คนโปรดของจูน (omegaverse)

0

"ความจริงคุณสมบัติของคุณก็เข้าเกณฑ์อยู่นะ แต่ก็มีหลายส่วนที่อาจจะปรับเข้ากับบริษัทเรายากหน่อย"

ชายวัยกลางคนพ่วงตำแหน่ง HR ของบริษัทเทคโนโลยีสารสนเทศชื่อดังของประเทศโลกที่สามเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องสัมภาษณ์

"ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะปรับได้ก็ยินดีครับ"

ผู้สมัครงานใหม่ที่นั่งตัวลีบกลางห้องสัมภาษณ์เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสนจริงใจ ท่าทางกระตือรือร้นเป็นที่น่าพอใจของผู้สัมภาษณ์ แต่ก็อย่างว่า...มีส่วนที่ไม่เข้ากับบริษัทนี้

"อืม...มันก็ยากอยู่นะ อย่างเช่นว่าการที่คุณเป็นโอเมก้าน่ะ"

สิ้นคำนั้นก็ราวกับได้ยินเสียงดังปุ๊ในใจของ จูน โอเมก้าหนุ่มวัย 27 ปีที่ลาออกจากงานประจำมาสักพักแล้วและเริ่มมีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายหลังจากถูกคนใกล้ตัวโกงเงินไปเป็นจำนวนไม่น้อยเขาจึงจำเป็นต้องมาสมัครงานราวนักศึกษาจบใหม่เช่นนี้

...เพราะโอเมก้าอีกแล้วเหรอ?

รอยยิ้มสวยค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบิดเบี้ยว จูนเอ่ยถามอย่างสุภาพและพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษามารยาทไว้

"หมายความว่าที่คุณไม่รับผมเข้าทำงานแค่เพราะผมเป็นโอเมก้าเหรอครับ?"

"จะว่าประมาณนั้นก็ได้ บริษัทเราไม่มีนโยบายรับโอเมก้าเท่าไหร่น่ะ ยกเว้นแต่ว่าอยากได้จริง ๆ ยังไงคุณก็ลองไปสมัครที่อื่นดูเถอะ คนเก่งอย่างคุณคงหางานได้ง่ายในหมู่โอเมก้าด้วยกัน"

เสียงหัวเราะเหอะดังในลำคอของจูนอย่างไม่คิดเกรงใจใครอีกแล้ว เขาล่ะโคตรเบื่อตรรกะเฮงซวยในประเทศนี้เลย! 

"โอเคครับ ถ้าอย่างนั้น...ผมจะฟ้องคุณ!"

สิ้นคำของโอเมก้าหนุ่มหน้าหวานทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ผู้ให้สัมภาษณ์ทั้งสามคนนั่งนิ่งอย่างวิตก เขารู้ว่ามันมีกฎหมายเขียนชัดเจนว่าทุกคนในประเทศนี้ต้องถูกปฏิบัติต่ออย่างเท่าเทียมไม่ว่าเพศใด และการที่เขาเอ่ยออกไปชัดเจนแบบนั้นก็เพียงพอจะให้บริษัทแพ้คดีได้ แต่ก็ยังไม่เคยมีผู้สมัครงานคนไหนที่กล้าจะฟ้องจริง ๆ

...มันเป็นเรื่องธรรมดาของสังคมนี้ที่โอเมก้าจะถูกปฏิบัติราวกับชนชั้นสองอยู่แล้ว

"อย่างนั้นเรามาคุยกันหน่อยดีไหมครับ? คุณเจตนิพัทธ์"

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทที่นั่งริมเอ่ยขึ้น เขาเป็นคนเดียวที่คล้ายกับเข้ามานั่งฟังการสัมภาษณ์ด้วยเฉย ๆ ไม่ได้ถามคำถามใดจนกระทั่งเมื่อครู่ถึงยอมพูดออกมาครั้งแรก

เขาหันไปพยักหน้าให้อีกสองคนที่เหลือจากนั้นทั้งสองจึงขอตัวออกจากห้องไป ในห้องสัมภาษณ์ขนาดไม่ใหญ่จึงเหลือเพียงเขาและโอเมก้าหนุ่มตัวจ้อย

จูนยิ้มหวานแต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธ ทั้งที่เขาเลือกบริษัทที่คิดว่าดูดีแล้วแท้ ๆ แต่กลับต้องพบเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกก็ชัดเจนแล้วว่าทั้งหมดที่ออกสื่อนั้นคือเปลือกปลอม ๆ ที่สร้างภาพขึ้นมา แท้จริงแล้วก็มีนโยบายเหยียดโอเมก้าไม่แพ้ที่อื่น

"ถ้าคุณคิดจะฟ้องจริงเนี่ย บริษัทผมก็อาจจะแพ้คดี" ชายหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นยืนพลางเดินอ้อมโต๊ะเข้ามาใกล้จูนมากขึ้น "แต่เงินแค่นั้นก็คงไม่เป็นปัญหาใหญ่เท่าไหร่นะครับ"

จูนขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบพฤติกรรมอวดเบ่งและคุกคามอย่างที่ชายคนนี้กำลังทำอยู่ ทั้งสีหน้า แววตา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และการค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเขาช้า ๆ ทำให้จูนรู้สึกไม่ปลอดภัย

"แต่คุณจูนต่างหาก ต้องเข้ามาทำงานในบริษัทที่ทุกคนรู้ว่าคุณฟ้องร้องชนะมา เพื่อร่วมงานคงดีใจแย่เลยนะครับ"

อัลฟ่าตัวใหญ่เดินเข้ามาใกล้มากจนจูนลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินถอยหลังออกห่าง แต่ก็เท่านั้นเพราะห้องมันแคบเหลือเกิน หลังเขาชนผนังเสียแล้ว

"รบกวนรักษาระยะห่างด้วยครับ!"

