ตอนที่ 1 : [OS] รักเธอนิรันดร์ - Period °♤
... ในปีพุทธศักราช ๒๓๑๐ ตักษัยกาลเคลื่อนคลาดเข้าครอบงำกรุงศรีอโยธยา ความเป็นความตายถูกกำหนดมั่นว่าวันนี้จักต้องมาถึง.. เหล่าไพร่พลแลกำลังในการสู้รบอ่อนแอหมดแรงต้าน เมืองที่เคยงดงาม ปราศจากการรบมาหลายสิบปี ครานี้จึงมิทันได้รับมือ ทุกหัวเมืองที่เป็นดั่งป้อมปราการป้องกันถูกเผาทำลายจากเหล่าไพรีปัจจามิตร ฝ่าเท้าของกองทัพอังวะได้เหยียบย่ำอโยธยา วัดวังที่งามตาถูกแผดเผา.. เศียรพระพุทธรูปถูกบั่นอย่างลบล้าง.. ชาวบ้านตาสีตาสาถูกพรากชีวิตจนวางวาย.. อิสตรีไทยหลายคนถูกกระทำชำเราหมดศักดิ์ศรีที่สร้างมา.. แต่กระนั้นชีพาแห่งความรักแลหวงแหนแผ่นดินก็มิถดถอยไปไหน เลือดหยดสุดท้ายขอมอบให้พสุนทราที่คุ้มกะลาหัวแลดวงชีวันดวงนี้ไว้
วัดพระศรีสรรเพชญ์อ้อมล้อมด้วยกำลังพลของขุนศึกแห่งสยาม ด้านในเป็นที่ประทับของพระมหากษัตริย์แลพระประยูรญาติสัมพันธ์ทั้งหมด เพลานี้ไพร่พลจักต้องวางแผน ทำการปลาสนาการขุนหลวงออกจากอาณาบริเวณ ปกป้องพระเจ้าแผ่นดินแลสายโลหิตทุกพระองค์ให้ปลอดภัย
“พระธิดา!” เสียงช่างดังกังวานไปทั่วเหย้าเรือน ทหารอารักขาทัศนามองหาองค์หญิงอย่างกระวนกระวายใจนัก “พระธิดาเสด็จอยู่ที่ใดพ่ะย่ะค่ะ นี่ข้าเอง อ้ายเอื้อ ทหารของพระธิดา!” ร่างกำยำกล่าว ใบหน้าคมเข้ม น่าเกรงขามมีรอยบาดแผลเล็กๆประทับอยู่ที่โหนกแก้มตรงด้านขวา บัดนี้หยาดน้ำตาแห่งความหวงแหนได้หยดลง..
“เอื้อ.. ข้าอยู่นี่” ร่างระหงเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นด้วยใจพะวังหวาด สไบสีชมพูพรายพลิ้วต้านกับสายลม เพียงเห็นหน้าทหารที่คอยอารักขา ทั้งมอบชีวิตแลวิญญาณให้เธอได้ ร่างบางก็วิ่งไปหาทหารหนุ่มอย่างรวดเร็ว พระธิดากรรณิการ์อยู่ในกกกอดของขุนเอื้อ คนตัวเล็กในความอบอุ่นรับสัมผัส มือสากลูบหัวปลอบประโลมเบาๆและมั่นสัญญาว่าจักดูแลเธอตลอดไป ..
“มิมีสิ่งใดที่ต้องหวาดกลัวพ่ะย่ะค่ะ ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว ข้าจักปกป้องให้พระธิดาปลอดภัย แม้นข้าจักต้องตาย ข้าขอตายเพื่อปกป้องพระธิดา..” สายนทีของลูกผู้ชายหยดลง ความเจ็บปวดที่เขามิอยากให้บังเกิด เอื้อจักต้องสู้ด้วยจิตใจ.. ชาตรีหนุ่มถอนลมหายใจกลั้นสะอื้น ก่อนร่างหนาจักพยุงร่างพระธิดาให้ลุก “ขุนหลวงท่านกำลังเสด็จไปที่ท่าน้ำฝั่งเหนือ ส่วนเราจักหนีไปที่ท่าน้ำฝั่งใต้ เรือแลทหารอารักขาอีกหลายคน เฝ้ารออยู่ที่นั่น”
พระธิดากรรณิการ์พยักหน้าเบาๆ เมื่อนั้นเอื้อจึงกอบกุมหัตถาอันนวลเนียนไว้แน่น แล้วจูงออกไป ณ ท้ายวังหลวง
ราวศศิธรมอดดับ บรรยากาศเต็มไปด้วยความทมิฬมืด มีเพียงแสงสะท้อนจากเหล่าประกายไฟบริเวณวัดที่ถูกแผดเผาเป็นเถ้าจุณ ทั้งสองวิ่งอย่างรวดเร็ว แม้นต้องเหยียบย่ำซากศพไร้วิญญาณของชาวบ้านตัวดำๆโดยมีทหารฉกรรจ์อย่างเขาคอยสอดส่อง แต่กระนั้นเราก็ต้องระวัง “เอื้อ..” คนตัวเล็กกลัวน้ำเสียงสั่น พลันตัวโหยง เมื่อข้อเท้าเล็กของพระธิดานั้นถูกรั้งจากชายชาวบ้านที่ใกล้จะตาย.. เลือดที่เต็มอุ้งมือจับขาพระธิดาไว้เหมือนมิให้ไปไหน
“พะ..พาข้าไปด้วย..” ร่างเวทนากล่าวทั้งกระอักโลหิต กรรณิการ์มองด้วยความสงสารน้ำตาคลอเบ้า เหล่าชาวบ้านต้องถูกทำร้าย แต่เพลานี้ หญิงสาวช่วยเหลือสิ่งใดมิได้เลย..
