ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (Exo x You) NEW BORN : ตอนที่ 3
UNDERGROUND
"เข้าไปข้างใน"
แบคฮยอนกับไคผลักชานยอลเข้าไปในห้องเล็กๆที่อยู่ด้านในสุดของทางเดิน ถัดจากห้องบังคับการของ KSR ซึ่งมีศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นกำลังนั่งรอเขาอยู่
"ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นยังไงบ้าง" ศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นเริ่มต้นเอ่ยถามหลังจากที่ชานยอลนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาไม่นาน ชานยอลยักไหล่ด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนล้วงหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
"ก็ปกติดีนี่ครับ"
"ฉันเข้าใจว่าเธออาจจะรู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ต้องมาอยู่ที่นี่ แต่เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอและคนอื่นๆ ฉันจำเป็นต้องตรวจร่างกายเธออย่างละเอียด ก่อนส่งเธอไปรวมอยู่กับพวกเด็กคนอื่นๆข้างล่างนั่น..." ศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นขยับแว่นเล็กน้อย มองดูชานยอลกำลังพ่นควันบุหรี่ออกมาใส่หน้าเขาอย่างไม่พอใจ
"ยื่นแขนออกมา แล้วทิ้งบุหรี่นั่นซะ"
ชานยอลยิ้มเยาะก่อนยอมคายบุหรี่ที่ปากทิ้งไปที่พื้นอย่างว่าง่าย ศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นนำเครื่อง Probe มาหนีบไว้ที่นิ้วชี้มือซ้ายของเขา เพื่อค้นหาความผิดปกติของร่างกาย ในระหว่างที่เขากำลังนำเครื่องวัดอุณหภูมิไปต่อกับข้อมือของชานยอลอยู่นั้น ศาสตราจารย์หันไปสังเกตเห็นแผลที่เหมือนกับรอยกรีดตรงข้อมือข้างขวาของชานยอลโดยไม่ได้ตั้งใจ
"แผลนั่นเกิดขึ้นได้ยังไง?"
ชานยอลชักมือข้างขวาหลบสายตาของศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นอย่างไม่พอใจ
"เพื่อนของผมที่กลายเป็นมนุษย์หมาป่าเป็นคนทำน่ะ"
"เธอหมายถึงเฉินและซิ่วหมินหรอ...แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนกันล่ะ" ศาสตราจาย์เดินกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาเพื่อรอฟังคำตอบ
"ไม่รู้ซิ...คงโดนผู้กองนั่นจัดการไปแล้วล่ะมั้ง" ชานยอลยกเท้าขึ้นมาพาดบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ
"น่าแปลกนะ...ที่เธอเป็นคนเดียวที่รอดมาได้ ขณะที่เพื่อนของเธออีกสองคนกลายเป็น New Born ไปกันหมด"
ชานยอลลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขายื่นหน้าเข้ามาหาศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นอย่างน่ากลัว
"คุณอยากรู้หรือเปล่าล่ะว่าทำไม...เพราะผมจะไม่ทำอะไรโง่ๆให้ตัวเองต้องตาย เช่นการถามคำถามงี่เง่าไร้สาระนี่ยังไงล่ะ"
ชานยอลหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เครื่องตรวจจับอุณหภูมิร่างกายที่เชื่อมต่อกับเขาส่งเสียงร้องดังขึ้นมาอย่างผิดปกติ ศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นหันไปมองตัวเลขบนหน้าจอที่กำลังวิ่งขึ้นไม่หยุดด้วยความตกใจ ตัวเลขตรวจจับอุณหภูมิในร่างกายของเขาพุ่งขึ้นไปที่ 1,000 องศาฟาเรนไฮต์ และยังคงพุ่งขึ้นเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขาหันกลับมามองหน้าชานยอลอย่างหวาดกลัว
"เธอทำอะไร..."
เพล้ง!
เซฮุนเปิดประตูเข้ามาพอดี เป็นจังหวะเดียวกับที่เครื่องตรวจวัดอุณหภูมิระเบิดเพราะพลังงานเกินขีดจำกัด
"ด็อกเตอร์...ขออภัยที่รบกวน ผมมีเรื่องจะคุยกับเขาตามลำพัง"
ศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นหน้าซีด เขาสาบานได้ว่าเขาเห็นนัยน์ตาของชานยอลเหมือนมีเปลวไฟซ่อนอยู่
"อะ...อ้อ ได้ซิ เครื่องวัดอุณหภูมิคงจะเสียพอดี ผมหมดธุระกับเขาแล้ว เชิญคุณคุยกับเขาต่อได้เลยผู้กอง"
ศาสตราจารย์ฮอว์สกิ้นรีบผลุนผลันออกไปจากห้องอย่างลนลาน เซฮุนหันมามองชานยอลที่หยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นมาสูบอย่างสงสัย
"ฉันมีคำถามจะถามนายแค่ไม่กี่ข้อ และฉันขอให้นายพูดความจริงกับฉัน เพราะนั่นหมายความว่า...นายจะได้สิทธิ์ไปต่อหรือไม่ ขึ้นอยู่กับฉัน"
ชานยอลกระตุกยิ้มเยาะที่ริมฝีปากเบาๆ ขณะเซฮุนเลื่อนเก้าอี้นั่งลงฝั่งตรงข้ามของเขา
"ข้อแรก...ตอนที่ซูโฮบุกเข้ามาที่งานคอนเสิร์ท ตอนนั้นนายกับเพื่อนๆอยู่ที่ไหน"
"ผมอยู่ในห้องน้ำกับพวกเขา" ชานยอลตอบกลับ "ตอนนั้นคอนเสิร์ทใกล้จะจบแล้ว เรากำลังจะกลับกันพอดี แต่ไอ้สองคนนั่นดันปวดฉี่ขึ้นมาซะก่อน พวกเราเลยไปเข้าห้องน้ำพร้อมกัน พอออกมา...พวกเราก็ไม่เจอใครแล้ว"
"ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น"
"ไม่รู้ซิ...ผมจำได้ว่าจู่ๆไฟทั้งฮอลล์ก็ดับสนิท ผมกับเพื่อนๆเลยวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนที่ออกมาก็ไม่เจอใครเลยซักคน ทั้งฮอลล์ว่างเปล่า เหลือแค่พวกผมสามคนเท่านั้น..."
