คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหม็นเท้าพี่เจน
ตอนที่ 2 เหม็นเท้าพี่เจน
หญิงสาวผมสั้นยังคงใช้อ้อมแขนกอดรัดกับสิ่งมีชีวิตที่เธอไม่อยากให้ใครมาพรากออกไปจากเธอ น้ำตาของลูกผู้หญิงไหลพรากออกมา โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ
“นิว”
เอ๊ะ ? ทำไมเสียงจิ๋วดูแปลกๆ มันไม่เหมือนเสียงจิ๋วเลยแฮะ
“นิว เป็นอะไร”
เสียงของจิ๋วหรอ ไม่น่าใช่นะ เสียงจิ๋วไม่น่าจะใหญ่ขนาดนี้ น้ำเสียงแบบนี้ ใช่แล้ว ! พี่เจนแน่ๆเลย ว่าแต่พี่เจนอยู่ไหนล่ะ ไม่เห็นจะมีเลย หรือว่าอยู่ข้างหลัง แต่เสียงนี้เหมือนจะดังมาจากข้างหน้ามากกว่า
……..
เสียงเรียกเงียบไปแล้วสงสัยเราจะหูแว่วไปเองล่ะมั้ง…ตอนนี้ฉันขอกอดเธอไว้แน่นๆอย่างนี้ก่อนนะจิ๋ว ฉันกลัวว่าฉันจะไม่ได้กอดเธออีก
……………………………………………
ภายในห้องนอนที่แสนกว้าง บรรดาข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ ข้างบนของหัวเตียงนอนมีภาพโปสเตอร์ติดไว้ที่ผนังห้อง เป็นภาพผู้ชายถ่ายแบบหุ่นล่ำบึ้ก กล้ามเป็นมัดๆ มีอยู่ประมาณ 2-3 ภาพ
“ช่วยด้วย ! ช่วยพี่ด้วย”
เสียงของผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งดังขึ้น กิริยาท่าทางของเขาดูกระตุ้งกระติ้งออกแนวไปทางเพศหญิงมากกว่าเพศทางสรีระของเขาเสียด้วยซ้ำ เขาเรียกให้บุคคลหนึ่งที่เพิ่งย่างก้าวเข้ามาในห้องนอนนั้นมาช่วยเขา ซึ่งตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนเตียงนอนอันหนานุ่ม เขาก้มหน้าและใช้สองมือพยายามแกะอะไรบางอย่างออก
“พี่เจน โทรหาจิ๋วให้ลงมาหามีอะไรหรอ แล้วจะให้จิ๋วช่วยอะไร อ้าว ! แล้วนั่น…”
หญิงสาวร่างเล็กอย่างจิ๋วนี่เองที่เข้ามาในห้องนอนของผู้ชายตัวใหญ่ที่เธอเรียกสรรพนามบวกกับชื่อเล่นว่า’พี่เจน’ ซึ่งเขาก็เป็นผู้จัดการส่วนตัวของนักร้องคู่ดูโออย่างนิวและจิ๋ว เพื่อความสะดวกในการทำงาน ทั้งสามคนจึงต้องอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน ซึ่งบ้านหลังนี้จะมีทั้งหมดสามชั้น โดยแบ่งห้องนอนกันคนละชั้น โดยที่ชั้นล่างสุดเป็นของเจนรบ ส่วนชั้นที่สองก็เป็นของนิว และชั้นที่สามก็เป็นของจิ๋ว
“ก็นี่แหละ ช่วยเอาออกไปจากพี่ที ถ้าจะเอาออกเองก็กลัวจะบอบช้ำซะก่อน พี่ยิ่งแรงเยอะอยู่ด้วย”
ทั้งสองต่างก็เพ่งเล็งไปในสิ่งๆเดียวกัน มันคือสิ่งมีชีวิตที่หลายคนสังเกตดูจากภายนอกก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเป็นมนุษย์เพศแม่
