คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพราะเรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันเลยต้องเป็นแบบนี้
ตอนที่ 3 เพราะเรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันเลยต้องเป็นแบบนี้
ที่โต๊ะอาหารในบ้านของนิว จิ๋ว และเจนรบ ทั้งสามคนกำลังรับประทานอาหารร่วมกัน โต๊ะอาหารทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าซึ่งไม่ใหญ่นัก มีผู้จัดการหนุ่มใหญ่อย่างเจนรบเป็นคนนั่งอยู่ตำแหน่งหัวโต๊ะ ส่วนนิวและจิ๋วก็นั่งอยู่ด้านข้างของโต๊ะซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกัน อาหารหลากหลายเมนูถูกจัดวางอย่างสวยงามให้ดูน่ารับประทาน นอกจากจะรับประทานอาหารไปด้วยแล้ว ทั้งสามก็ยังหาเรื่องต่างๆมาคุยกันอยู่เรื่อยๆ
“แล้วเรื่องมันเป็นไงมาไงล่ะนิว ถึงมานอนที่ห้องพี่เจนได้”
เสียงใสของจิ๋วถามขึ้น เธอยังคงเซ้าซี้ไม่เลิก กับเรื่องที่นิวมานอนที่ห้องของเจนรบ ในเมื่อถามหลายครั้งแล้วเธอยังไม่ได้คำตอบ อาจเพราะคนที่ถูกถามลืมตอบหรือมีเรื่องอื่นเข้ามาแทรกเสียก่อนจึงทำให้เธอต้องถามอีกครั้ง
“เอ่อ..(นิวทำหน้าครุ่นคิด) เมื่อคืนนี้ นิวจำได้ว่านิวเมา รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนนี่แหละเป็นคนขับรถมาส่งที่บ้าน แล้วหลังจากนั้นนิวก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย”
“สงสัยจะเมาหนักแล้วเข้านอนผิดห้องชัวร์555”
เจนรบหลุดขำ เมื่อนึกถึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ ส่วนจิ๋วก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย^o^
“เฮ้อ เดี๋ยวทีหลังถ้าได้เข้าผิดห้องอีก นิวขอเลือกเข้าห้องจิ๋วดีกว่า คิดแล้วก็เสียด๊ายเสียดาย^^+”
นิวทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่จิ๋ว คำพูดและท่าทางที่ส่งไปยังคนตัวเล็ก เธออาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เธอแสดงออกไปนั้น มันทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างจิ๋วต้องเกิดอาการใจสั่น เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ คนตัวเล็กทำสีหน้าไม่ถูก เพราะยิ่งมีเจนรบนั่งอยู่ด้วยแล้ว เธอจึงได้แต่นั่งอยู่นิ่งๆไม่แสดงอาการใดๆออกมากลัวว่าคนที่นั่งอยู่ด้วยนั้นจะรู้ว่าเธอกำลังเขินจนแทบอยากจะเอาหน้ามุดโต๊ะไปอยู่แล้ว
