เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 จนกว่าเราจะได้พบกันอีก (1)

     

แม็กซิมัสก้มลงมองหญิงสาวที่จู่ๆ ก็พรวดพราดเข้ามาเกาะแขนของเขาอย่างแปลกใจ แต่ความรู้สึกนั้นก็อยู่กับเขาเพียงแวบเดียวเพราะวินาทีถัดมาความรู้สึกและความนึกคิดทั้งหมดทั้งมวลก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่เขาไม่ได้รู้สึกมานาน ซึ่งมันคงนานแล้วจริงๆ นานจนเขาจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขารู้สึกแบบนี้ครั้งล่าสุดเป็นตอนไหน หรือเมื่อไร และไม่รู้จะเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าอะไร

แต่มันบ้าชะมัด! ที่ความรู้สึกแบบนี้จะเกิดขึ้นเพียงเพราะการแตะริมฝีปากแผ่วเบาของผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง แล้วคำกระซิบของเธอนั่นอีก ยังไงเขาก็ไม่เข้าใจว่าเธอกำลังหมายถึงเรื่องอะไรกันแน่ หรือต้องการอะไรจากเขากันแน่

เขาไม่รู้ว่านี่เป็นแผนการที่ผู้หญิงคนนี้ใช้เข้าหาเขาหรือเปล่า แต่มันก็น่าสนุกไม่น้อยที่จะรอดูอีกสักหน่อยว่าเธอจะทำยังไงต่อไป จะมีอะไรให้เขาแปลกใจอีก เขาจึงเลือกที่จะตีหน้านิ่งและเงียบกริบ คอยดู และประมวลผลเรื่องราวต่างๆ อย่างเงียบๆ

“เกล้า”

เสียงเรียกของวิศรุจที่ดูเหมือนจะกลายเป็นส่วนเกินไปแล้วทำให้คนสองคนที่สบตากันนิ่งและต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงความคิดหลุดออกจากภวังค์

รัดเกล้าหลุบตาลงเพื่อตัดการประสานสายตากับดวงตาสีน้ำเงินที่เหมือนจะดึงเธอให้ตกลงไปในหลุมลึกที่ทั้งงดงามและอันตรายไปพร้อมๆ กัน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อพยายามระงับความคิดสับสนอลหม่านในหัว ก่อนจะหันหน้าไปเผชิญกับเพื่อหนุ่มแล้วเอ่ยขึ้น

          “คราวนี้เชื่อหรือยังว่าเกล้ามีแฟนแล้ว หยุดยุ่งกับเกล้าเสียที”

          “แค่...นี้คิดว่าเราจะเชื่องั้นเหรอ” วิศรุจยังโต้กลับแม้ว่าความเชื่อมั่นที่มีในใจจะฮวบลง ตอนแรกเขาเชื่ออย่างเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ารัดเกล้าโกหก แต่เมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้าความแน่ใจของเขาก็หายไปและพอรัดเกล้าเขย่งขึ้นจูบปลายคางของชายหนุ่มตรงหน้าโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ปฏิเสธหรือผลักไสก็ยิ่งทำให้ความเชื่อมั่นของเขาลดลงอีก

“พูดจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้วรุจก็ไม่เชื่อ พามาให้เห็นตัวเป็นๆ ก็ยังไม่เชื่อ แล้วจะให้เกล้าทำยังไงอีก” รัดเกล้าตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทน

“ยังไงเราก็ไม่เชื่อ” วิศรุจสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้แม้ว่าความเชื่อมั่นที่มีจะเหลือไม่ถึงครึ่ง แต่ท่าทางกระอักกระอ่วนของรัดเกล้ากับท่าทางนิ่งเฉยของชายหนุ่มที่หญิงสาวอ้างว่าเป็นคนรักที่ดูเหมือนจะเฉยจนเกินไปก็ทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่หญิงสาวพูดจะเป็นเรื่องจริง

‘โอ้ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมฉันต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ด้วยนะ’ รัดแก้วโอดครวญในใจ เธอไม่รู้ว่าเขาหรือตัวเองกันแน่ที่ดื้อดึงกว่ากัน แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ ก็ไม่ได้

