รอยรักทัณฑ์มัจจุราช

ตอนที่ 5 : บทที่ 2 หนี้ที่ไม่ได้ก่อ 25%

           

          ภาพทางเดินภายในบ้านอาจจะดูน่าตื่นตาตื่นใจมากกว่านี้ ถ้าหากเธอไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ อารมณ์ และความรู้สึกอย่างที่เป็นอยู่...

กรรณาราเดินตามชายชุดดำคนหนึ่งเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ เขาพาเธอในห้องกว้างที่มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อยู่กลางห้อง ในห้องมีชายชุดดำยืนอยู่สี่คน พวกเขายืนนิ่งเหมือนรูปหล่อปูนปั้นอยู่คนละมุมห้อง ใบหน้าของพวกเขานิ่งสนิทเหมือนหุ่นยนต์มากกว่าจะเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตจิตใจ

          เสียงน้ำแตกกระจายดังขึ้นเบาๆ เรียกสายตาของกรรณาราให้หันไปมอง และนั่นก็ทำให้เธอรู้ว่าเธอนับผิดไปถนัด ในห้องนี้มียังชายหนุ่มอีกหนึ่งคน แต่เขาไม่ได้สวมชุดสูทสีดำเหมือนอีกสี่คนที่เธอเห็นก่อนหน้านี้...

ร่างสูงสง่าโหนตัวขึ้นมาทางบันไดของสระว่ายน้ำ เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีขาวจัดของเขาดูเหมือนจะสะท้อนแสงได้ในความสลัว หยาดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนกล้ามเนื้อที่แน่นตึงทุกสัดส่วนทำให้เรือนร่างสูงใหญ่เซ็กซี่ขึ้นอีกเท่าตัว ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลานิ่งเรียบล้อมกรอบด้วยผมเปียกลู่สีน้ำตาลทอง คิ้วหนาสีเข้มเรียงเส้นเป็นระเบียบ ดวงตาสีน้ำเงินดูมีอำนาจและแข็งกร้าวจนน่ากลัว เขาดูหล่อเหลา และหากไม่มีดวงตาคู่นั้นประดับอยู่ เขาคงจะเขาดูน่าหลงใหลมากกว่าดูอันตรายแบบนี้

“นี่ใคร?” เสียงทรงอำนาจดังขึ้นหลังจากรับเสื้อคลุมสีขาวและผ้าเช็ดตัวมาจากบอดี้การ์ดคนหนึ่ง

“ลูกสาวคุณพราวพิลาสที่เราไปรับตัวมาจากประเทศไทยตามคำสั่งของคุณแพทริคครับ”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอยู่ชั่วครู่ ดวงตาสีน้ำเงินลึกลับมองตรงมาที่กรรณาราอย่างพิจารณา...

ชายหนุ่มผู้กุมอำนาจสูงสุดยังคงเงียบกริบ อารมณ์ที่ราบเรียบเริ่มปะทุ และคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆตามเวลาที่เคลื่อนผ่านไป

ใครหลายคนอาจเชื่อว่าไม่มีใครหรอกที่จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่ไม่ใช่เขา ไม่ใช่แพทริค โจนส์เจ้าของธุรกิจโรงแรมบนเรือสำราญขนาดใหญ่ เขามีเรือสำราญหลายลำที่พร้อมจะล่องออกไปกลางทะเลเจ็ดวันเจ็ดคืนเพื่อให้นักธุรกิจชั้นนำที่ชอบความเป็นส่วนตัว ไฮโซที่ชอบความหรูหรา หรือผู้มีอันจะกินได้ท่องเที่ยวและปาร์ตี้กลางทะเล และด้วยศักยภาพทางสมอง ด้วยอำนาจเงินมหาศาล ตลอดชีวิตสามสิบปีของเขาจึงไม่มีอะไรที่เรียกว่าเป็นไปไม่ได้ เขาไม่รู้จักคำว่าแพ้ ไม่รู้จักคำว่าไม่สมหวัง ไม่มีใครกล้าขัดใจเขา และที่สำคัญไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่อยากขึ้นเตียงกับเขา

กรรณารามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น เธอสาบานได้! ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธจัด แม่ว่าจะอยู่ในกริยาที่เงียบขรึม และไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูดเธอจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน...

“ฉันไม่ใช่แพรวนภา พวกคุณพามาผิดคน ฉันชื่อ...”

