คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สิ่งที่ฉันทำ
ตอนที่ 7 สิ่งที่ฉันทำ
“อ้าว..นิวมาแล้วหรอ แล้วนั่นพาใครมาด้วยล่ะ”
จิ๋วยังคงนั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น เหมือนเธอตั้งใจมารอนิว จึงดูโทรทัศน์เพื่อคั่นเวลา เธอแปลกใจเมื่อเห็นนิวพยุงผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาด้วยท่าทางทุลักทุเล ปกติแล้วเธอไม่เคยเห็นนิวพาใครมาบ้านในยามวิกาล อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นดูท่าทางจะมึนเมาเสียด้วย
เมื่อนิวเดินมาถึงโซฟา เธอค่อยๆปล่อยคนที่เธอพามาให้นั่งลงบนโซฟา ขณะที่เปลือกตาของผู้หญิงคนนั้นยังคงปิดสนิทอยู่ มีเพียงเสียงครางดังออกมาเพียงเบาๆเท่านั้น “อื้อ..” พอนิวนั่งลงด้วยแล้ว เธอก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้จิ๋วฟัง จึงทำให้รู้ว่าผู้หญิงที่เธอพามาด้วยก็คือ จ๊ะ นักร้องในผับของเพื่อนเธอ
“แล้วเราจะให้เค้าไปนอนไหนดีล่ะ ถ้าจะให้ไปนอนที่ห้องนอนสำหรับแขกมันก็รกอยู่ ยังไม่ได้เก็บกวาดอะไรเลย”
นิวปรึกษากันกับจิ๋ว เพราะเธอต้องจัดการรับผิดชอบคนที่เธอพามาด้วย
“นิวพาเค้ามา นิวก็ให้เค้าไปนอนกับนิวสิ”
“เอางั้นหรอ..ก็ได้ แต่จิ๋วต้องช่วยนิวเอาเค้าขึ้นไปนะ”
จิ๋วพยักหน้าตอบตกลงตามที่นิวขอโดยง่าย เธอคงกลัวว่าถ้าจะปล่อยให้นิวพาจ๊ะขึ้นไปชั้นสองตามลำพัง ก็คงจะลำบากน่าดู แค่เห็นท่าทางที่นิวพาจ๊ะเข้ามาในบ้านก็ยากพออยู่แล้ว
เมื่อมาถึงห้องนอนของนิว เจ้าของบ้านทั้งสองคนก็จัดการวางร่างของจ๊ะลงบนเตียงนอน
“เฮ้อ..แค่เดินขึ้นสองชั้นเอง ทำไมเหนื่อยอย่างนี้นะ”
นิวบ่นแล้วหันไปทำหน้าเหนื่อยๆใส่จิ๋ว แต่จิ๋วกลับยิ้มให้นิวอย่างชื่นอกชื่นใจ
“ยิ้มไรหรอจิ๋ว”
“ก็ยิ้มให้กับฮีโร่ยังไงล่ะ จิ๋วภูมิใจที่นิวเป็นคนดี นิวเนี่ยน่ารักจังเลยน๊า..”
จิ๋วชื่นชมนิวพร้อมกับหยิกแก้มทั้งสองข้างของนิว แสดงความเอ็นดูระคนภูมิใจในตัวเพื่อนรัก แต่ทว่าริมฝีปากบางของนิวกลับเอ่ยประโยคที่ทำเอาเพื่อนตรงหน้าไปไม่เป็น
“ถ้านิวน่ารัก….จิ๋วก็รักซะสิ” ★(◕‿◕❀)
นิวพยายามมองลึกเข้าไปที่ดวงตากลมโตของเพื่อนตัวเล็ก อยากรู้อยู่เหมือนกันว่าพูดออกไปอย่างนั้นแล้ว จิ๋วจะมีท่าทีอย่างไร
“เอ่อ..ง่วงแล้ว ไปนอนดีกว่า”
จิ๋วพูดกับนิวแต่สายตากลับหลบไปทางอื่น เธอเลี่ยงที่จะไม่มองหน้า ไม่สบตา ไม่โต้ตอบ ขืนโต้ตอบไปนิวอาจจะพูดจาลามปามไปมากกว่านี้ก็ได้ พอบอกเพื่อนจอมลามปามแล้ว เธอก็รีบเดินออกไปจากห้องนั้นให้เร็วที่สุด
ให้ตายเหอะ พักหลังมานี้ทำไมนิวถึงชอบแสดงท่าทางและพูดจาแปลกๆกับฉันจังนะ หรือว่านิวจะเจ็บปวดกับเป๊กมามาก จนตอนนี้เพี้ยนไปแล้วแน่เลย
…………………………………….
