คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สงครามอาหารเย็น
ตอนที่ 10 สงครามอาหารเย็น
เมื่อถึงเวลาที่นิวจะต้องกลับ
จ๊ะจึงเดินมาส่งนิวที่หน้าบ้าน
“ไว้เจอกันอีกนะ นิวไปล่ะ”
“บ๊ายบาย ขับรถดีๆนะพี่นิว”
“ขับดีอยู่แล้ว ไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์นี่ ยังมีสติดี”
“หลอกด่าจ๊ะป่ะเนี่ย
อุตส่าห์ว่าจะไม่ทะเลาะด้วยแล้วเชียว”
“แหม ก็แค่หยอกเล่นเฉยๆ
อย่าทำหน้างั้นดิ เดี๋ยวแก่กว่าเดิมนะคะ”
“อ๊ายยย !! >< ไอ้พี่นิวบ้า
หาว่าเค้าแก่หรอ อยากกลับบ้านด้วยรถของตัวเองดีๆ หรือจะกลับด้วยรถปอเต็กตึ๊งฮะ!”
จ๊ะตีแขนนิวเบาๆ ในใจรู้สึกหมั่นไส้ในความกวนของผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
คนโดนตีก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แต่กลับยิ้มใส่ซะงั้น
“หูยยย โหดจัง ไม่เอาแล้ว รีบกลับดีกว่า
เออแล้วอย่าไปเมาอย่างงี้ที่ไหนอีกนะ เผื่อไม่ได้บังเอิญไปเจออีกน่ะ นิวเป็นห่วง”
อะไรนะ เป็นห่วงงั้นหรอ นี่ได้ยินไม่ผิดใช่มะ
จ๊ะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่ได้ยินนิวพูดแบบนี้
เพราะปกติชวนแต่จะทะเลาะ แต่เธอก็รู้สึกขอบคุณในความมีน้ำใจของนิว
“ขอบคุณนะ”
ถึงนี่จะเป็นคำพูดสั้นๆ
แต่มันเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริงๆของจ๊ะ
“อือ ไปล่ะ บ๊ายบาย”
นิวโบกมือลาจ๊ะ
จ๊ะก็ยิ้มให้และโบกมือลาตอบ แม้ว่าทั้งคู่จะชอบกัดกันก็จริง
แต่ในใจลึกๆก็ไม่ได้เกลียดชังอะไรกัน อีกทั้งการวางตัวแบบนี้
ยังทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันเร็วกว่าที่คิดเสียอีก
เมื่อนิวขับรถออกไปได้ซักพัก
จ๊ะก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมขอเบอร์นิวไว้ พอล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
ปรากฏว่าไม่มีอะไร หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
“หรือว่าจะลืมไว้ที่บ้านพี่นิว
แย่แล้วสิ ไม่น่าเล๊ยจ๊ะเอ๊ย”
……………………………………………….
ณ บ้านหลังใหญ่ของนิวจิ๋วเจน
เมื่อนิวมาถึงแล้วไม่เห็นใคร จึงเดินเข้ามาดูในครัว
เพราะได้กลิ่นหอมของอาหาร พอเข้ามาก็เจอจิ๋ว เอี้ยง และเจนรบ ที่กำลังช่วยกันทำอาหารอยู่
“อ้าว พี่เอี้ยง สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับน้องนิว แล้วนี่ไปไหนมา”
“อ๋อ พอดีไปส่งเพื่อนที่บ้านน่ะค่ะ
แล้วพี่เอี้ยงนึกยังไงคะเนี่ยวันนี้ถึงได้มาเป็นพ่อบ้านที่นี่”
นิวทำสีหน้าแปลกใจ
เพราะปกติเอี้ยงไม่ค่อยได้มาทำอะไรแบบนี้ที่นี่สักเท่าไหร่ ถ้านัดกันกับจิ๋ว
ก็จะนัดเจอแต่ข้างนอก
“วันนี้เราจะเลี้ยงส่งพี่เอี้ยงกัน”
จิ๋วตอบแทนเอี้ยง
“เลี้ยงส่ง ? เลี้ยงส่งอะไรหรอ
