Close friend or Lover...รอเธอมาตอบหัวใจ

ลำดับตอนที่ #8 : เรื่องของเช้าวันใหม่ ทำให้ลืมได้ จริงๆสินะ

Close friend or Lover…รอเธอมาตอบหัวใจ♥

ตอนที่ 8  เรื่องของเช้าวันใหม่ ทำให้ลืมได้ จริงๆสินะ

ดวงตะวันลอยโด่งขึ้นที่ท้องนภา แสงแดดอ่อนๆแสดส่องทะลุผ่านม่านสีอ่อนเข้ามา ทำให้ร่างเพรียวที่นอนอยู่นั้นต้องลืมตาตื่นขึ้นรับแสงของเช้าวันใหม่ จ๊ะค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน เมื่อได้สติแล้ว เธอก็กวาดสายตามองไปรอบๆห้องจนทำให้ต้องแปลกใจไปเพราะสถานที่ที่เธออยู่นั้นมันไม่คุ้นตาเอาเสียเลย

“เอ๊ะ ? ที่นี่คือที่ไหน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ? ”

เธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

“โอ๊ย ! ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

เมื่อต้องการตอบข้อสงสัยของตัวเอง เธอจึงไม่รอช้าที่จะนั่งอยู่บนที่นอนนั้นอีกต่อไป เธอรีบลุกเดินออกไปเปิดประตูห้อง และเมื่อเปิดออกไปก็ต้องประจันหน้ากับใครบางคนที่ทำให้เธอเกิดอาการตื่นเต้น ตกใจ สงสัยในเวลาเดียวกัน

“เฮ้ย ! นี่ใช่…พี่นิว พี่นิว เดอะสตาร์ใช่ป่ะ”

คนถามทำหน้าอย่างแปลกใจ เธอจ้องดูคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ให้แน่ใจว่าใช่นิวจริงๆ ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป คนถูกจ้องก็อมยิ้มเล็กๆ เอามือกอดอกตัวเองไว้ ปล่อยให้คนถามมองได้อย่างตามใจชอบ

“ทำไม…จะขอลายเซ็นหรอ”

นิวพูดล้อเล่นและทำหน้าทะเล้นใส่ ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรกับคำพูดของตัวเองเลย แต่กลับทำให้จ๊ะเข้าใจว่านิวคงจะเป็นนักร้องที่หลงตัวเอง ซึ่งคนฝีปากกล้าอย่างเธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาหยามเหยียดให้คนฟังต้องกระอักไปเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าจะเป็นนักร้องดังก็เถอะ เธอไม่สน !

“จ๊ะน่ะหรอ ที่จะขอลายเซ็น  ฮึ ! ไม่มีทางซะหรอก….นี่ก็ไม่เข้าใจเลยนะ ว่าเวลาที่ใครๆเห็นดารานักร้องทำไมต้องพากันขอลายเซ็นด้วย ไร้สาระจริงๆ”

เธอพูดพร้อมเบ้ปากจนดูน่าหมั่นไส้ นอกจากน้ำเสียงที่ห้วนอยู่แล้ว คำพูดนั้นยังสามารถทำให้คนฟังอย่างนิวหน้าชาเหมือนถูกตบไปร้อยครั้งอย่างนั้นเลย เธอไม่คาดคิดว่าจ๊ะจะพูดอย่างนั้นกับเธอ

เด็กนี่ช่างไม่มีมารยาทเอาซะเลย ดูพูดเข้าสิ ใช้ไม่ได้เลย

“เออ แล้วนี่จ๊ะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พี่พามาหรอ”

จ๊ะยังถามต่อด้วยสีหน้าราบเรียบ เหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เธออาจจะรู้ว่านิวอาจจะโกรธที่เธอพูดไปอย่างนั้น แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ ไม่ห่วงใยความรู้สึกของคนที่ไม่ได้รู้จักกันหรอก ความจริงเธอเป็นคนที่พูดจาโผงผาง แต่ถ้ามองในด้านดีคือ เธอเป็นคนที่จริงใจ(เกินไป) คิดอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น

“ว่าไงพี่ จ๊ะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วที่นี่ที่ไหน ตอบมาหน่อยสิ มัวแต่มองอยู่นั่นแหละ”

