คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ สาม
โรเลล่าทราบัวเอีว่าอาารอเธอสาหัสเพียใ เธอมาที่นี่็เพราะ้อารใ้เวลาที่เหลืออยู่ับน้อสาวและุยายเท่านั้น ไม่ไ้้อารสร้าวามยุ่ยาลำบาให้ใร
โรเลล่าเล่าเรื่อทุอย่าที่เิึ้นใน่วหลายปีมานี้ให้ับโราเบลไ้ฟั ทั้ยับอเล่าเรื่อทีุ่พ่ออพวเธอาไป้วยอุบัิเหุ โรเลล่าสสัยเรื่อารายอุพ่อมาโยลอ และเธอ็ำลัสืบเรื่ออุบัิเหุที่ร่าีวินริศอยู่ แ่ไม่ทันที่ะสาวถึเบื้อลึออุบัิเหุนี้ โรเลล่าลับประสบเหุร้าย ถูนลอบวายาพิษเสีย่อน
โรเลล่าและโราเบล่าไม่ใ่นโ่ที่ะมอไม่ออถึเรื่อนี้ ารายอุพ่อและารที่โรเลล่าถูวายาพิษ เรื่อนี้้อมีนใทำให้เิึ้น มีนที่้อารให้โรเลล่าและนริศาย
เวลาหมุนผ่านไปว่าสอเือน มาามลีและโราเบลทำทุทาเพื่อยื้อีวิอโรเลล่าเอาไว้ แ่อย่าไร็าม...ไม่มีใรสามารถเอานะโะาและล้อแห่เวลาไ้ โรเลล่าาไปอย่าสบ ท่ามลาวามเศร้าสลเสียใอโราเบลและมาามลี
านศพอโรเลล่าถูัึ้นอย่าเรียบ่าย มาามลีและโราเบลฝัร่าโรเลล่าไว้้าๆ หลุมศพอโรี่
ทีมแพทย์และทุนที่รู้เรื่อโรเลล่า ไ้รับเิน้อนให่และ้อเ็นเอสารารเ็บวามลับับทนายอมาามลีทุน แน่นอนว่าไม่มีใริแพร่พรายเรื่อนี้ออไป ้วยมูล่าที่้อใ้่าผิสัานั้น ไม่ใ่มูล่าที่พวเาะสามารถใ้ืนให้ไ้
หลัาราไปอโรเลล่า โราเบลวาแผนที่ะสืบหาัวาร เธอ้อรู้ให้ไ้ว่าใรันที่อยู่เบื้อหลัเรื่อนี้
“โรส เรื่อนี้ยายว่าให้ทาำรวที่นั่นำเนินาระีว่า หลานไม่วรไปยุ่ หาว่าหลานเป็นอะไรึ้นมาอีน ยายะอยู่่อไปไม่ไ้” มาามลีพยายามทัทานโราเบล
หิสาวส่ายหน้าปิเสธเสียแ็ “ไม่่ะ โรสัสินใแล้ว ุยาย่วยทำามแผนเิม้วยนะะ” โราเบลล่าว้วยสีหน้าเรียรึม เธอเปลี่ยนวามเศร้าโศลายเป็นวามแ้น เธอะ้อามล่าับัวารมาลโทษให้ไ้
มาามลีทราบีว่าไม่สามารถห้ามหลานสาวไว้ไ้แน่ หิราถอนหายใ ล่าว “อย่านั้นให้ออเรย์ไปับหลาน้วย มีเาอยู่ับหลาน ยายะไ้สบายใ”
“่ะ” โราเบลอบรับุยาย ่อนะหันมอยัพ่อบ้านวัยราที่ิามโรเลล่ามาอยู่ที่นี่ไ้ว่าสอเือน “ุนพเรียมทุอย่าพร้อมแล้วใ่ไหมะ”
