เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #42 : บทที่ 9 การทำงานวันแรก (3)

\

แล้วก็เป็นอย่างที่รัดเกล้าหวั่นใจ...

หน้าตึกที่เป็นที่ตั้งของบริษัทแอล เจ ออแกไนซ์เซอร์ วิลเลียมที่มาทำหน้าที่คนขับรถให้เธอวันนี้เป็นวันที่สองยืนรออยู่ข้างรถแม็กซ์เอสยูวีสีดำ

“เราจะไปที่ไหนกันคะ เกล้าเอารถมาเองกลัวจะหลงกัน” รัดเกล้าหันไปถามอิซาเบที่เดินอยู่ไม่ห่าง

“ร้านอีกฝั่งของถนนนี่เอง ไม่ต้องเอารถไปหรอก จอดไว้ที่นี่แหละเดี๋ยวตอนกลับค่อยเดินกลับมาพร้อมกัน”

“งั้นไปกันก่อนเลยนะคะ เกล้าขอไปเอาของที่รถแป๊บหนึ่ง”

“เอาแบบนั้นเหรอ พี่รอได้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเกล้าตามไป”

“เร็วๆ ล่ะ”

“ค่ะ” รัดเกล้าตอบรับพร้อมรอยยิ้ม หญิงสาวยืนรอให้กลุ่มพนักงานของบริษัทเดินข้ามถนนปะปนไปกับหมู่คนงานที่หลั่งไหลกันออกมาจากสำนักงานหลายแห่งเมื่อถึงเวลาเลิกงานและลับหายเข้าไปในร้านเล็กๆ ที่มีชื่อว่ากรีนเฮ้าส์บาร์ ก่อนที่จะเดินตรงไปยังรถแม็กซ์เอสยูวีที่จอดรออยู่นานแล้ว

วิลเลียมเดินไปเปิดประตูหลังรถให้ทันทีที่เห็นเธอเดินตรงเข้าหา

“วิลเลียมคะ ฉันยังไม่กลับตอนนี้ พอดีที่บริษัทมีจัดเลี้ยงนิดหน่อย คุณกลับก่อนได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับเอง” รัดเกล้าพูดอย่างเกรงใจ

“ผมรอได้ครับ”

“กลับก่อนเถอะค่ะ ฉันไม่รู้ว่าจะงานเลี้ยงจะเลิกกี่โมง”

“แต่...”

“อ้าวเกล้ายังไม่ไปอีกเหรอ”

เสียงร้องที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้รัดเกล้าเลิกสนใจจะโต้เถียงกับวิลเลียมต่อ ริมฝีปากของเธอแห้งผากตอนที่หมุนตัวไปส่งยิ้มให้กับรีเบ็คก้าเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่ง อีกฝ่ายมีท่าทีอยากรู้อยากเห็นอย่างเห็นได้ชัด คงเป็นเพราะรถยนต์ราคาหลายสิบล้านที่จอดอยู่เบื้องหลังของเธออย่างไม่ต้องสงสัย และดูจากแก้มที่แดงขึ้น มาสคาร่าหนาเตอะ และริมฝีปากสีสด รัดเกล้าก็รู้ได้ว่าที่เธอเห็นว่าที่บริษัทไม่มีใครแล้ว คงเพราะก่อนหน้านี้รีเบ็คก้าอยู่ในห้องน้ำเพื่อจัดการกับเครื่องสำอางบนใบหน้าที่จืดจางลงระหว่างการทำงาน

“กำลังจะไปค่ะ”

“งั้นไปสิ ไปพร้อมกัน”

รัดเกล้าเดินตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างไม่มีทางเลี่ยงก่อนจะเดินข้ามถนนไปยังร้านกรีนเฮาส์บาร์โดยมีสายตารีเบ็คก้าเหลือบมองอยู่เกือบตลอดเวลา

“แฟนเหรอ”

และแล้วรีเบ็คก้าก็ทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหวจนต้องถามออกมาในที่สุด

“เปล่า” รัดเกล้าตอบกลับแทบจะทันที

“ฉันก็ว่างั้น ไม่งั้นเขาคงไม่เปิดประตูหลังให้เธอหรอก” รีเบ็คก้าจีบปากจีบคอว่าพลางพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเบิกตากว้าง แล้วอุทานออกมาเสียงแหลม “อย่าบอกนะว่าคนขับรถ!”