จ๊ะคาดคั้นจะเอาคำตอบ เพราะนิวไม่ตอบเธอซักที เห็นมีแต่มองเธอด้วยสีหน้าเคืองขุ่นแม้ไม่ชัดเจนนัก ส่วนนิวแม้ไม่ใช่คนที่คิดเล็กคิดน้อยอะไร แต่เธอก็ตกใจกับคำพูดของจ๊ะอยู่ไม่น้อย ทั้งที่พึ่งจะได้พูดคุยกันแท้ๆแต่ด้วยคำพูดที่ไม่ได้คิดของจ๊ะมันสามารถชวนให้นิวอยากจะทะเลาะด้วยได้ง่ายๆ แต่ยังไงเสีย นิวก็ยังพยายามที่จะพูดดีๆกับจ๊ะต่อไป

“นี่บ้านของนิวเอง เมื่อคืนนี้คุณเกือบจะโดนฉุดไปข่มขืนแล้วรู้มั้ย”

“อ้อ ! พี่ก็เลยเข้ามาช่วยสินะ”

“ก็ไม่เชิงหรอก…นี่คุณคงจะดื่มหนักสินะ ถึงเมาไม่รู้ประสีประสาอะไรเลย…ว่าแต่ทำไมถึงเมาไม่เป็นท่าอย่างงั้นล่ะ หรือว่าอกหัก”

นิวถามอย่างสงสัยใคร่รู้ เพราะเธอเองก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

“จ๊ะจะอกหักหรือไม่อกหัก มันเกี่ยวไรกับพี่ไม่ทราบ”

และก็เป็นอีกครั้งที่จ๊ะสามารถทำให้นิวเกิดบันดาลโทสะ จนเธอแทบจะอดกลั้นเก็บความรู้สึกโกรธไว้ไม่อยู่เสียแล้ว

ไม่ไหวแล้วโว้ย !!!

“นี่คุณ ! จะพูดจากันดีๆไม่ได้เลยใช่มั้ย นิวอุตส่าห์ช่วยคุณไว้นะ ขอบคงขอบคุณซักคำก็ไม่มี มิหนำซ้ำยังพูดจาไม่ให้เกียรติกันอีก คุณนี่มันช่าง..ฮึ้ย!”

นิวไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาต่อว่าคนอย่างจ๊ะ เธอได้แต่กำมือแน่น กัดฟันกรอดๆ สายตาคาดโทษ ทำหน้าถมึงทึงใส่ ทำเอาสาวมั่นอย่างจ๊ะเริ่มเกิดอาการหวั่นๆได้เช่นกัน กลัวว่านิวจะเผลอตบเธอเข้าให้

นี่ฉันผิดเหรอ ก็ไม่นะ ฉันก็พูดปกติของฉันอยู่แล้ว พี่นิวนี่คิดมากไปเอง

แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายไปกว่านี้ จิ๋วก็เดินมาหาทั้งสองคนพอดี จึงทำให้ทั้งสองสงบศึกครั้งนี้ไปก่อน จิ๋วจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างนิวกับจ๊ะ

“อ้าวน้อง ตื่นแล้วหรอ เป็นไงบ้างจ๊ะ”

จ๊ะหันมามองหน้าคนถาม จึงทำให้รู้ว่าเป็นจิ๋วนักร้องสาวเสียงดีจากเวทีเดอะสตาร์ คู่หูคู่ดูโอของนิวนี่เอง

“ตอนนี้ก็โอเคแล้ว ขอบคุณสำหรับที่พักนะคะ ตัวจริงพี่จิ๋วสวยมากเลยนะเนี่ย”

อะไรกัน ทีกับเราไม่เห็นจะพูดอย่างนี้ด้วยเลย ชิ !

