คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กว่าจะไปได้
ตอนที่ 5 กว่าจะไปได้
หลายวันผ่านไป ประเด็นข่าวเลิกกันของพิธีกรหนุ่มไฟแรงกับนักสาวเสียงดีในเครือแกรมมี่อย่างเป๊กกับนิว เริ่มเงียบซาลงเรื่อยๆ อาจเพราะมีข่าวใหม่เกิดขึ้นมาในวงการ ผู้คนจึงให้ความสนใจกับข่าวใหม่มากกว่า ก่อนหน้านั้นทั้งคู่ได้ออกมาให้สัมภาษณ์กับนักข่าวเป็นที่เรียบร้อย จึงทำให้ทุกฝ่ายได้หายคับข้องใจ เรื่องทุกอย่างจึงจบลงไปด้วยดี
แผ่นฟ้าสีสดใส ผืนโลกใบใหญ่ ได้โคจรกลับเข้ามาในชีวิตของนิวอีกครั้ง หญิงสาวผู้ที่เคยแบกรับความทุกข์ไว้ในอก คอยหนีแต่ปัญหาจนต้องหันหน้าไปพึ่งสุราเมรัย คราวนี้ไม่มีอีกแล้ว เหลือก็เพียงแต่รอยรักร้างที่เธอได้ประทับไว้ให้กับผู้ชายที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดอยู่เสมอมา วินาทีนี้เธอกลายเป็นนิวคนใหม่ มีชีวิตชีวามากขึ้น หรือไม่ก็เป็นคนเดิมที่เคยสดใสก่อนที่จะได้มาคบกับเป๊ก
…………………………….
ณ บ้านสามชั้น หลังใหญ่ ซึ่งมีผู้ถือกรรมสิทธิ์เป็นเจ้าของอยู่สามคน ภายในบ้านมีเพียงหญิงสาวผมยาวรูปร่างเล็กแต่สมส่วนกับหญิงสาวผมสั้นร่างบางอยู่ด้วยกัน หญิงสาวผมสั้นกำลังเดินตรงลิ่วมาหาเพื่อนสาวผมยาวที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เมื่อเธอเดินมาถึงก็นั่งลงข้างเพื่อนสาวของเธอ
“เออจิ๋ว คือเพื่อนนิวที่เคยเรียนราชภัฎเชียงใหม่ด้วยกันน่ะ พอดีว่ามาเปิดผับใหม่ในกรุงเทพนี่แหละ วันนี้มันก็เลยชวนนิวไปฉลองที่ผับมัน จิ๋วจะไปด้วยกันมั้ย”
แน่นอนว่าหญิงสาวผมสั้นนั้นก็คือนิว ส่วนคนที่เธอชวนก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากจิ๋ว ซึ่งตอนนี้นิวแต่งตัวในชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอกแล้ว ขณะที่จิ๋วอยู่ในชุดนุ่งเล่นที่แสนจะสบาย เธอนั่งกอดหมอนอิงพร้อมกับดูโทรทัศน์ไปด้วย
“นิวไปเหอะ จิ๋วอยากพักผ่อน หลายวันมานี้ทำแต่งานจนไม่มีเวลาพักเลย”
“อืม..งั้นจิ๋วจะเอาอะไรมั้ย เดี๋ยวนิวซื้อมาฝาก”
“ไม่ล่ะ รีบไปเหอะ เดี๋ยวก็จะมืดแล้วเนี่ย”
“งั้นนิวไปก่อนนะ”
เธอทำท่าจะลุกเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักและนั่งลงตามเดิมเพราะจิ๋วร้องทักขึ้นก่อน
“เดี๋ยว !”
“หือ..มีไรหรอจิ๋ว”
“กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์เอายัง”
“เอาแล้ว แหม ! พี่จิ๋วกลัวน้องนิวจะลืมล่ะสิ”
“ก็เธอขี้ลืมจะตาย”
“แต่มีอย่างหนึ่งนะที่นิวมั่นใจว่านิวจะไม่ลืม” เธอพูดชวนให้สงสัยพร้อมกับรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย จนคนฟังอดถามไม่ได้
“อะไร”
“ก็ภรรยาที่แสนดีอย่างจิ๋วไง นิวจะระลึกไว้เสมอนะว่ายังมีภรรยานั่งรออยู่ที่บ้าน คิกๆๆ555+ >[]<”
เธอหัวเราะชอบใจในคำพูดของตัวเอง ไม่รู้ซะแล้วว่าพายุลูกใหญ่กำลังมา
ปึ้ก !
