เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #37 : บทที่ 8 ละครฉากใหญ่ (4)

         “แม่มีลูกชายสามคนนะครับ” แม็กซิมัสท้วงเมื่อมารดาไม่ได้เอ่ยถึงลูกชายอีกคน

          “ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่ารายนั้นมีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังมีปัญหาอีกนิดหน่อยก็เถอะ” มาดามเทเรซ่าว่าพลางถอนหายใจก่อนจะวกกลับมาเข้าเรื่องของลูกชายคนเล็ก “มีแต่เรานี่แหละ หลังจากครั้งนั้น...” มาดามเทเรซ่าชะงักคำพูด ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องฉับพลันเพราะสีหน้าของลูกชายที่ขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด “เข้าไปในบ้านเถอะจ้ะ ทุกคนมาพร้อมแล้ว อาหารก็เกือบพร้อมแล้วด้วย”

          มาดามเทเรซ่าว่าพลางดึงรัดเกล้าเข้าไปสู่ห้องโถงใหญ่ซึ่งมีพื้นหินอ่อน พรมหลุยส์เก่าแก่ โคมระย้าคริสตัลมหึมา และบันไดเวียนขนาดใหญ่ทอดขึ้นสู่ชั้นสอง

          สายตาทุกคู่ที่จ้องมองมาทำให้รัดเกล้าประหม่าและตึงเครียดไปพร้อมกัน แน่ล่ะ! ก็เธอไม่ได้มาที่นี่ในฐานะสมาชิกคนใหม่ของตระกูล แต่มาในฐานะนักแสดงในบทสำคัญอย่างสะใภ้คนเล็กของคาริโน และเหมือนแม็กซิมัสจะรู้ความรู้สึกของเธอเขาเอื้อมมือข้างหนึ่งมาที่เอวแล้วดึงเธอเข้าไปใกล้ แม้ว่าหลายวันมานี้เธอจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา แต่การกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นได้อย่างประหลาด คงเป็นเพราะในสถานที่แห่งนี้เขาเป็นเพียงคนเดียวที่เธอพอรู้จักมักคุ้นด้วย

          การแนะนำตัวเกิดขึ้นอีกครั้งโดยมีมาดามเทเราซ่าทำหน้าที่เป็นคนกลาง รัดเกล้าส่งยิ้มขัดเขินให้กับหลายคนที่เข้ามาดึงเธอเข้าไปกอดและจูบแก้มเพื่อทักทาย เป็นการต้อนรับที่แสนอบอุ่นและทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนจนแทบอยากจะหนีไปให้พ้นๆ โดยเฉพาะรอยยิ้มกว้างและดวงตาเจิดจ้าของมาดามเทเรซ่าที่ส่งให้เธอเป็นพักๆ ที่เหมือนจะทำให้รู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอกำลังทำเพิ่มพูนขึ้นไปอีก

          หลังจากการแนะนำตัวเสร็จสิ้น อาหารก็พร้อมจะขึ้นโต๊ะ สมาชิกในครอบครัวคาริโนพากันเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหารหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์หลุยส์

รัดเกล้าทิ้งกายลงบนเก้าอี้สวยๆ บุด้วยฟองน้ำหนานุ่มที่ถูกเลื่อนให้ด้วยฝีมือสามีในนาม ความรู้สึกแปลกประหลาดยังคงหมุนอยู่ในหัวไม่ได้ไปไหน แต่ความเป็นสุภาพบุรุษของเขาก็ทำให้เธออดใจเต้นแรงไม่ได้แม้ว่าจะรู้ดีว่านั่นเป็นเพียงการเสแสร้งแกล้งทำเพื่อให้ละครฉากใหญ่ออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดเท่านั้น

มื้ออาหารดำเนินไปพร้อมกับการพูดคุยด้วยเรื่องสัพเพเหระโดยมีนายหญิงแห่งตระกูลเป็นคนผูกขาด...

สำหรับรัดเกล้าทุกอย่างดูเหมือนฝันไปหมด โดยเฉพาะสมาชิกของครอบครัวคาริโน ซึ่งแน่นอน นั่นเธอไม่ได้หมายรวมตัวเองเข้าไปนั้นด้วย...