นิ่งไว้จิ๋ว นิ่งไว้ -_-''
“แหนะๆน้องนิว คิดอะไรกับจิ๋วรึเปล่าเนี่ย ดูทำหน้าเข้าซิ..โอ๊ย ! บอกตรง เจ๊ฟินอ่ะ {{{(>_<)}}}”
เจนรบอดที่จะแซวนิวไม่ได้ เขาใช้มือทั้งสองข้างแตะที่แก้มตัวเอง แสดงอาการเขินแทนจิ๋ว
“เปล่าคิด แต่นิวแค่คิดว่าถ้าได้นอนกอดจิ๋ว มันก็คงจะดีกว่าไปนอนกอดขาดมฝ่าเท้าพี่เจนนั่นแหละ ดูซิเนี่ยแทนที่จะได้กลิ่นหอมๆ กลับเป็นกลิ่นอะไรก็ไม่รู้ เซ็ง จุง เบยยยย -_-^”
“อย่ามาทำเป็นบ่นไปหน่อยเลย ตัวเองทำตัวเองทั้งนั้น ดื่มแล้วก็เมา เมาแล้วก็ไม่มีสติ ผลที่ได้มันก็เป็นอย่างนี้ไง แล้วถ้าเกิดนิวเป็นอะไรขึ้นมา พวกเราจะอยู่ยังไง คิดถึงคนที่เค้ารักเธอบ้างสิ พ่อ แม่ พี่น้อง เพื่อนๆ พี่เจน แล้วก็..ฉัน ทุกคนเค้าเป็นห่วงเธอ แต่เธอกลับมอบกายถวายชีวิตให้กับน้ำเมาพวกนั้นน่ะหรอ มันคุ้มแล้วหรอนิว จิ๋วถามหน่อยเหอะ ปัญหามันหนักมากนักรึไง ถึงต้องดื่มหนักขนาดนี้ นี่นิวก็ดื่มติดต่อกันมาหลายวันแล้วนะ เมื่อไหร่จะหยุดดื่มซักที ! ทำแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาได้หรอก”
โอ้โห ! พอคนอย่างจิ๋วดึงสติที่หลุดลอยไปเมื่อครู่กลับมาได้เท่านั้นแหละ เธอก็ทำการเทศนาให้นิวฟังซะยกใหญ่เลยทีเดียว ส่วนคนที่ถูกเทศก็อึ้งไปซักพักก่อนที่จะกลับมาพูดจายียวนกวนเส้นประสาทอีกเช่นเคย
“นิวว่า นิวไม่คิดถึงแม่แล้วล่ะ” เธอหันไปพูดกับเจนรบ
“อ้าว ทำไมล่ะคะน้องนิว”
“ก็นี่ไง แม่”
หญิงสาวผมสั้นมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กอย่างจิ๋ว เธอใช้สายตามองแทนการใช้ภาษามือ ซี่งนั่นก็ทำให้เจนรบมองตามโดยอัตโนมัติ
“ใครแม่เธอยะ! »,«” จิ๋วค้อนใส่
“ก็จิ๋วเล่นบ่นซะยาวเลย นิวก็นึกว่าจิ๋วอยากเป็นแม่ของนิวอีกคน….ก็รู้นะว่าเป็นห่วง แต่ทำไงได้ คนมันไม่มีที่พึ่งก็พึ่งเหล้านี่แหละ”
“แล้วจิ๋วล่ะ จิ๋วไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้กับนิวได้งั้นหรอ เหล้ามันคงจะสำคัญกว่าจิ๋วสินะ”
คำพูดที่เหมือนจะประชดประชันนั้นกลับแฝงไปด้วยความน้อยอกน้อยใจของจิ๋ว
“มันไม่ใช่อย่างนั้น คือนิวแค่เบื่อและต้องการลืมเรื่องระหว่างนิวกับผู้ชายคนนั้นต่างหาก”
“แล้วเป็นไงล่ะ มันทำให้ดีขึ้นมั๊ย สุดท้ายนิวก็ต้องตื่นขึ้นมาเผชิญกับความจริงอยู่ดี”
“แต่นิว..”
