คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : บทที่ 12 (3)
ลมหายใจหอบถี่
ความชุ่มชื้นที่บีบรัดรอบปลายนิ้วทำให้เอริคแทบทนไม่ไหว ลมหายใจของเขาหนักหน่วงเพราะความต้องการส่วนลึกของตัวเอง
เขากำลังเห็นภาพตัวเองกำลังโจนจ้วงสู่ความนุ่มนวลได้อย่างเช่นเจน
และเขาก็ไม่รอช้าที่จะทำให้ภาพในจินตนาการเป็นจริง
ปลายนิ้วที่ถอดถอนออกทำให้นัยน์ตาหวานปรือฉ่ำลืมขึ้นขึ้นสบกับนัยน์ตาร้อนแรงของเขา
หญิงสาวหลุบมองมือหนาที่กำลังปลดเข็มขัดออก ปลดกระดุม รูดซิป ก่อนที่กางเกงจะถูกดึงลงไปค้างไว้ที่สะโพกเผยให้เห็นความแข็งขืนที่ดีดออกมาสู่อิสระอย่างแข็งขันด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆ
ชั้นในตัวบางถูกรั้งออกจากร่าง
มันยังคาอยู่ที่ส้นสูงตอนที่เขาดันตัวเข้ามาเบียดเสียดถูกไถตัวตนร้อนผ่าวกับจุดไวต่อสัมผัสโดยไร้สิ่งป้องกัน
“พะ...พี่ไม่ใส่...ถุงยาง”
“หมดแล้ว รู้ใช่ไหมว่าใช้กับใครจนหมด
รับผิดชอบด้วยการกินยาด้วย”
รัตน์วลีไม่ทันได้อับอายจากคำพูดของเขา
ตัวตนแข็งแกร่งที่ค่อยๆ รุกคืบเข้ามาในกายก็ดึงความนึกคิดของเธอไปจนหมดสิ้น
“อืมมม”
“อื้ออออ”
เสียงครางกระหึมในลำคออย่างพึงพอใจและเสียงครางหวานเสียวซ่านดังประสานขึ้นเมื่อความร้อนฉ่าจมลึกเข้าสู่ความชุ่มชื้นบีบรัดสุดตัวตน
รัตน์วลีจิกเล็บลงบนท่อนแขนหนา
ขณะบิดเร้ารับจังหวะการโถมใส่ถี่แรงไม่หยุดหย่อน
โต๊ะทำงานสั่นโยกไปตามแรงส่งเข้าหา แรงเสียดสีในตัวทำให้หญิงสาวหอบหายใจหนัก และครางออกมาไม่หยุด
“เรียกชื่อพี่หน่อย” เอริคสั่งเมื่อรับรู้ว่าเธอกำลังใกล้ถึงฝั่งฝันเต็มที
“พะ...พี่เอริค”
หญิงสาวทำตามที่เขาต้องการอย่างว่าง่าย
แล้วผลตอบแทนของการเป็นเด็กดีก็คือแรงส่งถี่รัวไม่ผ่อนปรนที่ทำให้ช่องท้องบิดเกร็งขึ้นเรื่อยๆ
“เรียกอีก”
เสียงเรียกชื่อที่สั่นและขาดห้วงทำให้เลือดในกายแล่นพล่านไปหมด อีกทั้งยังทำให้ฮึกเหิมจนต้องส่งแรงที่มากกว่า
เร็วกว่าไปที่ร่างเล็ก
“พี่เอริค” หญิงสาวกรีดร้องเรียกชื่อเขาเสียงสูง
กอดคอหนาไว้แน่น รู้สึกเหมือนถูกโยนขึ้นไปบนที่สูง สูงขึ้นเรื่อยๆ และเรื่อยๆ
ก่อนจะถูกผลักให้ตกลงมาเมื่อเขาดันตัวเขามาจนสุดอย่างรุนแรง
พร้อมกับความอุ่นซ่านที่พุ่งเข้าสู่กาย
หญิงสาวล่องลอยอยู่ในความขาวโพลนอยู่ชั่วขณะ
ก่อนจะกลับสู่ความจริงตอนที่ชายหนุ่มก้มลงจูบเธอหนักๆ หนึ่งทีก่อนจะผละออก เสียงน่าอายและความรู้สึกถูกเสียดสีตอนที่เขาถอนตัวตนออกไปทำให้แก้มของเธอแดงจัด
ความสุขสมยังหลงเหลืออยู่ในกายทำให้เธอนั่งนิ่งไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไป
จนกระทั่งเสียงทุ้มล้อเลียนปนจริงจังดังขึ้น
และร่างหนาที่เพิ่งผละออกไปขยับเข้ามาใกล้อีกครั้งนั่นล่ะ...
“อีกรอบไหม”
รัตน์วลีจึงรู้ตัวว่าตัวเองควรรีบแต่งตัว
หญิงสาวลนลานลงจากโต๊ะทำงานหันหลังให้ร่างสูง
แล้วดึงกางเกงในที่ยังคาอยู่ที่ข้อเท้าขึ้นแล้วดึงกระโปรงลงด้วยมือไม้สั่นเทา ความอับอายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อเห็นสภาพรอบโต๊ะทำงานที่มีแฟ้มร่วงกองอยู่บนพื้น
แก้วกาแฟที่เธอเพิ่งยกมาเสิร์ฟหล่นไปอยู่บนพรม โชคดีที่เอริคดื่มมันหมดแล้วไม่อย่างนั้นสภาพคงดูไม่ได้เลยทีเดียว
“รีบแต่งตัวทำไมล่ะ”
ขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปจัดการกับตะขอบราเซีย
ร่างสูงก็เข้ามาประชิดทางด้านหลัง
“ไม่เอาแล้วนะคะ” ตัวตนที่สมควรสงบลงหลังจากได้รับการปลดปล่อยทำให้เธอแตกตื่น
มือที่สั่นอยู่แล้วยิ่งสั่นไปใหญ่จนติดตะขอชั้นในไม่ได้ “ถะ...ถอยออกไปเลยค่ะ”
เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ยอมถอยออกไป
เธอจึงเป็นฝ่ายขยับกายออกห่างจากเขาเสียเอง
แต่ชายหนุ่มกลับดันตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม ก่อนจะหมุนตัวเธอกลับไปเผชิญหน้า
นัยน์ตาสีเทาที่ทอแสงแรงกล้าที่เกิดจากไฟปรารถนาทำให้เธอรู้ว่าเขาจะทำมันอีกจริงๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูที่ดังขึ้นทำให้คนที่แต่งตัวยังไม่เรียบร้อยแตกตื่นยิ่งกว่าเก่า
“พี่เอริค ถอยไปนะรัตน์จะแต่งตัว”
“ไว้คืนนี้ก็ได้”
เสียงพร่าดังขึ้นอย่างขัดใจเมื่อถูกขัดด้วยคนนอกห้องที่ไม่รู้ว่าใคร นัยน์ตาสีเทาเต็มไปด้วยแรงอารมณ์และหมายมาดกับคืนนี้ทำให้แก้มของรัตน์วลีแดงขึ้นอีกหนึ่งเฉดสี
ความคิดเห็น