เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #41 : บทที่ 9 การทำงานวันแรก (2)

คลิกไปอ่านตอนก่อนหน้านะคะ ตอนที่แล้วเหมยอัปผิดจ้า

แม่งเอ๊ย! ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงทำให้เลือดในกายเขาเดือดพล่านได้ถึงขนาดนี้นะ แค่เธอมองมาด้วยสายตาแบบนั้นก็ทำให้แรงปรารถนาอยากครอบครองเรือนร่างของเธอครอบงำจิตใจจนร่างกายแทบไร้การควบคุม เขารู้สึกได้ถึงบรรยากาศรอบตัวที่เร่าร้อนจนเกือบปะทุ รู้สึกถึงความปั่นป่วนในช่องท้อง และแก่นกลางกายที่แข็งขืนขึ้นมาอย่างที่เขาก็ไม่สามารถห้ามปรามได้

เป็นปฏิกิริยายาที่น่าหงุดหงิด และเกิดขึ้นทุกครั้งที่นัยน์ตาสีนิลถูกช้อนขึ้นมองเขาอย่างตื่นตระหนก ตอนที่เธอเผลอเผยอริมฝีปากขึ้นหรือไม่ก็กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น ตอนที่เธอเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมสะอาดและกลิ่นครีมอาบน้ำ ตอนที่...

บ้าฉิบ! นั่นมันหมายถึงทุกครั้งที่เขาเห็นเธอเลยนี่

แม็กซิมัสชะงักความคิดก่อนจะสบถในใจ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นราชสีห์งี่เง่าที่เก็บลูกแกะตัวน้อยที่มีกลิ่นกายเย้ายวนและมีเนื้อนุ่มน่ากินไว้ข้างกาย แต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากเฝ้ามองดูอย่างทรมาน

แม็กซิมัสยกมือขึ้นลูบหน้า พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เพื่อขับไล่ภาพสายตาตื่นตระหนกที่รัดเกล้าใช้สำรวจเรือนร่างของเขาก่อนหน้านี้ออกจากหัว ก่อนจะหมุนตัวเข้าไปในห้องแต่งตัว

ทั้งๆ ที่ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ แต่เธอกลับมาทำงานวันแรกทันเวลาเข้างานเพียงเฉียดฉิว สาเหตุก็เป็นเพราะแววตาร้อนรุ่มที่เธอต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะปัดมันออกจากหัวได้น่ะสิ เธอไม่มีทางลืมแววตาแบบนั้นของเขาลงได้แน่ แววตาแบบเดียวกันกับทุกครั้งที่เขาจูบเธอ แววตาแบบที่เขามีในวันนั้น วันที่เธอเกือบเผลอไผลไปกับสัมผัสแปลกใหม่ ลึกซึ้ง และร้อนแรงเกินจะต้านทาน

ไม่น่าเชื่อแค่เขาใช้แววตาแบบนั้นมองมาจะทำให้ร่างกายของเธอแปรปรวนจนแทบทำอะไรไม่ได้ เขาไม่ได้จูบเธอเสียหน่อย แล้วก็ไม่ได้เกือบจะร่วมรักกันเหมือนในเพ้นท์เฮาส์ที่ประเทศไทยด้วย แต่ถึงอย่างนั้นช่องท้องของเธอกลับหดเกร็ง ร่างกายร้อนผ่าวราวกับสัมผัสพวกนั้น... สัมผัสจากฝ่ามือร้อนผ่าวที่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอ สัมผัสเร่าร้อนจากริมฝีปากได้รูปที่แผดเผาสำนึกรู้คิดของเธอให้มอดไหม้กำลังเกิดขึ้นอีกครั้ง

