คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : บทที่ 13 (3)
“วางซะ” ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบข้างหูเล็ก
นัยน์ตาสีเทาล้ำลึกวาววับไปด้วยความไม่พอใจ
รัตน์วลีปากขมุบขมิบตอบเขาโดยไร้เสียงว่า
‘ขอคุยแป๊บหนึ่ง’
ก่อนจะส่งเสียงลงไปในโทรศัพท์ “ไม่นี่ โอมมีอะไรอีกหรือเปล่า”
(วันอาทิตย์นี้ว่างไหม)
“ทำไมเหรอ
อ๊ะ!” ถามจบก็ต้องร้องออกมาเมื่อยู่ๆ มือหนาก็ล้วงเข้าไปใต้กางเกงนอนผ้าซาตินเนื้อลื่น
ตรงเข้าหาสัดส่วนที่อ่อนไหวที่สุด คลึงเคล้ามันผ่านเนื้อผ้าบางๆ ด้วยปลายนิ้วจนเธอสะดุ้งเฮือก
(มีอะไรหรือเปล่า)
“ปะ...เปล่า
ถามทำไมเหรอ”
หญิงสาวพยายามส่งเสียงตอบกลับไปด้วยเสียงที่ปกติที่สุดพลางหันไปทำตาดุใส่คนด้านหลัง
สื่อความหมายบอกให้เขาหยุดแต่ยิ่งเธอถลึงตาใส่เขาเขาก็ยิ่งกดปลายนิ้วเข้าหาความอ่อนนุ่มหนักขึ้น
(ว่าจะชวนไปเที่ยวทะเล
จะพาน้ำตาลไปน่ะ มันเศร้าๆ)
“แป๊บหนึ่งนะโอม”
หญิงสาวปิดเสียงโทรศัพท์ ก่อนจะร้องขึ้น “พี่เอริคหยุดเลยนะ
รัตน์คุยโทรศัพท์อยู่เดี๋ยวโอมได้ยิน”
“ได้ยินก็ดีสิ
จะได้เลิกยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้วเสียที”
“ทำไมคะ
พี่หึงเหรอ”
“หวง”
ตอนเรื่องเขากับเมริษา
เธอตอบไปว่า ‘หึง’ แต่เรื่องเธอกับภูศิลป์
เขาบอกว่าแค่ ‘หวง’ มันแปลว่า
เธอรู้สึกมากว่าที่เขารู้สึกกับเธอสินะ
“ถ้าแค่หวง
ก็อย่าเลยค่ะ รัตน์กับโอมเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ” รัตน์วลีว่าพลางดังมือหนาออกจากกางเกง
แล้วเบี่ยงตัวห่างจากการกักกันของร่างสูง เธอสาวเท้ายาวๆ ไปที่อีกฝั่งของเตียงก่อนจะกดเปิดเสียง
“โอม อยู่เปล่า”
เธอกรอกเสียงลงไปพร้อมกับจับจ้องประสานสายตากับคนที่สาวเท้าตามมา...
“วางไม่ให้คุย”
ชายหนุ่มกระซิบเสียงเบา
“รัตน์คุยกับเพื่อนแป๊บเดียว”
รัตน์วลีเอามือปิดไมโครโฟนไว้แล้วกระซิบตอบเขา พร้อมกับขยับตัวหนีคนตัวสูงที่ก้าวเข้าหาด้วยท่าทีคุกคามไปด้วย
แต่สุดท้ายก็หนีไม่ทัน ร่างของเธอถูกคว้าเอาไว้
แล้วถูกเหวี่ยงลงบนเตียงก่อนที่ร่างหนาจะกระโจนขึ้นมาทาบทับ
เธอเกือบร้องออกมาให้คนในโทรศัพท์ได้ยินอีกครั้งโชคดีที่ห้ามไว้ได้ทัน
(ทำอะไรอยู่น่ะรัตน์
เสียงมันแปลกๆ) แต่เสียงการเคลื่อนไหว การยื้อยุด
และเสียงร่างของเธอหล่นตุบลงบนที่นอนคงทำให้อีกฝ่ายสงสัย
“ปะ
เปล่า พอดีไม่ได้มองทาง เลยสะดุดขาเตียงน่ะ”
ตอบภูศิลป์พลางถลึงตาคนที่ทับร่างของตนไว้ไปด้วย
(แล้วตกลงเอาไง)
“น้ากานต์กลับมาแล้วอะ”
หญิงสาวตอบคนในโทรศัพท์
พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเพื่อตอบคนเหนือร่างที่ส่งสายตาคมดุพร้อมกับทำปากขมุบขมิบบอกเธอให้วางโทรศัพท์อีกครั้ง
พอไม่ได้ดังใจที่ต้องการร่างหนาก็เลื่อนลงไปด้านล่าง
มือหนาดึงกางเกงของเธอออกพร้อมกับชั้นในผืนบาง
รัตน์วลีพยายามรั้งกางเกงทั้งสองตัวของตัวเองไว้ด้วยมือที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์แต่สุดท้ายเธอก็แพ้
(อ้าวเหรอ
กลับมาตั้งแต่เมื่อไร)
“เมื่อกี้นี่เอง...”