นิวไม่เข้าใจว่าทำไมจ๊ะถึงไม่พูดจาดีๆอย่างนี้กับเธอบ้าง อ้าปากทีไรก็ชวนทะเลาะทุกที แต่ก็ช่างเหอะ จะสนใจไปทำไมกับคนที่พึ่งรู้จักกัน

ส่วนจิ๋ว ก็ยิ้มรับเล็กน้อยให้กับคำยกยอของจ๊ะ

“แหม…ปากหวานจังเลยนะเรา พี่คงไม่ต้องแนะนำตัวแล้วสินะ”

“คงงั้นมั้งคะ ก็พี่ดังซะขนาดนั้น”

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก..แล้วนี่ ชื่ออะไรหรอเราอ่ะ”

“ชื่อ‘จ๊ะ’ค่ะ เรียกจ๊ะเฉยๆก็ได้นะ ไม่ต้องมีน้องนำหน้า เพราะมันดูแบ๊วๆยังไงไม่รู้”

“ว้าวดีจัง ไม่เหมือนคนบางคน ชอบแทนตัวเองว่าน้องอยู่นั่นแหละ ไม่ดูสังขารตัวเองเล๊ย”

จิ๋วไม่พูดเปล่า เธอปลายตามาทางนิว ทำให้รู้กันว่าคนที่ถูกอ้างถึงนั้นคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนิว ซึ่งจิ๋วเองก็แค่อยากจะแกล้งแหย่นิวเล่นๆเท่านั้น แต่นิวกลับทำหน้าบึ้งไม่พอใจ แล้วเพราะอะไรกันที่ทำให้นิวเป็นแบบนั้น เธอโกรธจิ๋วง่ายขนาดนั้นเลยหรอ หรืออารมณ์เสียเรื่องจ๊ะเลยเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่แล้วในตอนนี้ จึงต้องระบายความรู้สึกนั้นออกมา หรือยังมีเหตุผลอื่นที่ทำให้เธอต้องเป็นอย่างนี้ 

จิ๋วกับจ๊ะต่างก็มองหน้ากันอย่างงงๆว่านิวเป็นอะไร เดาอารมณ์ไม่ถูกเลยจริงๆ ส่วนนิวเองก็ไม่คิดที่จะโต้ตอบกับใครอีก จึงเลือกที่จะเดินหนีออกไปจากที่ตรงนั้นอย่างเร็วพลัน จนทำให้จิ๋วเกิดสงสัย ว่าทำไมนิวถึงโกรธง่ายอย่างนั้น และสิ่งที่เธอพูดไปก็ไม่น่าจะทำให้นิวโกรธได้

“เอ่อ..จ๊ะรอทานข้าวเช้าด้วยกันก่อนนะ เดี๋ยวจะไปส่ง จ๊ะจะไปนั่งเล่นข้างล่างก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ไปดูเพื่อนก่อน เป็นอะไรก็ไม่รู้เนี่ย”

“ค่ะๆ”

พี่จิ๋วนี่ดูเป็นห่วงเพื่อนดีจัง

จิ๋วไม่รอช้า เธอรีบเดินตามนิวไป แต่ตอนนี้นิวก็เดินไปไกลจนลับตาแล้ว เธอคิดว่านิวน่าจะออกไปนั่งข้างนอกที่สวนหลังบ้าน ซึ่งเป็นที่ๆนิวมักจะไปคิดอะไรอยู่คนเดียวเสมอและเธอก็เช่นกัน เธอจึงเดินลงไปดู และก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิดไว้ เธอเห็นนิวนั่งเหม่อเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ แต่เธอไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าสิ่งที่อยู่ในใจของนิวนั้นมันคืออะไรกันแน่

ใช่ ! ฉันอารมณ์เสียเพราะยัยคนนั้นก็จริง แต่ที่ฉันโมโหมากกว่านั้น ก็เพราะฉันเห็นหน้าเธอแล้ว ฉันเกิดนึกถึงเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ฉันพยายามจะลืมมัน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันเกลียดที่ฉันจะต้องเก็บความรู้สึกบ้าๆนี้ไว้…ฉันไม่ใช่เธอนะจิ๋ว ที่จะเก็บความรู้สึกได้เก่งเหมือนเธอ ถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย….

“เป็นอารายห๊า~~~?”