พี่เอี้ยงจะไปไหน”
“ก็พี่เอี้ยงน่ะสิ
จะไปดูงานที่ต่างประเทศตั้งหลายเดือน ยังไม่รู้กำหนดกลับเลยว่าจะได้กลับตอนไหน
จิ๋วก็เลยอยากจะเลี้ยงส่งพี่เอี้ยงน่ะ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง….มีแฟนทำตัวน่ารักมันก็ดีอย่างนี้เองเนอะพี่เอี้ยงเนอะ”
ทั้งที่เหมือนจะพูดแซว
แต่ในใจนิวกลับรู้สึกอิจฉาแปลกๆ เหมือนตอกย้ำให้ตัวเองเจ็บเปล่าๆ
“อยากได้เหมือนพี่มั้ยล่ะ” ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือบังเอิญที่เอี้ยงดันถามตรงจุดพอดี
“ถ้าได้จริงๆก็ดีน่ะสิ”
คนปากไวก็รีบย้อนทันที ทั้งสองต่างจ้องหน้ากันเหมือนมีอะไรในใจ
“อะไรกันสองคนนี้ พูดอะไรกันคะ นิวไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วไป อาหารเสร็จจะได้ลงมากินข้าว”
จิ๋วรีบพูดตัดบท ก่อนที่สองคนนี้จะพูดจาเลอะเทอะเปอะปะไปมากกกว่านี้
“ไม่เอาอ่ะ นิวอยากช่วย”
นิวงอแงไม่ยอมไป
พี่เจนที่กำลังจริงจังกับการทำอาหาร
เห็นนิวไม่ยอมไป เขาอยากให้นิวได้พักผ่อน จึงหันมาพูดบ้าง
“พี่ว่าน้องนิวมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวทางนี้เจ้จัดการเอง”
“ดีจัง มีแต่คนไล่ งั้นไปก็ได้”
นิวทำหน้างอนๆ เธอกอดอก
แล้วสะบัดตูดเดินออกไป จึงทำให้เจนรบไม่เข้าใจในอาการอย่างนั้นของนิว
“คือประจำเดือนนางไม่มาหรอ
ดูหงุดหงิดจัง”
“อย่าไปสนใจเลยพี่เจน
ตั้งแต่เลิกกันกับเป๊ก นิวก็แปลกๆแบบนี้แหละ ต้องให้เวลาเค้าปรับตัวบ้าง”
“งั้นพี่จะพยายามเข้าใจแล้วกันนะ”
นิวที่แอบฟังอยู่ใกล้ๆนั้น
ก็รู้สึกค้านกับสิ่งที่จิ๋วพูด
ที่ฉันแปลกไปก็เพราะเธอนั่นแหละจิ๋ว มันไม่เกี่ยวกับเป๊กเลยซักนิด และฉันก็ไม่ชอบเลยนะที่ตัวเองเป็นแบบนี้
…………………
ในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ยังมีหญิงสาวอีกคนเดินเล่นดูรอบๆบ้าน ใบเตยเธอขอมาเลี้ยงส่งเอี้ยงด้วย แต่ไม่ชอบเข้าครัวทำอาหาร จึงออกมาเดินเล่นสำรวจบ้านแทน ขณะที่เธอกำลังเดินเล่นอยู่นั้น เธอบังเอิญเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือตกอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้าน เธอจึงก้มไปเก็บขึ้นมาดูว่าเป็นของใคร
“ใครทำมือถือตกไว้นะ”
เธอถือวิสาสะเปิดมือถือดู แล้วเธอก็เห็นภาพๆหนึ่ง
เป็นภาพที่ผู้หญิงสองคนกำลังหยอกล้อกัน โดยผู้หญิงผมสั้นกอดผู้หญิงผมยาวอีกคนเอาไว้
“ต้องใช่นิวกับจิ๋วแน่ๆ สองคนนี้ชักจะยังไงๆแล้วสิ
ว่าแต่ใครเป็นคนถ่ายไว้นะ มือถือเครื่องนี้เป็นของใครกัน”
ความสงสัยมันทำให้เธอต้องเปิดดูภาพในมือถือนั้นต่อไป
เพราะคิดว่าส่วนมากแล้วเจ้าของเครื่องจะถ่ายภาพตัวเองเก็บไว้ในเครื่องของตัวเองเยอะที่สุด
“เอ๊ะ นี่มันยัย..”
