เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 4 ข้อเสนอสุดแสนพิสดาร (1)

       แสงแดดร้อนระอุคล้ายดวงอาทิตย์จงใจจะแผดเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้ลามเลียไปตามตึกปูนกลางเก่ากลางใหม่สีเหลืองซีดแม้ว่าจะเป็นเวลาบ่ายแก่แล้วก็ตาม

เรือนร่างกลมกลึงในชุดทำงานสีสุภาพล้มตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน วันที่สามของการตะเวนสัมภาษณ์งานหลังเรียนจบสูบพลังงานของเธอไปจนหมด การหางานในช่วงเศรษฐกิจแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อีกทั้งเรื่องค้างคาใจที่ยังเคลียร์ไม่จบก็ทำให้สมองของเธอหนักอึ้งและเอื่อยเฉื่อยเหลือเกิน

วิศรุจหายไปจากชีวิตของเธอ เช่นเดียวกับวิรัญญาที่ไม่ว่าเธอจะพยายามติดต่อเท่าไรก็ติดต่อไม่ได้ หลังจากเรื่องที่วิศรุจคิดจะทำ การที่เขาไม่ติดต่อ ไม่มาให้เห็นหน้า ใช่ว่าจะเป็นเรื่องเลวร้ายเสียทีเดียว แต่การที่วิรัญญาหายหน้าไปอีกคนโดยที่เธอยังไม่ได้อธิบายอะไรสักอย่างก็ทำให้เธอรู้สึกผิดแม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของตัวเองก็ตาม

แล้วไหนจะเรื่องที่ควรลืมนั่นอีก ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็ลืมมันไม่ได้เสียที

สามวันมาแล้วที่เธอพยายามขจัดแววตาสีน้ำเงินคู่นั้นออกจากความทรงจำ สลัดอ้อมแขนแข็งแกร่ง กลิ่นหอมอบอวลแบบผู้ชาย และรอยจูบตราตรึงออกไปจากห้วงความคิด เธอเกือบจะทำมันสำเร็จแล้วและมันคงจะดีกว่านี้ถ้าจะไม่ใช่แค่เกือบ

รัดเกล้ากัดริมฝีปากที่ร้อนฉ่าขึ้นมาไว้แน่นเพื่อระงับความรู้สึกปั่นป่วนที่เกิดขึ้นภายใน เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่คุ้ยเคยกับการแตะเนื้อต้องตัวกับเพศตรงข้ามมากกว่าจากจับมือถือแขน แต่ไม่น่าเชื่อว่าการจูบกับผู้ชายที่แม้แต่ชื่อยังไม่รู้จักจะทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้ ตอนที่เขาจูบเธอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกคนในโลกถูกกันออกไปเหลือเขาคนนั้น ‘คนที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร’

หยุด! หยุดคิดเดี๋ยวนี้

รัดเกล้าตะโกนต่อว่าตัวเองในใจพลางสะบัดหัวแรงๆ เพื่อไล่ความคิดชวนหวามออกจากหัว เธอลุกขึ้นจากเตียง รวบผมเป็นมวยกลางศีรษะ ระหว่างพาร่างกายที่อ่อนล้าเต็มทนตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้องเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ

น้ำเย็นๆ ที่เกาะพราวตามไรผมและกลิ่นสบู่ที่หอมติดผิวกายช่วยให้สดชื่นขึ้นตอนที่กลับออกมาจากห้องน้ำ รัดเกล้าพาเรือนร่างบอบบางตรงไปยังโต๊ะไม้เล็กๆ สีน้ำตาลซีดที่มีโน้ตบุ๊กตั้งอยู่ ตั้งใจจะเช็คอีเมล์เผื่อมีเมล์เรียกให้ไปสัมภาษณ์งานส่งเข้ามาอีก

หอพักแห่งนี้ไม่ได้คับแคบมากนัก มีเฟอร์นิเจอร์ครบตั้งเตียงนอน โต๊ะทำงาน ตู้เสื้อผ้า และเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน แม้ว่าจะเก่าไปหน่อย แต่รัดเกล้าก็ยังเลือกอยู่ที่นี่เพราะอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย เดินทางสะดวกไม่ต้องทนกับการจราจรของเมืองหลวง ที่สำคัญค่าเช่าที่ถูกแสนถูกนี่ก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่ง

แม้ว่าจะเรียนจบแล้วแต่รัดเกล้าก็ยังไม่ได้ย้ายออกจากหอพักที่พักมาตั้งแต่เริ่มเรียนปีหนึ่ง เธอตั้งใจว่าจะย้ายออกตอนที่ได้งานแล้ว เพราะจะเลือกที่อยู่ใหม่ใกล้ที่ทำงาน และจะได้ไม่ต้องเสียเวลาย้ายของสองครั้ง

รัดเกล้าทิ้งกายบนเก้าอี้ทำงานแบบมีล้อเลื่อน เปิดโน้ตบุ๊ก ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงโครกครากของท้องที่ร้องประท้วง เธอไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยงเพราะต้องนั่งรถฝ่าการจารจรที่แสนคับคั่งจากบริษัทหนึ่งไปสัมภาษณ์งานกับอีกบริษัทหนึ่งให้ทัน พอสัมภาษณ์เสร็จความเหนื่อยล้าก็ทำให้เธอลืมไปเสียสนิทว่ายังไม่ได้กินข้าว

หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ยกเลิกความตั้งใจจะเช็คเมล์ หยิบกระเป๋ากระพายใบเล็กๆ มาคล้องไหล่ แล้วก้าวออกจากห้องพักเพื่อหาอะไรใส่ท้อง 

________________________