“มิได้” นั่นเป็นคำตอบของทหารหนุ่ม แต่กระนั้นสังขารที่รอคอยยมบาลมารับตัวก็หาได้ปล่อยร่างกายอันมีค่าของพระธิดาไม่ “พระธิดา หันมามองข้า..” เสียงทุ้มต่ำกล่าวกับยอดดวงใจ ใบหน้านวลลออหันมาทั้งส่งสายตาอันขอวอนให้แก่ชาวบ้านผู้นั้น แต่เพลานี้ เอื้อต้องใจแข็ง มีเพียงชีวันของพระธิดาเท่านั้นที่สำคัญแก่เขา แขนแกร่งข้างซ้ายกอดพระธิดาไว้แน่น มือหนาลูบผมกดให้ใบหน้าหญิงสาวจมกอดอยู่ในอ้อมอก ก่อนไล่มาปิดแก้วกรรณใบงาม เพื่อมิให้เสียงโหยหวนนั้นดังเข้ามา
“อโหสิกรรมให้ข้านะ..” ดาบอันแหลมคมเฉือนตัดไปที่แขนของคนที่เหนี่ยวรั้งขาของพระธิดา กายและอวัยวะแยกกันเป็นสองส่วน ความตายได้เยือนแก่เขาในบัดดล “ไปเถิดพ่ะย่ะค่ะพระธิดา หากเขามิตายด้วยคมดาบของข้า เขาก็ต้องสิ้นใจตาย” เอื้อกระทำถูกแล้ว.. ที่ปลิดชีพผู้ที่รั้งพระธิดาไว้ มันทำให้การพาเธอหนีนั้นล่าช้า บัดนี้ทั้งสองต้องวิ่งอย่างเร็วไว ไม่นานเหล่าอังวะก็จักมาที่นี่ นั่นยิ่งทำให้มันอันตราย
บัดนี้ เอื้อแลพระธิดากรรณิการ์มาเยือน ณ ต้นไทรใหญ่ข้างริมน้ำ ท่าเรือหาอยู่อีกไกลไม่ แต่เมื่อใดที่คนเราใกล้ถึงฝั่ง เมื่อนั้นมักจักมีมารมาผจญอยู่เสมอ
“พระธิดาถอยไปหลบอยู่หลังริมไทรก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ร่างสูงกล่าว เมื่อภาพข้างหน้าเป็นเหล่าโฉดชั่วอย่างอังวะ กรรณิการ์ยอมปล่อยมือกับชายหนุ่มแต่โดยดี ทั้งน้ำตาที่ไหลรินไปทั่วหน้าเนียนลออ ร่างเล็กสั่นทะท้าว.. แต่เอื้อเก่งสำหรับเธอเสมอ เอื้อจักต้องปลอดภัย..
“มึงเข้ามาไอพวกสวะ อย่าบังอาจมายุ่งกับผู้หญิงของกู..” ดาบคู่กายเริ่มกวัดแกว่ง ดวงตาราวสัตตบรรณนั้นจดจ้องเหล่าข้าศึกต่างด้าว สรีระอันแข็งแกร่งพร้อมรับมือกับมัน ร่างหนาเริ่มเฉือนพวกอังวะไปทีละคนสองคน หลบหลีกด้วยความปราดเปรียว แต่แม้นขุนเอื้อจักเก่งกาจปานไหน หมาหมู่รุมหนึ่งนั้นย่อมมิมีวันได้รับชัยชนะ “เอื้อ ระวัง!” เสียงเจ้าของหฤทัยกล่าวดังอย่างเป็นห่วง พวกอังวะล้อมหลังร่างสูงเป็นวงกลม ดาบที่มันมีฟันเข้าแผ่นหลังกว้างของชาตรีหนุ่มจนเสื้อที่ใส่นั้นลุ่ยขาด.. แผลลึกและกว้าง โลหิตเริ่มซึมออกมา..