"แล้วคิมซูโฮเจอพวกนายได้ยังไง"
"ผมกับเพื่อนๆตัดสินใจวิ่งไปตามหาคนอื่นๆ แต่คิมซูโฮดันเจอพวกเราเข้าซะก่อน ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร จนกระทั่งผมเห็นเขาทำอะไรบางอย่างกับเฉินและซิ่วหมิน จากนั้นพวกเขาสองคนก็กลายร่างเป็น New Born แบบที่พวกคุณเจอมานั่นแหละ"
"ตอนที่คิมซูโฮเปลี่ยนเพื่อนทั้งสองคนของนายให้เป็น New Born ตอนนั้นนายอยู่ที่ไหน?
"ผมซ่อนตัวอยู่ใต้เวที รอจนกระทั่งพวกเขาไป แล้วคนของพวกคุณก็โผล่มาพอดี" ชานยอลแสยะยิ้ม "ผมเห็นตอนที่เพื่อนของคุณถูกเฉินฆ่าตาย หมอนั่นไม่ฉลาดเอาซะเลยที่ดันทำไฟฉายตกพื้นซะได้ ใครๆก็รู้ว่าหมาป่า Direwolf น่ะไวต่อเสียงและกลิ่นแค่ไหนแม้มันจะอยู่ในที่มืด..."
"แล้วคนอื่นๆที่อยู่ในฮอลล์ล่ะ นายรู้มั้ยว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน"
ชานยอลพ่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างขันๆ "ผมจะไปรู้ได้ไง ไม่มีใครรู้จริงมั้ย พวกนั้นอาจจะโดนซูโฮฆ่าไปแล้วก็ได้"
เซฮุนขมวดคิ้วจ้องเขาอย่างไม่ไว้ใจ
"หมดคำถามแล้วใช่มั้ย...ทีนี้ผมออกไปจากห้องได้แล้วหรือยัง" ชานยอลลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางบิดขี้เกียจ
"ยัง" เซฮุนลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเขา "ฉันยังให้นายไปไหนไม่ได้ จนกว่าฉันจะพิสูจน์ได้ว่านายไม่มีอันตราย"
รอยยิ้มเยาะของชานยอลหายไปจากใบหน้า
"พ่อผมต้องไม่ชอบใจแน่ๆที่คุณมาขังผมไว้ในนี้"
"หน้าที่ของฉันไม่ได้มีไว้ทำเพื่อเอาใจใคร...นอกจากทำเพื่อความปลอดภัยของทุกคน" เซฮุนสวนกลับหน้านิ่งๆ
"นายมันก็แค่หมารับใช้ของคิมมุนแจ พอเขาตายไปแล้ว คนอย่างนายจะเป็นอะไรได้..."
"เป็นคนที่จะจับปีศาจอย่างพวกแกมาลงโทษให้ได้ยังไงล่ะ"
ชานยอลยิ้มเยาะอย่างขันๆ
"คุณเลือกข้างผิดตั้งแต่ที่คุณคิดจะปกป้องยัยลูกฆาตรกรนั่นแล้วล่ะผู้กอง...คนที่คุณควรกำจัดควรจะเป็นยัยนั่นต่างหาก"
"ฉันรู้ว่าฉันควรทำอะไรและไม่ควรทำอะไร...ไม่ต้องมาสอนฉัน" เซฮุนตัดบทสั้นๆ ก่อนจะเดินไปที่ประตู
"แล้วก็...อยู่ให้ห่างจากไอริไว้ เพราะฉันไม่ได้ใจดีเหมือนพ่อของเธอ"
ปัง!
"จะเอายังไงกับหมอนี่ดีครับพี่"
แบคฮยอนถามเซฮุนหลังจากเห็นเค้าเดินเปิดประตูออกจากห้องมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
"จัดคนเฝ้าหมอนี่ไว้ทุก 4 ชั่วโมง ถ้าหมอนี่มีทีท่าว่าจะพยายามทำอะไร ให้รายงานฉันทันที"
"รับทราบครับ"
ไอริกับคยองซูที่แอบฟังอยู่ด้านหลังกำแพงห้องอีกด้าน เห็นเซฮุนเดินเข้าห้องของตัวเองไปแล้ว ไอริทำท่าจะรีบตามเขาไป
แต่คยองซูดึงแขนเธอไว้
"เดี๋ยว! ไอริ! นี่มันบ้าแน่ๆ เธอกำลังจะหาเรื่องให้ฉันถูกไล่ออกจากที่นี่ไปด้วยนะ!" คยองซูกระซิบอย่างร้อนใจ
"แล้วใครสนกันล่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่อยู่แล้วนี่"
ฉันรีบวิ่งตามเซฮุนเข้ามาในห้องของเขาโดยที่ไม่ให้ใครสังเกตเห็น คยองซูที่แอบดูเหตุการณ์อยู่ข้างนอกถึงกับกลืนน้ำลายด้วยความกลัว
"นี่มันล้วงคองูเห่าชัดๆ...แค่แผนแรกก็ทำฉันขนหัวลุกไปหมดแล้ววว ยัยไอริเอ๊ยยย!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น