บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 3 (3)

กึก! กึก! 

เมื่อไม่มีร่างบอบบางขวางอยู่ร่างสูงก็ขยับเข้าไปใกล้ประตู มือหนาหมุนลูกบิด ซึ่งมันก็หมุนได้ปกติ แต่พอดึงประตูให้เปิดออกกลับทำไม่ได้อย่างที่ควรเป็น เขาลองออกแรงมากขึ้นแต่ผลที่ได้มันก็ไม่ได้ต่างจากเดิม

“เห็นไหมล่ะ มันเปิดไม่ได้จริงๆ รัตน์ไม่ได้โกหกเสียหน่อย”

“แล้วเธอเข้ามาในห้องฉันทำไม” เอริคว่าพลางย่อตัวลงต่ำจนสายตาอยู่ในระดับเดียวกับลูกบิด พร้อมกับบิดลูกบิดไปมา

“ก็...ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยเดินละเมอมั้ง” จะบอกได้ยังไงว่ากานต์สินีเป็นคนพาเธอมาที่นี่ เขาไม่ชอบหน้าเธอ นั่นเธอรู้ แต่เขาก็แค่ไม่ชอบหน้าเธอ แต่กับน้าของเธอเขาไม่ได้แค่ไม่ชอบ เขาเกลียด 

ผู้เป็นน้าพยายามทำให้คนตรงหน้ายอมรับตัวเองมาโดยตลอด ถ้าเธอบอกความจริงไป สิ่งที่น้าของเธอทำก็จะไม่มีความหมาย ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผู้เป็นน้าทำแบบนี้ไปทำไม การจับเธอมาอยู่ห้องเดียวกับเขา เหมือนจับเสือสองตัวมาขังไว้ในกรงเดียวกันอย่างไรอย่างนั้น 

“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่” เอริคนิ่วหน้าแล้วกัดฟันถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เขายืดตัวขึ้นเต็มความสูง หมุนตัวมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว 

“ปะ...เปล่า ไม่ได้คิดจะทำอะไรทั้งนั้น” รัตน์วลีตอบเขาก่อนจะถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นอาการแปลกๆ ของชายหนุ่ม “พี่ไม่สบายหรือเปล่าคะ หน้าแดงๆ แล้วก็เหงื่อออกเต็มไปหมด” 

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”

“เปล่าเปลี่ยนเรื่องนะคะ ไม่ใช่แค่หน้านะที่แดง แต่มันแดงไปทั้งตัวเลย” หน้าของรัตน์วลีร้อนวูบวาบไปหมด เธอไม่ได้ตั้งใจจะมองส่วนอื่นของเขา แต่การต้องจดจ่ออยู่ที่ใบหน้าของเขา ต้องประสานสายตากับเขามันช่างเป็นอะไรที่ทำได้ยากจริงๆ ปกติเธอก็ไม่เคยหวั่นกับมันเลยสักครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมตั้งแต่วันนั้นการสบตากับเขาเป็นอะไรที่ต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก

“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน เธอบอกว่าตัวเองละเมอ”

“ค่ะ”

“ฉันจำได้ว่าว่าตอนเข้ามาในห้องฉันล็อคประตูแล้ว จะให้ฉันเชื่อว่าเธอเดินละเมอไปหยิบกุญแจมาไข แล้วเปิดประตู เข้ามาในห้องฉันงั้นเหรอ” อาการร้อนวูบวาบที่คลายลงด้วยการอาบน้ำกลับเข้ามาสุมอยู่ในร่างพอๆ กับความกรุ่นโกรธที่สุ่มอยู่ในอก

“เอ่อ...ก็ประมาณนั้นมั้ง” พูดจบหญิงสาวก็กัดริมฝีปากล่างไว้ การโต้เถียงกับเขาอย่างไม่ลดละแบบเมื่อก่อนมันไม่ง่ายเลยสักนิดหลังจากที่เขาจูบเธอวันนั้น และยิ่งยากยิ่งขึ้นเมื่อเขาอยู่ในสภาพล่อแหลมแบบตอนนี้ 