“โอ๊ย !” T^T
ไม่รู้ว่าจิ๋วเกิดอารมณ์อะไรขึ้นมา ถึงได้เอาหมอนอิงฟาดใส่ตัวเพื่อนรักอย่างเต็มมือ
“นี่จิ๋วเอาหมอนมาฟาดนิวทำไมเนี่ย”
“หมั่นไส้ มีไรป่ะ”
จิ๋วยิ้มขัน พร้อมกับยักคิ้วยักไหล่ขึ้นมาอย่างกวนๆ
สมน้ำหน้า เธออยากมาทำให้ฉันเขินเองนะนิว คนอาร๊ายหยอดได้ตลอดเวลา เขินก็เป็นนะยะ!
“จิ๋วเขินนิวหรอ”
จะว่าบังเอิญหรือเปล่าก็ไม่รู้ ที่คำถามของนิวไปตรงกับสิ่งที่จิ๋วกำลังคิดอยู่
“มั่วแล้ว ทำไมฉันต้องเขินเธอด้วยยะ!”
“หรอ ไม่เขินหรออออ…นิวรู้นะว่าจิ๋วกำลังคิดอะไรอยู่”
นิวเขยิบตัวเข้าไปใกล้จิ๋วมากกว่าเดิมแต่ก็ไม่ได้ชิดกันมากเพราะเธอยังคงตระหนักไว้เสมอว่าควรรักษาระยะห่างให้เหมาะสมสำหรับคนที่คบกันในสถานะเพื่อน แต่กระนั้นแววตาคมเฉิดฉายของเธอกลับพยายามมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของเพื่อนรักโดยไม่วางตาไปง่ายๆ จนคนถูกมองเริ่มรู้สึกหวั่นๆเกร็งที่หน้าท้อง ใบหน้าร้อนผ่าว เลือดไหลเวียนผิดปกติ แต่เธอก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด(เท่าที่เธอจะทำได้)
ให้ตายสิ ! เธออย่ามาจ้องฉันด้วยสายตาแบบนี้ได้มั้ย สงสารฉันเถอะ ฉันแทบจะคลั่งอยู่แล้ว -_-''
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้จิ๋ว..นิวไม่มองแล้วก็ได้ ฮิๆ”
นิวหัวเราะออกมาเล็กน้อย เธอแอบขำกับท่าทางของจิ๋วที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังนั่งตัวแข็งเหมือนหุ่นยนต์ที่ไม่มีใครมากดรีโมทบังคับให้ทำนู่นทำนี่ เธอคงพยายามทำตัวเองให้เป็นปกติมากเกินไปจนลืมสังเกตไปว่าตัวเองนั้นนั่งแข็งทื่อจนดูไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย
อะไรกัน ฉันเกร็งขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ได้แล้วต้องรีบหาเรื่องอื่นมาพูด ไม่งั้นคนข้างๆคงจะจับผิดฉันไม่เลิก จริงสิ ! นิวจะออกไปข้างนอกนี่นา โอ๊ย ! ฉันไม่น่าเรียกเธอไว้เลยนิว
“แล้วนี่ไม่รีบไปหาเพื่อนหรอ”
หญิงสาวหาทางเลี่ยงให้เพื่อนรักออกไปจากเธอให้เร็วที่สุด เพราะขืนอยู่นานกว่านี้เธออาจจะกลายเป็นหุ่นยนต์ไปจริงๆก็ได้
“เออว่ะ นิวลืมไปเลย”
“เห็นม๊ะ ! ไม่ทันไรก็ลืมซะแล้ว”
“ก็จิ๋วทำนิวเคลิ้มอ่ะ”
“เคลิ้มบ้าเคลิ้มบออะไร ฉันไปทำอะไรให้เธอเคลิ้มไม่ทราบ!”
