คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จุดเริ่มต้น & การโดดเรียน *ReWrite*
ณ ห้องเรียนเด็กนักเรียน ม.2 ของโรงเรียนสหบาททาวิทยา
ในห้องเรียนมีเพียงเด็กสาวเรือนผมสีทองเข้มทรงหน้าม้ายาวถึงกลางหลังผู้มีรอยสักผีเสื้ออยู่ตรงเนินอกเพียงคนเดียวเท่านั้นอาจเป็นเพราะเวลานี้เช้าเกินไปสำหรับนักเรียนส่วนใหญ่ก็เป็นได้(6โมงเช้านี่หว่า) “เฮ้อ...ยัยพวกนั้นยังไม่มีใครมากันเลยซักคน น่าเบื่อแฮะ” และแล้วเด็กสาวก็เอามือล้วงหยิบmp3ขึ้นมาจากกระเป๋านักเรียนแล้วเสียบเข้ากับหูฟังสีดำลายผีเสื้อสีม่วงในมือ (ปล. เด็กสาว7คนนี้สักรอยสักรูปผีเสื้อสีม่วงอ่อนบนร่างกายเหมือนกันทั้งแก๊งค์แต่สักคนละจุดกัน) และแล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจน7โมงครึ่ง
ครืด...ครืด...
เสียงเปิดประตูห้องดังไปทั่วทั้งห้องเรียน ทำให้เด็กสาวที่ฟังmp3อยู่หันไปมอง “กว่าจะมานะเธอ รอจนปลูกต้นไม้ได้ร้อยกว่าต้นแล้วเนี่ย(รากงอก)” เด็กสาวดึงหูฟังออกแล้วเก็บmp3เข้ากระเป๋าตามเดิมพร้อมบ่นเพื่อนสาวผมสีม่วงเข้มที่มีรอยสักผีเสื้ออยู่ตรงกลางหลังไปด้วย “โทษจ้า เออนี่วีคนในแก๊งค์เรามาครบกันรึยังอ่ะ” เด็กสาวผมสีม่วงเข้มถามแบบซื่อๆ “ยัยนิเอ๊ย...ถ้ามากันครบแล้วฉันจะมานั่งหง่าวอยู่ทำไมฟร่ะ!!!” วีพูดกับเพื่อนอย่างปลงตกในความซื่อๆห้าวๆของเพื่อนตัวเอง “อืม นั่นดิ” นิพูดแล้วเกาหัวแกรกๆ(ไม่มีเหาเด้อ...) “อ้าว!วี นิ มากันแล้วเหรอทำไมมาไวกันจังเนอะณัฐเนอะ” เด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนซึ่งมีรอยสักผีเสื้ออยู่ตรงหัวไหล่พูดอย่างตกใจและหันไปถามเพื่อนสาวข้างๆที่เดินมาด้วยกัน “คงงั้นมั้ง ว่าแต่เอากระเป๋าไปวางแล้วไปหาไรกินกันป่ะเมย์” เด็กสาวผมสีแดงสดที่มีรอยสักผีเสื้ออยู่ตรงต้นคอพูดอย่างร่าเริงตามประสาคนเฮฮาปาร์ตี้กับชีวิต “เดี๋ยวก่อนยัยณัฐยัยเมย์ รอให้คนในแก๊งค์เรามากันครบก่อน” แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนก็โดนวีห้ามซะแล้ว ทั้ง2จึงยอมแต่โดยดี(ก็วีมันเป็นหัวหน้านี่นา) “จ้า TT [ ] TT…” ณัฐกับเมย์ประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง แล้วเด็กสาวทั้ง4คนก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางเด็กนักเรียนคนอื่นที่ทยอยๆกันมาแล้ว
7:58น.