 “ประมาณนั้นมั้งหมายความว่าไง”  เสียงของเอริคแหบพร่า ริมฝีปากที่ถูกกัดไว้ทำให้เขาแทบคลั่ง ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก กำมือแน่น เพื่อต่อสู้กับแรงกระตุ้นที่อยากจะกระชากเธอเข้ามาใกล้แล้วเป็นคนขบเม้มริมฝีปากนั้นเสียเอง

บ้าจริง! ทำไมเขาถึงมาคิดถึงเรื่องแบบนี้ตอนนี้นะ แถมยังหยุดคิดไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ส่วนล่างของเขาแข็งตัวไปหมด บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่จูบจากเธอ

“ก็...ละเมออยู่ ถ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจะเรียกว่าละเมอได้ยังไง” นัยน์ตาคมที่จ้องมองมาทำให้เธอกอดอกตัวเองแน่นขึ้น 

“โกหกไม่เนียนเท่าไรเลยนะ”

“รัตน์ไม่ได้โกหกนะ แค่จำไม่ได้ ก็คนมันละเมอนี่นา”

“แล้วเรื่องที่ประตูห้องฉันถูกล็อคจากด้านนอกเธอจะอธิบายว่ายังไง”

นัยน์ตาคมเข้มที่จ้องมองมาด้วยแววตาราวกับสัตว์ป่าชั่วร้ายทำให้เธอต้องก้าวถอยหลังตามสัญชาติญาณ หลายครั้งที่เธอโต้เถียงกับเขา หลายครั้งที่เธอทำให้เขาโกรธจัด แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวได้มากเท่าครั้งนี้ 

“ลูกบิดมันอาจจะเสียก็ได้นี่คะ”

“ลูกบิดไม่ได้เสีย” เอริคว่าพลางสาวเท้าเข้าหาร่างบางช้าๆ ด้วยท่าทีการคุกคาม ไม่ได้สนใจท่าทีหวาดหวั่นและการถอยหนีอย่างหวาดระแวงของหญิงสาวตรงหน้าเลยสักนิด

ตอนที่เขาย่อตัวลงจนระดับสายตาอยู่ระดับเดียวกับลูกบิด สิ่งที่เขามองคือช่องว่างระหว่างประตู พอบิดลูกบิดทำให้เขารู้ว่าลูกบิดมันใช้งานได้ปกติ ซึ่งถ้าห้องถูกล็อคเพราะลูกบิดเสีย มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่วิศวกรอย่างเขาจะเปิดประตูออก แต่ถ้ามันเปิดไม่ออกเพราะมันถูกคล้องกุญแจจากภายนอก การออกจากห้องนี้ก็มีเพียงรอให้คนล็อคมาเปิดประตูเท่านั้น หรือไม่ก็ให้ใครสักคนสังเกตเห็นแล้วพังโซ่ที่ใช้ล็อคทิ้งซะ ประตูบ้านนี้หนาและแข็งแรงเกินกว่าจะพังลงด้วยการกระแทก แม้จะเป็นการกระแทกแรงๆ จากผู้ชายตัวโตและแข็งแรงอย่างเขาก็ตาม 

“คุณรู้ได้ยังไงว่ามันไม่เสีย”

“บ้านหลังนี้ถูกออกแบบจากสถาปนิกที่ฝีมือดีที่สุด ควบคุมการสร้างด้วยวิศวกรที่เก่งที่สุด และสร้างด้วยทีมช่างที่เชื่อถือได้ ของที่ใช้สร้างบ้านหลังนี้เป็นของที่ดีที่สุดที่จะหาได้ในโลกนี้ ลูกบิดไม่พังง่ายๆ แน่ และที่สำคัญฉันจบวิศวกรรมศาสตร์ แค่ลูกบิดเสียไม่เสียแค่นี้ทำไมจะไม่รู้ บอกมาว่าเธอกับน้าของเธอคิดจะทำอะไรกันแน่” 

********

ใครรักเฮียเอริค ใครเชียร์หนูรัตน์ ส่งเสียหน่อยจ้า