Close friend or Lover...รอเธอมาตอบหัวใจ

ลำดับตอนที่ #9 : ต่างคนต่างไป

Close friend or Lover…รอเธอมาตอบหัวใจ♥

ตอนที่ 9  ต่างคนต่างไป

ที่โต๊ะรับประทานอาหารของวันนี้มีนิว จิ๋ว และจ๊ะ รับประทานร่วมกัน ส่วนเจนรบไม่ได้มาทานข้าวร่วมด้วย เพราะออกไปทำธุระตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว นิวกับจิ๋วก็เอาจานชามมาล้างในครัว จ๊ะจะตามมาช่วยแต่จิ๋วก็ห้ามไว้เพราะถือว่าเป็นแขกคนหนึ่ง จึงให้ไปนั่งรอที่ห้องรับแขก

“นิว…เดี๋ยวจิ๋วล้างเอง นิวไปส่งน้องเค้าเถอะ”

“อ้าว…จิ๋วไม่ไปกับนิวหรอ”

“พอดีจิ๋วมีนัดกับพี่เอี้ยงแล้วอ่ะ”

“แล้วไปไง พี่เอี้ยงมารับหรอ”

“เปล่าหรอก จิ๋วว่าจะให้พี่เจนไปส่ง นี่ก็รอให้พี่เจนกลับมาจากธุระก่อน ค่อยจะออกไป เดี๋ยวอีกไม่นานคงจะกลับมาแล้วแหละ”

“เอ้อ..แล้วทำไมไม่ให้พี่เอี้ยงมารับล่ะ”

“ไม่รู้สิ รู้สึกอยากให้พี่เจนไปส่งมากกว่า”

“วันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่า ถึงไปตามนัดของพี่เอี้ยง เพราะปกตินิวไม่ค่อยจะเห็นจิ๋วไปไหนมาไหนกับพี่เอี้ยงเลย”

“ก็พี่เอี้ยงน่ะสิ ขอร้องว่าต้องไปให้ได้ เค้าบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ฟังจากน้ำเสียงแล้วดูจริงจังมากเลยนะ”

“หรือว่า…..พี่เอี้ยงจะขอจิ๋วแต่งงาน”

“ฮะ !”

คำคาดการณ์ของนิว ทำให้จิ๋วเกิดอาการตกใจจนเผลออุทานออกมา เพราะตัวเธอเองยังไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นเลย มีแต่เพื่อนรักของเธอนั่นแหละที่คิดอะไรไปไกลอย่างนั้น ส่วนนิวก็แอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อย กลัวว่าสิ่งที่เธอคิดมันจะกลายเป็นจริง

“นี่ถ้าพี่เอี้ยงขอจิ๋วแต่งงานจริงๆ จิ๋วจะทำยังไงหรอ จิ๋วจะแต่งงานกับพี่เอี้ยงมั้ย”

“ก็ไม่รู้สิ…เวลานั้นมันยังมาไม่ถึง แต่พี่เอี้ยงเค้าก็เป็นคนดีนะ ที่สำคัญเค้ารักจิ๋ว และอีกอย่างเราก็เป็นแฟนกัน ถ้าจิ๋วจะแต่งงานด้วยก็ไม่เห็นแปลก”

“หรอ..แล้ว…เอ่อ…นิวถามอะไรหน่อยสิ”

“ว่า”

“จิ๋วรักพี่เอี้ยงมั้ย”

แม้นิวไม่เต็มใจที่จะถาม แต่ปากเจ้ากรรมมันก็อดไม่ได้อยู่ดี

“ถามได้ ! ก็ต้องรักสิ ไม่งั้นจิ๋วจะคบพี่เอี้ยงเป็นแฟนทำไมล่ะ”

คำว่ารักของจิ๋วทำให้นิวรู้สึกเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูกราวกับโดนฟ้าผ่ามาที่กลางอก เธอไม่อยากได้ยินเสียงจิ๋วบอกรักเอี้ยงผ่านเธอเลย เธอจึงต้องรีบผลีกตัวออกมาก่อนที่ท่อน้ำตามันจะแตก

“อืม..ก็จริง งั้นเดี๋ยวนิวไปส่งจ๊ะก่อนนะ”

 ‘จิ๋วรักพี่เอี้ยง’ ‘จิ๋วเป็นแฟนกับพี่เอี้ยง’ ทั้งที่ความเป็นจริงมันก็ควรต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แต่พอมาได้ยินจิ๋วพูดคำนี้อีกครั้งในวันนี้ ทำไมเธอกลับรู้สึกรับไม่ได้ เธอได้แต่เดินคอตกออกมาจากห้องครัว พยายามที่จะข่มอาการแปลกๆนี้ไว้ไม่ให้เพื่อนตัวจิ๋วสังเกตเห็น