“ก้อ…มองตาจิ๋วไง”
นิวไม่พูดเปล่า กลับทำสายตาหวานเยิ้มใส่เพื่อนตัวเล็ก แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงออกไปอย่างนั้นได้นานนัก เธอรีบหันกลับมาก้มหน้า แล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว ขณะที่มือก็แคะเล็บของตัวเองเล่นไปพลาง จะว่าไปก็ตลกอยู่ไม่น้อยที่เธอตั้งใจจะแกล้งให้เพื่อนตัวเล็กของเธอเขินแต่ตอนนี้เธอกลับเป็นฝ่ายเขินเสียเอง -///-
เมื่อจิ๋วเห็นท่าทางอย่างนั้นของนิว เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่านิวเป็นอะไรกันแน่ เธอได้แต่เกาศีรษะและทำหน้างงๆ
สงสัยว่างๆฉันคงต้องพาเธอไปพบจิตแพทย์เหมือนที่พี่เจนบอกจริงๆสินะ โถ่นิวไม่น่าเลย…
เออ..แล้วตอนไหนเธอจะไปซักทีเนี่ย มัวแต่โอ้เอ้อยู่ได้ ไปซักทีสินิว ฉันจะดูดอกส้มสีบานเย็น - -^
“ไปได้แล้วนิว เดี๋ยวเพื่อนรอนานนะ แล้วก็อย่ากลับดึกมาก อย่าดื่มหนักเดี๋ยวขับรถไม่ไหว อ้อ !แล้วก็อย่าลืมของของตัวเองด้วยล่ะ เข้าใจ๋”
“เข้าใจแล้วคร๊าบ ถ้าจะเยอะขนาดนี้นะ ขอพกจิ๋วไปด้วยดีกว่าจะได้ไม่ต้องจำอะไร”
นิวพูดไปยิ้มไป เธอแอบรู้สึกดีใจลึกๆว่าถึงแม้จิ๋วจะไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรออกมาให้เธอเห็นนัก แต่คำพูดของจิ๋วก็ทำให้เธอรู้สึกได้ว่าจิ๋วยังคงเป็นห่วงเธออยู่เสมอ เหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยู่ห่างจากครอบครัวเลยจริงๆเพราะยังมีคนที่บ้านคอยเป็นห่วง
“ไปได้แล้วค่ะคุณนภัสสร ปิยนุชจะดูโทรทัศน์”
จิ๋วแสร้งทำเป็นไม่สนใจในคำพูดของนิว เธอหันมาจดจ่อดูรายการต่างๆในโทรทัศน์แทน เมื่อนิวเห็นท่าทางแบบนั้น เธอก็รู้ดีว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป
“โอเค นิวไม่กวนแล้ว ไปก่อนนะ”
พอนิวพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นเดินออกไปโดยที่ไม่รอให้จิ๋วพูดอะไรสักคำ
นิวงอนฉันรึเปล่านะ ? คงไม่หรอก เพราะนิวไม่ใช่คนที่คิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้ว
ด้านนิวที่กำลังเดินไปหารถมินิคู่ใจที่จะพาเธอไปสู่สถานบันเทิงรื่นรมนั้น เธอเองก็คิดอะไรไปพลางเหมือนกัน
ฉันไม่ได้งอนเธอนะจิ๋ว ฉันแค่กลัวว่าเธอจะรำคาญแล้วโกรธฉัน….ขอโทษด้วยนะที่มายุ่งวุ่นวายกับเธอ แล้วก็คำพูดบ้าๆนั่นด้วย เธอจะรู้สึกสะอิดสะเอียนรึเปล่านะ ? ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ นึกแล้วก็อายตัวเองชะมัด..
จิ๋ว : อร๊ายย ! ตัวเองเป็นคนแกล้งเค้าให้เขินแท้ๆ ทำไมตอนนี้กลับเขินเองซะล่ะ
นิว : ก็ไม่รู้สินะ จิ๋วน่ารักมั้ง (เกี่ยวกันป่าว)
ความคิดเห็น