“กรรณารา”เสียงทุ้มแค่นออกมาคล้ายจะหยัน เป็นการเย้ยหยันที่กรรณาราไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

“คุณรู้จักฉัน” กรรณาราถามกลับอย่างแปลกใจ เธอไม่ใช่คนดังแบบเขาที่ใครๆ ก็ต้องรู้จัก และเธอก็มั่นใจว่าไม่เคยเจอกับผู้ชายตรงหน้ามาก่อน

“ใช่ผมรู้ ซึ่งผมไม่ได้ต้องการตัวคุณ”แพทริคตอบรับน้ำเสียงของเขาเยียบเย็นพอๆ กับดวงตาสีน้ำเงินที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งขั้วโลก

ใช่! เขารู้ว่าเธอเป็นใคร พราวพิลาสกล้าดีอย่างไรถึงส่งผู้หญิงเหลวแหลกคนนี้มาให้เขาแทนที่จะเป็นแพรวนภา ผู้หญิงที่เขาต้องการตัว

แพทริคเคยให้คนตามสืบเรื่องของแพรวนภาและเรื่องราวของกรรณาราน้องสาวต่างมารดาของแพรวนภาก็ติดมาด้วย...

‘กรรณารา ธีระไพโรจน์ เด็กสาวใจแตกที่เรียนไม่จบมหาวิทยาลัย ทำตัวเหมือนสาวไซด์ไลน์ที่ง่ายกับทุกคน’ ทั้งๆ ที่เธอไม่ใช่อะไรที่น่าจดจำ แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงจำหน้าหวานๆ ของเธอได้ไม่เคยลืม

“ฉันเสียใจที่คุณได้ตัวฉันมาแทนที่จะเป็นพี่สาวของฉัน”

“คงไม่เท่าผมหรอก” น้ำเสียงของแพทริคยังเต็มไปด้วยแค่นเย้ยหยันอยู่เช่นเดิม

“งั้นคุณก็ส่งตัวฉันกลับสิ”

“คุณจะได้กลับแน่ ถ้าผมจะได้ตัวแพรวนภา โทรไปหาแม่เลี้ยงของคุณ ให้ส่งตัวแพรวนภามาแลกกับตัวคุณ ถ้าไม่อยากถูกฟ้องล้มละลาย”

“ไม่มีทางที่เขาจะยอมรับโทรศัพท์ถ้าเห็นเบอร์ฉัน”

“งั้นใช้นี่” แพทริคว่าพลางยื่นโทรศัพท์ไปให้หญิงสาว

กรรณาราอยากด่าเขาแทบขาดใจ เขารู้ว่าการถูกฟ้องล้มละลายให้ได้อายสังคมเป็นสิ่งที่พราวพิลาสกลัว แต่เขาไม่รู้หรือไงนะว่าเธอไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้น และเพราะเธอไม่สำคัญนี่แหละ พราวพิลาสถึงได้ส่งตัวเธอมาแทนแพรวนภา และไม่มีทางส่งตัวแพรวนภามาแลกกับเธอแน่นอน!

แต่แววตาแข็งกร้าวและดุดันก็ทำให้กรรณาราจำใจต้องรับโทรศัพท์มาจากมือของคนตรงหน้า แล้วกดโทรออก สัญญาณดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ปลายสายจะกดรับ...

“น้าพราว...” ทันทีที่มีเสียงตอบรับกรรณาราก็กรอกเสียงลงไปทันที แต่พออีกฝ่ายได้ยินเสียงเธอสายก็ถูกตัดไปทันทีเช่นกัน

“ตัดสายไปแล้ว”กรรณารามองโทรศัพท์อยู่ชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้าบอกเจ้าของโทรศัพท์ในมือของเธอ

“โทรอีก”

กรรณารากลอกตาก่อนจะกดโทรออกอีกครั้ง แต่เชื่อได้เลยว่าเจ้าของเบอร์ที่เธอโทรหาไม่มีทางรับแน่นอนและมันก็เป็นอย่างที่เธอคิด

          “ไม่รับ” กรรณาราเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์อีกครั้งหลังจากโทรออกหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่มีคนรับสาย

          “โทรอีก โทรจนกว่าจะรับ”

กรรณารากดโทรออกอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้งอย่างกระแทกกระทั้นพลางพ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วงประชดคนตรงหน้า

ถึงแม้เธอจะยอมจะกดโทรออกครั้งแล้วครั้งเล่าตามความบัญชาการของคนตรงหน้า แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าผลลัพธ์มันจะต่างไปจากเดิม เพราะต่อให้เธอกดโทรออกอีกกี่ร้อยหรือกี่พันครั้ง หรือกดโทรจนฟ้าจะถล่มทลายลงมาตรงหน้า ยังไงพราวพิลาสก็ไม่มีทางรับโทรศัพท์อีกเด็ดขาด

และมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดเมื่อสุดท้ายเสียงที่ตอบรับของโอเปอเรเตอร์จากคำว่า ‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก’ กลายเป็น ‘ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้’

..................................

ชอบเรื่องนี้อย่าลืมแอดแฟนฯ ไว้นะคะ