บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 6 (4)

หลังจากลงมาจากรถแบบมึนๆ งงๆ  ไม่แน่ใจว่าทำแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหม แต่ก็เพราะไม่มีทางเลือกจึงเดินตามร่างสูงมาจนห้องพักในตึกที่สูงที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศไทยและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

เพราะตั้งอยู่ในใจกลางธุรกิจสำคัญของกรุงเทพฯ ติดกับสถานีรถไฟฟ้า พื้นที่ด้านล่างถูกจัดให้เป็นพลาซ่าแหล่งรวมสินค้าระดับไฮเอนด์ มีร้านอาหารนานาชาติ ร้านกาแฟรสชาติดี และร้านสะดวกซื้อที่เปิดให้บริการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง อีกทั้งผู้อยู่อาศัยยังได้รับบริการอย่างดีเยี่ยมตามมาตรฐานโรงแรมห้าดาว มีที่จอดรถส่วนตัว ก้าวลงจากรถก็มีคนถือกระเป๋า มีคนนำรถไปจอดให้ มีคนเปิดประตูให้ และมีระบบการรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม แถมยังมีบริการสุดพิเศษอีกเพียบ ทั้งห้องสมุด สระว่ายน้ำกลางแจ้ง ฟิตเนสเซ็นเตอร์พร้อมครูฝึกส่วนตัว ห้องชมภาพยนตร์ส่วนตัว ห้องเล่นเกมส์ สปา บริการดูแลสัตว์เลี้ยง แม่บ้านทำความสะอาด บริการจัดเลี้ยงสุดหรูในห้องที่มองเห็นทัศนียภาพของแม่น้ำเจ้าพระยา ผับหรูชั้นใต้ดิน และอื่นๆ อีกมากมาย ที่สำคัญถึงจะมีบริการทั้งโรงแรมและคอนโด ทว่าการขึ้นที่พักก็แยกกันอย่างชัดเจน เพื่อให้ลูกค้าส่วนคอนโดมิเนียมได้รับความเป็นส่วนตัวสูงสุด

ทั้งหมดทั้งมวลนั้นทำให้การพักที่นี่สักคืนยังต้องใช้เงินจำนวนมาก ไม่ต้องพูดถึงการจะครอบครองห้องสักห้องหนึ่ง ซึ่งจากการประเมินจากผู้เชี่ยวชาญพบว่ามีแนวโน้มว่าคงไม่มีราคาคอนโดมีเนียมอื่นมาลบสถิติได้ เพราะที่ดินผืนใหญ่กลางกรุงเทพมหานครแทบจะหาไม่ได้แล้ว

ซึ่งนี่ก็นานมากแล้วที่เธอไม่ได้มาที่นี่ เกือบสิบปีได้แล้วมั้ง ตั้งแต่โรเจอร์ออกจากตำแหน่งแล้วให้เอริคเข้ามาบริหารแทนเธอก็ไม่ได้มาที่นี่อีก เมื่อผู้มีอำนาจสูงสุดไม่ต้อนรับ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมาทำไมเหมือนกัน 

“ไปอาบน้ำสิ”

เพราะปกติเขาพักที่คฤหาสน์ เพ้นท์เฮาส์ห้องที่หรูที่สุดของตึกสูงระฟ้าแห่งนี้จึงเป็นที่พักของไรอันยามที่น้องชายฝาแฝดของเขามาเยือนเมืองไทยมากกว่า หรือถ้าว่างก็จะถูกปล่อยให้มหาเศรษฐีผู้เหลือกินเหลือใช้เช่า และเพราะช่วงเดือนหลังมานี้เขาไม่อยากกลับบ้านเขาจึงมาพักที่คอนโดแห่งนี้ ซึ่งช่วงนั้นเพ้นท์เฮาส์ชั้นบนสุดถูกปล่อยเช่าพอดี เขาจึงเลือกพักห้องที่เหลือว่าง ซึ่งเป็นห้องธรรมดาที่มีเพียงห้องนอนหนึ่งห้อง กับห้องนั่งเล่นที่กั้นแยกกับห้องครัวด้วยเคาน์เตอร์ที่ทำจากหินอ่อน

เขาไม่ใช่คนเรื่องมาก อีกทั้งเสื้อผ้าข้าวของส่วนใหญ่กฌในอยู่ห้องนี้ ถึงห้องหรูที่สุดในตึกจะว่างลงแล้วแต่เขาก็ขี้เกียจย้าย จะใช้คนอื่นก็ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับข้าวของตัวเอง และเขาก็ใช่จะยี่หระว่าตัวเองต้องใช้ของที่ดีที่สุด แค่อยู่แล้วสบายใจ มีความเป็นส่วนตัว นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

