คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 5 ไม่ได้ต่างกัน (ุ6)
“ห้าล้าน...ห้าแสน
เหรอคะ” หญิงสาวละสายตาจากเอกสารตรงหน้า เงยขึ้นมองแม็กซิมัส แล้วเอ่ยจำนวนเงินที่มากกว่าตอนที่เขาเสนอให้เธอเมื่อสามวันก่อนเพื่อเป็นการตั้งคำถาม
“ผมเพิ่มให้
คุณจะได้ล่วงหน้าครั้งแรกห้าล้านบาท จากนั้นคุณจะได้อีกเดือนละห้าแสน
เพราะคุณจะได้ใช้หนี้ผมหมดก่อนที่ผมจะไม่จำเป็นต้องจ้างคุณเป็นภรรยาของผมอีกต่อไป”
“ฉันขอเท่าเดิมค่ะ
และข้อความในสัญญานี้ฉันก็รับได้ทุกข้อ ยกเว้นข้อที่สอง
ฉันจะทำตามที่คุณสั่งทุกอย่างเว้นแต่คำสั่งนั้นไม่ได้ตั้งอยู่ในหลักเหตุผลและความถูกต้อง
และฉันอยากให้เพิ่มไปอีกข้อว่า...”
รัดเกล้าเงียบไปครู่หนึ่งสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อข่มความอับอายต่อสิ่งที่เธอกำลังจะพูด
“ฉันจะทำหน้าที่เป็นเพียงภรรยาในนามของคุณเท่านั้น”
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายไปทำไม
แต่เดาว่าคุณคงไม่ได้ต้องการคนที่ทำหน้าที่บนเตียงให้คุณแน่ๆ ไม่งั้นคุณจะไปหาเอาที่ไหนก็ได้
มหาเศรษฐีอย่างคุณจะเปลี่ยนไม่ซ้ำวันก็ยังไหว ดังนั้นฉันจะไม่ทำหน้าที่บนเตียงให้คุณ
แต่จะทำหน้าที่อื่นที่คุณยังไม่ได้บอก และฉันคิดว่าหน้าที่นั้นมันคงสำคัญมากกว่า” รัดเกล้าพูดยาวเหยียดด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นทางการสุดชีวิต
แต่ถึงอย่างนั้นหน้าเธอก็ยังร้อนเห่อ และความรู้สึกของเธอก็กระอักกระอ่วนขึ้นทุกทีที่คำพูดเกี่ยวกับเรื่องพรรค์นั้นออกจากปากของตัวเอง
แม้ว่าจะไม่โจ๋งครึ่มก็เถอะ!
“คุณกำลังต่อรองกับผม
ทั้งๆ ที่คุณอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีสิทธิ์ต่อรอง”
น้ำเสียงของแม็กซิมัสยังคงเรียบเฉยแม้ว่าในใจจะอดประหลาดใจและชื่นชมเธอไม่ได้
เพราะแม้ว่าเธอจะอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเพียงนี้หญิงสาวก็ยังรอบคอบอ่านสัญญาที่เธอต้องเซ็นทุกตัวอักษร
แม้ว่าการทำอย่างนั้นจะทำให้เขาถูกเธอต่อรองอยู่ตอนนี้ก็ตาม
“เรียกว่าเจรจาดีกว่าค่ะ
ส่วนเรื่องเงินที่คุณเสียไปจากการจ่ายหนี้แทนฉัน ฉันจะทำงานเพื่อใช้หนี้ด้วย
แต่ถ้าถึงเวลาที่ทุกอย่างจบลงแล้วฉันยังใช้หนี้ไม่หมด ฉันก็จะหามาใช้ให้คุณทุกบาททุกสตางค์
คุณระบุไว้ที่สัญญาได้เลยค่ะ” รัดเกล้าว่าพลางคำนวณคร่าวๆ ในใจ
ถ้าหักจากบ้านสวนนวลจันทร์ที่เสี่ยสมภพได้ไป หนี้ที่เขาต้องจ่ายให้เสี่ยสมภพแทนเธอ
ไม่สิ แทนอาของเธอ ก็คงเหลืออีกประมาณสิบล้านกว่าๆ
ถ้าเธอทำงานไปด้วย...
บวกกับค่าจ้างที่จะได้เธอจะได้จากเขา...
รัดเกล้าทบทวนถึงความเป็นไปได้ที่เธอจะหาเงินจำนวนสิบกว่าล้านมาใช้หนี้ได้หมด
แต่คนที่หัวเร็วกว่ากลับบอกจำนวนออกมาเร็วราวกับสมองเขาเป็นคอมพิวเตอร์
“ยี่สิบปี
อย่างต่ำ”
“ฉัน...”
รัดเกล้าพูดไม่ออก จริงอย่างที่เขาว่า หลังจากคำนวณดูแล้วเธอต้องใช้เวลาถึงยี่สิบกว่าปีกว่าจะใช้หนี้เขาหมด
นั่นยังไม่นับที่เธอยังไม่มีงานทำ ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะได้เงินเดือนเท่าไร
และค่าใช้จ่ายส่วนตัวที่ต้องตัดออกไปอีก แค่คิดเธอก็ท้อใจอย่างบอกไม่ถูก
“อีกอย่าง
ผมเคยบอกคุณแล้วว่าจะไม่พาคุณออกไปจนกว่าคุณจะเซ็นเอกสารนี่
และตอนนี้เราก็แก้สัญญาไม่ได้”
“ฉันไม่เบี้ยวแน่นอนค่ะ”
“แต่การพาคุณออกไปผมต้องจ่ายเงินให้เสี่ยสมภพก่อน
แล้วเงินก็ไม่ใช่น้อยๆ คุณคิดว่านักธุรกิจอย่างผมควรจะเสี่ยงด้วยการเชื่อคำพูดของคนอย่างคุณงั้นเหรอ”
“ถ้าอย่างนั้น
หลังจากออกจากที่นี่คุณจะจับตัวฉันไว้ก็ได้ ถ้าออกไปแล้วฉันไม่ยอมเซ็นสัญญาหรือคิดจะหนี
คุณก็ส่งตัวฉันคืนให้เสี่ยสมภพ”
“แล้วถ้าผมไม่ตกลง”
“งั้นฉันก็คงต้องลองเสี่ยงกับเสี่ยสมภพดูสักตั้ง”
รัดเกล้าพยายามปั้นเสียงให้เรียบนิ่ง ทั้งๆ ที่ความหวาดกลัวกำลังรุมเร้าจนแทบทำให้เธอเสียสติ
แต่อะไรบางอย่างก็ทำให้เธอเลือกต่อรองเขาไปอย่างนั้น
ภายในห้องนอนถูกครอบคลุมด้วยความเงียบเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก
รัดเกล้ารอคอยคำตอบอย่างลุ้นระทึกและเป็นกังวล แต่ในที่สุดคำตอบก็หลุดออกมาจากริมฝีปากที่เธอจับจ้องอยู่อย่างละไม่ได้พร้อมกับความโล่งใจที่ทำให้รัดเกล้าถอนหายใจออกมา
“ตกลง”
____________________
ต่อๆ จ้า
ความคิดเห็น