“อยากให้เกล้าพิสูจน์มากกว่านี้ใช่ไหม”  รัดเกล้าว่าพลางจ้องเขม็งไปที่วิศรุจด้วยสายตาแข็งกร้าว และโกรธจัด โทษว่าที่เธอต้องทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้เป็นเพราะเขาคนเดียว

“ชะ...ใช่” วิศรุจว่าพลางเหลือบมองผู้ชายแปลกหน้าที่รัดเกล้าอ้างว่าเป็นคนรักของเธอ ขนาดเขาเป็นผู้ชาย เขายังอดชื่นชมทุกอย่างที่เห็นในตัวชายหนุ่มต่างชาติคนนี้ไม่ได้ ทั้งรูปร่างหน้าตา บุคลิกความเป็นผู้นำและอำนาจล้นเหลือที่แผ่ออกมาจากร่างสูงใหญ่ แม้ว่าอีกฝ่ายจะยืนอยู่เฉยๆ และมองมายังเขาด้วยสายตานิ่งเรียบยากจะหยั่งถึง แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่ใครที่คนอย่างเขาจะไปต่อกรด้วย

“ก็ได้ แต่จากนี้ไปจำไว้ว่ารุจต้องเลิกคิดบ้าๆ แบบนั้นกับเกล้าอีก ระหว่างเราจะมีแต่คำว่าเพื่อน เพื่อน เพื่อน เข้าใจไหม” รัดเกล้าว่าพลางเหลือบมองร่างสูงของคนที่ยืนข้างกาย ถ้ามองไม่ผิดเธอเห็นรอยยิ้มจางๆ กระตุกขึ้นบนใบหน้าของเขา แต่เธอก็ไม่มีเวลาสนใจเขามากนัก เพราะตอนนี้ปัญหาที่สำคัญและเธอต้องจัดการอย่างเร่งด่วนกำลังอยู่ตรงหน้า “ตอบมาสิ”

 “กะ...ก็ได้ เข้าใจแล้ว”

เมื่อได้คำตอบจากวิศรรุจ รัดเกล้าก็หันไปมองชายแปลกหน้าที่เธอกอดแขนไว้แน่นราวกับกลัวว่าวินาทีใดวินาทีหนึ่งเขาจะหายตัวไป นัยน์ตาหวานมองสบกับนัยน์ตาสีน้ำเงิน และขอโทษเขาซ้ำๆ ผ่านไปทางแววตา เธอได้แต่หวังว่าผู้ชายต่างเชื้อชาติตรงหน้าจะไม่ถือสาอะไรเพราะการจูบเป็นเรื่องธรรมดาของวัฒนธรรมของพวกเขาอยู่แล้ว และหวังว่าเขาจะไม่ได้คิดว่าเธอเป็นสาวไซด์ไลน์ที่กำลังยั่วให้เขาพาเธอขึ้นเตียงแลกกับเงิน รัดเกล้าพยายามค้นหาอะไรสักอย่างหนึ่งในดวงตาคมเฉียบที่ประสานอยู่ แต่เธอกลับไม่ได้อะไรสักนิดจากนัยน์ตายากจะหยั่งถึงนั้น

ดังนั้นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้คือปลอบใจตัวเองว่าที่ทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อเอาตัวรอด วิศรุจเป็นลูกผู้มีอิทธิพลและเขาทำได้ทุกอย่างตามที่เขาพูดจริงๆ แม้แต่ลากเธอขึ้นเตียงกับเขาโดยไม่ผิดกฎหมาย ที่สำคัญเธอทำเพื่อวิรัญญา แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เพื่อนรักทำลงไปไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง และก็ไม่มีประโยชน์ที่จะมอบสิ่งมีค่าให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าตน แต่มันก็คงจะสายไปแล้วในเมื่อจะทำยังไงวิรัญญาก็คงเอาสิ่งที่มอบให้วิศรุจไปแล้วกลับคืนไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเรื่องราวระหว่างวิศรุจกับวิรัญญาจะลงเอยอย่างไร จะสุขสมหวัง หรือว่าเจ็บปวดเจียนตา แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมเป็นคนที่ทำให้วิรัญญาเจ็บปวด

