รอยรักทัณฑ์มัจจุราช

ตอนที่ 9 : บทที่ 3 เพียงเพราะความใกล้ชิดที่ไม่ทันได้ตั้งตัว 25%

หลังจากแพทริคเดินจากไปกรรณาราก็ยืนหันรีหันขวางอยู่ตรงนั้นอยู่นานอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี เธอห่อตัวอยู่ในเสื้อคลุมสีขาวตัวใหญ่ที่เริ่มมีรอยน้ำซึมออกมาเป็นดวงๆ เพราะเสื้อผ้าข้างในที่เปียกโชก ความหนาวเย็นของนครนิวยอร์ก บวกกับความไม่คุ้นเคยกับอากาศทำให้ร่างบางสั่นระริกไปทั้งตัว เสียงฟันที่กระทบกันดังกึกๆ ทำให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งหันมามองเธออย่างทนไม่ได้อีกต่อไป

“ห้องน้ำอยู่นั่น” เขาบอกเธอสั้นๆ ก่อนจะกลับไปเป็นรูปปั้นหินตามเดิม

“ขอบคุณ” กรรณาราอ้อมแอ้มบอก แต่คนที่เธอขอบคุณก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก หญิงสาวเดินไปตามทางที่บอดี้การ์ดคนนั้นชี้บอกก่อนจะผลุบเข้าไปในห้องน้ำ พลางพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ กับเรื่องยุ่งยากในชีวิตที่ได้พบเจอและคงเข้ามาเรื่อยๆ จากนี้ต่อไปอย่างไม่ต้องสงสัย

กรรณาราแทบปล่อยโฮออกมาตอนที่เธอถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกออก โทรศัพท์เครื่องเล็กที่มันทั้งเก่าทั้งเยินที่เธออุตส่าห์พยายามทะนุถนอมมันมาหลายปีเพราะกลัวมันจะพัง บัดนี้มันเปียกโชกไม่ต่างจากเสื้อผ้าที่เธอใส่

“แพทริค โจนส์ ไอ้คนบ้า ไอ้ผู้ชายเฮงซวย” กรรณาราตะโกนลั่น ไม่สนว่าใครจะได้ยินสิ่งที่ตะโกนออกไป แต่จะว่าไปคงไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าเธอตะโกนอะไรหรือเธอกำลังด่าเจ้านายของพวกเขาอยู่เพราะเธอตะโกนเป็นภาษาไทย

หญิงสาวมองดูโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะยัดมันกลับไปในกระเป๋าอย่างถอดใจ เธอใช้เวลาไม่นานในการจัดการกับตัวเอง ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำ เธอเดินเข้าไปหาบอดี้การ์ดคนเดิมคนที่บอกเธอว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน เพราะดูเขาจะมีน้ำใจกับเธอมากที่สุด เอาล่ะ นั่นคงมากที่สุดแล้วแม้ว่ามันจะน้อยนิดก็ตาม

“นี่คุณ เจ้านายของพวกคุณอยู่ที่ไหน”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากบอดี้การ์ดคนนั้น เขายังนิ่งเงียบ และมองผ่านเธอไปราวกับเสียงของเธอเป็นสายลมที่พัดผ่านและร่างของเธอเป็นแค่อากาศธาตุที่ไม่มีตัวตน

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยพาฉันไปหาเขาที” กรรณาราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงวอนขอ แต่เป็นอีกครั้ง ซึ่งไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วที่สิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือความเงียบกริบ หญิงสาวพ่นลมหายใจหนักๆ กรอกตาขึ้นก่อนจะพูดออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน...

“ก็ได้ งั้นฉันจะไปหาเขาเอง” พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินไปอีกทาง แต่เต็มไปด้วยความเนิบนาบเหมือนรออะไรบางอย่าง...

แต่ให้ตายเถอะ! มันไม่สำเร็จ ไม่มีท่าทีว่าบอดี้การ์ดคนนั้นหรือคนไหนจะสนใจเธอเลยสักนิด เขาไม่เรียกเธอไว้ ไม่ตอบคำถามของเธอเหมือนอย่างที่เธอคาดไว้

‘ก็ได้ ในเมื่อไม่มีใครตอบคำถามของฉัน ฉันหาเองก็ได้’ กรรณาราประกาศก้องในใจอย่างหงุดหงิด

ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ รู้อยู่หรอกว่าแพทริค โจนส์น่ะร่ำรวยขนาดไหน แต่ทำไมบ้านต้องหลังใหญ่ขนาดนี้ด้วยนะ แล้วเมื่อไรเธอจะหาเขาเจอล่ะเนี่ย อีกครั้งซึ่งไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไรที่เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

