คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เพราะมีเธอ
แทยอนไม่ไปเรียนสามวันแล้วทำให้มิยอเป็นห่วมา พัหลัแทยอนมัะูลุ้มใพิล อบใลอยิถึเรื่ออื่นอยู่เสมอ ถามายุนอา็ไ้แ่ำอบเิม ‘แทยอนไม่ไ้บออะไร’ แม่อยุนอา็บอว่าปล่อยให้แทยอนอยู่นเียวสัพัเมื่อยุนอาพยายามะเ้าไปพูุย
เลิเรียนมิยอ็รลับบ้าน ยูริเห็นท่าทามิยอไม่่อยีึโทรบอเสสิ้าให้ไปที่บ้านอยู่เป็นเพื่อนุย
“มีอะไรหรอ? ฟานี่” เสสิ้าลูบศีรษะเพื่อนสาว
“แทยอนเ้าูแปลๆ หยุเรียน็ไม่บอ โทรไป็ไม่รับ” แววามิยอัวล
“แทยอนอาะไม่สบาย”
“ยุนอาบอว่าไม่เป็นอะไร เอาแ่เ็บัวอยู่ในห้อนเียว ันเป็นห่วะแย่แล้วเนี่ย” มิยอถอนหายใยาว
“ใเย็นๆ สิ เาอาะอยาอยู่นเียวสัพั เี๋ยว็ีึ้น อย่าิมาเลยนะ” เสสิ้าเป็นห่วมิยอมาว่า
“อืม อบในะ”
“เราเป็นเพื่อนันนะ อย่าทำัวห่าเหินสิ” เสสิ้ายิ้ม
ะนั้นยูริลับมาถึบ้านพอี
“ลับมาแล้ว้า ที่รั” เาล่าวทัทายเสสิ้าเสียใส
“ลับมา็ีแล้ว ันับฟานี่หิวะแย่ ไปทำับ้าวเี๋ยวนี้!”
“หิวแล้วไม่หาินเอล่ะ๊ะ โอ๊ะ! ลืมไปเสสิ้าทำอาหารไม่เป็น ิๆ” ยูริทะเล้นใส่่อนะวิ่เ้ารัวไป
“แ~ฟานีู่สิ ยูริว่าัน” เสสิ้าอแ
“ทำไม่เป็น็ไม่เห็นแปลนี่นา เราเป็นสาวสมัยใหม่” มิยอเริ่มยิ้มออ ทำให้เสสิ้าสบายใึ้น
หลัอาหารเย็นมื้อเล็ๆ ที่บ้านอยูริ เสียโทรศัพท์อมิยอัึ้น เ้าัวรีบลุพรวาโฟาว้ามือถือึ้นมารับทันที
“แทยอน?”
(ยุนอาเอ่ะ พี่แทยอนไม่ไ้อยู่ับพี่มิยอหรอะ?)
“เปล่า มีอะไรหรอ?” มิยอน้ำเสียมีแววัวล
(ือ...พี่แทยอนออไป้านอป่านนี้ยัไม่ลับเลย่ะ ้านอฝนหนั้วยยุนับแม่เป็นห่วมา)
“ถ้าพี่เอแทยอนแล้วะโทรลับไป” มิยอัสาย ว้าร่มแล้วเินออาบ้าน
“ะไปไหนน่ะ? มิยอ” ยูริะโนไล่หลั
“ันะไปามแทยอน”
“ฝนอยู่นะ ั้นันไป้วย” ยูริเป็นห่วถ้าปล่อยมิยอออไปนเียว เสสิ้ารีบลุเินามมิยอออไป อฮยอนไ้ยินเสียเอะอะึลมาู
“พี่ๆ ะออไปไหนันะเนี่ย?”