ส่วนจิ๋วก็ไม่ได้เอะใจเลยว่านิวมีท่าทีที่แปลกไป มีแต่เก็บเอาคำพูดของตัวเองนั้นมาคิดต่อ

ความจริง ฉันเองก็ไม่แน่ใจหรอกว่าฉันรู้สึกยังไงกับพี่เอี้ยงกันแน่ ฉันรู้แต่เพียงว่าตอนที่ฉันตัดสินใจคบกับพี่เอี้ยงก็เพราะฉันเหงา ฉันเหงาที่เธอไปคบกับเป๊ก จนเธอไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเลย และที่ฉันพูดออกไปว่ารักพี่เอี้ยง ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ

……………………………………………………

ระหว่างทางที่นิวกำลังขับรถไปส่งจ๊ะที่บ้าน โดยมีจ๊ะนั่งอยู่ที่เบาะข้างๆคนขับ บรรยากาศภายในรถดูเหมือนจะเงียบสงัดเกินไป คนช่างพูดอย่างนิวมีหรือที่จะปล่อยให้มันเงียบไปตลอดทาง เธอจึงหาเรื่องชวนจ๊ะคุย ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบจ๊ะที่เป็นคนพูดจาโผงผางซักเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละคนชวนคุยก็พลั้งปาก อดที่จะแหย่คนข้างๆไม่ได้ จึงทำให้ต้องทะเลาะกันอีกครั้ง

“นี่ถ้าจิ๋วไม่บอกให้มาส่งนะ นิวก็ไม่เสียเวลามาส่งคนอย่างคุณหรอก”

เมื่อจ๊ะได้ยินนิวพูดอย่างนั้นเธอจึงเสียความรู้สึก เธอเลยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่กระแทกกระทั้น

“ถ้าไม่เต็มใจมาส่ง ก็จอด ! เดี๋ยวจ๊ะกลับเองก็ได้ !”

คนได้ยินกลับวางท่านิ่งๆใส่ ไม่ได้เดือดร้อนกับท่าทีของจ๊ะแม้แต่น้อย และยังโต้กลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆอีกด้วย

“ได้ไงล่ะ นิวรับปากว่าจะมาส่งคุณแล้ว ก็ต้องส่งให้ถึงบ้านสิ คือนิวไม่ชอบทำอะไรค้างๆคาๆน่ะ”

“ถามจริง…ตอนไหนจะหยุดเรียกจ๊ะว่า‘คุณ’ซักที ฟังแล้วมันขัดๆหูยังไงไม่รู้ เรียกจ๊ะเฉยๆดีกว่านะ”

ก็ไม่อยากสนิทด้วยนี่หว่า ฉันก็เลยเรียก‘คุณ’ไง

“โอเคๆ เรียกจ๊ะก็ได้ แต่นิวจะเรียกแทนตัวเองว่านิวนะ คือมันชินแล้วและไม่ค่อยชอบเรียกตัวเองว่าพี่เท่าไหร่อ่ะ”

“ไม่อยากแก่ล่ะซี๊” จ๊ะแซวนิวอย่างรู้ทัน

“ฮี่ๆ คงงั้นมั้ง  แต่หนังหน้าของเราก็ใกล้เคียงกันอยู่นะ เผลอๆนิวอาจจะดูเด็กกว่าจ๊ะด้วยซ้ำ”

“ไม่จริงอ่ะ” จ๊ะรีบปฏิเสธนิวอย่างทันควัน

“โอ๊ย ! นิวก็พูดไปงั้นแหละ อย่ามาถือสาอะไรกับคำพูดของนิวเล๊ย” <(￣︶￣)>

นิวพูดเพื่อให้จ๊ะรู้สึกว่าเธอไม่ได้จริงจังกับคำพูดของเธอ พอพูดจบเธอก็หันมาหาจ๊ะ แล้วส่งมอบรอยยิ้มที่มุมปากต่อด้วยยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งให้จ๊ะ แต่ทว่าท่าทางแบบนั้นมันช่างน่าหลงใหลและกระชากใจเหลือเกินจนเกิดไปกระตุกต่อมหวั่นไหวของจ๊ะเอาซะงั้น จนทำให้รู้สึกวูบวาบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