“อั่ก..” จำบังแห่งสยามล้มลง กระนั้นก็หาถดถอยไม่ คมดาบปักพื้นดิน ยันยืนที่จะลุกขึ้นมาปกป้องยอดดวงใจของเขาต่อ แต่ไม่ทันเสียแล้ว อนิจจา.. พวกมันมีมากเหลือเกิน ดาบเหล่าทรชนคนชั่วแทงปักร่างกายของทหารหนุ่มทุกทาง ร่างกายมีบาดแผลพรุน ชายหนุ่มนอนล้มลง แม้นดวงตายังมองจ้องที่กรรณิการ์เพียงผู้เดียว..
“หัวใจ..แล..วิญญาณของข้า.. มอบให้แก่พระธิดาเพียงผู้เดียวทุกชาติไป..” แรงกายสุดท้ายที่ได้เอื้อนเอ่ย ลมหายใจช่างรวยรินนัก กายาแลหฤทัยสู้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เอื้อแพ้แล้ว.. คำขอโทษแก่ยอดดวงใจนั้นได้แต่ก้องกังวานที่ปกป้องเธอมิได้ “หนีไป..”
“เอื้อ..” พระธิดายืนตัวสั่น เหล่าอังวะก็เริ่มกรายเข้ามาใกล้ หากแต่ร่างกายแลหัวใจของเธอมิประสงค์จะหนีไปไหน หากจักตาย.. ขอตายใกล้กับคนที่เธอรัก ร่างเล็กถอยหลังหนีทั้งนัยนาที่มัวขุ่น หากใคร่ครวญสักนิด ก่อนกรรณิการ์จักตายตามเอื้อไป ร่างกายอันมีเกียรติอาจถูกย่ำยีแลข่มขืนกับอ้ายชาติชั่วหลายสิบคนนี้ เธอควรจักทำอย่างไร..
มิทันได้หนีจากความระยำต่ำช้า ราวเหล่าเทวาแลพญายมราช ส่งความตายมาช่วยเธอไว้.. พระบาทเล็กๆที่กำลังกระถดถอย เส้นทางนั้นกำลังจะสิ้นสุด ร่างเล็กตกลงไปในแม่น้ำริมต้นไทร ผู้มีความงามปานอัปสราจมดิ่งลงสู้ผืนชลธี ดวงตางดงามหวานต้องมนตร์สะกดหลับลง แลไม่คิดจักตะเกียกตะกายขึ้นไปแม้สักนิด เพียงนึกเสียดายที่มันสายไปแล้วที่จักเอ่ยความในใจอันมากท้นนี้ให้เขาฟัง แต่ทั้งสองจักจดจำไว้ ว่าความรักที่มีนี้จักสถิตในดวงใจดั่งนิจนิรันดร ..
#ตะวันฝันธันวา
ณ ปัจจุบัน .. วัดพระศรีสรรเพชญ์ได้กลับกลายเป็นอดีตของวัดพระราชวังโบราณแห่งกรุงศรีอยุธยา ตั้งอยู่ที่ตำบลประตูชัย อำเภอพระนครศรีอยุธยา อยู่ทางทิศเหนือทางอุทยานประวัติศาสตร์ สร้างขึ้นประมาณราวปีพุทธศักราช ๒๓๐๕ โดยสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ กษัตริย์องค์ที่ ๘ สมัยราชวงศ์สุพรรณภูมิ
วัดพระศรีสรรเพชญ์นั้นมีความโดดเด่นที่เจดีย์ ๓ องค์ ลักษณะทรงแบบลังกา เจดีย์ด้านทิศตะวันออกใช้บรรจุพระบรมอัฐิของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ องค์กลางใช้บรรจุพระบรมอัฐิของสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ ๓ และองค์ทางทิศตะวันตกบรรจุพระบรมอัฐิของสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๒ ...นอกจากองค์เจดีย์ทั้ง ๓ องค์แล้ว ด้านในวัดยังมีซากปรักหักพังของพระวิหาร หอระฆัง แลพระอุโบสถอีกด้วย ช่างมีความเก่าแก่งดงาม ตระการด้วยสายธารเล็กๆที่อ้อมล้อมอุทยาน
แม่น้ำและต้นไทร ..