“อฮยอนรออยู่ที่บ้านนะ เผื่อยุนอาหรือแทยอนิ่อมา พวพี่ะออไปามหาแทยอน” ยูริพูเสียเ็า อฮยอนไ้แ่พยัหน้ารับๆ
ยูริสาร์ทรถแล้วับออไปโยมีเสสิ้านั่อยู่้าๆ มิยอนั่เบาะหลัพยายาม่อสายหาแทยอนลอทา โทรไปที่อนโ็ไม่มีนรับ มือถือ็ปิเรื่อ ยิ่ทำให้วามัวลเพิ่มเป็นทวีู
มิยออลารถเพื่อแยย้ายันหา เธอัสินใไปที่สะพาน มิยอถือร่มเินเ้าไปใล้ทำให้เห็นร่าเล็ไ้ัเนึ้น สายฝนที่ระหน่ำเทลมาทำให้อาาศเย็น แทยอนนั่อเ่าัวสั่นเทา มิยอวิ่เ้ามาูใบหน้าอแทยอนีเียว ริมฝีปา้ำระทบัน้วยวามหนาว เาาฝนมาหลายั่วโม มิยอรีบโทรเรียยูริ แล้วพาแทยอนลับไปที่อนโ
“ถ้าพาลับบ้านสภาพนี้ไม่ีแน่” เสสิ้าเอ่ยึ้น
“ฝาบอยุนอา้วยว่าไม่้อเป็นห่ว ันะูแลแทยอนเอ” มิยอพู
“ันลับ่อนแล้วัน มีอะไรรีบโทรมานะ” ยูริทิ้ท้าย่อนะลับออไปพร้อมเสสิ้า
มิยอมอแทยอนที่นั่หน้าีอยู่้วยวามสสัย พลาลูบผมทีุ่่มไป้วยฝนอแทยอน
ทำไมถึเป็นแบบนี้ล่ะ มีอะไรทำไมไม่บอัน เธอวระให้ันแบ่เบาปัหาอเธอนะ...แทยอน
มิยอัารหาเสื้อผ้ามาให้แทยอนเปลี่ยน และเอาผ้านหนูมาเ็ผมให้แทยอน
“ถ้าหนีหายไปแบบนี้อีันะโรธริๆ ้วย” มิยอว่า้วยเสียนุ่ม
แทยอนนั่นิ่แววาว่าเปล่า เา้อารรู้เหุผลที่พ่อทิ้เาไป ารระทำที่ฮันอปิบัิ่อเาเหมือนนแปลหน้านั้นยิ่ทำให้หัวใอแทยอนเ็บปว หารู้ไม่ว่าสาวน้อยที่อยู่้าๆ เาในอนนี้็เ็บปวไม่แพ้ันที่้อทนเห็นนรัอเธอทำร้ายัวเอเ่นนี้
“แทยอน มอันสิ เธอเป็นอะไร บอันไ้มั้ย?” มิยอับไหล่บาแน่นประอวหน้าาวัให้หันมา
ริมฝีปาบาีสั่นระริ น้ำาใสพรูาวาบวมแที่ผ่านารร้อไห้มาอย่าหนั ภาพอแทยอนในอนนี้อ่อนแอเหลือเิน มิยอไม่เยเห็นแทยอนเป็นแบบนี้มา่อน แม้เธอะไม่รู้สาเหุ แ่น้ำาอแทยอนทำให้เธอเ็บแปลบที่หัวใเหมือนถูเ็มทิ่ม มิยออแทยอนไว้แน่นเหมือนรั้ที่แทยอนเยปลอบเธอ ไออุ่นถูส่ผ่านร่าบาทั้สอ มิยอพาแทยอนมานอนพัในห้อเพราะอาาศ่อน้าเย็น
ลาึมิยอรู้สึัวื่นเพราะแทยอนเพ้อออมา เหมือนเาำลัฝันร้าย เม็เหื่อผุึ้นที่หน้าผาและไรผม
“อย่าไป...อย่าทิ้หนูไป...อย่า”
“แทยอน แทยอน” มิยอับัวแทยอนเย่า ร่าายอแทยอนร้อนราวับไฟสุม เพราะพิษไ้
แทยอนว้ามือมิยอำไว้แน่น เาส่ายหน้าไปมา ริมฝีปาียับเล็น้อยและเพ้อเบาๆ