กรรณารารู้สึกก่ำกึ่งอยู่ระหว่างกรุ่นโกรธและสิ้นหวัง แต่ไม่ว่าจะท้อ เหนื่อย หรือหวาดหวั่นแค่ไหน เธอก็ต้องหาเขาให้เจอ เธออยากคุยกับเขาให้รู้เรื่อง เรื่องหนี้บ้าบอนั่น เธอไม่ได้เป็นคนก่อ ดังนั้นเธอไม่สมควรเป็นคนใช้หนี้ และเขาต้องปล่อยเธอไป ไม่สิ! เขาต้องส่งเธอกลับบ้านถึงจะถูก

กรรณาราพาร่างบางก้าวฉับๆ ไปตามทางเดินของคฤหาสน์หลังใหญ่ ทุกๆ ที่ที่ดูเหมือนจะเป็นทางเข้าออกของบ้านหรือไม่ก็ห้องสำคัญที่ไม่อยากให้คนนอกเข้าไปยุ่มย่ามจะมีชายชุดดำยืนอยู่ เธอพยายามถามหาเจ้านายของพวกเขา หวังอย่างสุดซึ้งว่าจะมีสักคนหนึ่งที่ยอมตอบคำถามของเธอ แต่เช่นเดิมไม่มีใครตอบ ไม่ว่าเธอจะพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูข่มขู่ ข่มขวัญ หรือน่าสงสารเพียงใดก็หาได้มีใครสนใจ

แต่พอเธอจะก้าวออกจากคฤหาสน์หลังนี้เพราะถอดใจ คิดจะไปตายเอาดาบหน้า ร่างใหญ่ยักษ์ในชุดสีทะมึนก็จะเข้ามาขวางไว้ด้วยท่าทางข่มขวัญ พร้อมถ้อยคำพูดข่มขู่ที่หลุดออกมาจากปากของเหล่าคนที่ไม่ว่าเธอจะเพียรถามกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาสักคำ “กลับเข้าไปข้างในบ้านเถอะครับ อย่าให้ผมต้องลากคุณกลับเข้าไปเลย” พอเธอยอมกลับเข้ามาแต่โดยดี พวกเขาก็จะกลับเข้าไปสู่โหมดหุ่นยนต์ร่างยักษ์หน้านิ่งอีกครั้งและไม่ว่าเธอจะถามอะไรเขาอีก ก็ไม่มีแม้แต่คำเดียวหลุดออกมา

กรรณาราถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ซึ่งไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว หญิงสาวยังเดินต่อไปเรื่อยๆ ห้องแล้วห้องเล่า แต่ก็ไม่เจอคนที่ตามหา เธออดคิดไม่ได้ว่าการเดินในคฤหาสน์หลังนี้เหมือนเธอกำลังเดินอยู่ในเขาวงกตขนาดใหญ่ที่ไม่มีทางออก และตอนนี้เธอก็ไม่รู้แล้วว่าตัวเองอยู่ตรงส่วนไหนของบ้าน

เอาล่ะ! พูดง่ายๆ ก็คือเธอกำลังหลงทางอยู่ในคฤหาสน์หลังโต

ความเหนื่อยและเพลียจากการเดินทางบนเครื่องบินหลายชั่วโมงเริ่มเล่นงานเธออย่างหนัก ความง่วงงุนเข้าครอบคลุมช้าๆ จนเธอแทบจะหลับได้ทั้งๆ ที่ยืนอยู่ หญิงสาวพยายามมองหาใครสักคนเพื่อถามเขาว่าคืนนี้จะให้เธอนอนที่ไหน

แต่ให้ตายเถอะ! ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหนก็ไม่มีใครสักคนให้เธอถาม กรรณาราทิ้งกายลงโซฟานุ่มตัวใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ อย่างยอมแพ้ เธอเอนกายพิงตัวกับพนักโซฟาและปิดเปลือกตาที่ปรือแทบไม่ขึ้นลง แต่พอกำลังเคลิ้มๆ เธอก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่ดังขึ้นในความเงียบงัน แต่เพราะความง่วงนอนทำให้มันเหมือนมันลอยมาจากที่ไกลแสนไกลและเหมือนอยู่ในความฝันมากกว่าจะเป็นความจริง

“ตื่นได้แล้ว คุณจะนอนที่นี่ไม่ได้”   

หญิงสาวพยายามปรือตาขึ้นมองแต่ก่อนที่เธอจะทำสำเร็จ ร่างของเธอก็ลอยหวือขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่เสียก่อน

“กรี๊ด!!! จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ” กรรณารากรี๊ดร้องอย่างตกใจ ก่อนจะร้องถามทันทีเมื่อตั้งสติได้

แพทริคไม่สนใจท่าทางขัดขืนและเสียงโวยวายตะโกนลั่นของเธอ เขาคว้าแขนกลมกลึงแล้วกระชากหญิงสาวให้ลุกจากโซฟาแล้วลากร่างเล็กตรงไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ทันที ชายหนุ่มผลักประตูออก ดึงร่างเล็กเข้าไปในห้อง แล้วเหวี่ยงคนที่ยังดิ้นรนต่อสู้ทั้งๆ ที่ไม่มีทางชนะขึ้นไปบนเตียง 

....................................

ไปที่เตียงแล้วยังไงต่อดีน้าาาาาาา