มือหนาที่ดันขาของเธอขึ้น และริมฝีปากที่พรมจูบลงมาที่ความอ่อนนุ่มดุจกำมะหยี่อย่างหนักหน่วงทำให้เธอชะงักคำพูดแล้วกัดริมฝีปากไว้แน่นก่อนที่เสียงแปลกๆ
จะหลุดเข้าไปในโทรศัพท์ เธอพยายามดันหัวเขาออกแต่เป็นอีกครั้งที่มันไม่ได้ผล
ริมฝีปากที่ดูดกลืนตัวตนของเธอซ้ำๆ ทำให้มือที่ดันหัวเขาออก กลายเป็นจิกทึ้งกลุ่มผมของเขาแรงๆ
เพื่อระบายอารมณ์
(รัตน์ยังอยู่ไหม)
คงเป็นเพราะเธอเงียบไปนานปลายสายจึงถามอย่างนั้น
“อืม
เราขอคุยกับน้ากานต์ก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้คำตอบ แค่นี้นะ เราจะนอนแล้ว” รัตน์วลีสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพูดทีเดียวจนจบแบบไม่หายใจ
แต่ก็ไม่พยายามพูดเร็วเกินไปจนอีกฝ่ายสงสัย
“โอเค”
พอได้คำตอบเธอก็รีบกดวางสาย
ก่อนที่จะเผลอหลุดครางออกมา “อ๊ะ! พี่เอริค รัตน์วางแล้ว”
รัตน์วลีร้องบอกเขาแต่ยิ่งเขารู้แบบนั้นเขายิ่งบดขยี้ความอ่อนนุ่ม
รุกรุนแรงราวต้องการจะลงโทษ
“พะ...พอ...แล้ว”
เสียงที่หลุดออกมาไม่ปะติดปะต่อและแทบไม่เป็นคำ
“ยังไม่พอหรอก”
“หยุด...เถอะ...ค่ะ” ถึงจะบอกเขาไปอย่างนั้นแต่เธอกลับแอ่นกายขึ้น
ขยับสะโพกตอบรับจังหวะของเขา
“อยากให้พี่พองั้นเหรอ”
“ชะ...ใช่” ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ เขาเลียริมฝีปาก
และจ้องมาด้วยแววตาร้อนแรงที่ทำให้เธอวูบวาบไปทั้งตัว ร่างกายสั่นสะท้านราวกับคนกำลังหนาวจัดทั้งๆ
ที่ภายในร้อนไปหมด
“โกหก เธอไม่ได้อยากให้พี่หยุดหรอกน้องสาว”
เอริคว่าพลางแทรกกายเข้ามาอยู่ระหว่างขาเล็ก ค่อยๆ เลื่อนกายขึ้นมาด้านบนจนขาเล็กยกขึ้นมาเกยบนต้นขา
เขาทำแบบนั้นพร้อมกับดึงกางเกงของตัวเองออกไปด้วย
“แต่อยากให้พี่เข้าไปในตัวเธอแบบนี้ต่างหาก” เอริคว่าต่อพลางขยับกายกายเข้าชิด แล้วจมจ้วงเข้าสู่ความคับแน่นที่บัดนี้ชุ่มฉ่ำไปด้วยแรงอารมณ์จนสุดปลายทาง
____________________
มีคนหึง 1 อัตรา
มาต่อให้แล้วจ้า ฝากอีบุ๊กด้วยนะคะ คุ้มๆ กับโปรโมชั่น ลด 41%
ความคิดเห็น