“ันะอยู่ับเธอนะ” มิยออแทยอนที่ิ้นไปมาไว้แน่น สัพัแทยอน็ูสบล มิยอึรีบไปเรียมผ้ามาเ็ัว
สีหน้าอแทยอนูีึ้นเล็น้อย มิยอไ้แ่อยเฝ้านเผลอหลับไป้าๆ เีย
แทยอนเปิเปลือาที่หนัอึ้ึ้น้าๆ เายมือุมหน้าผามีผ้านหนูผืนเล็วาอยู่ มิยอฟุบหลับ้าๆ ายมือเธอับเาไว้แน่น แทยอนึมือ้าหนึ่ออามือมิยอ เายับัวลุึ้นเอื้อมมือลูบผมมิยอเบาๆ แ่็ทำให้เธอรู้สึัวื่นเพราะท่านอนที่ไม่สบาย
“ื่นแล้วหรอ เี๋ยวันไปเรียมอาหารเ้าให้เธอินยานะ” มิยอลุึ้นอย่าัวเีย
“เธอนอนพัเถอะ ันทำเอ”
“เธอป่วยอยู่นะ อนนี้ันเป็นฝ่ายูแลเธอ อย่าื้อสิ” มิยอยิ้มหวานแ่สีหน้าอิโรย
แทยอนลุึ้นไปล้าหน้า เาสลัวามิ่าๆ ที่ทำให้หัวเาหนัอึ้ เารู้ีว่ามิยอัวลเี่ยวับเามา ึพยายามทำให้เป็นปิที่สุ
“หอมั” แทยอนเินมาามลิ่นอ่อนๆ เาทิ้ัวลบนโฟา
“ินเยอะๆ นะ” มิยอวาาม้าว้มลเบื้อหน้าพร้อมับยาลไ้
แทยอนนั่นิ่เาไม่เอื้อมหยิบ้อน มิยอึเอ่ยปาถาม
“ทำไมไม่ินล่ะ แทยอนินอาหารฝีมือันหลายทีน่าะินแล้วนี่”
“ันเป็นนป่วยนะ ้อป้อนสิ” ำพูอแทยอนทำให้มิยอยิ้ม
แทยอนรู้สึีที่เห็นรอยยิ้มที่ริมฝีปาและวาอมิยอ เาไม่อยาเห็นมิยอ้อมาัวลไปับเา้วย มิยอเอถึแม้ยัสสัยแ่็ไม่อยาเอ่ยถามให้แทยอนสะเทือนใ ไม่ว่าะเป็นเรื่ออะไร็าม แ่อนนี้แทยอนีึ้นเธอ็พอใแล้ว
“ินยาแล้ว็ไปนอนพัะ” มิยอพูะยืนล้าานอยู่ที่หลัเาน์เอร์
“อนอนอเธอนะ” แทยอนโอบเอวมิยอา้านหลั เาวาาบนไหล่บาพลาระิบ
“ัน้อไปเรียน” มิยอเสียสั่น้วยวามเิน
“อยู่ับันเถอะ” น้ำเสียแทยอนูอ่อนเพลียนนฟัอห่วไม่ไ้ มิยอึโทรไปบอยูริให้ลาหยุให้
แทยอนนั่วารูปไปเรื่อยเปื่อย เายำระาษทิ้ไปหลายใบ เาเหลือบไปเห็นมิยอนั่ิ้วมว ็ปาระาษที่ยำลวๆ ใส่หัวมิยอ
“เเร!” หมีน้อยวา
“เธอ...ไม่อยารู้หรอ?” แทยอนเอ่ยถามเสียเรียบ
“มะ...ไม่นิ่ ถ้าแทยอนไม่สบายใที่ะพู ัน็ไม่อยารู้” มิยอส่ายหน้า
แทยอนย้ายมานั่ล้าๆ มิยอที่โฟา เาเอนหลัพลาถอนหายในิหนึ่่อน
“พ่ออัน...เาลับมาแล้ว” แทยอนพยายามุมเสียไม่ให้สั่น
“เธอไปเอเามา ็เลย...” มิยอถูแทยอนพูแทรึ้นมาเสีย่อน
“ันเอเา แ่เาไม่ยอมรับ เราเป็นเหมือนนแปลหน้าัน มันบัเอิที่ันันไปรู้เรื่อเอ”
“แล้วเาเป็นใรหรอ?”