จิ๋วเดินเข้ามานั่งข้างๆนิว เธอสังเกตดูสีหน้าของเพื่อนรักช่างดูไม่ดีเอาเสียเลย มันดูเหงาๆ เศร้าๆ บอกไม่ถูก

“นี่อย่าบอกนะ ว่าเธอโกรธฉัน”  เพราะฉันยิ่งเป็นคนไม่ชอบง้อใครก่อนซะด้วยสิ

“ทำไม….ถ้านิวโกรธจิ๋วจริงๆ จิ๋วจะง้อนิวหรอ”

จิ๋วส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ

“ไม่มีทาง”

“ว่าแล้วเชียว”

“แต่ถ้าเรื่องที่เธอโกรธมันมีน้ำหนักพอที่จะต้องโกรธ ก็ไม่แน่..”

เมื่อนิวได้ยินจิ๋วพูดอย่างนั้น เธอจึงคลายสีหน้าเศร้าๆ แล้วหันมายิ้มมาสบตากับจิ๋วแทน

“แล้วอีกอย่างนะ นิวไม่กล้าโกรธคน(น่ารัก)อย่างจิ๋วหรอก”

จิ๋วขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย เพราะอะไรกันที่นิวไม่กล้าโกรธเธอ

“ทำไมล่ะ”

“ก้อ..ก้อ..ก็จิ๋วดุยิ่งกว่าแม่นิวอีก ใครจะอยากไปมีเรื่องกับจิ๋วล่ะ”

“หืม..หาว่าฉันดุหรอยะ นี่แน่ะ !”

จิ๋วเผลอเอามือตบไปที่ต้นแขนของนิวอย่างจัง ถึงตัวจะเล็กแต่มือก็หนักไม่ใช่เล่น

“โอ๊ย ! เจ็บนะ”

“อุ๊ย ! ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ มือมันไปเองอ่ะ ฮ่าๆๆ”

จิ๋วหัวเราะชอบใจที่ตัวเองสามารถแกล้งนิวได้

จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ยจิ๋ว ได้…. นิวยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย เธอคิดจะเอาคืนจิ๋วบ้างเหมือนกัน

“ว๊าย ! ทำอะไรอ่ะนิว”

จิ๋วตกใจจนเผลอร้องอุทานออกมา เพราะวงแขนของเพื่อนรักที่นั่งข้างๆเธอนั้น ได้รวบรัดกอดตัวเธอไว้ซะแน่น และยิ่งเธอดิ้นเท่าไหร่ นิวก็ยิ่งกอดเธอให้แน่นมากขึ้นเท่านั้น ทั้งที่มีอย่างอื่นให้แกล้งเพื่อนตั้งมากมาย แต่เธอก็ยังเลือกทำในสิ่งที่เป็นอันตรายต่อหัวใจซึ่งอยู่ในสภาวะไม่ค่อยจะปกติอยู่ด้วย

“นี่..ปล่อยนะ ! ”

“โทษที  นิวไม่ได้ตั้งใจ พอดีแขนมันไปเองเหมือนกัน” นิวทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่จิ๋ว ส่วนจิ๋วก็ได้แต่ดิ้นบอกให้ปล่อย

ในขณะที่ทั้งสองกำลังหยอกล้อเล่นกันอยู่นั้น ก็บังเอิญที่จ๊ะเดินมาจากทางด้านหลังพอดี จึงเห็นภาพๆนั้น เธอจึงรีบแอบที่มุมๆหนึ่งของบ้านเพื่อสังเกตดูพฤติกรรมของนิวกับจิ๋ว

“สองคนนี้ท่าทางดูแปลกๆแฮะ เอ๊ะ ? หรือว่า จะเป็น…อรั๊ย > <  ดีล่ะ ถ่ายรูปเก็บไว้ดีกว่า เผื่อจะได้ใช้ประโยชน์”

จ๊ะไม่รอช้า เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปที่นิวกอดจิ๋วไว้ทันที โดยที่สองคนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าถูกแอบถ่าย

“นี่ ! ถ้าไม่ปล่อยนะ ฉันจะโกรธเธอจริงๆด้วย แล้วถ้ามีใครมาเห็นจะได้เข้าใจผิดกันพอดี”

จิ๋วงัดไม้แข็งมาใช้กับนิว นิวจึงต้องยอมคลายอ้อมกอดนี้ไปแต่โดยดี ทั้งที่อยากจะฉวยโอกาสกอดเพื่อนสาวไว้นานกว่านี้

