คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 แค่ ‘เกือบ’ สมบูรณ์แบบ (1)
กระจกเงาบานใหญ่สะท้อนของหญิงสาวในชุดสีชมพูอ่อน ชายกระโปรงเป็นแบบบอลกาวน์ฟูฟ่องยาวลากพื้นราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย ช่วงบนเป็นแขนกุดผ้าลูกไม้เปิดไหล่ เผยความเซ็กซี่เล็กๆ ด้วยควานหลังลึกเผยแผ่นหลังบอบบางและผิวสีน้ำนมนวลเนียน ทั้งชุดถูกตกแต่งด้วยคริสตัลชนิดพิเศษและลูกไม้ฝรั่งเศสสีขาวเพิ่มความอ่อนหวานและความงามสง่าให้แก่ผู้สวมใส่ ใบหน้าอ่อนเยาว์ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีต ผมสีน้ำตาลถูกเกล้าขึ้นประดับด้วยช่อดอกไม้สีขาวดอกเล็กๆ
ทุกอย่างที่สะท้อนมาให้เห็นเกือบสมบูรณ์แบบ...
ใช่! เธอเกือบจะเป็นเจ้าสาวที่สมบูรณ์แบบ ถ้าหากว่าบนใบหน้าเรียวหวานจะมีรอยยิ้มแห่งความสุขประดับอยู่อย่างที่ผู้เป็นเจ้าสาวควรจะมีในวันที่สำคัญที่สุดในชีวิต
แม้ว่าชีวิตคู่จะราบรื่นหรือไม่นั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับงานแต่งงาน แต่ผู้หญิงหลายๆ คนก็ยอมทุ่มทุนจัดงานแต่งงานที่อลังการ ซื้อชุดแต่งงานที่สวยและหรูที่สุด เพื่อวันที่สำคัญที่สุดในชีวิต ซึ่งเธอก็ได้ทั้งสองอย่าง ทั้งงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ ทั้งชุดเจ้าสาวที่งดงามและแพงระยับ แต่ถ้าเลือกได้เธออยากขอเปลี่ยนชุดเจ้าสาวที่งดงามราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ เปลี่ยนงานแต่งงานที่เริดหรูราวกับอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน เป็นเธอรักเขาและเขารักเธอเช่นกัน ไม่ใช่แค่เพียงเธอรักเขาเพียงฝ่ายเดียวแบบนี้
และเธอก็ไม่ได้งี่เง่าถึงขนาดที่จะคิดว่าการแต่งงานและทะเบียนสมรสจะทำให้เขารักเธอได้ แต่ที่ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ก็เพราะความผิดพลาด ความผิดพลาดที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องแก้ไขอย่างไร
แกร๊ก!!!
เสียงประตูที่เปิดออกดึงอุรัสยาให้หลุดออกจากห้วงความคิดที่แสนรวดร้าว
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผู้มีใบหน้าหล่อเหล่าราวกับรูปปั้นเทพบุตรกรีกสาวเท้าเข้ามาในห้อง เขายังอยู่ในชุดสูทสีเทาเข้มที่มีดอกไม้ดอกเล็กๆ ติดอยู่ที่อกเสื้อ แต่มันก็ยับเยินเสียจนถ้าไม่ได้เห็นมาก่อนหน้านี้ก็คงไม่รู้ว่ามันเป็นดอกไม้ชนิดเดียวกับที่เธอใช้ประดับผม เนกไทที่เคยผูกไว้อย่างประณีตตอนนี้อันตรธานหายไป ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในยับยู่ยี่หลุดลุ่ยออกมาจากกางเกง แต่เจ้าตัวก็หาได้สนใจสภาพยับยุ่งของตัวเองเลยสักนิด นัยน์ตาสีน้ำตาลคมลึกจ้องมองมาราวกับถ้าหากฆ่าเธอได้ด้วยสายตาก็คงทำไปแล้ว
ความเงียบโรยตัวเข้ามาครอบคลุมจนรู้สึกอึดอัดเมื่อคนเข้ามาใหม่จ้องมองมาเขม็งแต่กลับไม่พูดอะไร สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องที่ทั้งมืด ทั้งอับ ทั้งทึบ และแทบไม่มีอากาศหายใจ
“พี่คริสเตียน พี่เมาเหรอคะ” สุดท้ายอุรัสยาก็ตัดสินใจว่าตัวเองควรพูดอะไรสักอย่างเพื่อทำลายความอึมครึมที่ลอยอวลอยู่รอบตัว