“นั่นใครน่ะ”
จู่ๆก็มีคนตะโกนเรียกเธอ เธอจึงรีบปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือ แล้วซ่อนไว้ในกระเป๋าของตัวเองอย่างรวดเร็ว
จากนั้นค่อยหันมาหาต้นเสียงที่น่าจะมาจากทางด้านหลังของเธอ
“อ้าว นึกว่าเสียงใครเรียก ที่แท้ก็นิว เพื่อน ‘รัก’
ของจิ๋วนี่เอง”
ใบเตยหันมาพูดกับคนข้างหน้าที่เดินเข้ามาหาเธอใกล้ๆเพื่อจะได้คุยกันถนัด
เธอตั้งใจจะพูดถากถางเพราะอยากจะสังเกตว่านิวจะรู้สึกอย่างไรในสิ่งที่เธอพูดบ้าง เผื่อนิวจะแสดงอาการอะไรบางอย่างออกมาให้เธอได้เห็น
แต่เปล่าเลย นิวกลับทำสีหน้าเรียบเฉย เพราะไม่ได้ทันสังเกตว่าผู้หญิงตรงหน้าจ้องจะจับผิดเธออยู่
“ใบเตยมาทำอะไรที่นี่หรอ”
นิวแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นใบเตยมาที่นี่เลยสักครั้ง
“เตยมาเลี้ยงส่งพี่เอี้ยงน่ะ อ๊ะๆ ไม่ต้องงงนะ
คือเตยเป็นญาติกับพี่เอี้ยง แต่ไม่ค่อยมีใครรู้หรอกว่าเราเป็นญาติกัน
เพราะนานๆทีเราจะได้เจอกัน ส่วนวันนี้ก็บังเอิญไปเจอพี่เค้า
เตยก็เลยถือโอกาสมาเลี้ยงส่งด้วยคนไง”
“อ๋อ งั้นก็ตามสบายนะ นิวขอตัวไปอาบน้ำก่อน”
“จ่ะ” ใบเตยพยักหน้าและยิ้มรับให้นิวอย่างเป็นมิตร แล้วนิวก็เดินขึ้นไปข้างบนเพื่อไปอาบน้ำ
และแล้วก็มาถึงปาร์ตี้อาหารเย็นของวันนี้
ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษมากมาย มีแต่อาหารหลากหลายเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร ทุกคนต่างอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน
ติ๊งต่อง !
“เอ๊ะ ใครมากดออดหน้าบ้านอ่ะ” เจนรบถามขึ้นอย่างสงสัย
“เดี๋ยวนิวไปดูให้”
นิวอาสาจะไปดู เธอจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปที่หน้าบ้าน พอไปถึงก็เห็นหญิงสาวที่เธอพึ่งจะไปส่งวันนี้
มายืนรอที่หน้าบ้าน
“อ้าวจ๊ะ ว่าไง” นิวพูดแล้วเปิดประตูให้จ๊ะเดินเข้ามา
“คือพอดีจ๊ะลืมของไว้น่ะ”
“หรอ งั้นไปทานข้าวด้วยกันก่อนมะ”
“เอ่อ..”