เสียดายจัง อยากกอดให้นานกว่านี้อ่ะ เธอเนี่ยช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารัก น่ากอดซะจริงๆ~~ ทั้งที่เมื่อก่อน ฉันถึงไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับเธอเลยนะ

“เค้าแค่อยากแหย่แล่นเฉยๆอ่ะ ตัวเองอย่าโกรธเค้าน๊า”

“อยากโกรธอยู่หรอก แต่ขี้เกียจฟังนิวง้อ   ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้ได้มั้ย มันดูไม่เหมือน….ไม่เหมือนเพื่อนกันเลยนะ”

แต่ที่จริงฉันก็อยากให้เธอกอดไว้แบบนี้เหมือนกันแหละ มันรู้สึกอบอุ่นแปลกๆยังไงไม่รู้

“จิ๋วยิ้มอะไรหรอ”

เหมือนนิวจะไม่ได้ตั้งใจฟังจิ๋วพูดซักเท่าไหร่ เธอมัวแต่สังเกตดูอากัปกิริยาของคนข้างๆ ไม่รู้เลยจริงๆว่าอยู่ดีๆทำไมจิ๋วถึงยิ้มพรายออกมาอย่างนั้น

นี่ฉันเผลอยิ้มออกไปหรอเนี่ย จะตอบนิวว่ายังไงดีล่ะ

“เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอก จิ๋วหิวข้าวแล้ว ไปทานข้าวกันเหอะ”

“แค่หิวข้าว ทำไมหน้าต้องแดงด้วยล่ะ”

“อย่ามาเซ้าซี้ได้มั้ย ก็บอกว่าหิวข้าว จะกินมั้ยข้าวอ่ะ”

“อ้าว ! ถามแค่นี้ ทำไมต้องโมโหด้วยล่ะ”

ไม่ได้โมโห แต่เขินย่ะ >///<  เอ๊ะ ? แล้วเนี่ย ฉันเขินเธอเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ 1 2 3 4 เออแล้วจะมัวนั่งนับไปทำไมกันนะ โอ๊ย ! นับวัน ยิ่งไม่เข้าใจตัวเองเลยแฮะ

“จิ๋ว ไม่สบายหรอ ดูท่าทางแปลกๆนะ แล้วเอานิ้วขึ้นมานับทำไมอ่ะ นับอะไรอยู่หรอ”

อะไรกัน ฉันเผลอลืมตัว แสดงท่าทางบ้าๆออกไปอีกแล้วหรอ ยัยนี่ก็สังเกตกันดีจัง

“นี่ๆ เลิกคิดอะไรซักทีได้ป่ะ พูดกับนิวหน่อยดิ จะให้นิวมองตาแล้วรู้ใจ มันก็ใช้ไม่ได้เสมอไปนะ”

นิวทำหน้าเหรอหรา เธอคงไม่รู้จริงๆสินะ ว่าจิ๋วคิดอะไรอยู่

ยังจะมาทำหน้าบ๊องแบ๊วใส่อีก เธอนั่นแหละตัวดี ที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ รู้ไว้ซะ !

“เดี๋ยวจิ๋วไปเตรียมอาหารเช้าไว้รอแล้วกันนะ”

เมื่อดึงสติกลับมาได้ จิ๋วก็รีบลุกขึ้นและเดินเข้าไปในบ้านทันที ปล่อยให้เพื่อนรักนั่งเกาหัว งงอยู่คนเดียว

อะไรของเค้านะ?????

ยังดีที่เรื่องของเช้าวันนี้ทำให้นิวเลิกคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไปโดยปริยาย และสุดท้ายก็ได้แต่งุนงงกับท่าทางแปลกๆของจิ๋วต่อไป

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

ไรท์มาอัพแล้วนะคะ หลังจากที่ไม่ได้อัพเป็นแรมปี งื้ออออ ต้องขอโทษรีดทุกคนด้วยนะคะที่ลงไม่ต่อเนื่อง 

จะมีคนเห็นที่ไรท์อัพมั้ยน๊าาาา กังวลจายยย o_O !?