“นที่ันไปเอที่ไ์าน่อสร้าพร้อมเธอวันนั้นไล่ะ”
มิยอสับสนเล็น้อย ผู้ายนนั้นที่มิยอพบือพ่ออแทยอน ไม่แปลที่แทยอนะรู้สึเ็บปวเพราะเาแสท่าทีเหมือนนเพิ่รู้ััน มิยอพอเ้าใวามรู้สึอแทยอน
“ันอยาถาม อยารู้ว่าเาทิ้ันไปเพราะอะไร?” แทยอนพู่อ แววาเาูแ็ร้าวนน่าใ
“แทยอนอยารู้ริๆ หรอ เธอะไม่เสียใใ่มั้ยถ้าเธอรู้ มันทำให้เธอสบายใึ้นหรอ?” มิยอรัวำถามใส่เพื่ออย้ำวามเ้มแ็อแทยอน
แทยอนสบามิยอนิ่ันั่วะ เาเริ่มถามัวเอว่าิใเาแ็แร่พอะรับฟัำอบไ้ไหม มิยอุมมือแทยอนไว้ เธอพร้อมะอยู่เีย้าและเินหน้าเผิปัหาไปพร้อมับเา ็ไม่มีอะไรที่แทยอน้อลัวอี
“ยัยหมี” แทยอนเอนหัวบที่ไหล่บาอมิยอ
“หืม”
“อยาหน่อย”
“ทำไม? ปวหัวหรอ ไ้็ลแล้วนี่” มิยอยับัวประอหน้าแทยอน้วยสอมือ
“ยาาเธอ่าหา ที่มันหวานๆ น่ะ” แทยอนเลียริมฝีปา พลา้อริมฝีปามพูระเรื่ออมิยอ
“ไม่เอาอะ เี๋ยวิหวั” มิยอเบี่ยหน้าหลบอายๆ
“ถ้าเธอิหวััน็ะรัษาให้ แบบนี้แหละ” แทยอนยื่นหน้าเ้าประิมิยออย่าเร็วและแล้วมิยอ็หนีไม่พ้นโนยึูบหวานๆ เ้านไ้
มิยอพาแทยอนลับบ้าน ยอนฮวานั่รออยู่้วยวามระวนระวายใ ทันทีที่เห็นแทยอนเินเ้ามา ยอนฮวา็รีบโผเ้าหาและถาม้วยวามเป็นห่ว
“แทยอน ไปไหนมาลู แม่เป็นห่วมา ไม่บาเ็บรไหนใ่มั้ย?”
