คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : บทที่ 10 แผดเผาและมอดไหม้ (3)
จังหวะการหายใจหอบถี่เริ่มกลับมาสม่ำเสมอ เสียงภายในห้องโดยสารของแม็กซ์เอสยูวีเงียบสงบจนแทบได้ยินเสียงหัวใจเต้น รัดเกล้าไม่รู้ว่าเป็นเพราะประสิทธิภาพของรถราคาแพงหรือเพราะรถหยุดเคลื่อนไหวแล้วเป็นแน่ เพราะตอนนี้เธอรับรู้ได้แค่เพียงความเจ็บปวดที่รุมเร้าเข้ามาในจิตใจ
“ออกไป” รัดเกล้าเค้นคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ถูกปรับให้นิ่งเรียบที่สุด
พร้อมกับผลักร่างหนาที่ทิ้งน้ำหนักลงมาและยังซุกซบใบหน้ากับซอกคอของเธอออกห่าง
หน้าหวานแดงจัดอย่างโกรธเคืองและยิ่งกว่านั้น...เธอไม่กล้าสบตากับเขา
ร่างสูงยอมผละออกไปโดยง่าย
ทันทีที่เขาถอยออกไปไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็แผ่เข้ามาแทนที่จนร่างบางสะท้าน
รัดเกล้ารีบผุดลุกขึ้นนั่งความเจ็บที่กึ่งกลางกายทำให้เธอนิ่วหน้า
แต่แม้ว่าทุกการขยับกายจะทำให้เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ยืนยันว่าตัวเองไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
หญิงสาวก็ยังฝืนจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่
เธอได้ยินเสียงขยับตัวและเสียงซิบที่ถูกรูดขึ้น
ก่อนที่เสื้อสูทจะถูกคลุมมาที่ร่าง
เธอดึงมันออกจากร่างแล้วโยนมันทิ้งและกลับมาพยายามติดกระดุมเสื้อด้วยมืออันสั่นระริก
พอจัดการกับสภาพของตัวเองเสร็จหญิงสาวก็คว้ากระเป๋าที่หล่นอยู่บนพื้นรถขึ้นสะพายแล้วผลักประตูรถให้เปิดออกด้วยตัวเอง
เธอไม่รู้ว่ารถคันนี้แล่นเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ตั้งแต่เมื่อไร
แต่ตอนนี้โรเจอร์ได้หายไปแล้ว รวมถึงบอดี้การ์ดที่ควรยืนยามอยู่แถวนี้ด้วย
พอก้าวลงจากรถหญิงสาวก็เดินไปตามถนนที่ทอดออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ทันที
ความมืด และความหนาวเย็นยามค่ำคืนไม่ได้ทำให้หญิงสาวลังเลแต่อย่างใด
แล้วเธอก็ไม่สนด้วยว่าตัวเองจะมีเงินติดตัวอยู่กี่บาท
ไม่สนว่าเธอจะต้องเดินไปไกลแค่ไหน หรือต้องเจออะไรหลังจากออกจากบ้านหลังนี้ไป
แต่เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ไม่จำเป็นต้องอดทนให้ผู้ชายคนหนึ่งมาย่ำยีศักดิ์ศรีของตัวเอง
แต่เพียงไม่กี่ก้าวการก้าวเดินของเธอก็ต้องชะงักเมื่อแขนของเธอถูกยึดไว้ด้วยมือหนาที่บีบแน่นราวกับคีมเหล็ก
“จะไปไหน!” แม็กซิมัสกระชากเสียงถาม
“เรื่องของฉัน!” รัดเกล้ากระชากเสียงตอบกลับพร้อมกับสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา
แต่อีกฝ่ายกลับกำมือแน่นขึ้นจนเธอรู้สึกเจ็บ
แต่ไม่มีทางที่เธอจะแสดงท่าทีอ่อนแอออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น
หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินวาววับอย่างไม่กลัวเกรง
“คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ทำไมฉันจะไปไม่ได้ ในเมื่อคุณได้ทำลายข้อตกลงของเราไปแล้ว ตามสัญญาตอนนี้ฉันไม่จำเป็นต้องอยู่กับคุณอีก
ส่วนหนี้ในส่วนที่เหลือ
หลังจากที่เอาจำนวนเงินที่คุณต้องจ่ายให้ฉันเป็นค่าที่นอนกับคุณ ไปหักลบ ฉันจะทยอยคืนให้ครบทุกบาททุกสตางค์ไม่ต้องห่วง” รัดเกล้าสวนกลับทันควันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
หากแต่อะไรบางอย่างในตัวเธอกลับบิดเกลียวราวกับจะเตือนถึงอันตรายที่ส่งมาจากนัยน์ตาตาคู่ที่เธอกำลังสบประสานด้วย
แล้วสิ่งที่พร่ำเตือนอยู่ภายในก็ไม่ผิดเพี้ยนเมื่อคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเขาช่างสารเลวได้อย่างที่เธอคาดไม่ถึง
“สัญญานั่นมันก็แค่กระดาษแผ่นหนึ่ง
แล้วผมก็ยังไม่ได้เซ็นชื่อลงไปในสัญญานั่นด้วยซ้ำ”
ภาพท่าทางแปลกๆ
ของเขาตอนที่รวบเอกสารไปส่งให้คนของตัวเองที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของประตูห้องทำให้รัดเกล้าเบิกตากว้าง
ก่อนจะพ่นคำร้ายกาจที่พอจะคิดออกออกมาอย่างเหลืออด “คุณมันสับปลับ สารเลว”
“ผมเคยบอกคุณไปแล้วว่าคนอย่างผมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ”
“งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อ
ก็ในเมื่อคุณไม่ได้เซ็นชื่อลงไปในสัญญานั่นก็ไม่มีข้อผูกมัดให้ฉันต้องอยู่กับคุณอีก”
“คุณไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะใช้หนี้ผมหมด”
“คุณให้ฉันออกจากงาน แล้วฉันจะเอาเงินจากไหนมาใช้หนี้คุณ”
“ก็นอนกับผมสิ
ผมว่าหนี้หลายสิบล้านที่คุณติดผมอยู่จะหมดเร็วกว่าการออกไปทำงานกับหัวหน้าบ้ากามที่พยายามจูบลูกน้องนั่นหลายเท่า
และถ้าคุณคิดว่าค่าตอบแทนที่ผมเคยเสนอให้มันไม่คุ้มพอ ผมจะจ่ายให้คุณตามจำนวนครั้งที่ผมได้คุณ” เพียงแค่คิดถึงตอนที่หญิงสาวตรงหน้าที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น
และใบหน้าของไอ้หมอนั่นที่โน้มเข้ามาใกล้จนริมฝีปากแทบแตะกับกลีบปากที่เขารู้ดีว่าหวานล้ำเพียงใด
ความกรุ่นโกรธก็ปะทุขึ้นมาอีกระลอก
“ไม่ ฉันไม่ใช่โสเภณี”
รัดเกล้ากรีดเสียง
ประโยคร้ายกาจที่ออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้าทำให้หัวใจของเธอรู้สึกหน่วงๆ
มันคลายกับจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ
“ผมก็ไม่ได้ว่าว่าคุณเป็น แต่ในเมื่อผมต้องการร่างกายของคุณ
คุณต้องการเงินมาใช้หนี้ผม มันก็แค่การแลกเปลี่ยนที่ผมได้ คุณก็ได้”
รัดเกล้าแทบไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายพูดอะไรอีก
ในสมองของเธอตอนนี้มันอื้ออึงไปหมดเพราะเริ่มรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจได้รางๆ
หญิงสาวได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิด
เพราะเธอไม่อยากให้ตัวเองผูกพันกับผู้ชายที่ชื่อ ‘แม็กซิมัส
คาริโน’มากไปกว่านี้
ความคิดเห็น