บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 3 (2)

แค่เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ไม่ต้องนับรวมกับเรื่องที่เธอมาอยู่ในห้องของเขาในเวลานี้ ก็ทำให้เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาอยู่แล้ว เชื่อสิ! ถ้าเอาหัวโขกประตูแล้วหายไปจากที่ตรงนี้ได้ สาบานว่าเธอจะทำอย่างนั้นแน่ รัตน์วลีทำหน้าเหยใส่ประตู  พยายามทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงที่ดังอยู่เบื้องหลัง แล้วออกแรงดึงประตูให้เปิดออกแรงขึ้นอีก ทว่าผลที่ได้มันก็ไม่ต่างจากเดิม

“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง”

แต่เสียงทุ้มที่ดังขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้ก็แข็งกระด้างขึ้นกว่าเดิมก็ทำให้เธอแกล้งทำเป็นละเลยเจ้าของเสียงไม่ได้อีกต่อไป รัตน์วลีหมุนตัวกลับไปมองเจ้าของเสียง และทันทีที่ทำอย่างนั้นนัยน์ตาหวานล้ำที่โตอยู่แล้วยิ่งโตขึ้นอีกเมื่อเจ้าตัวเบิกมันกว้างขณะที่จับจ้องไปยังร่างสูงใหญ่ของคนที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำ

ร่างสูงใหญ่กำยำมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ ปล่อยให้มัดกล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวยบนหน้าท้องปะทะกับสายตาของเธอโดยที่เขาไม่รู้สึกรู้สาใดๆ หยาดน้ำเกาะพราวอยู่บนกล้ามเนื้อที่แน่นตึงทุกสัดส่วนทำให้เรือนร่างสูงใหญ่เซ็กซี่ขึ้นอีกเท่าตัว

ใบหน้าของเธอร้อนวูบวาบ ร่างกายแข็งทื่อ หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอขณะที่หลุบตาลงต่ำ พยายามไม่มองภาพแสนเร้าใจนั้น

“จะเป็นใบ้อีกนานไหม”

“รัตน์...” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอไม่รู้จะตอบเขากลับไปยังไง หรือเป็นเพราะภาพที่เห็นตรงหน้ากันแน่ที่ทำให้สมองของเธออื้ออึงเกินกว่าจะคิดอะไรออก

“รัตน์อะไร”

“น้องสาวจะเข้ามาห้อง ‘พี่ชาย’ มันผิดด้วยเหรอคะ” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นอย่างถือดี เธอลากเสียงคำว่า ‘พี่ชาย’ คำที่เขาไม่ชอบให้เธอเรียกมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยน้ำเสียงลากยาว พยายามไม่ละสายตาจากนัยน์ตาคมที่ฉายประกายกร้าวราวกับสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังสบกับเธอ แต่เป็นเพราะจูบนั้นล่ะมั้ง ที่ทำให้เธอต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อสบตากับเขา

“ตอนสองทุ่ม ด้วยสภาพแบบนี้เนี่ยนะ”

“แล้วยังไงคะ”

รัตน์วลีตอบโต้เขาไปด้วยวาจากวนประสาท แต่เธอกลับต้องขมวดคิ้วให้กับสายตาแปลกๆ ที่เหมือนจะเหยียดหยันและแรงกล้าไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้ขนของเธอลุกชันไปพร้อมๆ กันที่ชายหนุ่มใช้มองมาอย่างไม่เข้าใจ 

เธอก็แต่งตัวเรียบร้อยดีนี่ แม้จะใส่ชุดนอน แต่ชุดที่ใส่ก็ไม่ได้โป้เปลือยน่าเกลียด ก็แค่...