ตอนนี้ทั้งห้องเรียนรายล้อมไปด้วยเด็กนักเรียนจำนวนมากที่กำลังคุยกันเสียงดังจอแจอย่างสนุกสนานในกลุ่มเพื่อนของตนรวมถึงกลุ่ม4สาวนี้ด้วยเช่นกัน “เออนี่ คุยกันมาตั้งนานลืมเอาไอ้นี่ให้พวกแกดูเลยอ่ะ” ว่าแล้วนิก็หยิบบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋านักเรียนของตนซึ่งสิ่งๆนั้นคือ... “เฮ้ย!!!นี่มันหนังสือรวมเล่มภาพตัวละครในนารูโตะนี่หว่า!แกไปเอามาจากไหนฟระยัยนิ!!!” พอวีเห็นปุ๊บถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความตื่นตาตื่นใจอย่างกับว่าเจอฉลามกำลังเตะบอลอยู่ซะอย่างนั้น(เว่อร์ละ) เมื่อเจ๊นิเจอคำถามของเจ๊วีเข้าไปก็ลั่นวาจาทันที “อ๋อ ไอ้หนังสือนี่นะฉันไปซื้อมาจากงานมหกรรมนารูโตะเมื่อ3วันก่อนน่ะ จริงๆฉันไม่เคยดูเมะเรื่องนี้หรอก บังเอิญเดินไปเจอ เสียใจด้วยที่แกไปไม่ทัน แบร่...” ไม่พูดเปล่ายังมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เจ๊วีอีก “โห...ดูโตะดิ อย่างเท่ห์อ่ะ > ///<” แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจจะฟังเจ๊นิเลยแม้แต่น้อย...เรามาดูภาพสถาณการณ์กันดีกว่า...
เจ๊นิ// = =; สนใจฉันบ้าง...
เจ๊วี// >///< ว๊าย!!!โตะขา...กรี๊ต
เจ๊ณัฐ(ที่บทหายไปนาน)// *///0///* ว้าว...กาอาระเข้มมากอ่ะ โหดด้วย
เจ๊เมย์(นี่ก็หายไปนานเหมือนกัน)// ^///_///^ ซาสึเกะหล่อจัง...
เจ๊นิ(ผู้ถูกลืม)// TT [ ] TT ฟังฉันบ้างเซ่...
“อ้าวนิ เป็นอะไร” เด็กสาวผมสีน้ำตาลเข้มผู้มีรอยสักผีเสื้อสีม่วงอยู่ที่เอวถามเจ๊นิที่กำลังร่ำไห้คร่ำครวญปานจะขาดใจตายมันตรงนั้น(ดราม่าเนอะ =_=;;; ) “นั่นสิ นิจจี้(นิภา)อย่าร้องน๊าเดี๋ยวตีนกาทั้งหลายที้งปวงที่ปิดไว้มันจะโผล่ออกมามากกว่าเดิม ^ ^” (โอ้ว...แรงส์) เด็กสาวผมสีเงินผู้มีรอยสักผีเสื้อสีม่วงอยู่ที่ข้อมือพูดแบบออดอ้อนเหมือนเด็กเล็กๆ+แอ๊บแบ๊วขึ้นมา ทำเอาเจ๊นิควันออกหูเลยทีเดียว “ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกวรา แล้วฉันก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นยัยพรรณ =_=; ” “ว่าแต่นี่มันจะ8โมง20แล้วนา ทำไมนลินยังไม่มาอีก เนอะวี” เมย์ดูนาฬิกาข้อมือแล้วบอกวี “นั่นสิ...” วีตอบเมย์กลับ “สงสัยนลินคงหาอะไรกินอยู่แถวๆหน้าโรงเรียนมั้ง” ณัฐพูดพลางงจินตนาการถึงขนมหวานอร่อยๆหลายอย่าง เจ๊นิก็เช่นกันแต่เจ๊แกกำลังจินตนาการว่าเจ๊นลินกำลังลากผู้ชายลงไปฉีกเนื้อกินในน้ำ(ตัวอัลลลไลลคงเข้าใจ) “ในหัวมีแต่ของกินสิน้า เธอน่ะ” เจ๊วราปรามเจ๊ณัฐที่ตอนนี้วิญญาณหลุดไปอยู่ในโลกของอาหารเรียบร้อยแล้ว “เห...ในหัวมันก็ต้องมีสมองสิ มันจะมีของกินได้ยังไงกัน ถูกป่ะ ^ _ ^ ” “อ้าว อย่างแกมีสมองด้วยเหรอณัฐ ฉันนึกว่าแกหัวกลวงซะอีก” ยัยวราไม่ยอมแพ้และยังคงเถียงกลับไป “หว้า...น่าสงสารจัง งั้นแกก็ปัญญาอ่อนซะจนสามารถอดทนนั่งเถียงกับคนหัวกลวงเลยสิน่ะ ^ _ ^ ” เจ๊ณัฐยังคงสามารถตอกกลับได้อย่างง่ายดาย “นี่ยัย...”เจ๊วรากำลังจะด่าเจ๊ณัฐแต่ดีที่เจ๊เมย์มาห้ามไว้ทัน “เอาน่าๆ อย่าทะเลาะกันสิ” ทั้ง2จึงยอมสงบแต่โดยดี
กริ้ง...กริ๊ง...กร็ง...