ในห้องนอนของจิ๋ว เมื่อเธอกำลังจะล้มตัวลงนอน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องของเธอ
“จิ๋ว ! เปิดประตูให้นิวหน่อย”
เมื่อได้ยินแล้ว เธอจึงลงจากเตียงนอน แล้วเดินไปเปิดประตูให้คนข้างนอก
“มีอะไรหรอนิว”
“เอ่อ..ขอนอนด้วยคนสิ”
“อ้าว ! ทำไมไม่นอนห้องตัวเอง”
“จะนอนได้ไงล่ะ ก็จ๊ะเล่นนอนดิ้นซะขนาดนั้น นิวนอนด้วยไม่ได้หรอก นิวเลยมาขอจิ๋วนอนด้วยไง…วันนี้ให้น้องนิวนอนด้วยคนนะพี่จิ๋วนะ นะๆๆๆๆ”
นิวสั่นแขนจิ๋วด้วยท่าทางออดอ้อนราวกับเด็กน้อยประถมขอเงินค่าขนมกับแม่เพิ่มอย่างนั้นแหละ จิ๋วเห็นท่าทางอย่างนั้นแล้วเลยอดขำไม่ได้
“ไม่ต้องอ้อนขนาดนั้นก็ได้นิว ฉันไม่ได้ใจร้ายถึงกับขนาดที่ไม่ยอมให้เพื่อนตัวเองมาด้วยซะหน่อย..มา เข้ามาก่อนสิ”
นิวยิ้มอย่างดีใจที่นานๆครั้งจะได้มานอนกับจิ๋วเสียที สงสัยงานนี้ต้องเลี้ยงขอบคุณจ๊ะซะแล้ว เธอเดินตามหลังจิ๋วเข้ามา พร้อมกับกวาดสายตามองรอบๆห้องนอน ซึ่งข้าวของทุกอย่างถูกจัดเรียงอย่างเป็นระบบระเบียบแตกต่างจากห้องของเธอโดยลิบลับ นานมาแล้วที่เธอไม่ได้เข้ามาในห้องของจิ๋วเพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องขึ้นมา หากจะเจอกันส่วนมากก็อยู่ที่ชั้นล่างสุดเท่านั้น
“แล้วอาบน้ำมายัง”
จิ๋วยืนสังเกตดูลักษณะของนิว ที่ตอนนี้เธออยู่ในชุดนอน แต่เวลาเพิ่งผ่านไปยังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงได้อาบน้ำเร็วอย่างนี้
“อาบแล้ว..”
“ไม่เชื่อ !”
“งั้นนิวให้พิสูจน์”
“ยังไง” จิ๋วขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ก็ดมดูสิ จะได้รู้ว่านิวอาบยัง”
จิ๋วทำหน้าแหย พลางส่ายหน้าไปด้วยเป็นการปฏิเสธโดยไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ แต่นิวก็ยังไม่เลิกก่อกวนเพื่อนตัวเล็กอยู่ดี เวลาที่เธอได้แกล้งจิ๋วแบบนี้มันคงจะเป็นอะไรที่ทำให้มีความสุขอยู่ไม่น้อย
“ดมดูสิจิ๋ว นิวอาบน้ำแล้วจริงๆนะ”
“ไม่เอาอ่ะ กลัวเหม็น”
“ไม่ลองดมดูแล้วจะรู้หรอ เอ้า ! ดมสิดม”
นิวไล่ต้อนให้จิ๋วดมตัวเธอให้ได้ เธอเดินหน้าเข้าหาจิ๋วเรื่อยๆ ส่วนจิ๋วก็เดินถอยหลังออกจากเธอ เพื่อไม่ให้ร่างกายได้ใกล้ชิดกัน แต่แล้วเมื่อจวนจะถึงขอบเตียงนอนก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น
“ว๊าย !”
