ความรักในฤดูกาลที่อบอุ่นและหนาวเย็น

ลำดับตอนที่ #3 : ฤดูร้อนที่สุดแปลก [ง่ะๆ]

ตอนนี้บ้านพักตากอากาศที่อยู่ตรงหน้า ใช่แล้วทั้งสามได้เดินทางมาที่ บ้านพักตากอากาศแล้ว

   "ว้าว~~!! สวยจังเลย ได้มาบ่อยๆก็ดีสิ~"

   "เดี้ยวก็ได้มมาอีกที่ปีหน้าล่ะน่าา~~"

   "ผมก็ว่าสวยดีนะฮ่ะ"

ทั้งสามเดินไปตามทางชมวิวต่างๆนานาที่สวยงาม จนมาถึงบ้านพักตากอากาศได้ไม่นาน บ้านพักตากอากาศนั้นมีรูปร่างกะทัดรัด มีระเบียงที่ยื่นออกมา เมื่อเดินมาที่ระเบียงก็จะเห็นว่ามีวิวที่สวงาม

   "ไปเข้าบ้านกัน เลย"

   "อื้ม ไปกันเถอะ"

   "ฮ่ะ ไปกัน"

ทั้งสามเดินเข้าไปในบ้าน มีห้องทั้งหมด 2 ห้องที่สามารถนอนได้เพราะห้องอื่นๆนั้นไม่ค่อยจเป็นเท่าไร นอกจากห้องน้ำ ห้องครัวเท่านั้น ทั้งสามนั้นเดินมาหยุดที่ระหว่าง ห้องนอนที่ 1 และ ห้องนอนที่ 2 

   "งั้นเรามาจับไม้สั้นยาวกัน"

   "อื้ม"

ทั้งสามจับไม้ออกมา ผลก็คือ โมโมะแบะเคโฮะได้ไม้สั้น ส่วนพี่ของเธอได้ไม้ยาว

   "งั้นเอางี้นะ โมโมะนอนกับเคโฮะ เดี้ยวเราไปจัดของแล้วไปเล่นน้ำกันนะ"

   "จ..จริงเหรอ งั้นเดี้ยวหนูไปจัดของก่อนนะ"

เธอและเคโฮะนั้นเข้าไปในห้องที่ 2 ห้องของทั้งสองนั้นมีขนาดใหญ่พอดีด้วย 

   "นี้ๆ ห้องนี้ก็ดีนะ ขนาดใหญ่พอดีเลย"

   "ฮ่ะ "

ทั้งสองได้ระเริ่มจัดของกันอย่างวุ่นวาย จนจัดของเสร็จ 

   "เสร็จแล้วว เตรียมชุดว่ายน้ำรึยังนะ??"

   "ย..ยังครับเดี้ยวโมโมะจังเปลื่ยนก่อนก็ได้"

   "จ้ะ"

   "..."

   "หันไปนะ!!  อย่าหันมานะ okนะ"

   "ฮ่ะ ไม่ต้องห่วงขนาดนั้นก็ได้น้าา~ ผมนะไม่แอบส่องแอบดูเหรอ"

แล้วชายหนุมก็เดินออกไปข้างนอกเพื่อรอให้เธอเปลื่ยนเสื้อเสร็จ 

   "เสร็จแล้วถึงตาเคโฮะคุงแล้ว"

จนได้พักสัก โมโมะนั้นสงสัยว่าพี่ชายของตนทำไหมานานจังเธอจึงเดินเข้าไปในห้องของพี่ชาย ปรากฏว่า พี่ชายของเธอนอนสบายใจไปแล้วซะงั้น เธอไม่ได้คิดกังวลเพราะเธอเห็นพี่ชายอ่านหนังสืต่างๆนานาทั้งคืน ก็ไม่แปลกเลยที่จะเหนื่อย

  "เสร็จแล้วล่ะ โมโมะจัง"

  "โอ๊ะ!!  จ้ะๆ ไปแล้ว"

ทั้งสองเดินไปได้จนถึงทะเลที่สวยงาม คลื่นที่พัดเข้าหาฝั่ง เป็นภาพที่สวยงามมากๆ

   "แล้วคุณฮะรัน ล่ะฮ่ะ"

   "พี่เหรอ นอนไปแล้วล่ะ ช่างเขาเถอะ ไปเล่นน้ำกัน~~!!"

เธอวิ่งไปในน้ำก่อนที่จะสาดน้ำใส่เคโฮะ เคโฮะไม่แพ้กันสาดน้ำกลับไป เล่นกันอย่างสนุกสนามจนเย็น

  "ไปกันเถอะนะฮ่ะ"

  "อื้ม"

ทั้งสองวิ่งตรงไปที่บ้านพักตากอากาศของเธอ จนเดินตรงไปที่ห้องของพี่ชายของเธอ 

  "อ้าว!? กลับมาแล้วเหรอ กำลังจะไปทำอาหารเลยไปด้วยกันไหมล่ะ??"

   "ไปค่ะ/ฮ่ะ"

ทั้งสามเดินตรงไปที่ห้องครัว ขนาดเล็กๆแต่ไม่เล็กมากนัก 

   "วันนี้อาหารจะเป็นอะไรดีนะ?~"

   "อ้อ คิดออกแล้ว"

ทั้งสองนั้นได้ยืนงงอยู่ เเล้วเดินตรงไปดู พี่ชายของเธอนั้น ถืดมึดขึ้นมาเตรียมจะหั่นวัตถุดิบ เธอนั้นหันมาเจอมีดถึงกับสะดุด เธอนั้นตกใจจนแทบบ้า เธอร้องกรีดออกมาแล้ววิ่งเข้าห้องไป

   "โมโมะจัง เป็นอะไรนะ"

   "รีบไปเลย เธอนะเมื่อเห็นของมีคมทีไร ก็จะเป็นอย่างงี้แหละ"

   "ทำไหมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะครับ??"

   "เรื่องนี้ฉันขอไม่บอกล่ะกันนะ ไปดูเธอให้หน่อยสิ"

ที่เธอกลัวของมีคมนักหนาก็เพราะเธอนั้นมีเรื่องราวติดใจในอดีตมา เธอจึงเป็นอย่างนี้ เคโฮะนั้นได้เดินเข้าไปในห้องของตน เมื่อเดินเข้ามาเห็นสิงแรกที่เขาเห็นคือ ภาพหญิงสาวที่น้ำตาคลอแล้วตัวที่สันระริกๆ เธอนั้นได้กลัวอย่างมาก

   "ป..เป็นอะไรไหม"

   "..."

   "ม..ไม่...ป..เป็น..อ.."

เธอพูดอะไรไม่ออกน้ำเสียงที่สันเครืออย่างกลัวๆนั้น เคโฮะรู้สึกได้ถึงความกลัวของเธอ จึงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ 

   "ไม่ต้องกลัวนะ ผมนะจะปกป้องเธอเองนะ ดั้งนั้นผมสัญญาเลยล่ะ อย่ากลัวไปเลยนะ"

เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มได้ประกบริมฝีปากลงบนแก้มเล็กๆของเธอ โมโมะนั้นอึ้งไปสักครู่แล้วเริ่มเช็ดน้ำตานั้นแล้วยิ้มให้กับเคโฮะ

  "ขอบคุณมากๆเลยนะ ฉันนะจะพยายามนะ"

  "อื้ม"

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้มน้อยๆให้กัน

   "อาหารเสร็จแล้วล่ะ"

   "ค่ะ/ฮ่ะ"