 แมทธิว คาริโน เป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ดูดีที่สุดที่เธอเคยเจอ เขามีดวงตาสีน้ำเงินดูดุดัน คมปลาบ แสดงถึงความจัดเจนจากสนามธุรกิจ และก็ไม่ค่อยพูดคุยอะไรมากนัก ท่าทางที่ดูเคร่งขรึมจริงจังและน่าเกรงขามทำให้รัดเกล้าไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ชายวัยกลางคนคนนี้จะสามารถครอบครองธุรกิจมูลค่านับแสนๆ ล้านทั่วโลกไว้ได้ในกำมือ และทุกครั้งที่เผลอไปสบตาด้วย รัดเกล้าจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังมองเธอด้วยสายตาบางอย่าง ไม่ใช่ชอบพอ แต่ก็ไม่ได้เกลียดชัง มันคล้ายกับอีกฝ่ายกำลังสำรวจตรวจตราและประเมินอะไรสักอย่างมากกว่า และเธอก็รู้สึกได้ว่าแม็กซิมัสเลี่ยงที่จะสนทนากับบิดาของเขา และหากจำเป็นต้องพูดคุยด้วยเขาจะนิ่งขรึมและดูเป็นทางการขึ้นกว่าปกติเป็นเท่าตัว

รัดเกล้าละสายตาจากแมทธิวที่หันไปตอบคำถามของมาดามเทเรซ่าแล้วมองไปที่วาเลนไทน์ และเซเกรแทน ก่อนจะเหลือบมองคนที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างกายของเธอแวบหนึ่ง

ถ้าให้เลือกใครสักคนในพี่น้องคาริโนคงเป็นเรื่องยากเหมือนการสอบเข้ามหาวิทยาลัยแน่ๆ พวกเขาดูมีเสน่ห์จนไม่สามารถละสายตาไปได้ ดวงตาสีน้ำเงินสามคู่ดูดุดันหากทว่ากลับเต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูด เส้นผมสีน้ำตาล กรอบหน้าคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่แบบชาวตะวันตกที่ดูแลตัวเองด้วยการออกกำลังกายเป็นประจำ และรอยยิ้มทรงเสน่ห์ที่เขย่าหัวใจคนมองได้ทันทีที่เห็น แม้ว่าคนข้างกายเธอจะไม่เคยยิ้มแบบที่เรียกได้ว่ายิ้มจริงๆ ก็เถอะ

แต่สิ่งที่เธออดไม่ได้ที่จะชื่นชมไม่ได้คือแววตาอ่อนโยนของเซเกรที่มองไปยังภรรยา ‘มีนรญา สว่างกิจ’ หญิงสาวหน้าหวานผู้มีดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย และรอยยิ้มหวานที่ติดอยู่บนริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อน เธอดูมีความสุขจนรัดเกล้าอดที่จะอิจฉาไม่ได้

มีคนบอกว่า...ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามและสดใสเสมอ แต่ไม่รู้เมื่อไรที่วันนั้นของเธอจะมาถึงเสียที เรื่องเลวร้ายที่เกิดแทบจะรายวันทำให้เธอทดท้อ สิ้นหวัง และแทบจะไม่อยากตื่นขึ้นมาเพื่อพบเจอกับวันใหม่

         “คุณเกล้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

          เสียงที่ดังขึ้นทำให้รัดเกล้ารู้ตัวว่าตัวเองเผลอจ้องมองหญิงสาวที่มีอายุอานามใกล้เคียงกับตัวเองอยู่นาน เธอส่งยิ้มขัดเขินให้อีกฝ่ายก่อนจะตอบเสียงเบา “เปล่าค่ะ”

          “อยากเข้าห้องน้ำหรือเปล่า”

          “คะ...ค่ะ” รัดเกล้าหันไปมองแม็กซิมัสที่เอ่ยขึ้นอย่างงงๆ ก่อนจะตอบรับไปเมื่อเห็นบางอย่างที่ส่งผ่านมาทางสายตา

          “เอาสิจ้ะ ทุกคนอิ่มกันหมดแล้ว เดี๋ยวเราจะย้ายไปที่ห้องนั่งเล่นกันพอดี แม็กซ์ไปส่งน้องสิ มาครั้งแรกเดี๋ยวหลงทาง”

          “ครับ” แม็กซิมัสลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันทีที่ตอบรับคำของมารดา เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้แล้วดึงเธอให้ลุกขึ้นตาม

“ไปเถอะ เราก็ย้ายไปที่ห้องนั่งเล่นกัน” มาดามเทเรซ่าพูดขึ้น ดวงตาสีฟ้าเจิดจ้าทอประกายไปด้วยความสุขยามที่มองการกระทำอ่อนโยนของลูกชายคนเล็ก และรอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้ก็ทำให้รัดเกล้ารู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเก่า

------------------------

อีบุ๊กมาไม่เกินกลางเดือนนี้จ้า อาจเร็วกว่านั้นเดี๋ยวเหมยเร่งคนจัดอาร์ตก่อนนะ