คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เรียกว่ารัก (ใช่หรือเปล่า)
บทที่ ๑๐เรียว่ารั (ใ่หรือเปล่า)
โบราว่า เรื่ออิใปล่อยให้เวลาเป็นัวรัษา ูะริแท้แน่นอน หลายๆ วันมานี่มีนาเริ่มะเป็นัวอัวเอมาึ้น
“นายอิน” มีนาวาเสียไปที่นเรือ
“แฮ่ แฮ่ อินไม่ไหวแล้วุมีนา อ อ พั่อน”
“ไม่ไ้ ระโ”
“โอ้ย ระโแล้ว ระโ โอ๊ย” เสียนายอินนเรือโนมีนาแล้ทำโทษให้ระโส๊อั๊มเป็นทหารถูทำโทษอยู่หน้าหา โยมีไม้เรียวยาวๆ หัมาาทิวสนริมทะเลถือไว้ในมืออยฟา้นนายอินเป็นระยะๆ
“ละออเรือหรือไม่ออ ระโ” ..ฟั่บ มีนาหวไม้เรียวไปที่้นนายอินพร้อมสั่ให้ระโ
“โอ้ย ระโๆ”
“ี เื่อำสั่นัใ่ไหม ใ่ไหม” มีนาที่อนนี้ำลัหวีสุี เธออยาะนั่เรือเ้าไปในัวเมือเพื่อหาื้ออ แ่นายอินนเรือนั้นื่อสัย์ามำสั่พ่อเลี้ยริ หัวเ็ีนา็ไม่ยอมออเรือ
สุท้ายเห็นว่านายอินไม่ยอมออเรือแน่ ึเิน้ำอ้าวๆ ลุยน้ำเียเอวรไปที่เรือยน์พ่วหายาว ะเียะายปีนึ้นไปบนเรือ ประอัว เ้ายที เวาที พยายามทรัวบนเรือามลื่นที่โยเย
“นา นา” ยัยอลร้อ้วยหวัี แ่ไม่ไ้่วยอะไร ไม่สนใ เธอรไปึเรื่อยน์เรือทำท่าสาร์ทเรื่อยน์
ึ่ ึ่ ึ่ๆ “ว้ายย ู้มมมม!!” เสียเรื่อยน์ระาสอสามทีไม่ไ้ิ แ่ัวมีนาที่โนแรถีบาสายสาร์ท หายท้อลทะเละเียะายอยู่ในน้ำ
“เอ่า เอ่า าย าย” นายอินใรีบทะเร่อทะร่าเ้าไป่วย มีนาลุึ้นมาั้หลัว้าไม้พายบนเรือั้ท่าะหว
“ลูนา!!! ” เสียพ่อเลี้ยริที่ลับมาพร้อมับนานหารันวาเสียไปที่เธอ นั่นทำให้เธอะัแ่็ไม่วายเอาไม้พายหวับน้ำสอสามทีระบายอารม์่อนะ้ำอ้าวลุยน้ำลับมาหาพ่อเลี้ย
“มีอะไรัน ไปทำน้าอินเาทำไมล่ะลู” พ่อเลี้ยเินรเ้าไปหาเธอ ใ้มือับศีรษะยี้ผมอมีนาที่เปียุ่มเหมือนลูหมาน้ำเบาๆ
“มีนาอยาไปื้ออนี่พ่อ” เธอบึ้ึอบออมา
“อ ออะไร อยาไ้อะไรพ่อบอให้บอพี่อุ๋ยเาไ เี๋ยวเาหาให้”
พ่อเลี้ยแม้ะแ็ร้าวน่าเรามามลัษะผู้นำในสายานอื่น แ่ับมีนานั้นเายอมทุอย่าเพื่อเธอ
“พ่อ มีนาประำเือนมา ้อไปโพนทะนาบอนอื่นให้ื้อ ผ้าอนามัย ใ่ไหม” มีนาพูเสียัๆ ประใส่พ่อเลี้ยริ
ถ้าไม่สัเะเห็นอาารแอบำอใรหลายๆ น ที่นั้น เพียแ่พวเาแอบเ็บอาารไว้เท่านั้น