ยังมีหญิงสาวผมสั้นที่รับกับใบหน้าคมเข้ารูป หุ่นเพรียว เอวบางอีกคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงนอนของเจนรบ หากเธอจะนอนมันก็ไม่ได้ผิดอะไรนัก เพียงแต่ท่าที่เธอกำลังนอนอยู่นั้น มันเป็นปัญหาใหญ่ต่อเจนรบ ซึ่งก่อนหน้านั้นเจนรบก็พยายามปลุกอยู่หลายครั้งเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ผล จึงต้องโทรเรียกให้จิ๋วมาช่วยนั่นเอง ใบหน้าขาวเนียนที่มีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่กำลังแนบชิดกับวัตถุบางอย่างที่มีพิกัดอยู่ส่วนล่างสุดของอวัยวะในร่างกายมนุษย์ วัตถุนั้นจะมีความอ่อนนุ่มหรือหยาบด้านก็ขึ้นอยู่กับเจ้าของร่างนั้นจะดูแลรักษามันได้ดีขนาดไหน สองแขนของเธอกำลังรวบรัดท่อนขาอันอวบใหญ่ของเจนรบ สภาพการนอนของเธอตอนนี้ทำให้จิ๋วและเจนรบถึงกับสมเพชเวทนาหรือจะตลกก็ไม่เชิง
“จิ๋วคิดออกแล้วว่าจะทำยังไง พี่เจนปิดหูไว้นะ”
“ทำไงอ่ะ แล้วทำไมต้องปิดหู อย่าบอกนะว่าจะ” เจนรบเหมือนจะรู้ว่าจิ๋วจะทำอะไร
“เถอะน่า อั้นรูหูไว้ดีๆแล้วกัน”
“อืมๆ”
เจนรบทำตามที่จิ๋วบอกแต่โดยดี เขาลุ้นกับวิธีจัดการของจิ๋วว่าจะสามารถปลุกผู้หญิงที่กอดขาแล้วเอาใบหน้าแนบฝ่าเท้า(หรืออาจจะดมไปด้วย)ของเขาได้อย่างไร
ด้านจิ๋วก็หลับตาทำสมาธิ สูดอากาศเข้าเต็มปอด เธอเดินเข้าไปใกล้ๆคนที่นอนอยู่ แล้วก้มหน้าลงใกล้ๆใบหูของหญิงสาว แล้วก็ “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
(เอ่อ เว่อร์ไปมั้ยคะคุณจิ๋ว(ความคิดไรท์เอง)) เธอปล่อยลูกหวีดระดับเสียง 100 % ออกมาจากคอหอยอย่างเต็มพลัง ในฐานะที่เธอเป็นนักร้องจึงขอใช้พลังเสียงที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์กับสถานการณ์ที่พิลึกกึกกือเช่นนี้
คนที่นอนหลับเหมือนไม่ได้สติอยู่นั้น เริ่มขยับเปลือกตา แล้วลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ร่างกายเริ่มขยับเล็กน้อย
“สำเร็จ/สำเร็จ” \-_-/
จิ๋วกับเจนรบพูดขึ้นพร้อมกัน แสดงอาการดีใจราวกับตัวเองกำลังแข่งขันฟุตบอลระดับนานาชาติแล้วสามารถยิงเข้าประตูของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างนั้นแหละ
เมื่อหญิงสาวที่โดนปลุกด้วยพลังเสียงของจิ๋ว ลืมตาขึ้นมาก็พบกับสิ่งๆหนึ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจ
“O_O เฮ้ย ! ทำไมหน้าเธอเป็นแบบนี้ล่ะ ตา จมูก ปาก หายไปไหนหมด แล้วทำไมกลิ่นนี้มันทะแม่งๆวะเนี่ย”
“จะไม่ให้ทะแม่งได้ไงล่ะคะ ก็น้องนิวกำลังดมเท้าอันแสนบอบบางของพี่อยู่อ่ะ สงสัยคงจะหอมน่าดูเลย เห็นด๊มตั้งนาน อิ อิ” (บางคำไรท์ไม่ได้เขียนผิดนะ คือตั้งใจที่จะใส่วรรณยุกต์เพื่อให้เกิดน้ำหนักของเสียงอ่ะค่ะ)
เจนรบพูดแซวหญิงสาวผมสั้นที่เพิ่งตื่นจากการนอนหลับอันลึกแสนลึก ซึ่งหญิงสาวผู้นั้นก็คือนิวนั่นเอง แล้วเขาก็หันไปหัวเราะคิกคักกับจิ๋วอย่างสนุกสนาน >O<
“O[]O เฮ้ย !”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอก็ตกใจถึงขีดสุด ถึงกับหน้าเหวอไปเลยทันที แต่เธอก็ยังไม่ได้ขยับตัวไปไหน
“แล้วเธอจะกอดขาพี่ไปอีกนานมั้ย ปล่อยได้แล้วม๊างงง กอดแน่นเกิ๊น ทำอย่างกะได้กอดคนรักอย่างนั้นแหละ”
“OoO เฮ้ย !” (เฮ้ยอีกแล้ว)
หญิงสาวที่โดนกล่าวหา ใช้สายตามองตามที่เจนรบพูด เธอรีบผละออกจากขาอันอวบใหญ่ที่เธอใช้นอนกอดไว้ทันที เธอพยายามลุกขึ้นอย่างช้าๆ โดยใช้แขนข้างหนึ่งดันที่นอนเอาไว้ ส่วนแขนอีกข้างหนึ่งก็ใช้มือเรียวทำหน้าที่กุมขมับเหมือนคนที่ปวดหัวอยู่ สีหน้าของเธอยังคงมึนงง อาจเป็นเพราะเธอพึ่งตื่นนอนใหม่ๆก็เป็นได้
“ทำไมนิวถึงได้มานอนห้องพี่เจน แล้วนึกยังไงถึงไปนอนกอดขา ดมหน้า เอ๊ย! ดมเท้าของพี่เจนได้ล่ะเนี่ย”
หลังจากที่จิ๋วยืนดูเหตุการณ์แล้วนั้น ก็นึกสงสัยขึ้นมา เธอคิดว่าคนที่เพิ่งตื่นอย่างนิว คงจะพอรับรู้กับคำถามของเธอได้บ้าง ส่วนเจนรบเองก็แสดงอาการใคร่รู้เช่นเดียวกัน เพราะเขาเพิ่งจะมาเห็นนิวนอนอยู่ด้วยก็ตอนที่เขาตื่นขึ้นมานี่เอง
“เหม็นเท้าพี่เจนอ่ะ แหวะ+_+”
แต่เปล่าเลย เธอกลับไม่ได้สนใจกับคำถามของจิ๋ว ได้แต่ทำหน้าทำตาเหมือนคนกำลังจะอ้วก ราวกับได้กลิ่นของรถดูดส้วมในระยะประชิดที่กำลังแล่นผ่านหน้าบ้านไปเลยทีเดียว (เอิ่ม เท้าพี่เจนมันเหม็นขนาดนั้นเลยหรอคะคุณนิว)
“ก็จะไม่ให้เหม็นได้ไงล่ะ เมื่อคืนนี้พี่เพิ่งไปเล่นเกมเหยียบขี้วัวมา เท้าก็ล้างไปแล้วนะ สงสัยกลิ่นมันยังคงติดอยู่”
“ฮะ ! จริงดิ ตายแล้ว(_ _'') จมูกของนิวจะไม่เน่าไปหมดแล้วหรอเนี่ย ยังใช้การได้อยู่รึเปล่านะ”
หญิงสาวทำจมูกฟุดฟิด ลองสูดอากาศดู
“เว่อร์แล้วนิว พี่เจนเค้าโกหก มีที่ไหนล่ะเกมเหยียบขี้วัวน่ะ แล้วนี่ก็ยังไม่ตอบคำถามจิ๋วเลยว่ามานอนที่ห้องพี่เจนทำไม ดูซิเนี่ยคราบน้ำตาก็เลอะแก้มไปหมด ฝันร้ายอะไรอีกล่ะ”
“ฝันหรอ..”