รัดเกล้ายกแขนขึ้นคล้องคอชาวต่างชาติที่มองมายังเธอเขม็งไว้ นัยน์ตาสีน้ำเงินทำให้ขนทั่วกายของเธอลุกเกรียวอย่างไม่มีสาเหตุ มันทั้งน่าดึงดูดและน่าอันตรายไปในเวลาเดียวกัน ณ เวลานี้ สัญชาตญาณกำลังร้องเตือนดังลั่นจนเธออดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่เธอเลือกและกำลังทำอยู่ตอนนี้อันตรายน้อยกว่าการปล่อยให้วิศรุจฉุดจริงๆ หรือเปล่า แต่เธอก็ถอยไม่ได้เสียแล้ว

“ขอโทษนะคะ” รัดเกล้าขยับปากบอกชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอกำลังจะจูบเขาแบบไม่มีเสียง ก่อนจะโน้มคอเขาลงมาพร้อมเขย่งเท้าจนสุดปลายเท้า เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกลั้นหายใจไว้ก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากหยักได้รูปเบาๆ แล้วตั้งใจจะผละห่างออกจากร่างสูงทันที

แต่เพียงชั่ววินาทีที่เธอกำลังจะถอยห่างอกมา ร่างของเธอกลับถูกมือหนาเอื้อมมือมารั้งเอาไว้...

รัดเกล้าเหลือบตามองหน้าเจ้าของร่างสูงใหญ่แบบคนชาติตะวันตกอย่างตกใจและไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร เธอสำรวจไปตั้งแต่ริมฝีปากที่เธอคิดว่ามันสวยที่สุดตั้งแต่เธอเคยเห็นมา ขึ้นไปยังจมูกโด่งเป็นสัน หญิงสาวรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง ยิ่งได้สบประสานกับนัยน์ตาสีน้ำเงินล้ำลึกใต้คิ้วหนาเข้มที่เรียงเส้นสวย และจ้องเข้าไปในนั้นเพื่อหาคำตอบ หัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา

แต่ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เธอสำรวจเขานานนัก เพราะทันทีที่เธอจ้องเข้าไปในนัยน์ตาของเขา คนตรงหน้าก็ก้มลงมาจนริมฝีปากของเขาชิดกับริมฝีปากของเธออีกครั้ง ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วจนรัดเกล้าตั้งตัวไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวว่าชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอเป็นฝ่ายเอาริมฝีปากไปแตะกลีบปากของเขาก่อนตั้งใจจะทำอะไร ทุกอย่างในหัวของเธอก็เกือบจะว่างเปล่าไปเสียแล้ว

รัดเกล้ารีบผละศีรษะหนีเมื่อรับรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่อีกฝ่ายก็เร็วกว่า เขาใช้มือหนากระชับท้ายทอยของเธอไว้บังคับกึ่งประคองดวงหน้าหวานให้เงยขึ้นเพื่อรับจูบของเขาได้อย่างถนัดถนี่ พร้อมๆ กับเปลี่ยนจุมพิตหวานละมุนและหลอกล้อให้เป็นร้อนแรงและหิวกระหาย

แล้ววินาทีนั้นทุกอย่างในหัวที่เกือบว่างเปล่าก็กลายเป็นขาวโพลน ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ถูกชายหนุ่มแปลกหน้าป้อนให้เหมือนยางลบที่ค่อยๆ ลบความนึกคิดและสำนึกชั่วดีของกุลสตรีให้จางหายไปจากความนึกคิดของเธอ ยิ่งเมื่อปลายลิ้นเชี่ยวชาญสอดเข้ามาสำรวจทุกซอกทุกมุมภายในโพรงปากก็ยิ่งทำให้สมองของเธออื้ออึ้งเกินกว่าจะสั่งการใดๆ ร่างกายที่เป็นกรรมสิทธิ์ของเธอก็เหมือนไม่ใช่ของเธอ แม้แต่หัวใจที่เต้นเร็วแรงกระหน่ำรัวก็ไม่ใช่

ไม่รู้นานเท่าไรที่รัดเกล้ายืนนิ่งให้ชายแปลกหน้าฉกชิมความหวานที่ไม่เคยมีใครได้ลิ้มลอง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ทุกคนในโลกถูกกันออกไปจนหมด เหลือเพียงจุมพิตเร่าร้อนและตราตรึง...

_________________________

พอดีที่บ้านมีงานขาวดำเลยหยุดอัปไป ตอนนี้กลับมาอัปให้แล้วนะคะ