“อ่ะ..อึ้มม” พ่อเลี้ยระแอมออมาทั้หมเียบริบ
“แล้วทำไมนายอิน ไม่พาเธอไป ะมายืนเ่ออะไร” พ่อเลี้ยหันไปุนายอินนเรือแ้เิน
“รับ รับ นายหัว” นายอินรีบวิ่ไปประำาริเรื่อเรือ มีนาเินไปเย่าไปฮำเพลในลำอ ทำท่าลั้ลลาอารม์ี เ้าไปในบ้านัแเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนลับออมา
“อิอิ.. ป่ะอล”
“โย่ว” ยัยอลทำท่ารับมุ ระโไปนั่เาะบนเรือ เรือ่อยๆ เลื่อนัวออไปนลับาพ่อเลี้ย
เรือแล่นมานานแ่ไหนไม่รู้ แ่สภาพสอสาวที่เมาเรือนั้น หมสภาพยิ่ว่าแพน้าเือนห นอนหายแ่ เมาเรืออ้วแอ้วแน
วบนเรือเทียบท่าับสะพานปลา นายอินรีบผูเรือ ระโนลไปหา
หยูหายา มาปมพยาบาลเป็นารให่
“อ..่อยยย.. ถึละเหรอนายอิน” มีนายันอนหมสภาพแหนหน้ามอฟ้ามยามถามนายอิน
“ไหวไหมรับุหนู ห้อเรือนายหัวอยู่รนี้ใล้ๆ ไปพัที่นั่น่อนีว่าผมว่า”
ฮ้วอ้ว อ้า.. ยัยอลพรวลุึ้นมาพ่นุปรันออาปาล็อสุท้ายที่ินเมื่อเ้า ให้อาหารปลาในทะเลอีรั้
“หมละัน” หูาแล่ำหยิบวน้ำไปบ้วนปาลูบหน้าลูบาอีรั้ ่อนะโัโเพาันเินามนายอินไป
“ใรล่ะนายอิน” ป้าแววแม่บ้านประำห้อเรือระิบถาม
“ลูสาวนายหัว”
“หว่ายยยย” ป้าแววร้อออมาาลีาเหลือเ้าไปประอ่วยเหลือ พาไปนั่พัที่โฟาในห้อ แอร์เย็นๆ ผสมับวามเพลียแรเมาเรือ สอสาวหลับไปโยไม่รู้ัว วบนเวลาบ่ายแ่ๆ
“นายหัว นายหัว...นายหัว” นานนรันทีู่้เรือออมาทำวามเารพทัทายพ่อเลี้ยริเป็นารให่ พ่อเลี้ยเินุ่มๆ ไปที่ห้อเรือ
“พ่อ / ุอา” สอสาวปรือๆา มอมาทัทาย
“็นั่นล่ะ ที่ห้ามเพราะหวัี ูสิแ่ละน” พ่อเลี้ยริเินไปนั่แทรลา ยัยอลูะหนัหน่อยอยับอยู่ที่พนัผิแนโฟา
มีนาพอะไหวลุึ้นมาใ้สอมือประสานไว้ที่ไหล่พ่อเลี้ยบลไปทำหน้าย่นๆ สำนึในวามหวัี ่อนะนึอะไรไ้ ้อหน้าพ่อเลี้ยเม็าไม่ระพริบ เหุใที่พ่อเลี้ยออเรือามเธอมา
“เป็นห่วมีนาใ่ไหม” เียบไปอึใไม่มีำอบาพ่อเลี้ย
“่ำนี้มีานที่ศาลเ้า อยาไปลอเที่ยวูไหม” พ่อเลี้ยริเบี่ยประเ็น แ่มันเหมือนมีเรี่ยวมีแรมีำลัวัาเป็นยาหยาน้ำทิพย์โลมใ
มีนาีใหอมแ้มพ่อเลี้ยหนึ่ทีลุึ้นไปหาพี่อุ๋ยนใ้้านนอที่เรียมเสื้อผ้ามาให้เธอเปลี่ยนพร้อมสรรพ
ความคิดเห็น