นิวพึมพำขึ้นมาเบาๆ เหมือนกำลังพูดอยู่กับตัวเอง เธอรวบรวมสติแล้วย้อนกลับไปในความฝันอีกครั้ง ‘เดือนหน้าจิ๋วกับพี่เอี้ยงจะแต่งงานกัน’ เสียงของจิ๋วในความฝันยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ
จิ๋วกับพี่เอี้ยงไม่ได้แต่งงานกันจริงๆมันเป็นแค่ความฝันหรอกหรอ ทำไมถึงรู้สึกโล่งอย่างนี้นะ รู้สึกดีใจจังเลยแฮะ>_< แล้วทำไมฉันต้องดีใจด้วยวะ แต่ก็ช่างมันเหอะ รู้แต่ว่าตอนนี้ดีใจโคตรๆเลย ^x^
“ดีใจจังเว้ย ! ดีจายยยย มันใช่เรื่องจริง ! โล่งๆๆๆๆๆๆๆ” (^o^)
หญิงสาวผมสั้นเก็บอาการไว้ไม่อยู่จนเผลอ(หรือตั้งใจก็ไม่รู้)กระโดดโลดเต้นบนเตียงของเจนรบ โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาของคนที่อยู่ในห้องนั้นด้วยเลย
“เอ่อ..ว่างๆก็พาเพื่อนสาวของเธอไปพบจิตแพทย์บ้างก็ได้นะ นี่ลูกสาวฉันหรอเนี่ย o_O?”
เจนรบหันไปบอกกับจิ๋ว เนื่องด้วยอาการที่ไม่ไหวจะเคลียร์กับท่าทางดีใจในเรื่องอะไรก็ไม่รู้ของเจ้าหล่อน แต่อย่างไรเสียเขาก็ชินมานานแล้วกับนักร้องสาวในปกครองของเขา นิวมักจะเก็บความรู้สึกต่างๆไว้ไม่ได้ บ่อยครั้งอยู่เหมือนกันที่เธอมักจะเป็นเช่นนี้
เธอหลุดอีกแล้วนะนิว แต่ท่าทางเด็กๆของนิวแบบนี้ทำไมถึงน่ารักจังนะ ///^_^.......
จิ๋วได้แต่ยิ้มมองดูเพื่อนสาวผมสั้นอย่างเอ็นดู เธอจะมีความสุขทุกครั้งที่เห็นนิวมีความสุข ถึงแม้ว่าเรื่องที่นิวมีความสุขเธออาจจะไม่รู้ด้วยก็ตาม
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
จิ๋ว : ในมุมแบบนี้เธอก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
นิว : ก็คนมันดีใจอ่ะ อิ อิ
*เลดี้บ๊อบอยากขอบคุณคอมเมนท์ทุกคอมเมนท์ที่เป็นกำลังใจให้เราอยากเขียนต่อไปเรื่อยๆ
เลดี้บ๊อบขอเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้รีดเดอร์ทั้งหลายมีความสุขกับการอ่านนิยายฟิคในครั้งนี้
สงกรานต์นี้ขอให้รีดเดอร์และไรท์เตอร์หรือชาวเด็กดีทุกๆคนเล่นน้ำสงกรานต์ให้สนุกนะคะ ส่วนเลดี้บ๊อบจะกลับบ้านไปหาครอบครัว อีกซักระยะค่อยจะมาอัพต่อ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ จุ๊ฟๆ(>‿♥)
ความคิดเห็น