รัดเกล้าเห็นอีกฝ่ายใช้สายตาสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ใช่สายตาแบบเหยียดหยันแต่เป็นสายตาแบบไม่อยากจะเชื่อเสียมากกว่า

ก็แน่ล่ะ! วันนี้เธออยู่ในชุดทำงานเรียบๆ สีสุภาพเป็นชุดของเธอเองที่ขนมาจากอพาร์ตเม้นท์ในวันที่ไปทำเรื่องย้ายออก แม้จะเทียบกับเสื้อผ้าของห้องเสื้อชื่อดังที่ถูกพนักงานเอามาให้เลือกถึงที่โดยไม่ต้องเดินทางให้เมื่อยและขนของให้หนัก แต่เธอก็เลือกที่จะใช้ชุดนี้มากกว่าเสื้อผ้าหรูหราราคาแพงพวกนั้น เพราะเธอไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานมองตัวเองเหมือนตัวประหลาดที่หลุดมาจากนอกโลก เพราะใส่เสื้อผ้าที่มีราคาแพงมากกว่าเงินเดือนของเธอทั้งเดือนมาทำงาน

“ให้ตายเถอะ! นี่เธอมีรถแพงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย”

รัดเกล้าส่งยิ้มแห้งแล้งให้กับรีเบ็คก้าที่ยังไม่หยุดมองมาราวกับเธอเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก เธอไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอันที่จริงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรมากกว่า  หญิงสาวเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก้าวผ่านประตูของร้านกรีนเฮาส์บาร์เข้าไป เสียงเพลงแจ๊สที่ถูกขับกล่อมด้วยนักร้องบนเวทีกลบเสียงของรีเบ็คก้าที่ยังพร่ำพูดไม่หยุดได้กว่าครึ่ง แต่รัดเกล้าก็ยังได้ยินว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไร...

“ถ้าฉันมีรถแพงขนาดนั้น แถมยังมีคนขับรถด้วยฉันไม่มาทำงานที่นี่ให้เสียเวลาหรอก”

รัดเกล้าทำเป็นว่าไม่ได้ยิน เธอกวาดตามองหากลุ่มเพื่อนร่วมงานที่ล่วงหน้ามาก่อน เธอเหลือบมองรีเบ็คก้าและเห็นว่าอีกฝ่ายยังจ้องมาที่ตัวเองเขม็ง และอ้าปากขึ้นสลับกับหุบลงอย่างไม่แน่ใจว่าจะถามอะไรบางอย่างดีไหม แต่ก่อนที่รีเบ็คก้าจะตัดสินใจได้เสียงของอิซาเบลก็ดังขึ้นเสียก่อน

          “ทางนี้” อิซาเบลส่งยิ้มร่าโบกไม้โบกมือด้วยท่าทางกระตือรือร้นมาให้

รัดเกล้าเหลือบมองรีเบ็คก้าที่โบกมือตอบอิซาเบลก่อนจะสาวเท้ายาวๆ เดินนำไปที่กลุ่มพนักงานของแอล เจ ออแกไนซ์เซอร์ รับขวดเบียร์จากอิซาเบลมาไว้ในมือแล้วชนปากขวดเบาๆ กับเพื่อนรวมงานก่อนจะยกขึ้นดื่มอึกใหญ่

          รัดเกล้าระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะดูท่าการสังสรรค์จะทำให้รีเบ็คก้าลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปในที่สุด

________________________

อัปอีบุ๊กแล้วนะคะ ตอนนี้รอพี่เม็บเอาขึ้นหน้าเว็บเลยจ้า