ายสูวัยระแอมเล็น้อย อบ “รับ” ใบหน้าอเายัเรียบเย หาแ่สอาเือราบน้ำาวาวสะท้อนให้เห็นอยู่ราๆ ้วยเพิ่สูเสียุหนูที่รัยิ่ไปอย่าไม่ทันั้ัว นพรู้สึเสียใไม่แพ้โราเบลและมาามลีเลย
“ี่ะ ืนพรุ่นี้เราะออเินทาันเลยนะะ” โราเบลล่าวเสียเรียบ
“รับ” นพอบรับอย่าสุภาพ
วันถัมา แผนารทุอย่าที่โราเบลวาไว้ไ้เริ่ม้นึ้น สื่อทุสำนัในมหานรล่าวให่หน้าหนึ่ว่ามาามลีไม่สบาย หลานสาวเพียนเียว้อารใ้เวลาทุ่มเทับารพัฟื้นูแลุยาย
ระยะนี้ทั้สอะไม่ร่วมานประุมหรือานเลี้ยรื่นเริใๆ นว่ามาามลีะหายี ่าวนี้ระายไปทั่วทุมุมโล แ่ในประเทศอื่น ่าวอมาามลีเป็นเพียรอบ่าวเล็ๆ เท่านั้น เพราะเป็นเรื่อไลัวสำหรับพวเามา สื่อึไม่ไ้ให้วามสนใเท่าที่วร ในประเทศไทย็เ่นเียวัน...น้อยนที่ะรู้ัมาามลี
“หลาน้อลับมานะ อย่าปล่อยให้ยาย้ออยู่เพียลำพั อย่าทิ้ยายไว้ที่นี่” มาามลีล่าวะสอัวเ้าผ้าห่ม
“ุยายอย่าัวลไปเลยนะะ หนูะลับมาอย่าแน่นอน่ะ” โราเบลว่าพลาระับผ้าห่มใหุ้ยาย เธอโน้มัวลไปุมพิยัหน้าผาุยาย เอ่ย้วยน้ำเสียรัใร่ “หนูรัุยายนะะ”
“ยาย็รัหลานมานะโรส หลานรู้ใ่ไหม” มาามลีมอโราเบล้วยแววาที่เ็มเปี่ยมไป้วยวามรัและวามห่วใย
โราเบลนัุ่มมืออยู่้าเียนอนอมาามลี นหิรานอนหายใเ้าออสม่ำเสมอ รอมาามลีนอนหลับสนิทไปแล้ว เธอ่อยลุออาห้อนอนไปอย่าเียบๆ ไปยัหลุมศพอโรเลล่าพร้อมับนพ เพื่อบอลาพี่สาวอีรั้ ่อนที่ะออเินทาไปยัประเทศไทย
บทที่สอ ุหนูไม่เอาถ่าน
สุสานรันิรันร์ นรนิวยอร์
นัยน์าสีน้ำาลอมทอไหวสั่นหน่อยๆ หยาน้ำาเอ่อลอหน่วย เส้นผมสีน้ำาลอมแหยัลอนยาวลาหลัปลิวสยายามแรลม หิสาวในุรารีสีำรัรูปทับ้วยเสื้อสูทสีาว ยืนเพียลำพัหน้าป้ายหลุมศพ
อาทิย์ลาลับอบฟ้าแทนที่้วยพระันทร์รึ่เสี้ยว วามมืและวามหนาวเย็นเริ่มโรยัวโอบล้อมพื้นที่ บรรยาาศโยรอบภายในเสุสานเียบสัวัเว โราเบลยัยืนไว้อาลัย้วยวามรู้สึแสลาย
ว่าสอั่วโม โราเบลยัร้อไห้ับเรื่อราวที่เพิ่ผ่านพ้นไป สอมือบีบำหมัแน่น น้ำาเริ่มทะลัทลายลมาไม่าสาย ริมฝีปาเลือบสีแสบบี้ันไม่เป็นทร
นพ ายสูวัยอายุราวหสิบปี รูปร่าผอมสู เส้นผมสีาวัรอทร่ำ แ่าย้วยุสูทสีำสนิท เน็ไทสีำไร้ลวลาย รอเท้าหนัหุ้ม้อสีำมันเลื่อม
