล่อยให้เมียรอเก้อได้ยังไง เธออุตส่าห์หน้าด้านหน้าทนตกลงแต่งงานกับคนที่เกลียดตัวเองทั้งทีนี่”

“ถะ...ถ้าพี่ยังไม่อยากอาบ เอื้อขออาบก่อนนะคะ”

“โอ๊ย!” เสียงใสร้องขึ้นเมื่อเขาเอื้อมมือไปปัดมือของเธอที่เอื้อมไปจับลูกบิดประตูห้องน้ำแรงๆ ก่อนจะผลักประตูที่เธอเพิ่งเปิดออกให้ปิดลงจนถึงเสียงดังสนั่น แล้วเขาตบมือเข้ากับประตูห้องน้ำที่เพิ่งเปิดลงเพื่อระบายอารมณ์เกรี้ยวกราดที่สุ่มอยู่ในอก

ปึง!

เสียงประตูถูกกระแทกดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาจับร่างเล็กที่พยายามเบี่ยงตัวหนีให้หมุนกลับมาเผชิญหน้าแล้วดันจนแผ่นหลังของเธอกระแทกกับบานประตู

“อ๊ะ!!! พะ...พี่คริสเตียนปล่อยก่อนค่ะ เอื้อเจ็บ”

ความเมาทำให้เขาไม่ได้สนใจเสียงร้องเพราะความเจ็บ 

แม้ว่าเสียงจะไม่ได้ยานคราง แม้จะไม่ได้เดินโซเซ แต่ใช่! เขาเมา แล้วก็เมามากด้วย แต่ถ้าไม่ใช่คนที่รู้จักมักคุ้น และเคยดื่มด้วยกันหนักๆ มาก่อนจะไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาเมาอยู่ เวลาเขาเมา จะมีสองอย่างที่เปลี่ยนไป...

อย่างแรกก็คือเขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ปกติเขาไม่ใช่คนพูดมาก และไม่ใช่คนที่แสดงความรู้สึกออกมาพร่ำเพรื่อ ไม่ใช่คนที่ชอบแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาให้ใครรับรู้ แต่คงเป็นเพราะเมามากทำให้เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ และพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจนหมด

และอย่างที่สองก็คือ เวลาเมา ความต้องการเขาจะมากกว่าปกติ และเขาก็โทษว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้เขาหลงลืมเจตนารมณ์ที่ทำให้เข้ามาในห้องนี้

“อื้อ!”

เรือนร่างที่ปรากฏสู่สายตาทำให้เขาหลงลืมสิ้นทุกสิ่ง เสียงหวานที่ครางออกมาทำให้เขาร่างกายของเขาร้อนฉ่าราวกับว่าเลือดทุกหยาดหยดในร่างกายกำลังเดือดปุดๆ แต่เล็บที่ครูดลงมาบนบ่าก็ปลุกสติให้เขารู้ว่ากำลังทำสิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำ

สิ่งนั้นไม่ใช่การครอบครองเรือนร่างที่เธอพยายามยัดเยียดให้เขาเป็นเจ้าของอย่างชอบธรรม แต่เป็นเขากำลังหลงลืมมอบความอ่อนโยนให้เธอทั้งที่เธอไม่สมควรได้รับมันแม้แต่กระพีกเดียว

“หึ” เขาแค่นหัวเราะออกมาเพื่อเรียกสติให้กลับมาครบถ้วน “ชอบใช่ไหม ฉันก็ถามอะไรโง่ๆ เธอต้องชอบสิ ผู้หญิงชอบให้ฉันทำแบบนี้ให้ทั้งนั้น”

“...”

“อยากได้ไร่งั้นเหรอ ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่เธอไม่มีวันที่จะได้มันไป แล้วอย่าคิดล่ะว่าตัวเองมีทะเบียนสมรสแล้วจะต่างจากผู้หญิงที่ผ่านมาของฉัน จนกว่าฉันจะได้ใบหย่า จากนี้ต่อไปเธอจะเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ หรือไม่ก็นางบำเรอของฉันเท่านั้น”

พูดจบเขาก็ก้มลงไป ขบเม้มผิวเนื้อเนียนอย่างไร้ความปราณี ทุกอณูเนื้อที่มือหนาสัมผัสผ่าน เขาบีบเค้นมันอย่างหนัก ตอกย้ำสิ่งที่เขาได้พูดให้เธอจดจำมันให้ขึ้นใจไปชั่วชีวิต

แต่อยู่ๆ ทุกอย่างก็ประสาทสัมผัสของเขาก็เริ่มเลือนหายไปทีละอย่าง 

ภาพที่เห็น...

ความนุ่มเนียนที่ได้สัมผัส...  

“เธอคงไม่อยากให้คนที่เธอรักต้องอยู่อย่างทรมานใช่ไหม”

แม้แต่เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอของตัวเองยังเหมือนเป็นเสียงที่ลอยมาจากที่ไกลแสนไกล

“มะ...หมายความว่ายังไงคะ”

และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่เขารับรู้ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไป

อาการคันยิบไปทั่วร่างทำให้คริสเตียนหลุดออกจากภวังค์ความคิด เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกมากมายในใจ ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาต้นคอตัวเองไล่ไปถึงหน้าอก ก่อนจะก้มลงมองหน้าช่วงตัวที่มีรอยแดงเป็นปื้น

คริสเตียนยันกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะก้าวลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำ ภาพที่สะท้อนมาจากกระจกเงาทำให้เขาต้องขมวดคิ้วแน่น

ต้นคอ หน้าอก ท้อง และแผ่นหลังเป็นปื้นแดงๆ อย่างที่เขาคิดไม่มีผิด เขาไม่ได้เป็นแบบนี้มานาน เพราะคอยระวังไม่กินยาปะเภทบาร์บิตูเรท หรือยานอนหลับ เขามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้แพ้อะไรอย่างอื่นอีก และเขาก็มั่นใจด้วยว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้กินยาชนิดนี้ลงไป

ไม่สิ! เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้กินมันลงไปด้วยตัวเอง แต่ถ้ามีใครเอาให้กินล่ะไม่แน่ และพอนึกถึงท่าทางของคนคนนั้นเมื่อคืน มันก็ทำให้เขาพอจะเดาได้

มิน่า เมื่อคืนอยู่ๆ เขาถึงได้ถึงได้หลับไปทั้งที่ไม่ควรจะหลับได้แบบนั้น

นักอ่านที่ได้รับกระเป๋า คือคุณ Thip ค่ะ ส่งชื่อที่อยู่ให้เหมยได้ที่ เฟส (สุนิตย์ เหมย) เพจ (สุนิตย์/ดอกเหมย) หรือเมล์ได้เลยนะคะ ( mhoey_writer@hotmail.com)