หลังจากเข้าไปในห้องน้ำและขังตัวเองไว้ในนั้น กว่าเธอจะอาบน้ำเสร็จก็นานทีเดียว มือไม้เงอะงะอ่อนแรงทำนั่นนี่ร่วงอยู่ตลอดเวลาทำให้เสียเวลาไปมากโข แต่พออาบน้ำเสร็จเธอกลับพบว่าตัวเองทำผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมร่วงลงพื้นตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่ามันไม่ได้อยู่ในห้องน้ำกับเธอด้วย จะใส่เสื้อผ้าชุดเก่าออกไปเธอก็ดันทำมันร่วงลงในอ่างอาบน้ำจนเปียกโชก สิ่งที่เธอทำได้จึงมีเพียงแนบหูกับประตู ฟังเสียงภายนอก จนแน่ใจว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องจึงโผล่หน้าออกไปจากประตูที่ค่อยๆ แง้มเปิด แล้ววิ่งพรวดออกจากห้องน้ำทั้งๆ ที่เปลือยเปล่าไปทั้งตัวตรงไปยังผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมที่เธอทำตกพื้นตั้งแต่ได้เห็นซิกแพ็คแน่นๆ

“นี่จะทำโอทีตั้งแต่วันแรกเลยหรือครับ”

เสียงที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้รัดเกล้าดึงตัวเองออกจากห้วงความคิด หญิงสาวละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วเงยขึ้นมองมิสเตอร์เอเลียต แจ็คสันเจ้าของและผู้บริหารบริษัทแอล เจ ออแกไนซ์เซอร์ ดวงตาสีฟ้าของเขาเป็นประกายวิบวับขณะยืนพิงสะโพกโต๊ะทำงานของเธอแล้วส่งยิ้มมาให้

 “เปล่านี่คะ” ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เจ้าของบริษัทจะมาทักทายพนักงานใหม่แบบเธอ เพราะบริษัทแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่มาก เป็นเพียงบริษัทเล็กๆ ที่มีพนักงานประจำไม่ถึงยี่สิบคนแต่ก็มีชื่อเสียงพอสมควรในด้านการรับจัดงานอีเวนท์แบบครบวงจร

“คุณตั้งใจทำงานเสียจนผมเชื่อแล้วว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิดที่รับคุณเข้ามาทำงาน”

“ขอบคุณค่ะ” รัดเกล้าหน้าแดง พึมพำขอบคุณ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ได้อีก ก็ถ้าเขารู้ความจริงว่าอันที่จริงแล้วจิตใจของเธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับตารางเอกเซลตรงหน้า แต่เป็นความทรงจำเมื่อเช้า อีกฝ่ายคงไม่พูดอะไรทำนองนี้ออกมาเป็นแน่

“เก็บของได้แล้วครับ”

“คะ?”

“เลยเวลาเลิกงานมาสิบนาทีแล้ว” อีกฝ่ายพูดขึ้นพลางก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมกับเลิกคิ้วสูง

“อ้อ...ค่ะ” รัดเกล้าว่าพลางส่งยิ้มเก้อเขินให้เขาก่อนจะเริ่มเก็บของลงกระเป๋า

“ว่าแต่ว่าเย็นนี้มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่นี่คะ”

“งั้นก็ดีเลยวันนี้มีการฉลองเล็กๆ ที่บริษัทเราได้โปรเจคใหม่ ผมเลยตั้งใจจะเลี้ยงต้อนรับการทำงานวันแรกของคุณด้วย”

“แต่...”

“ไปเถอะเกล้า พวกพี่ก็ไปกันหมด” อิซาเบลเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่เธอกินข้าวกลางวันด้วยเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเก็บของอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองซึ่งเป็นโต๊ะที่ตั้งอยู่ถัดไปจากโต๊ะทำงานของเธอ และนั่นก็ทำให้รัดเกล้ารู้ว่าไม่ใช่เธอคนเดียวที่ได้รับคำชวน

“ไปกันเยอะๆ จะได้สนุก.. นะ” เอเลียตเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นความลังเลในนัยน์ตาสีนิล

“...” รัดเกล้าตอบรับคำชวนด้วยร้อยยิ้มบางๆ

แววตาของเอเลียต แจ็คสันอาจทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจที่จะตอบรับคำชวน แต่ที่ทำให้เธอหนักใจยิ่งกว่าคือรถคันหรูที่คงมาจอดรอรับเธอกลับบ้านอยู่ที่หน้าตึกแล้วต่างหาก