เสียงกระดิ่งดังขึ้นแล้ว นั่นหมายความว่านักเรียนทุกคนทุกระดับชั้นในโรงเรียนนี้ต้องลงไปเข้าแถวหน้าเสาธงในตอนเช้า ซึ่งนักเรียนในห้องนี้ก็เช่นกัน เด็กนักเรียนพากันรีบวิ่งลงไปเข้าแถวข้างล่างกันอย่างกระตือรือร้นเพราะกลัวโดนเรียกเข้าห้องปกครองและโดนทำโทษ มีแต่แก๊งค์7สาว เมย์ ณัฐ นิภา นลิน วรา พรรณ และวี แก๊งค์นี้เท่านั้นที่ไม่กลัวการเข้าห้องปกครองไปโดนทำโทษเพราะยัย7คนนี้โดนเรียกไปทำโทษและเข้า-ออกห้องปกครองอย่างกับว่าห้องปกครองเป็นบ้านหลังที่2เสียอย่างนั้น “เฮ้ย วันนี้เราโดดเรียนดีป่ะ” เจ๊นิออกความเห็น “เห...เอาจริงดิ ยังไงก็ได้แล้วแต่พวกแกเลย” เจ๊ณัฐพูดพลางยักไหล่ไปทางเมย์ “เอาสิคะ ยังไงพวกเราก็โดนครูฝ่ายปกครองตีจนด้านกันหมดแล้วนี่เนอะ” เจ๊เมย์พูดอย่างกับว่ายังไงซ่ะวันนี้กลับมาต้องโดนครูฝ่ายปกครองตีแน่ๆซะอย่างนั้น “น่าสนแฮะ ลองกันป่ะล่ะ” เจ๊วราพูดแล้วยิ้มแบบชั่วร้าย “แหม...เรื่องสนุกแบบนี้ทำไมเค้าจะไม่เอาล่ะ เนอะราจจี้(วรา)” พรรณพูดแล้วยิ้มแบบเด็กน้อยไร้เดียงสา(?) ทุกสายตาจับจ้องไปที่หัวหน้าของแก๊งค์นี้ เจ๊วีนั่นเอง เพื่อรอคำตอบ “แล้วจะรออะไรกันละ ไปสิ” เจ๊วีกดวางสายโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นเดินออกไปทางประตูหน้าห้องรวมถึง5คนที่เหลือด้วย
หน้าประตูโรงเรียน...
เด็กสาวทั้ง6ชีวิตกำลังเดินไปทางหน้าประตูโรงเรียน “ตกลงไอ้นลินมันไปตกส้วมตายที่ไหนฟระเนี่ย” เจ๊นิโพล่งออกมาเสียงดัง “นี่ๆ แล้วไม่รอนลินก่อนเหรอค่ะ” เมย์ถามขึ้นขณะเดินไปทางหน้าประตูรร. “ไม่ต้องหรอกเมย์ ตอนอยู่บนห้องนลินมันโทรมาบอกฉันว่ามันโดนยามกักตัวอยู่หน้าประตูรร.เพราะมันมาสายน่ะ” เจ๊วีอธิบายแจ่มแจ้งหมดจด “น่าสงสารเนอะ” วราพูดแล้วส่ายหัวอย่างหน่ายใจ “อ๊ะ!!!นั่นลินนี่(นลิน)นี่นา” น้องพรรณน้อย(?)พูดพลางชี้ไปหาเด็กสาวที่ยืนโบ๊ะแป้งบีบีครีมอยู่ตรงหน้าประตูรร.