“นี่อย่าเล่นตัวน่า ไหนๆก็มาแล้ว มาทานข้าวด้วยกันก่อน”
นิวไม่รอให้จ๊ะตอบตกลง เธอจับแขนจ๊ะแล้วจูงเข้าบ้านไปด้วย
จ๊ะก็ไม่อยากปฏิเสธเลยเดินไปด้วยโดยง่าย
พอเดินมาถึงโต๊ะอาหาร นิวจึงแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับจ๊ะ
“ทุกคน นี่เพื่อนใหม่นิวเอง ชื่อ จ๊ะ นะ ”
“สวัสดีค่ะ”
ต่อมานิวก็แนะนำให้จ๊ะรู้จักกับทุกคนเช่นกัน
“จ๊ะ นี่พี่เจน ผู้จัดการของนิวกับจิ๋ว นั่นพี่เอี้ยงแฟน..จิ๋ว ส่วนจิ๋วไม่ต้องแนะนำคงรู้จักอยู่แล้ว และนี่ก็ใบเตย
ญาติพี่เอี้ยง”
จ๊ะที่พึ่งเข้ามา ยังไม่ได้สังเกตดูทุกคนเท่าไหร่นัก
พอได้ยินชื่อใบเตยเท่านั้นแหละ เธอก็รีบหันไปมองหน้าใบเตยให้ชัดๆ
“พี่ใบเตย !” จ๊ะเรียกใบเตยอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เพราะไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วและไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก
ซึ่งในอดีตเธอสองคนเคยเป็นคู่อริกันสมัยเรียนมัธยม
“บังเอิญจังเลยนะ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก แล้วจ๊ะเป็นไงบ้าง”
ใบเตยแอบตกใจเล็กน้อย
ไม่คิดว่าจะได้เจอจ๊ะที่นี่วันนี้ แต่เธอก็คิดไว้อยู่แล้วแหละว่ายังไงจะต้องได้เจอกันอยู่ดี
เพราะมีบางอย่างที่จะทำให้เธอได้มาเจอกับจ๊ะ เธอจึงวางตัวเป็นปกติ ไม่ค่อยแสดงอาการตื่นเต้นใดๆออกมา
มีเพียงแค่รอยยิ้มลวงๆที่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้ข้างใน
ส่วนจ๊ะก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับใบเตย แล้วตอบใบเตยแบบห้วนๆตามบุคลิกของเธอ
“ก็ดี”
“นี่รู้จักกันมาก่อนหรอ” นิวสงสัย
“แล้วไปรู้จักอะไร ยังไง กันตอนไหนอ่ะ” จิ๋วพูดเสริม
“ตอนอยู่มัธยมเราสองคนเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันน่ะค่ะ
จ๊ะเค้าเป็นรุ่นน้องของใบเตยเอง ไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้”
“เสียดายจัง โลกมันน่าจะแบนเนอะ”
จ๊ะพูดเหน็บใบเตย แล้วยิ้มเยาะจนทำให้ใบเตยรู้สึกชาวาบไม่คิดว่าจ๊ะจะหักหน้าเธอแบบนี้
เธอได้แต่กัดฟันฝืนยิ้มให้เพื่อไม่ให้ทุกคนสังเกตได้
แต่ทว่าทุกคนกลับมองหน้ากันอย่างสงสัย และรู้สึกได้เหมือนมีพลังงานอันแสนแผดร้อนแฝงอยู่ในแววตาของทั้งคู่
“เอ่อ ใบเตยขอตัวจ๊ะแป๊บนึงนะคะ
คือไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยคิดถึงม๊ากมาก มีอะไรจะเมาท์เยอะเลย”
ใบเตยรีบลุกขึ้นเดินไปดึงแขนจ๊ะให้ลุกขึ้นไปด้วย
เธอพาจ๊ะเดินมาที่สระว่ายน้ำข้างบ้าน เพื่อที่จะได้คุยกันได้สะดวก
คิดว่าคงไม่มีใครมาได้ยินในสิ่งที่เธออยากจะพูด
“มีอะไรก็รีบว่ามา”
จ๊ะเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน
“แกอย่ามาพูดจาอวดดีหน่อยเลย
ระวังตัวไว้ก็ดีนะ” ใบเตยทำเสียงแข็งขู่จ๊ะ
“หึ คิดว่าฉันจะกลัวงั้นหรอ ไม่มีทาง”
จ๊ะยิ้มหยาม
ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวใบเตยเลยซักนิด
