บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 4 (1)

ริมฝีปากนุ่มนิ่มให้ความรู้สึกเติมเต็มยิ่งกว่าที่เขาคิดว่าตัวเองจำได้ เอริคตะโบมจูบริมฝีปากหวานล้ำนั้นอย่างตะกละกระกรามราวกับคนที่ร่อนเร่อยู่กลางทะเลทราย แล้วได้เจอแหล่งน้ำกว้างใหญ่เป็นครั้งแรกหลังจากขาดน้ำมาเป็นเวลานาน แรงขัดขืนอันน้อยนิดของเจ้าของริมฝีปากหวานละมุนไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อเขาแต่อย่างใด ไม่สิ! ยิ่งเธอดิ้นรนเลือดในกายของเขาก็ยิ่งเดือดพล่าน 

ชายหนุ่มลูบไล้ร่างบางผ่านเนื้อผ้าที่เขารู้สึกว่ามันเกะกะสิ้นดี เขาอยากกระชากมันออกไป อยากเห็นเรือนร่างที่ลูบไล้อยู่โดยไม่มีอะไรขวางกั้น และเขาก็ทำตามที่คิดทันที มือหนากระชากชุดนอนของเธอจนกระดุมสามเม็ดบนขาดกระเด็น

ทุกการกระทำของเขาไม่ได้อยู่ในการควบคุมของสมอง แต่มันถูกควบคุมด้วยสัญชาตญาณของสัตว์ป่าที่เต็มไปด้วยความดิบเถื่อน

“อึก!”  

เสียงหวานร้องออกมาอยู่ในลำคออย่างตกใจเมื่อเขายังไม่ยอมผละห่างจากริมฝีปากของเธอ ไม่ใช่แค่เธอที่ตกใจ เขาเองยังอดตกใจกับความรุนแรงที่เกิดขึ้นไม่ได้ แม้จะดุดันแต่เขาไม่เคยรุนแรงกับผู้หญิงเลยสักครั้ง แต่ความคิดนั้นก็ถูกความร้อนรุ่มที่สุ่มอยู่ในร่างกลบหายไปอย่างรวดเร็ว

แต่ดูเหมือนว่าความรุนแรงที่เกิดขึ้นทำให้หญิงสาวได้สติ ใบหน้าหวานแดงซ่านไปหมดและรู้สึกว่ามันร้อนจะแทบจะไหม้ รัตน์วลีรีบยกมือกอดอกเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ชุดนอนแบบเสื้อเชิ้ตที่ถูกดึงให้หลุดจากไหล่บอบบางร่วงออกจากร่าง แต่วินาทีถัดมามือของเธอก็ถูกมือหนาจับไว้ เกิดการยื้อยุดขึ้นเมื่อชายหนุ่มพยายามดึงมันออก แต่รัตน์วลีกลับพยายามกอดออกแน่นขึ้น แต่สุดท้ายคนที่แรงมากกว่าก็เป็นฝ่ายชนะ ชุดนอนผ้าซาตินร่วงลงไปกองอยู่บนพื้นโดยที่กระดุมที่ยังเหลือยังไม่ถูกปลดออก ก่อนที่มือเล็กทั้งสองข้างจะถูกนำไปตรึงไว้เหนือศีรษะและยึดไว้ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว[KC1] 

เอริคผละใบหน้าออกมาก้มลงมองเรือนร่างของเธอ ลำคอของเขาแห้งผากเมื่อได้เห็นสิ่งที่สัมผัสอยู่ชัดเต็มตา ผิวกายของเธอเนียนนุ่ม และขาวจัด ยอดอกของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อ เธอดูน่ากินชะมัด

“ยะ...อย่ามองนะ”

สิ้นคำพูดที่ออกมาด้วยเสียงสั่นระริก รัตน์วลีก็สะดุ้งเฮือกเมื่อทรวงอกอิ่มข้างหนึ่งที่เพิ่งถูกนัยน์ตาสีเทาจับจ้องถูกกอบกุมไว้ในฝ่ามือหนาร้อนผ่าว

เพราะเธอไม่ได้ใส่บราเซียเขาจึงสัมผัสความนุ่มนิ่มตรงอกด้านซ้ายได้โดยไม่มีอะไรมาขวางกัน ทรวงอกของเธอไม่ได้ใหญ่มากเหมือนผู้หญิงที่เขาเคยร่วมรักด้วย ทว่ามันกลับพอดีมือและให้ความรู้สึกดีราวกับมันสร้างมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ยอดอกของเธอแข็งขึ้นตามความปรารถนาของร่างกายเมื่อเขาปัดป่าย สลับกับบีบขยี้มันด้วยปลายนิ้ว