“ไม่เป็นอะไร่ะแม่ พอีไป้าับมิยอมา” แทยอนหลบา
“อบในะหนูมิยอ ไปพัเถอะลู” ยอนฮวา่อยโล่ใ
แทยอนไม่ยอมให้มิยอลับบ้านเารีบว้า้อมือมิยอเินามเ้าไปที่ห้อ่อนที่เธอะอัวลับ
“ลาันเ้ามาทำไม?” มิยอทำหน้ามุ่ย
“เบื่อหน้าันแล้วหรอ?” แทยอนัพ้อ
“เปล่า”
“ออไป้านอับันหน่อย” แทยอนเปิู้เสื้อผ้า ไม่ทันที่มิยอะถาม่อแทยอน็เินเ้าห้อน้ำไป
แทยอนไ้ทำใไว้แล้วอนนี้เาพร้อมที่ะรับฟัำอบที่เาอยารู้มาลอ ทั้สอมาที่ไ์าน่อสร้าอีรั้แ่ลับไม่เอฮันอ วันนี้เาลาหยุ แทยอนึอให้นานิ่อไปหาว่าอนนี้เาอยู่ที่ไหน แทยอนเรว่าถ้าเป็นฝ่ายิ่อไป้วยัวเอฮันอะหลบหน้าและไม่มีโอาสพูุยัน
แทยอนและมิยอมาหาฮันอามที่อยู่ที่ไ้รับมา ทั้สอหยุยืนอยู่หน้าบ้านเ่าหลัเล็ แทยอนะัเท้านิหนึ่่อนะ้าวเ้าไปที่ประู มิยอึเป็นนริ่เอ
“ใรรับ?” เสียฮันอะโนถาม่อนประูะถูเปิ
“สวัสี่ะุลุ ำันไ้มั้ยะ?” มิยอยิ้มทัทาย แ่รอยยิ้มามอมิยอลับทำให้ฮันอใ เาผวาเือบะปิบานประูใส่เ็สาวที่ยืนอยู่เบื้อหน้า
“เี๋ยว่ะ! อเ้าไปุย้วยไ้ไหมะ? เรื่อสำัริๆ ่ะ” มิยอรีบเอ่ยห้ามทำให้ฮันอหมทาปิเสธ
แทยอนเิน้มหน้าุามเ้าบ้านไป ภายในบ้านเ่านีู้ทรุโทรมไม่่าาภายนอเท่าไรนั ฮันอันล่อเสื้อผ้าไปิผนัเพื่อให้มีพื้นที่รับแ
แทยอนนั่ลเบื้อหน้าฮันอ ทั้สอเผิหน้าัน้วยวามลัวที่่อนอยู่ลึๆ ในหัวใ มิยอนั่ถัออมาเพื่อสัเาร์
“มีธุระ่วนอะไร? มาหาันถึที่นี่...” ฮันอระแอมเบาๆ ่อนพู
“ุ...รุาอบำถามทุำถามอัน้วย” แทยอนำมือแน่น
“ันไม่รู้เรื่ออะไรเี่ยวับเธอหรอนะ เ้าใผิแล้วล่ะ” ฮันอหลุหลิ น้ำเสียอแทยอนทำให้เาหวาหวั่น
“พ่อ...ุือพ่อที่ทิ้ันไปใ่มั้ย?” แทยอนเ้นเสียที่แทบะแหบแห้ ฮันออึ้ับำถามที่เาไ้ยินรู้สึราวับลำอีบันนหายใิั
“ใ่มั้ย!?” แทยอนึ้นเสีย ริมฝีปาสั่นระริ้วยวามโมโห มิยอรีบับแนแทยอนไว้เพื่อให้เาสบล
“ใรบอเธอ?” ฮันอมีท่าที่าาแทยอนอย่าสิ้นเิ เาูสุุมว่าที่ิไว้มา
“ันไ้ยินุุยับแม่แล้ว ันแ่อยารู้...เหุผลอุ อบมาสิ!” น้ำเสียแทยอนสั่นเรือไม่่าับร่าายที่สั่นเทาในอนนี้