“คะ...ค่ะ” ถึงแม้ใบหน้าจะไม่ได้บ่งบอกความรู้สึก ท่าทางเย็นชาไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม ทว่าความใจดีที่สัมผัสได้ก็ทำให้เธอตั้งตัวไม่ติด

“ต้องให้ช่วยถอดเสื้อผ้าไหม”

“ไม่ต้อง” เสียงคนทำตัวไม่ถูกเต็มไปด้วยความตระหนกขึ้นมาทันควัน รัตน์วลีก้าวถอยหลังจนสะโพกชนเข้ากับกำแพงเต็มแรงจนต้องเบ้หน้าเพราะมันซ้ำรอยเดิมกับสะโพกที่เขียวช้ำจากการกระแทกเมื่อคืน

“เป็นอะไร”

“ปะ...เปล่าค่ะ รัตน์ไปอาบน้ำนะ”

“เดี๋ยวก่อน”

“คะ”

“ไม่ต้องห่วงว่าเรื่องแบบเมื่อคืนจะเกิดขึ้นอีก ถ้าไม่ใช่เพราะน้าเธอวางยาฉัน ฉันไม่มีทางทำบ้าๆ แบบนั้นแน่”

“...”

“เข้าใจใช่ไหม”

“ค่ะ”

“เข้าใจก็ดีแล้ว รีบไปอาบน้ำซะ เสื้อผ้าน่าจะถูกวางไว้บนเตียง”

วินาทีแรกรัตน์วลีแย้มริมฝีปากขึ้นตั้งใจจะพูดคำว่า ‘ขอบคุณ’ แต่วินาทีถัดมาก็ต้องหุบริมฝีปากลงเมื่อไม่รู้ควรจะพูดมันออกไปดีหรือเปล่า สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดวันนี้มันดูผิดปกติและแปลกประหลาดเกินไป ผิดปกติจนไม่น่าไว้ใจ แปลกประหลาดเสียจนเธอไม่แน่ใจว่าที่เขาทำไปไม่ได้มีอะไรแอบแฝงจริงๆ

             การอาบน้ำสระผมด้วยมือข้างเดียว แถมยังต้องระวังไม่ให้เฝือกเปียก เป็นอะไรที่ทุลักทุเลพอสมควร พออาบน้ำเสร็จเธอก็จัดการไดร์ผมให้แห้ง ก่อนจะสวมชุดเดรสแขนกุดสีดำแบบเรียบๆ สั้นเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย แล้วหยิบสูทสีครีมแต่งทีเทลด้วยสีดำดูทันสมัยแต่ก็เรียบร้อยเหมาะสมกับกาลเทศะที่วางไว้บนเตียงขึ้นมาสวมทับ ส่วนการแต่งหน้าก็คงทำได้แค่ทาแป้งกับลิปสติกที่อยู่ในกระเป๋าสะพายที่ติดมาด้วย นอกนั้นก็คงทำอะไรไม่ได้อีก ไม่ใช่แค่เพราะเครื่องสำอางไม่พร้อม แต่เป็นเพราะมือข้างซ้ายเป็นข้างที่ไม่ถนัดดังนั้นจึงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ด้วย

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเธอก็ก้าวออกมาจากห้องนอนโดยยังเหลือเวลาอีกยี่สิบห้านาทีในการเดินทาง หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง และพบว่าห้องว่างเปล่าไร้คนที่เธอกำลังมองหา

เธอเดินตรงไปที่ทางออกพอเปิดประตูก็พบว่ามีหญิงสาววัยสามสิบปีที่อยู่ในชุดแบบฟอร์มพนักงานของคอนโดฯมิเนียมยืนรออยู่พร้อมกับแฟ้มประวัติผลงานที่เป็นของเธอ

“รถรออยู่ข้างล่างแล้วค่ะ” 

         แววตาแปลกๆ ที่พนักงานสาวใช้มองมาทำให้เธอขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง แต่เพราะวันนี้มันทั้งแปลก ทั้งประหลาดมากเกินไปจนเธอมึนงงและสับสนไปหมด จนเธอไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว ทำให้เธอก้าวนำพนักงานสาวไปยังลิฟต์ที่ต้องใช้คีย์การ์ดในการขึ้นลงได้แค่ชั้นที่ตัวเองพักอยู่และชั้นที่เป็นชั้นบริการอย่างไร้คำพูดและคำถามใดๆ อีก

____________

อ่านให้สนุกค่ะ