ด้วยสีหน้า ท่าทาง และการก้าวเดิน คนตรงหน้าไม่เหมือนคนเมาเลยสักนิด แต่คงเป็นเพราะนัยน์ตาสีน้ำตาลที่เต็มไปด้วยความฉุนเฉียวที่มองมายังเธอล่ะมั้งที่ทำให้เธอคิดอย่างนั้น เพราะถ้าเป็นเวลาปกติชายหนุ่มมักจะเฉยชากับเธอมากกว่าจะแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาแบบนี้ แต่ตอนนี้คงเป็นเพราะเขาเมา ถึงควบคุมอารมณ์และสีหน้าขอตัวเองไม่ได้
และแทนที่เขาจะตอบคำถามของเธอ ชายหนุ่มกลับพูดในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจแทน
“แก้ผ้าสิ”
“คะ?” อุรัสยาเงยหน้าขึ้น สบตากับคนตัวสูงด้วยแววตางุนงง
“อยากเป็นเมียฉันมากไม่ใช่หรือไง อยากมากก็แก้ผ้าแล้วขึ้นไปนอนรอบนเตียง เดี๋ยวจะสนองให้” เสียงของคริสเตียนกร้าวกระด้าง
“อะ...เอื้อไม่ได้อยาก...” อุรัสยาเม้มปากที่สั่นระริกไว้แน่น เธอทั้งตกใจ ทั้งอับอาย และหวาดหวั่นต่อพายุอารมณ์ของเขา
“ไม่ได้อยากอะไร ไม่อยากเป็นเมียฉัน หรือว่าไม่อยากขึ้นเตียงกับฉัน” อุรัสยาพูดไม่ทันจบชายหนุ่มก็แทรกขึ้นกลางปล้อง ไม่สนใจท่าทางหวั่นกลัวของคนตรงหน้า
“...” อุรัสยาไม่รู้จะตอบเขากลับไปยังไง ไม่ใช่เธอไม่รู้คำตอบที่อยู่ในใจตัวเอง แต่เป็นเพราะเธอไม่กล้าพูดมันออกไปต่างหาก
และถ้าให้ตอบตามตรงก็คือ... ใช่! เธออยากเป็นเจ้าสาวของเขา มันเป็นความใฝ่ฝันที่ฝั่งใจมาหลายปี...
คริสเตียนเป็นคนที่โดดเด่นเสมอ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา การเรียน หรือหน้าที่การงาน เขาทำให้ทุกคนหันไปมองที่เขาได้อย่างชะงัก และเธอก็รู้ดีว่าเธอไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย และก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมคนที่ไม่เคยแม้จะเหลียวมามอง คนที่ทำเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศธาตุในชีวิตมาสิบกว่าปีถึงไม่ปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ แต่ถึงจะไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธ เธอก็รู้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งงานด้วย
ทำไมเธอจะไม่รู้ ก็ในเมื่อผู้เป็นเจ้าบ่าวแสดงออกอย่างชัดเจนอย่างนั้น เขาไม่เคยเหลียวแลงานแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นอย่างเร่งด่วนราวกับถูกเนรมิตขึ้น อันที่จริงตั้งแต่เธอตอบตกลงที่จะทำตามคำขอร้องของผู้มีพระคุณ ซึ่งเธอรักและเคารพท่านเสมือนพ่อแท้ๆ เธอก็ไม่เคยได้เห็นหน้าเขาอีก
และไม่ใช่เธอไม่เคยพยายาม ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอพยายามแล้วที่จะลืมความรู้สึกที่มีต่อเขาแต่ไม่ว่าจะทำยังไง จะพาตัวเองไปไกลจากเขาแค่ไหน เธอก็ลืมความรู้สึกที่มีต่อคนตรงหน้าไม่ได้ และเธอก็ไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าการแต่งงานกับใครสักคน ความสัมพันธ์ลึกซึ้งฉันสามีภรรยามันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอจึงไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบเขาไปว่าอะไร
...................
ฝาก เอื้อ & คริสเตียนด้วยจ้า
ความคิดเห็น