“เอ๊…ถ้าเกิดนิวกับจิ๋วเค้ารู้ว่าแกไปแอบถ่ายรูปตอนเค้ากอดกัน
เค้าจะรู้สึกยังไงน้า”
ใบเตยรู้สึกถือไพ่เหนือกว่า เธอยิ้มสะใจอย่างผู้ชนะ
“นี่พี่รู้ได้ยังไง
หรือว่ามือถือฉันอยู่กับพี่” จ๊ะถามอย่างกระวนกระวายใจ
เพราะเธอกลัวว่านิวกับจิ๋วจะรู้
“ถ้าอยากได้คืน
ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”
“ดูท่าทางแกน่าจะสนิทกับนิวมากกว่าคนอื่นนะ
งั้นแกก็จงสนิทต่อไปแล้วกัน”
“แล้วยังไง”
จ๊ะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ใบเตยจะสื่อ
“ฉันอยากให้แกจับตาดูนิวไว้ แล้วแกจะต้องคอยรายงานเรื่องของนิวให้ฉันทราบ
โดยเฉพาะเรื่องความรัก ว่านิวชอบใครอยู่ แล้วจะทำอะไรยังไงต่อไป แค่นี้แหละที่ฉันจะให้แกทำ”
“พี่นี่ยังไร้สาระเหมือนเดิมเลยนะ
วันๆก็คอยเผือกแต่เรื่องชาวบ้าน จะอยากรู้เรื่องของเค้าไปทำไมกัน”
“แกไม่ต้องพูดมาก ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ
แล้วมือถือของแก ฉันจะเก็บไว้ก่อน พรุ่งนี้ฉันจะส่งคนให้เอามือถือเครื่องใหม่ไปให้
อย่าลืมทำตามที่สั่งนะ ไม่งั้นแกเจอดีแน่”
พอพูดจบ
ใบเตยก็หันหลังให้แล้วเดินเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้จ๊ะกำมือแน่น กัดฟันกรอดๆ
รู้สึกโมโหตังเองที่ทำอะไรไม่ได้ ได้เพียงแค่ยอมใบเตยไปก่อน
แต่คนอย่างเธอคงไม่มีทางอ่อนให้ตลอดไป
เธอคิดว่าจะต้องหาทางเอาโทรศัพท์มือถือคืนมาให้ได้
แล้วจะลบรูปนั้นทิ้งเพราะไม่อยากมีปัญหากับนิวจิ๋ว โดยเฉพาะนิว
“แอบไปคุยไรกันจ้ะ รีบมากินเลย
เดี๋ยวหมดก่อนนะ”
จิ๋วแอบแซวทั้งใบเตยและจ๊ะที่กำลังเดินตามกันมาห่างๆ แล้วทั้งสองคนก็นั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม
“เตยก็คุยตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เห็นกันนานนั่นแหละ
ว่าแต่จิ๋วเหอะจะไม่คิดถึงพี่เอี้ยงบ้างหรอ พี่เอี้ยงไปตั้งนานเลยน้า
เตยว่าจิ๋วกับพี่เอี้ยงน่าจะหาโอกาสไปสวีทกันก่อนที่พี่เอี้ยงจะไปนะ พี่เอี้ยงว่าดีป่ะ”
ใบเตยรู้ใจเอี้ยง เธอพูดเปิดทางให้เอี้ยงที่อยากจะมีโอกาสได้ไปเดทกันสองต่อสองกับจิ๋ว
“พี่ว่าก็ดีนะ
เราสองคนก็ไม่ค่อยได้มีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเลย เห็นวันๆจิ๋วอยู่แต่กับนิว
นี่พี่ว่าอยู่ด้วยกันตลอดเวลายิ่งกว่าสามีกับภรรยาอีกนะ”
เอี้ยงอดที่จะเหน็บแนมไม่ได้
เพราะรู้สึกน้อยใจจริงๆที่จิ๋วไม่ค่อยมีเวลาให้
แต่จิ๋วหรือทุกคนคงไม่รู้หรอกว่าเอี้ยงหมายความว่าอย่างไร คงจะคิดว่าเอี้ยงแค่พูดออกไปขำๆเท่านั้นเอง
“พี่เอี้ยงนี่เก่งอ่ะ
รู้ด้วยว่านิวกับจิ๋วเราอยู่ด้วยกันแบบสามีภรรยา”
นิวก็ยังไม่เลิกที่จะพูดจายียวน อยากจะแกล้งคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆนิวอย่างจิ๋วซักหน่อย
แต่สำหรับจิ๋วแล้ว เธอกลับรู้สึกเก้อเขินทุกครั้งที่โดนกล่าวถึงอย่างนี้
เลยตีไหล่นิวแล้วบอกให้หยุดพูด
“ไอ้นิวบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ หยุดพูดเลยนะ”