“แหม...โบ๊ะอยู่นั่นน่ะ คิดว่าสวยมากมั้ง!” ยามผู้เป็นมนุษย์เก้งถามแล้วมองแบบหมั่นไส้ทำให้เด็กสาวมองกลับด้วยสายตาจิกกัดเช่นกันแล้วเก็บเครื่องสำอางค์ลงกระเป๋านักเรียน “ไม่รู้สิคะ เพราะว่าหน้าหนูนะมันก็สวยซะด้วยสิ ยิ่งแต่งก็ยิ่งสวย ไม่เหมือนใครบางคนหรอกค่ะ หนังหน้าทุเร๊ศ...ทุเรศ ยิ่งแต่งก็ยิ่งปลวก!” (แรงส์!!!) เด็กสาวผมสีเขียวเข้มผู้มีรอยสักผีเสื้อสีม่วงอยู่ที่ขาอ่อนว่า(ด่า)พลางมองกระเทยนางนั้นด้วยหางตาไม่พอยังยิ้มแบบเย้ยหยันใส่นางอีก ซึ่งการกระทำเหล่านั้น+คำพูดเมื่อกี้ทำให้นางทนไม่ได้จึงรีบวิ่งไปที่ห้องผอ.เพื่อฟ้องผอ.ทันที “ลินนี่!ไปกันเถอะ” พรรณตะโกนเรียกเพื่อนสาว(สวย)ให้ไปด้วยกัน “แล้วพวกแกจะไปไหนกันย่ะเนี่ย” เจ๊นลินถามกลับ “ก็โดดเรียนไง เราจะไปเที่ยวดรีมเวิรลด์กัน” ณัฐตอบกลับอย่างร่าเริงพลางจินตนาการถึงเป๊บซี่แก้วใหญ่และขนมอีกมากมายนับไม่ถ้วน (ชีวิต....)
ณ ดรีมเวิรลด์...
“เค๊าจะเล่นอะไรก่อนดีน๊า...” พรรณพูดอย่างร่าเริงแล้วมองแผนที่ในมือ “เอาเป็นเอเลี่ยนท์ไหมล่ะ” วีพูดพลางชี้ไปทางด้านขวามือ “เอาสิ!!!” ทั้ง6สาวประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมาย และแล้วทั้ง6คนก็เดินไปเรื่อยๆจวนจะถึงเครื่องเล่นเอเลี่ยนท์แล้ว แต่ก็... “เอ่อ...น้องครับ น้องสาวผมสีม่วงตรงนั้นน่ะ พี่ขอเบอร์หน่อยได้ไหม ^///^ ” ชายหนุ่มหล่อรวยคนหนึ่งเดินเข้ามาขอเบอร์เจ๊นิแบบไม่อายใคร “โทษว่ะ มีแต่เบอร์ teen น่ะเอาป่ะ เดี๋ยวประทับบนหน้าให้”ซึ่งเจ๊นิเองก็ตอบกลับแบบไม่อายใครเช่นกัน ทำเอาเศรษฐีหนุ่มหล่อคนนั้นเงิบไปเลยและเดินจากไป “น่าเสียดาย...” อยู่ดีๆเจ๊นลินก็พูดออกมา “เสียดายอะไรของแก” เจ๊นิถามต่อแบบซื่อๆ “ก็เสียดายที่มีหนุ่มหล่อมาจีบแกแต่แกไม่เอาไงแถมเขายังรวยด้วย ถ้าแกไม่ชอบแกก็น่าจะคบไว้เป็นกิ๊กก่อนพอหลอกใช้จนเบื่อแล้วค่อยบอกเลิกก็ได้นี่นา...” เจ๊นลินยังคงพร่ำเพ้อเสียดายต่อไป “ก็ใครมันจะไปเหมือนแกเล่า คบแล้วทิ้ง คบแล้วทิ้งหน้าตาเฉย...” เจ๊นิว่าพลางยักคิ้วให้แบบกวนๆ “..........” เจ๊นลินเงิบตามเศรษฐีหนุ่มคมนั้นไปเลยแต่ก็ยังคงล้อเจ๊นิต่อไปว่า “เอ๊ะ ใครกันน๊าที่ชื่อนิภา ชื่อหว้าน...