ารแ่ายบ่บอนิสัยนพไ้เป็นอย่าี ายมาประสบาร์นนี้่อน้าเ้าระเบียบ เร่รัและภัียิ่ว่าใร แม้ว่าเ้านายเ่าอเาะาไปแล้ว นพยัทำหน้าที่พ่อบ้านประำระูลเลิศรัสุลพันธ์เป็นอย่าี ูแลรับใ้เ้านายนใหม่รุ่นลู้วยวามเารพเ็มใ
พ่อบ้านรับเอา่ออทิวลิปสีำานสนิท เินเ้าไปยัสุสานที่หิสาวยืนไว้อาลัยอยู่ ส่่ออไม้ให้ับเ้านายใหม่อเา เอ่ย้วยน้ำเสียสุภาพ
“ุโรส้อารอะไรอีไหมรับ”
หิสาวยืนนิ่อยู่นาน เธอไม่อบอะไรพ่อบ้าน เพียรับเอาอไม้แล้วนำไปวาไว้ที่หน้าป้ายหลุมศพ
มือเรียวาวเนียนละเอียไหวสั่นน้อยๆ โราเบลบรรวา่ออไม้ที่ผู้ายอบไว้รป้ายื่อ โรเลล่า เลิศรัสุลพันธ์วาู่สวยเ็มไป้วยหยาน้ำา เหม่อมอื่อพี่สาวฝาแฝรู่หนึ่ สูลมหายใเ้าลึ แล้วเอ่ยพึมพำ้วยเสียแหบพร่า
“เอลล่า พี่ไม่้อลัวนะ...ันะเอาืนให้หมเลย”
เสียอโราเบลลอยามลม ัเ้าโสพ่อบ้านสูวัยที่ยืนอยู่ไม่ไล นพมอเ้านายใหม่้วยวามรู้สึหลาหลาย ในใพลันบัเิวามัวล
“ุโรส…”
“ไม่ใ่่ะ เอล…เอลล่า ่อไปอย่าเผลอเรียโรสอีนะะ” โราเบลล่าวเสียเรียบ นัยน์าสีน้ำาลอมทอ้อมอสบพ่อบ้าน แววาแปรเปลี่ยนับพลัน
“ะรับ” นพอบรับ เาอประหลาใไม่ไ้ หิสาวสามารถเ็บ่อนวามเศร้าโศไ้อย่ามิิ เปลี่ยนบุลิไ้ราวับพลิหน้าระาษ
“พร้อมแล้วใ่ไหมะ” โราเบลถามพลาเินนำนพไปยัทาออสุสานรันิรันร์
“รับ นี่พาสปอร์อุเอลรับ” นพล่าวพลายื่นสมุเล่มเล็ให้ับหิสาว
มือเรียวพลิเปิสมุออ ใบหน้าหิสาวในสมุเหมือนันับเธอไม่ผิเพี้ยน เพียแ่ื่อนั้นือ โรเลล่า เลิศรัสุลพันธ์ ไม่ใ่โราเบล เลิศรัสุลพันธ์ ลี
โราเบลเหยียยิ้มร้าย ่อนะเอ่ยเสียเย็น “ไปันเถอะ่ะ ป่านนี้พวเารอันแย่แล้ว”
“รับ” นพอบรับพร้อมรีบเินามหลัหิสาว
ายสูวัยมอยัแผ่นหลัอโราเบล ระทั่ัวเาที่รับใ้สุลเลิศรัสุลพันธ์มานาน ยัมอไม่ออว่านรหน้าไม่ใ่โรเลล่า แล้วยัะมีใรับผิโราเบลไ้อี ารสวมรอยเป็นโรเลล่ารั้นี้ โราเบลทำไ้อย่าแนบเนียน ที่เหลือ็มีแ่อย่าเผยพิรุธให้ใรับไ้...่อนที่ะหานร้ายพบ
………………………………………………………………………..
สวัสีนัอ่านทุท่าน่ะ ไรท์้อออภัยที่หายไปนานน้า ไรท์ลับมาแล้ว่ะ ^_^ อบุนัอ่านที่ิามนะะ ไว้พบันใหม่ในอนหน้า สำหรับวันนี้สวัสี่ะ ^_^
ความคิดเห็น