“หยุด อื้ออออ” เสียงสั่นระริกร้องห้ามถูกเปลี่ยนให้เป็นเสียงครางเมื่อเขาก้มลงงับยอดอกสีชมพูอีกข้างหนึ่งเข้าปาก ผิวของเธอขาวจัดและบอบบางมาก แค่เขาจูบหรือบีบขยำแรงนิดเดียวมันก็ขึ้นรอยแดง ทว่าตอนนี้เขาก็ไม่อยู่ในอารมณ์มาสนใจมัน

“จะ...เจ็บ” 

ทรวงอกที่ถูกบีบขย้ำอย่างไร้ความปราณีและยอดอกที่ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวดูดดึงอย่างรุนแรง ทำให้เธอรู้สึกเจ็บทว่ามันกลับนำพาความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักให้แล่นไปตัวร่างไม่ต่างกันจนเสียงที่ร้องออกไปเบาและสั่นพร่า

สิ่งที่เขาทำทำให้เธอรู้สึกลึกซึ้ง แปลกใหม่ และร้อนแรงเกินต้านทาน ทว่าการกระทำจาบจ้วงของชายหนุ่มก็ทำให้เธอยื้อสติของตัวเองไว้ได้

 “พะ...พี่เอริค บอกให้หยุดไง” แต่ไม่ว่าเธอจะส่งเสียงออกไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เสียงของเธอกลับไม่เข้าไปในการรับรู้ของชายหนุ่มเลยสักนิด

ปลายยอดอกสีเรื่อที่บัดนี้มีสีเข้มขึ้นเพราะสัมผัสรุนแรงตามแรงอารมณ์ของเขา รสชาติของผิวเนื้อนุ่มที่ทำให้รู้สึกดีกว่าที่เคยเป็น และกลิ่นสาบสาวที่ผสมกับกลิ่นครีมอาบน้ำจนกลายเป็นกลิ่นที่ไม่เหมือนใคร กระตุ้นอารมณ์ และดึงดูดความสนใจของเขาไป... 

ความคิดที่เป็นเหตุและมีผลของเขาหายไปหมดเหลือเพียงสัญชาตญาณสัตว์ป่าที่ไร้สามัญสำนึก ทั้งๆ ที่เธอผลักไส ทั้งๆ ที่เธอต่อต้าน แต่เขากลับหยุดตัวเองไม่ได้ ยิ่งเธอดิ้นรนเลือดในกายของเขายิ่งพลุ่งพล่าน

ขนาดแค่ท่อนบนยังสวยและให้ความรู้สึกดีมากอย่างนี้แล้วท่อนล่างจะขนาดไหน อยากเห็นชะมัด!

ไวเท่าความคิด เขาก็ไล้ฝ่ามือไปตามสัดส่วนน่าฟัดลงไปที่หน้าท้องแบนราบ บีบขย้ำผิวเนื้อนุ่มนิ่มช่วงเอวก่อนจะเกี่ยวนิ้วกับขอบผ้าลูกไม้สีขาวผืนบาง 

“ยะ...อย่าถอดนะ”

การกระทำของเขาทำให้เธอตระหนก หญิงสาวดิ้นสุดแรงและคงเพราะเขากำลังเผลอไผล มือของเธอจึงหลุดออกจากการจับยึด รัตน์วลีรีบคว้าชั้นในของตัวเองไว้ก่อนที่มันจะหลุดออกจากสะโพก

เขาไม่ชอบหน้าเธอ เธอไม่ได้รักใคร่ชอบพอเขา เธอปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้ เธอต้องทำให้เขาหยุด

“ปล่อยมือ” เสียงคำรามอย่างขัดใจดังขึ้น

“พี่นั่นแหละ ที่ต้องเป็นคนปล่อย ไอ้บ้า”

แควก!!!

สิ้นเสียงของเธอเสียงผ้าขาดก็ดังขึ้น เมื่อฝ่ายหนึ่งพยายามกระชากลง แต่อีกฝ่ายหนึ่งพยายามยื้อเอาไว้ 

---

มาต่อให้แล้วจ้า ใครรออยู่บ้าง