คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 6 แทบขาดใจ (2)
ในเมื่อเขาคิดว่าตัวเองรู้แน่อยู่แก่ใจว่าเขาต้องการเพียงร่างกายของเธอ
และมันก็ไม่คุ้มเลยสักนิดที่เขาจะเอาเงินจำนวนมากอย่างนั้นไปลงทุนกับการจ้างเธอมาเป็นภรรยาแค่ในนาม
ในเมื่อเธอไม่ยินดีทำตามเงื่อนไขของเขาอย่างไม่มีข้อโต้แย้งเขาก็ควรเลือกคนอื่นมาทำหน้าที่นี้แทน
แต่เขาก็ตอบรับข้อต่อรองของเธอไปแล้ว
เพียงเพราะความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาตอนที่เขาคิดว่าเธอต้องตกเป็นของคนอื่น
เขาไม่ใช่คนย้ำคิดย้ำทำหรือจะมานั่งเสียใจกับสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้ว
แต่เรื่องนี้...กลับทำให้เขาต้องกลับมาคิดวนไปเวียนมาจนนับครั้งไม่ได้
และเพราะความสับสนที่เกิดขึ้นภายในและตีกันจนยุ่งเหยิงนี่แหละที่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องหายตัวไปทันทีที่ส่งหญิงสาวที่ห้องนี้แล้วปล่อยให้เธอครอบครองห้องของเขาโดยลำพังถึงสองวัน
แต่ที่เขากลับมาที่นี่ ณ เวลานี้
ไม่ใช่เพราะเขาตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี
แต่เป็นเพราะสายที่เขารับเมื่อสามชั่วโมงก่อนต่างหากที่ทำให้เขาไม่มีทางเลือก...
แม็กซิมัสขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของคนสนิท
เขารู้ว่าเรื่องที่เขาให้โรเจอร์จัดการต้องมีปัญหาบางอย่างที่อีกฝ่ายตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้
เพราะไม่อย่างนั้นคนที่ทำงานได้อย่างรอบคอบ
ตัดสินใจได้อย่างเฉียบขาดและถูกใจเขาเสมออย่างโรเจอร์ไม่มีทางโทรมาหาเขาแน่นอน
“มีปัญหาอะไร”
แม็กซิมัสกรอกเสียงลงไปทันทีที่เขาโทรศัพท์แนบหู
“บ้านสวนนวลจันทร์ที่อาของคุณรัดเกล้าต้องโอนให้เสี่ยสมภพเพื่อจ่ายหนี้อีกส่วนหนึ่งไม่สามารถโอนได้เพราะเจ้าของบ้านและสวนคือคุณรัดเกล้าครับ”
“แล้วไง”
“ต้องให้คุณรัดเกล้าเป็นคนเซ็นโอนให้เสี่ยสมภพด้วยตัวเอง
ซึ่งผมคิดว่า...”
“เธออาจไม่ยอมโอนให้เสี่ยสมภพแต่เลือกที่จะขายบ้านและสวน
เอาเงินส่วนนั้นเพื่อใช้หนี้ฉัน เพื่อทำให้ตัวเองเป็นอิสระแทน”
“ครับ
ผมคิดว่าอาจจะอย่างนั้น” โรเจอร์ตอบรับประโยคที่เขาต่อให้โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องบอก
ยืนยันว่าสิ่งที่เขาคาดนั่นไม่ผิดเพี้ยนจากที่อีกฝ่ายคิด
“ให้ผมทำยังไงต่อดีครับ”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเสียงโรเจอร์ก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่มีคำสั่งจากเขา
“งั้นก็ทำให้เธอไม่มีทางเลือก”
“จำเป็นต้อง
ทำแบบนี้จริงๆ หรือครับ”
“นายก็รู้ว่าถ้าฉันตัดสินใจแล้ว
ไม่มีอะไรทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้” เขาไม่สนใจว่าสิ่งที่เขาเลือกจะทำมันเป็นเรื่องที่ถูกต้องหรือไม่
ในเมื่อเขาต้องการเขาก็ต้องได้มา ไม่ว่าจะได้มาด้วยวิธีใดก็ตาม
“อื้อ”
เสียงครางแผ่วและร่างบางที่บิดกายอย่างเมื่อยขบทำให้แม็กซิมัสหลุดออกจากวังวนความคิด
“นอนท่านั่นจะสบายได้ยังไง”
แม็กซิมัสพึมพำเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้
ตั้งใจจะปลุกหญิงสาวให้ตื่นแล้วบอกให้ไปนอนในห้อง
เขาจับไหล่บอบบางเอาไว้แล้วเขย่าเบาๆ
“อื้อ”
ริมฝีปากสีชมพูดอวบอิ่มเผยอขึ้นน้อยๆ ส่งเสียงครางขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นเพราะรำคาญที่ถูกรบกวน
และภาพนั้นก็สะกดสายตาเขาไว้อย่างไม่อาจถอนสายตาไปไหน
แม็กซิมัสเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบปากสวยอย่างห้ามใจไม่อยู่ ริมฝีปากของเธอยังนุ่มเหมือนที่เขายังจำได้
แล้วคำถามที่ผุดขึ้นมาคือ... ‘แล้วมันยังหวานเหมือนเดิมไหม?’ เขาอยากก้มลงไปพิสูจน์สิ่งที่เขาสงสัย ถ้าไม่ติดที่ว่าเขารับปากกับเธอไปแล้วว่าจะไม่แตะต้องตัวเธอ
ชายหนุ่มกลั้นหายใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพ่นออกมาหนักๆ
และตั้งใจจะดึงมือออกจากกลีบปากเย้ายวน แต่วินาทีเดียวกับที่กำลังจะทำอย่างนั้น
เจ้าของริมฝีปากสวยก็ปรือตาขึ้นมาเสียก่อน นัยน์ตาสีดำฉายชัดถึงความง่วงงุนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอเบิกตากว้าง
และหุบริมฝีปากที่เผยอขึ้นน้อยๆ ก่อนหน้านี้ลง
และการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจนั้นก็ทำให้ปลายนิ้วของเขาที่ยังแตะอยู่บนกลีบปากอ่อนนุ่มถูกงับไปด้วย
แม็กซิมัสรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟแล่นแปลบจากตรงนั้นไปยังทุกส่วนจนร่างกายของเขาเกร็งขึ้น
พร้อมๆ กับความดำมืดที่แผ่เข้ามาครอบงำจิตสำนึก เขารู้ว่าหากเริ่มต้นจูบ เขาอาจหยุดอยู่แค่นั้นไม่ได้
แล้วเขาก็จะผิดคำพูดที่ได้ตอบรับข้อตกลงของเธอไปแล้ว
แต่ความต้องการที่เอ่อล้นขึ้นในกายก็บิดเกลียวสร้างความทรมานให้เขาไปทั่วทุกรูขุมขน...
“ช่างข้อตกลงงี่เง่านั่นเถอะ!” แม็กซิมัสคำรามก่อนโฉบใบหน้าลงไป แนบริมฝีปากของเขากับกลีบปากนิ่มแทนปลายนิ้วที่สัมผัสอยู่
____________________
ความคิดเห็น