หวาน...เดี๋ยวๆ ชื่ออะไรน่ะ อ๋อใช่...ชื่อ นิ-ภา-ไง-ล่ะ 555+ ” เจ๊นลินล้อประโยคที่เจ๊นิเกลียดที่สุดออกมา “ไอ้ลินเอ๊ย!!!แกอย่าอยู่เล้ย!!!” ว่าแล้วเจ๊นิแกก็วิ่งจะไปล้วงตับเจ๊นลิน แล้วทั้ง2คนก็วิ่งไล่กันอยู่อย่างนี้...เรามาดูสภาพหน้าของ5คนที่เหลือกันดีกว่า..........
เมย์// ^_^ ;
ณัฐ// - [ ] - ;
วรา// o [ ] O ;
พรรณ// o _ O ;
วี// =_= ;
แม้ใบหน้าจะต่างกันแต่ความคิดที่ทั้ง5คนนี้คิดเหมือนๆกันคือ... ‘ไอ้พวกปัญญาอ่อน...’หลังจากที่นิกับลินวิ่งไล่จับเป็นวงกลมอยู่นานก็เปลี่ยนเป็นวิ่งหนีแทน แล้วเจ๊นลินแกก็วิ่งไปทางเครื่องเล่นทันทีแล้วทั้ง6ก็วิ่งไปด้วยกันโดยมิได้อ่านป้ายว่า ‘เครื่องเล่นเอเลี่ยนท์ชำรุด’
เมื่อมาถึงเครื่องเล่นทั้ง7ก็นั่งลงบนเก้าอี้ทันทีแล้วเครื่องเล่นก็ทำงานของมันตามปกติ “ทำไมไม่มีคนเล่นเอเลี่ยนท์เลยล่ะค่ะ” เมย์ถามอย่างสงสัย “นั่นดิ...วันนี้เราคงโชคดีละมั้ง...(เดี๋ยวจะรู้ว่าดียังไง) ณัฐตอบแบบง่ายๆไม่ใส่ใจอะไรมาก แล้วเครื่องเล่นก็ดำเนินไปตามเรื่องราวของมันแต่แล้วอยู่ดีๆก็มีเหล็กอะไรไม่รู้โผล่มาจากเก้าอี้แล้วล็อคแขนขาของทั้ง7สาวนี้ไว้แถมตอนนี้ที่ควรจะมีเอเลี่ยนท์ออกมากลับกลายเป็นว่ามีลมแรงกรรโชกพัดใส่7สาวซะอย่างนั้นทำให้หนังสือรวมเล่มนารูโตะจากกระเป๋าของนิตกลงพื้นแล้วยังพลิกไปที่หน้ารวมภาพกลุ่มแสงอุษาอีก ไม่พอยังเกิดไฟฟ้าลัดวงจรทำให้เกิดไฟฟ้าช็อตทั้ง7สาวและหนังสือรวมเล่มนารูโตะที่เปิดหน้าแสงอุษาอยู่...ในเวลาต่อมาเด็กสาวทั้ง7คนได้หายตัวไปจากเก้าอี้โดยที่เหล็กล็อคแขนยังทำงานอยู่ เหลือเพียงหนังสือภาพรวมเล่มที่มีรูปเด็กสาว7คนอยู่ในหน้าสุดท้าย..........
ความคิดเห็น