ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มเรื่องราวในฤดูที่ 1
[ตอนนี้อาจสั้นนะค่ะ เพราะเบื่อมากๆจากเหตุการณ์ที่แล้ว -*-]
ฮานะ โมโมะ หญิงสาวผู้ที่ถูกเอาสิ่งสำคัญไป ตอนนี้ใบหน้าของเธอนั้นไม่แสดงถึงความรู้สึกใดๆ จากเมื่อหลายปีก่อน
เธอนั่งเล่นกับแม่อยู่ที่ห้อง เธอนั้นยิ้มอย่างอิ่มเอิ่มใจมากๆ จนกระทั้งความสุขนั้นได้หายไป มีตละกูลที่ไม่ทราบแน่ชัดบุกเข้ามาที่บ้านของเธอ แม่ของเธอถูกฟันเข้าที่หลัง 'หนี..ไป..ลูก..เรา..จะ...ได้..จ' สิ้นเสียงก่อนตายของแม่ของเธอ ภาพตรงหน้าเธอคือ ภาพแม่ที่จมกองเลือดอยู่ เท้าของเธอสันจนไม่สามารถไปไหนได้ แต่เธอยังไม่ถึงฆาต พ่อของเธอเข้ามาช่วยเธอทัน ทำให้เธอนั้นรอดไปได้แต่กลับต้องสูญเสียแม่ไป
ใบหน้าตอนนี้ของเธอนั้นดูเศร้ากับเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน
"คุณแม่ค่ะ หนูจะเข็มแข็งแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ หนูสัญญาค่ะ"
เธอพูดขึ้นจากความร้สึกที่แรงกล้า
"แต่.. หนูหิวแล้ววว~~"
ใบหน้าจากเศร้าของเธอเปื่ยนเป็นใบหน้ายิ้มแย้ม เธอลุกจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องอาหาร
"อุณสวัสดิ์ค่ะ~~ คุณพ่อ~~~"
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ ลูกรัก"
เธอกล่าวคำทักทายเสียงใส แล้วจึงเดินไปที่เก้าอี้ บุ๊บ! แล้วจึงมีมือของใครสักคนมาวางบนไหล่ของเธอ
"นี้! จะไม่ทักทายพี่ชายหน่อยเหรอ"
พี่ชายของเธอหยิกแก้มของเธอออกมายาวๆ และใบหน้าที่กวนหน่อยๆ
"อูนอะอื่นอ่อนอี่อีกอะ อู้ไอม [หนูนะตื่นก่อนพี่อีกนะ รู้ไหม]"
ทั้งสองเถียงเล่นกันไปอย่างสนุกสนาม
"คุณหนู นายน้อย นายท่าน อาหารเช้ามาแล้วค่ะ"
"ไหนๆ ว้าว!! ดูสิๆมีแต่ของอรอยทั้งนั้นเลย~~"
"เดี้ยวพี่จะแย่งให้หมดเลย ฮ่าๆ"
ทั้งสองมองอาหารที่ว่างบนโต๊ะ ทีละอย่างๆ
"พ่อค่ะ หนูอยากไปเที่ยวอ่ะ นี้ก็ฤดูร้อนด้วย ไปเที่ยวบ้านพักตากอากาศดีกว่า เนอะๆพี่เนอะๆ"
"นั้นสิๆ ไปหลายคนก็ยิ่งสนุกนะ"
"งั้นเอาเคโฮะไปด้วยนะ"
ทั้งสองคุยกันเรื่องหัวข้อไปเที่ยวกันใหญ่
"ผมมาถูกเวลารึป่าวฮ่ะ?"
"เอ๊ะ!!"
เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเมื่อหันไปก็พบกับ เคโฮะ รันรุมะ
"ถูกเลยล่ะๆ!!!"
"อะไรเหรอ??"
"วันนี้นะเราว่าจะชวนเคโฮะคุงไปเที่ยวเนอะ สนใจไหม??"
"ก็ได้นะ ที่ไหนเหรอฮ่ะ??"
"ที่บ้านพักตากอากาศบนเขา มีทะเลด้วยล่ะ"
"ไปด้วยก็ได้นะ ไม่ได้มีธุระอะไรด้วย "
"..คือว่า ลืมพี่ได้ไงนะ~~"
"อ้าว! พี่มาตรงนี้ตอนไหน ??"
ทั้งสามคุยกันอย่างสนุกสนามกันมาก แต่ไม่ทันสังเกตเห็นว่าพ่อของเธอนั้หยิบส้อมขึ้นมาแล้วปาใสทั้งสาม พี่ชายใส่สองนิ้วรับไว้อย่างสวยงาม โมโมะใช้มืดปัดออก เคโฮะหลบอย่างสวยงาม [ปรบมือเปป]
".."
"นี้คุณพ่อ/พ่อ/คุณลุง จะฆ่า ผม/หนู หรือไง!!"
"แค่อยากรู้ฝีมือการตั้งรับของเอง ก็จะไปเที่ยวกันไม่ใช่เหรอ"
พ่อของเธอยิ้มน้อยๆอย่างอ่อนโยนให้ ตั้งแต่เมื่อเรื่องเมื่อหลายปีก่อน ตละกูลของเธอนั้นได้มีการฝึกฝน ทำให้มีฝีมือดายและด้านต่างๆควบคู่ไปด้วย ส่วนตละกูลขอลเคโฮะคงไม่ต้องห่วงเพราะพ่อของเคโฮะนั้นเป็นคนที่เก่งเรื่อง ฝีมือศิลปะดาบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น