"ทำไมครับ? คุณกลัวเหรอ?"

ไม่เพียงแต่ไม่หยุดก้าวเท้าเข้ามา แต่ชายหนุ่มตรงหน้ายังยิ้มกวนประสาทเขามากกว่าเดิม จูนแนบแผ่นหลังเข้ากับผนังห้องสีขาว เบียดตัวเองแนบชิดราวกับรังเกียจคนตรงหน้าเสียเต็มประดา แต่ถึงอย่างนั้นดวงตากลมโตคู่สวยก็ยังจ้องกลับไม่ลดละ เขาไม่คิดจะแสดงออกว่ากลัว

"ผมรับคุณเข้าทำงานและคุณไม่ต้องฟ้องให้เป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้น่าจะดีกับเราทั้งคู่มากกว่านะครับ"

"ผมยืนยันที่จะฟ้อง"

จูนพูดเสียงแข็งแม้ว่าอยากจะวิ่งหนีออกไปจากห้องนี้เต็มแก่ อัลฟ่าตัวสูงกว่าเขาสิบกว่าเซนติเมตรเดินมาประชิดตัวจูนจนเขาได้กลิ่นของอีกคน

มันเป็นกลิ่นคล้ายเวลาหลังฝนตกใหม่ ๆ ที่ให้ความรู้สึกสดชื่นและเดียวดายในเวลาเดียวกัน

"คุณนี่ไม่ฉลาดเอาซะเลย" 

อัลฟ่าหัวเราะในลำคอ เท้าแขนข้างหนึ่งกับผนังเหนือหัวของจูน โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ทำให้เขาเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว จูนรู้สึกตัวเล็กลงและอึดอัดแทบหายใจไม่ออก กลิ่นของอัลฟ่าก็ยังคงเป็นข้อยกเว้นทางธรรมชาติที่ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งยากที่จะต่อกร เขาเลือกที่จะหนีออกมาจากการถูกคุกคามตรงนั้น แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่ามือใหญ่ของอัลฟ่ายึดต้นแขนเขาไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้ 

จูนเกลียดความจริงที่ว่าโอเมก้าไม่อาจสู้แรงของอัลฟ่าได้

"ปล่อย!"

"คุณไม่รู้หรือไงว่าฟ้องยังไงคุณก็ไม่ชนะน่ะ?"

"คุณหมายความว่าไง?"

"บริษัทนี้มีคนเข้ามาสมัครเป็นร้อยเป็นพัน แต่มีโอเมก้าที่ทำงานในบริษัทอยู่หลักสิบ แค่นี้คุณก็ไม่เข้าใจเหรอครับ?"

จูนเม้มปาก เขารู้ว่าบริษัทนี้เป็นบริษัทใหญ่ระดับประเทศ มีบริษัทในเครืออีกหลากหลายธุรกิจ ทุกอย่างล้วนมีช่องทางของมัน แม้แต่กฎหมายที่ควรจะศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในประเทศก็เช่นกัน

กลิ่นดินหลังฝนตีเข้ามามากขึ้นอีกยามอัลฟ่าโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะแนบชิดกัน จูนไม่ชอบเลย เขาไม่ชอบการถูกกดทับด้วยอำนาจที่มองไม่เห็นอย่างเช่นกลิ่นของอัลฟ่าแบบนี้

ชายหนุ่มในชุดสูทแอบยิ้มชอบใจ เขาชักจะประทับใจในตัวโอเมก้าผู้รักความยุติธรรมคนนี้แล้วสิ ทั้งที่กลัวจนตัวสั่นขนาดนี้แต่กลับยังจ้องหน้ากันด้วยแววตาเหมือนจะกระชากเขาออกเป็นชิ้น ๆ เจอแบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย

"ผมจะรับคุณเข้าทำงานถ้าทุกอย่างมันจบแค่ตรงนี้ ลองไปคิดดูนะครับ หวังว่าคุณจะเลือกทางที่ฉลาด แล้วเจอกันนะครับคุณจูน ผมคนโปรด"

คนโปรดทิ้งไว้เพียงกลิ่นดินชื้นแฉะและรอยยิ้มมุมปาก ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังเดินออกจากห้องสัมภาษณ์ไป เหลือเพียงโอเมก้าตัวน้อยที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จะได้หายใจคล่องคอเสียที

ทั้งข่มขู่ด้วยกำลัง ด้วยกลิ่น ด้วยอำนาจ

ท่าทีคุกคามทั้งการกระทำและวาจา

นี่มันสุดยอดโปรโตไทป์อัลฟ่าที่เขาโคตรเกลียดชัด ๆ !

Alphas are trash จริง ๆ เลย!

#คนโปรดของจูน

ออกตัวไว้ก่อนว่าแนวขึ้นอย่างหงส์ลงอย่างหมานะคะ ให้โอกาสพ่อพระเอกของเราได้เปลี่ยนตัวเองสักพักน้า ;-;

เป็น omegaverse นะคะ สำหรับคำอธิบายเพิ่มเติมในแต่ละเพศสามารถเสิร์ชหาได้เลยค่ะ ในเรื่องจะบรรยายไว้ไม่เยอะมากค่ะ

FYI :

จูน เจตนิพัทธ์ โอเมก้า 27 ปี 174 ซม.

คนโปรด ปรัถต์ อัลฟ่า 24 ปี 186 ซม.

ฝากด้วยนะคะ *-*