“ไม่ำเป็น้อรู้ ั้แ่วันนั้นเธอือนในรอบรัวอิม ลับไปะ ลืมเรื่อทั้หม้วย” ฮันอปรายามอมิยอ เาะบอเหุผลที่แท้ริไ้อย่าไรในเมื่ออนนี้แทยอนและมิยอรู้ััน แทยอนและมิยอไม่ให้อภัยเาแน่ เาพูไปเพื่อปป้อวามสัมพันธ์อเ็ทั้สอน
แทยอนทุบโ๊ะ้วยวามโรธทำเอามิยอสะุ้ ฮันอนั่นิ่เาไม่หันมอหน้าแทยอนแม้แ่นิ มิยอึลาแทยอนออไป่อนะล่าวลา
“อโทษ้วยนะะ แล้ว่อยพบันใหม่”
หลัาเ็สาวทั้สอออไปฮันอถอนหายใยาว ารแสออที่แสนเย็นา่อลูสาวที่ไม่ไ้พบันนานนั้น่าทรมานเหลือเิน เรื่อราวในอีเริ่มัินิใอเานแทบไม่เหลือิ้นี
“ใเย็นๆ ่อนสิ ยัไเา็เป็นพ่อเธอนะ” มิยอระาแนแทยอนที่เินุ่มๆ ้วยวามหุหิให้หันมาฟั
“ันรู้ แ่เาไม่ยอมรับ เธอ็เห็น!” แทยอนเรี้ยวรา
“ให้เวลาเาหน่อยนะ” วามอ่อนโยนอมิยอทำให้สีหน้าแทยอนอ่อนล มิยอไม่รู้เรื่ออะไรเาไม่วรใส่อารม์ับเธอแบบนี้
ทั้สอเินเียันเียบๆ
“ันอโทษ”
“ไม่เป็นไร” มิยอส่ายหน้า
“ันทำให้เธอเหนื่อย ลับไปพัเถอะ ันไปส่” แทยอนุมมืออุ่นอมิยอไว้แล้ว้าวไป้วยัน
ที่โรเรียน
อฮยอนนั่ปรึษาับยุนอาเรื่ออแทยอนับมิยอ
“พี่แทยอนเป็นยัไบ้าะ? เห็นพี่มิยอัวลแล้วอไม่่อยสบายใ”
“อืม ็ีว่าสอวัน่อน พี่ไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น แม่ไม่ยอมบอพี่เลย” ยุนอาโลศีรษะ
“หวัว่าไม่ไ้ทะเลาะัน”
“ไม่หรอ ไม่น่าใ่นะ”
“ผู้ให่นี่เ้าใยาริๆ เลย เฮ้อ~” อฮยอนถอใที่ะวิเราะห์
“นั่นสิเนอะ เฮ้อ~” ยุนอาเสริม
เหๆ~เ็สอนนี้นิ่ั้ใะ่วยพี่เาริๆ หรือเปล่าเนี่ย
้านยูริับเสสิ้า็พอัน พยายามะ่วยแทยอนและมิยอแ้ปัหาโยไม่รู้ว่าปัหานั้นืออะไร
“แทยอนเาเป็นแบบนี้บ่อยไหม?” เสถาม
“ไม่นะ ไม่เห็นเยเิเรื่อแบบนี้เลย...อย่าน้อย็่อนเธอมา”
“หมายวามว่าไยะ ันไปเี่ยวอะไร้วย?” เสสิ้าี้หน้ายูริ้วยมีหั่นสเ็ที่ถืออยู่ในมือ
“ล้อเล่น้า เป็นเรื่อที่เราไม่วรรู้มั้ เาเลยไม่บอ” ยูริ้มหน้า้มาิน่อ
“ถ้าฟานี่เศร้า ัน็ยิ้มไม่ออหรอ” เสสิ้าเป็นห่ววามรู้สึเพื่อนรัอเธอ
“ถ้าเธอไม่ยิ้ม ัน็ยิ้มไม่ออเหมือนัน อย่าิมาเลยเี๋ยวทุอย่า็ีึ้นเอ” ารมอโลในแ่ีือุเ่นที่เป็นเสน่ห์อยูริ
“ินเยอะๆ นะ ะไ้อารม์ี” ยูริป้อนสเ็เอาใแฟนสาว
- - - - - - -
นอ่านรออ่านฟิันใ...ไรเอร์รออ่านอมเม้นันนั้น
อ่านแล้วอมเมนท์เป็นำลั♥
ความคิดเห็น