ชายตัวเล็กยกกล้องตัวเหมาะมือมาถ่ายภาพด้านหลังวัดที่งามหยด แสงสุริยาที่สะท้อนทำให้ภาพดูเป็นอีกมุมหนึ่งที่งดงามและต้องมนตร์ขลัง ร่างเล็กผินกายไปรอบๆ เด็กหนุ่มก็ยังถ่ายต้นไทรใหญ่ที่ยืนหยัดธำรงอยู่ที่นี่มาหลายร้อยปี ณ ริมแม่น้ำที่ไหลเย็น ด้วยความช่างสังเกต ดวงตารีเล็กก็แลเห็นต้นกรรณิการ์เล็กๆเติบโตอยู่ข้างต้นไทร ราวกับคู่กันมาตั้งแต่สมัยอโยธยา
ช่างภาพตัวเล็กในผมสีบลอนด์นั่งลงดมดอมกลิ่นกรรณิการ์เบาๆ ตัวดอกสีขาวสะอาดร่วงหล่นล้อมเด็กหนุ่มเอาไว้เป็นวงตะล่อม ความหอมนั้นช่างรัญจวนใจเสียยิ่งนัก ..
“นั่นต้นกรรณิการ์ครับ” เสียงของใครคนหนึ่งดังจากด้านหลัง ร่างเล็กหันไปมองชายหนุ่มอันมีดวงหน้าที่งดงามหล่อเหลาแลยังสุขุม ช่างเหมือนกับเราเคยพบกัน ทั้งผูกพันก็มิปาน
“หอมจังเลยนะครับ” เด็กหนุ่มผู้ถือกล้องยิ้มให้คนที่เข้ามาทักทาย ฝ่ามืออีกข้างก็ถือดอกกรรณิการ์เอาไว้ พลางสูดกลิ่นเบาๆจนต้องหลับตาพริ้ม
คนที่ยืนมองได้แต่ลอบแย้มยิ้มให้กับท่าทีที่ใสซื่อน่าเอ็นดูนั้น ชายหนุ่มขำเล็กๆเมื่อสังเกตว่าดอกกรรณิการ์ติดที่ผมของคุณตากล้องตัวจิ๋ว ร่างสูงจึงขยับไปใกล้ๆเพื่อหยิบมันออกเบาๆ แต่มิวายคนตัวเล็กก็ตกใจ “คือดอกกรรณิการ์ติดผมคุณน่ะครับ”
“อ๋อ ขอบคุณนะครับ” เสียงหวานกล่าวทั้งยิ้มเขิน อยู่ดีๆหฤทัยกลับเต้นแรงผิดปกติ เมื่อเจอคนคนนี้
“ผมชื่อเอื้ออังกูรนะครับ เป็นไกด์ของที่นี่ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขอพาคุณเที่ยวรอบๆนี่ คุณจะรังเกียจไหมครับ” เอื้อแนะนำตัวให้คนตรงหน้าฟัง ทั้งหาวิธีสนิทกันมากขึ้น เช่นนั้นคนตัวเล็กก็แนะนำกลับ
“ผมชื่อดานิกาครับ ยินดีที่จะเป็นลูกทัวร์ ให้คุณเอื้อนำเที่ยว ถ้าฟรีนะครับ”
“ฟรีสิครับ จะกล้าเก็บเงินคนน่ารักได้ยังไง” ร่างสูงกล่าวทั้งโน้มตัวไปมองหน้าลูกทัวร์ที่น่ารักของเขา “คุณลูกทัวร์ต้องจับมือไกด์ด้วยนะครับ ไม่งั้นอาจจะหลงทาง” มือหนายื่นไปที่ดานิกาทั้งยิ้มอย่างอบอุ่นให้แก่คนตัวเล็ก แลดานิกาก็สัมผัสความอบอุ่นของเอื้ออังกูรได้เช่นกัน มือเล็กยินยอมให้สัมผัส สัมผัสที่คุ้นเคยที่จับมือกันจึงหวนกลับมา
ความรักที่มีให้เป็นเหตุผลที่ทำให้เขา กลับมาพบกัน ..
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮือ ดีใจที่เขาได้กลับมาเจอกัน ตอนเจอกันก็น่ารักมาก ๆ เลยแงงง
บรรยายดีเช่นเคยเลยค่ะคุณไรท์ ภาษาสวยมากกกก แงง แล้วก็เศร้ามาก ลุ้นมากว่าน้องจะโดนพวกนั้นทำร้ายมั้ย พี่เอื้อแบบกร้าวใจมากตอนฟันแขนคนที่รั้งน้องกรรณไว้ ดูแลน้องดี รักน้องมากจริงๆ ขนลุกกก ขอบคุณมากที่ได้กลับมาพบกันนะคะ พี่ไกด์กับน้องตากล้อง เสียดายที่เป็น os เราอยากอ่านต่อจัง ขอเก็บไปคิดไปไกลก็แล้วกันค่ะ ฮือ รอคอยยย