จิ๋วเกิดลื่นล้ม แล้วเผลอเอาแขนทั้งสองข้างไปคล้องที่คอนิวเอาไว้ จนร่างของทั้งคู่ล้มทับกันบนเตียงนอน ตอนนี้เนื้อตัวของเธอทั้งสองแนบชิดติดกัน รู้สึกเหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านไปรอบตัว หัวใจสั่นระรัวเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเสียแล้ว
ภายในห้องไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้น จะมีก็เพียงแต่ความเงียบ เงียบจนคนทั้งคู่แทบจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของกันและกันได้เลยทีเดียว ส่วนสายตาก็จ้องประสานกันแทบไม่กระพริบราวกับมีอะไรบางอย่างมาขึงไว้ สมองของคนที่อยู่ด้านบนกำลังจะหยุดทำงาน มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่สั่งการให้ทำในสิ่งที่อยากทำ นิวโน้มคอลง ใบหน้าของเธอค่อยๆเลื่อนเข้าหาใบหน้าของคนที่เธอนอนทับอยู่ ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบจนเริ่มสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดให้รู้สึกอ่อนระทวยไปหมด แต่ก่อนที่นิวจะทำอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ คนที่อยู่ด้านล่างอย่างจิ๋วก็ยังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้างว่าไม่ควรจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้คนด้านบนทำในสิ่งที่เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้น เธอจึงรีบเบนหน้าหนีไปทางอื่น จนนิวต้องสะดุดกึกหยุดการกระทำไว้เพียงเท่านั้น เธอรีบเรียกสติสัมปชัญญะให้กลับมาโดยเร็ว แล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนในท่าปกติ ขณะเดียวกันจิ๋วก็ลุกขึ้น แล้วล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มมาคลุมตัว
“เอ่อ…จิ๋วนอนก่อนนะ”
จิ๋วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะที่นอนตะแครงให้กับนิว กลัวว่าคนที่นั่งอยู่นั้นจะเห็นใบหน้าของเธอที่แดงซ่านราวกับคนมีไข้ขึ้นสูง>///<
เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้วจริงๆ ถ้าฉันปล่อยให้เธอทำแบบนั้นกับฉัน เราคงจะมองหน้ากันไม่ติดแน่ๆ
ด้านนิวก็เงียบไป เธอไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้ เหมือนหาเสียงของตัวเองยังไม่เจอ เธอไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป จึงเดินออกมาข้างนอกที่หน้าระเบียงห้อง
ดวงตาคู่คมมองขึ้นไปบนท้องฟ้ามืดที่มีดวงดาวน้อยใหญ่ประดับประดาอยู่แวววับ แต่ทว่าในสมองของเธอกลับคิดย้อนไปในเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจดวงน้อยดวงนี้กันแน่ ทำไมรู้สึกหวั่นไหว ? ทำไมไม่ยับยั้งชั่งใจ ? ทำไมถึงอยากจูบ ? คำถามว่าทำไม มันรกไปหมดแล้วในหัวสมอง เธอได้แต่ปล่อยให้ความสับสนนั้นมันล่องลอยไปตามสายลมที่พัดโชยเข้ามา….
นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป คำว่า‘เพื่อน’ของเธอทั้งสอง คงต้องมีเส้นบางๆมาขีดขั้นไว้ เพราะความรู้สึกที่มีให้แก่กันมันเริ่มแปรเปลี่ยนไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
นี่โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับฉันอยู่นะ ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นกับจิ๋วด้วย…นั่นเพื่อนนะโว้ย ! เพื่อน!…
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ความคิดเห็น