\(≧▽≦)/~ อร๊ายยย !! ดูไปดูมาพี่นิวนี่แมร่งเท่ห์

ไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์กลับพลิกผัน จากเดิมที่นิวตั้งใจจะชวนจ๊ะทะเลาะ แต่พอมาถึงตอนนี้ทั้งสองกลับเริ่มจะเข้ากันได้  ส่วนจ๊ะหญิงสาวฝีปากกล้า ที่แรกเริ่มนั้นรู้สึกเฉยๆกับนิว ถึงแม้จะเป็นนักร้อง เธอก็ไม่ได้ตื่นตาตื่นใจอะไรในตัวนิวทั้งสิ้น แต่เมื่อเวลาเปลี่ยนทุกอย่างก็เปลี่ยน(เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น) เธอเริ่มอยากที่จะทำความรู้จักใกล้ชิดสนิทสนมกับนิวให้มากขึ้น อาจเพราะความมีเสน่ห์ของนิวที่เปลี่ยนใจเธอได้ หรือเพราะอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่เธอจะต้องหาวิธียื้อให้นิวได้อยู่กับเธอนานๆ เพราะไม่อยากให้ความสัมพันธ์ ณ ตอนนี้มันจบลงแค่ตรงที่นิวมาส่งเธอถึงบ้านแล้วก็ลากลับ เธอไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้นเลยจริงๆ 

ประมาณชั่วโมงกว่าๆนิวก็ขับรถมาส่งจ๊ะถึงบ้าน จ๊ะชวนให้นิวลงมาดื่มน้ำดื่มท่า หากว่าถ้าไม่ได้คิดอะไรก็จะเหมือนเป็นการชวนตามมารยาท แต่แท้จริงแล้วในใจลึกๆของเธอมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น เธออยากจะสานต่อความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับนิวให้แน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้นต่างหาก

บ้านของจ๊ะมีลักษณะเป็นแบบครึ่งปูนครึ่งไม้ สองชั้น ซึ่งหลังไม่ใหญ่นักแต่บรรยากาศดีมากเพราะมีต้นไม้ปลูกอยู่รอบบ้านอย่างมากมายราวกับว่าที่นี่เป็นชนบทไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ในเมืองกรุง เมื่อจ๊ะกับนิวเดินเข้าไปในบ้านแล้วทุกคนเห็นนิวจึงพากันตื่นเต้นที่จู่ๆก็มีนักร้องดังมาเยือนถึงที่บ้านโดยที่ไม่มีใครสนใจกับเรื่องที่จ๊ะไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนนี้เลย ส่วนจ๊ะก็เล่าให้ทุกคนฟังว่านิวเป็นคนช่วยเธอเอาไว้จากเหตุการณ์ร้ายๆที่เกือบจะทำให้เธอต้องเสียตัว ทุกคนจึงกล่าวขอบคุณนิวยกใหญ่และจ๊ะก็แนะนำทุกคนในบ้านให้นิวได้รู้จัก ซึ่งเธอก็เล่าให้นิวฟังด้วยว่าว่าบ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านจริงๆของเธอ ซึ่งบ้านจริงๆของเธอนั้นอยู่ที่จังหวัดสุพรรณบุรี เมื่อเธอมีโอกาสได้เรียนต่อปริญาตรีที่กรุงเทพฯจึงมาขออาศัยอยู่กับญาติที่นี่ โดยสมาชิกในบ้านก็มีลุงสมนึกกับป้ามะลิเป็นเจ้าของบ้านและมีโด้ ลูกชายเจ้าของบ้าน อายุ 17 ปีอยู่ร่วมกัน เมื่อทุกคนได้ทำความรู้จักกันแล้ว จากนั้นจ๊ะจึงชวนให้นิวอยู่ทานข้าวเที่ยงที่บ้านด้วยกันก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากตอบแทนที่นิวมาช่วยเธอ ซึ่งนิวเองก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด เพราะวันนี้ก็ไม่ได้มีงานที่ไหน หากจะรีบกลับไปจิ๋วกับเจนรบก็ไม่อยู่และตัวเธอเองก็ไม่ชอบอยู่บ้านคนเดียว จึงคิดว่าน่าจะอยู่ต่อกับจ๊ะอีกสักพัก เย็นๆค่อยจะกลับ ทุกอย่างจึงเข้าทางจ๊ะไปเสียหมด ถ้าจ๊ะเลือกจะหยิบเพลงมาร้องซักเพลง ในตอนนี้คงไม่ใช่เพลงคันหูแต่อาจจะเปลี่ยนเป็นเพลงอยู่ต่อเลยได้ไหม ของ สิงโต  นำโชค เป็นแน่

……………………………………………………………………….