ใบหน้าหวานแดงก่ำขึ้นมาฉับพลัน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง สองแขนยกขึ้นมากอดอกไว้แน่น โอ้ย! บ้าชะมัดเพราะความตกใจที่ต้องเข้ามาอยู่ในห้องนี้ ตกใจที่เห็นเขาอยู่ในสภาพล่อแหลม เลยทำให้เธอลืมไปว่าตัวเองก็อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน 

แม้ว่าเธอจะอยู่ในเสื้อเชิ้ต แต่ผ้าซาตินเรียบรื่นนั้นแม้ไม่ได้รัดรูป หรือโป๊เปลือย แต่ความทิ้งตัวของก็ทำให้ทรวงอกที่ไร้ชั้นในดันขึ้นมาอวดโฉม ภาพที่เห็นทำให้จินตนาการดำมืดของเขาเตลิดไปไกลอย่างไม่อาจห้ามปราม ลมหายใจของเขาสะดุด ยิ่งเห็นเธอกอดอกแน่น นัยน์ตาสั่นระริกไปด้วยแววหวาดหวั่น ตัวสั่นเทิ้มไม่ต่างจากกับลูกนกตกน้ำ เลือดในกายหนุ่มร้อนฉ่าจนต้องเบนหน้าหนีเพื่อระงับอารมณ์

“ออกไปซะ” เสียงห้วนกร้าวตะคอกขึ้น

“ถ้าออกได้รัตน์ออกไปนานแล้วล่ะ”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่าประตูมันเปิดไม่ได้ยังไงล่ะคะคุณพี่ชาย”

“ทำไมถึงจะเปิดไม่ได้”

เมื่อเห็นสีหน้าของเขาที่สื่อชัดว่าไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองพูด รัตน์วลีก็หันหลังไปเปิดประตูอีกครั้งด้วยอาการกระแทกกระทั้นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน... “ก็มันเปิดไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน”

เอริคขมวดคิ้วก่อนจะสาวเดินตรงไปที่ประตูห้อง แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อร่างแกร่งส่วนหน้าเกือบชิดกับแผ่นหลังบอบบางของเจ้าของร่างบางที่ยืนคั่นกลางระหว่างเขาและประตู กลิ่นอ่อนๆ ของดอกไม้ชนิดหนึ่งผสมกับกลิ่นสาบสาวโชยเข้าจมูก ความร้อนที่สุ่มอยู่ในร่างทวีความร้อนแรงขึ้นอีก เขาอยากเบียดกายเข้าชิดกับเรือนร่างที่ส่งกลิ่นเย้ายวนแล้วบดขยี้เธอให้แหลกเหลวด้วยไฟราคะร้อนแรงที่โหมกระพือขึ้นในร่าง  

“จะ...จะทำอะไร” ทันทีที่หมุนตัวไปเผชิญหน้ากับคนตัวสูง ฉับพลันร่างกายก็แข็งทื่อ 

แค่คืบเดียวเท่านั้น คืบเดียว... นั่นคือระยะห่างระหว่างปลายจมูกของเธอกับผิวเปล่าเปลือยตรงแผงออกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม

“คิดว่าจะทำอะไรล่ะ ก็จะเปิดประตูน่ะสิ” ความคิดดำมืดที่เข้าควบคุมจนไม่อาจสลัดทิ้งไปได้ด้วยตัวเองถูกเสียงสั่นระริกของคนตรงหน้าที่พยายามทำตัวเล็กลีบติดชิดกับประตูช่วยขจัดมันทิ้งไป

“อ้อ”

“เข้าใจแล้วจะยืนบื้ออยู่ทำไม หลบไปสิ” 

“พูดดีๆ ก็ได้ยิน จะตะคอกทำไม” ร่างเล็กที่กอดอกตัวเองแน่นอย่างปกป้องตัวเองขยับตัวไปอีกฝั่งพร้อมกับบ่นงึมงำเบาๆ

กึก! กึก! 

เมื่อไม่มีร่างบอบบางขวางอยู่ร่างสูงก็ขยับเข้าไปใกล้ประตู มือหนาหมุนลูกบิด ซึ่งมันก็หมุนได้ปกติ แต่พอดึงประตูให้เปิดออกกลับทำไม่ได้อย่างที่ควรเป็น เขาลองออกแรงมากขึ้นแต่ผลที่ได้มันก็ไม่ได้ต่างจากเดิม

*******

อีบุ๊กเรื่องนี้กำลังรอคิวจัดอาร์ต ตรวจคำผิดอยู่ค่ะ อดใจนิดนึงเนอะ