“โอ๊ย ! หยุดๆๆ หยุดโต้วาทีกันซักพักนะคะคุณน้องทั้งสอง”
หลังจากที่เจนรบหายไปจากการสนทนาสักพัก เขาต้องรีบกลับเข้ามาอยู่ในวงสนทนาอีกครั้ง เพื่อยุติการโต้ตอบระหว่างนิวกับจิ๋ว เพราะกลัวว่าโต๊ะรับประทานอาหารจะกลายเป็นเวทีมวยไปเสียก่อน
“เงียบ ! แล้วฟังพี่………….ทุกวันนี้ที่น้องนิวต้องเป็นแบบนี้ เพราะไอ้ผู้ชายที่ชื่อ ‘เป๊ก’ใช่มั๊ย เค้าทำให้น้องของพี่ต้องเมา ต้องเจ็บปวด ต้องร้องไห้ ต้องเจ็บทั้งใจเจ็บทั้งกาย ไม่มีความสุข มิหนำซ้ำยังทำให้คนรอบข้างที่รักและเป็นห่วงน้องเป็นทุกข์ไปด้วย พี่ว่าเธอควรจะตัดก้อนเนื้อร้ายนี่ทิ้งไปซะ ก่อนที่มันจะลุกลามไปมากกว่านี้ ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นเนื้องอก ก็ควรจะรีบไปผ่าตัดออกจริงมั๊ย ? ทุกข์นัก ก็เลิกรักซะเถอะ ถ้ารักแล้วยังทุกข์ หากเลือกที่จะสุขก็ไม่ควรที่จะรัก เชื่อพี่”
เจนรบทิ้งท้ายด้วยคำคมที่เชิงให้พิจารณา ดูเหมือนว่าเขาอยากจะเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้นิวหลุดพ้นจากความทุกข์นั้นสักที เขาสามารถเป็นทั้งผู้จัดการและพี่ที่แสนดีของนักร้องในปกครองอย่างนิวและจิ๋ว เขาหวังดีกับนิวเพราะไม่อยากเห็นนิวเอาชีวิตไปหมกมุ่นอยู่กับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เหล่านั้น จึงอยากให้นิวตัดสินใจเลิกคบกับแฟนหนุ่มที่ชื่อเป๊ก คนที่ทำให้เธอต้องโทรมทั้งร่างกายและจิตใจ
นิวกับเป๊ก คบกันเพราะชอบอะไรที่คล้ายๆกัน ในตอนนั้นจึงเข้ากันได้ดี แต่หากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว ความรู้สึกที่เธอมีต่อเป๊ก มันอาจจะเป็นแค่ความประทับใจที่มีต่อผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นคนอารมณ์ขันเหมือนกับเธอ สามารถลุยกับเธอได้ทุกที่ สามารถปกป้องดูแลเธอได้เวลาที่เธอต้องเผชิญกับอันตราย แต่เมื่อมีมรสุมพายุใหญ่ถาโถมเข้ามา ก่อตัวขึ้นเป็นปัญหาให้กับชีวิตรักของคนทั้งคู่ เธอกลับไม่สามารถยืนหยัดอยู่ได้ เธอทั้งเบื่อและอยากหนีออกไปจากเขา เพราะความรู้สึกที่เธอมีให้กับเขานั้นมันเป็นเพียง ‘ความประทับใจ’ มันยังไม่ใช่ ‘ความรัก’ และสิ่งที่เธอมีให้กับเขามันยังไม่เพียงพอที่จะดำเนินชีวิตคู่ให้ไปถึงฝั่งฝันด้วยกันได้
“นิวรู้แล้วล่ะ ว่าควรต้องทำยังไงต่อไป พี่เจนกับจิ๋วไม่ต้องเป็นห่วงนะ นิวจะไม่ทำใครต้องเป็นทุกข์เพราะนิวอีก”
เพราะคำพูดของเจนรบที่ทำให้นิวเริ่มตัดสินใจได้ ว่าเธอควรจะจัดการอย่างไรกับคนรักของเธอ จิ๋วกับเจนรบหันมายิ้มให้กันอย่างมีหวัง ทั้งสองหวังว่านิวคงจะเลือกทางเดินที่ถูกต้องและเหมาะสม
ฉันหวังว่าทางที่เธอเลือก จะทำให้เธอมีความสุขได้นะนิว
จิ๋วยังคงเป็นห่วงในสิ่งที่นิวตัดสินใจไปอยู่ดี เพราะเธอยังไม่อาจทราบได้แน่ชัดว่านิวจะเลือกทำในสิ่งที่เธอต้องการอยากจะให้เป็นไปอยู่หรือเปล่า (จิ๋วก็ยังเป็นจิ๋วที่รักและห่วงใยเพื่อน(มาก)ไม่เคยเปลี่ยนสินะ) ~~(^__^)..?
*กลับมาจากสงกรานต์แล้วจ้า พอกลับมาถึงก็รีบมาลงเลยนะเนี่ย
เนื้อเรื่องมันอาจจะดูเรื่อยๆอยู่ เพราะทุกอย่างมันพึ่งเริ่มต้นนะคะ
ความคิดเห็น