ณ ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งในเมืองกรุง ซึ่งสถานที่แห่งนี้เป็นจุดนัดหมายระหว่างจิ๋วกับเอี้ยง โดยที่ฝ่ายชายมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ขาเล็กเรียวของจิ๋วกำลังมุ่งหน้าไปที่โต๊ะอาหารโต๊ะหนึ่ง ภาพที่เห็นคือผู้ชายที่ตนนัดไว้อยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอไม่ทราบว่าเป็นใครเพราะเห็นจากทางด้านหลัง ส่วนชายหนุ่มก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผู้หญิงคนนั้น

“เอ๊ะ ? พี่เอี้ยงนั่งอยู่กับใครกันนะ”

จิ๋วพูดกับตัวเองขณะที่กำลังเดินไปหาเอี้ยงที่โต๊ะ เมื่อเดินไปถึงแล้วเธอจึงเห็นหน้าชัดๆของผู้หญิงคนนั้น และก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นใคร โดยไม่ต้องให้ใครมาบอก เพราะเธอคนนั้นเป็นนักร้องลูกทุ่งของค่ายเพลงดังอาร์สยาม ซึ่งไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอ

“อ้าว..นึกว่าพี่เอี้ยงชวนสาวที่ไหนมานั่งด้วย ที่แท้ก็คุณใบเตยนั่นเอง แล้วมาด้วยกันได้ไงคะเนี่ย”

เอี้ยงยังไม่ตอบ เขารีบลุกขึ้นแล้วเลื่อนเก้าอี้ข้างๆเขาให้จิ๋วนั่งลงก่อน

“นั่งก่อนสิครับน้องจิ๋ว”

“ขอบคุณค่ะ”

เมื่อจิ๋วนั่งลงแล้ว เขาจึงแนะนำให้จิ๋วได้รู้จักกับใบเตย

“พอดีพี่เจอใบเตยโดยบังเอิญน่ะ เลยชวนมาทานข้าวด้วยกัน และที่รู้จักกันเพราะว่าใบเตยเค้าเป็นญาติของพี่เอง”

“หรอคะ จิ๋วไม่ยักกะรู้เลย”

“^-^”  เขาไม่รู้ว่าจะพูดต่ออย่างไรเลยได้แต่ยิ้มเล็กๆให้จิ๋ว แต่ในใจกลับคิดอีกอย่าง

ก็จะไปรู้ได้ไง วันๆเห็นอยู่แต่กับนิว เธอเคยสนใจเรื่องของพี่ด้วยหรอ…

“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะคะ คุณจิ๋ว”

“เช่นกันค่ะ จริงๆแล้วเรียก ‘จิ๋ว’ เฉยๆก็ได้นะ”

“โอเค งั้นจิ๋วก็เรียกเราว่าใบเตยเฉยๆเหมือนกันก็ได้”

“จ้า” (✿◠‿◠)

ดูท่าว่าสองสาวน่าจะเข้ากันได้ดี สำหรับจิ๋วแล้วการได้ผูกมิตรกับใครซักคน ใครคนนั้นจะต้องดีกับเธอก่อน ถ้าไม่เข้าท่าเธอก็ขอบาย ไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วย

“เออ..แล้วนี่พี่เอี้ยงสั่งอะไรรึยังคะ”

“ยังเลยครับ พี่อยากรอจิ๋วน่ะ เลยยังไม่สั่ง”

“งั้นก็สั่งเลยนะคะ เดี๋ยวจิ๋วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”

“แล้วจิ๋วจะเอาอะไร พี่จะได้สั่งเผื่อ”

“งั้นจิ๋วขอเหมือนเดิมนะคะ ไปล่ะ”

พอพูดจบเธอก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำทันที ในระหว่างนั้นเอี้ยงกับใบเตยจึงหาโอกาสคุยกันดูท่าทางมีลับลมคมในเสียด้วย

“จริงๆแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แต่พี่ก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี ระหว่างที่พี่ไม่อยู่พี่ฝากใบเตยดูแลจิ๋วด้วยนะ ที่สำคัญอย่าลืมทำตามแผนที่เราวางเอาไว้ด้วยล่ะ เข้าใจมั้ย”

“พี่ไม่ต้องห่วง เรื่องแบบเนี้ย เตยถนัด”

“ขอบใจนะ ใบเตยเป็นความหวังเดียวของพี่จริงๆ”

“ว่าแต่…เตยจะได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนล่ะคะ”

“ทุกอย่างที่ใบเตยต้องการ”

“พี่พูดแล้วนะ”

“พี่ไม่คืนคำหรอกน่ะ ผู้หญิงคนนี้ พี่รักจริงหวังแต่งและพี่จะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาขัดขวางพี่ได้เด็ดขาด! ”

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>