“โอ้ย ! อะไรอ่ะ เอะอะก็จะตีจะตี
ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งเหมือนเมียเข้าไปใหญ่เลยนะเนี่ย”
“อ๊ายยย ! ยังไม่หยุดใช้มั้ย”
“ไม่หยุดอ่ะ แกล้งเมียหนุกดี” นิวยังคงสนุกปาก ล้อจิ๋วต่อแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร
อีกทั้งยังยักคิ้วหลิ่วตายั่วเย้าอารมณ์จิ๋วเหลือเกิน จนจิ๋วเริ่มทนไม่ไหวแล้วกับความแสบของนิว
“ไม่หยุดใช่มั้ย ด้ายยยยย” จิ๋วทั้งอาย ทั้งคันไม้คันมืออยากจะแกล้งนิวกลับ
เลยมองหาอะไรบางอย่างบนโต๊ะ ส่วนทุกคนในนั้นก็ทำท่าทางที่จะห้ามจิ๋วกับนิวไม่ให้ทะเลาะกัน
“คุณลูกขาใจเย็นๆก่อน
อย่ามีเรื่องกันเลยนะ” เจนรบรีบปรามไว้ แต่จิ๋วก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ได้แต่มองหาอะไรซักอย่างที่จะเอาคืนนิวให้ได้
“เฮ้ย ! นี่เธอจะเอาจริงๆหรอจิ๋ว
งั้นนิวเผ่นก่อนนะ”
นิวไม่รอให้จิ๋วแกล้งคืนได้
เธอรีบวิ่งแจ๋นออกไปทันที ส่วนจิ๋วไม่รู้จะเอาอะไรไปแกล้งนิว
เลยหยิบส้อมบนจานตัวเอง แล้ววิ่งตามไป ทำเอาคนที่เหลืองงไปตามๆกัน ไม่คิดว่าสองสาวนิวจิ๋วจะมีเบื้องหลังที่บ้านเป็นแบบนี้
“คือเราต้องตามไปดูมั้ยคะ”
จ๊ะถามทุกคนที่เหลือ
“เดี๋ยวผมจะไปดูเอง
เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น จะได้รีบช่วยทัน” เอี้ยงพูดอย่างจริงจัง
ลึกๆก็ไม่พอใจ รู้สึกเหมือนนิวแย่งความสนใจไปจากเขา
เหมือนทุกคนแทบจะลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันสำคัญที่ต้องเลี้ยงส่งเขา
ให้มันได้อย่างนี้สิ
ยัยเด็กบ้าเอ๊ย ! *>.<*
“พี่ว่าไม่ต้องไปหรอก มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
สองคนนี้เค้าก็เล่นกันเป็นเด็กแบบนี้แหละ เดี๋ยวเหนื่อยคงจะหยุดเอง”
เจนรบบอกกับเอี้ยง
ซึ่งเขาก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไรด้วยเลย จะมีก็แต่เอี้ยงเท่านั้นที่รู้สึกร้อนรนอยู่คนเดียว
น่าตลกอยู่ไม่น้อยที่เขาอุตส่าห์มาอยู่กับจิ๋วที่บ้านแล้วแท้ๆ
แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้จิ๋วใส่ใจในตัวเขามากกว่านิวได้เลย
หรือมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เขาอาจจะคิดมากไปเองก็ได้
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
ถึงจะบอกไปอย่างนั้น
แต่เจตนาที่แท้จริงของเขาคือต้องการไปตามให้จิ๋วกลับมา
เขาไม่อยากที่จะนั่งรออยู่อย่างนี้
“เตยไปด้วยค่ะ”
เตยรู้ทันเอี้ยงเลยรีบตามเอี้ยงออกไป เผื่อจะได้ช่วยอะไรบ้าง
“จ๊ะก็รู้สึกปวดๆเหมือนกัน
เดี๋ยวมานะคะ”
จ๊ะเองก็สงสัย คิดว่าสองคนนี้คงไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำ
เลยจะตามไปดูให้แน่ใจ
“อะไรกันเนี่ย ทิ้งฉันไปหมดเลย
สวยๆอย่างเรากินคนเดียวก็ได้ เชอะ”
เจนรบบ่นอย่างเซ็งๆ
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเหมือนคนอื่นเลยทำหน้าที่กินต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ความคิดเห็น