เทพแห่งคมดาบ โม

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่9

“ขอบคุณมากๆเลยจ้ะ โม”อิซึนกะกล่าวขอบคุณโมอย่างมีความสุขส่วนโมจ้องที่อิซึนกะอย่างเบื่อหน่ายได้สักพักจีงพยักหน้าแล้ววาดรูปทรงแบบเดิม แล้วกลับศาลเจ้าไป “ไปนอนดีกว่า”ตั้งแต่ถึงศาลเจ้าของตนโมก็หาวแล้วเดินไปนอนต่อ ยาโตะมองโมอย่างเอ็ดดูแล้วเดินไป แต่…

  แต่ก็มีเสียงดังคล้ายฟ้าผ่าดังขึ้นมาจากด้านหน้าศาลเจ้า โมสะดุ้งตื่นแล้วเดินอย่างช้าๆไปหน้าศาลเจ้า ก่อนจะเจอกับหญิงสาวผู้หญิงที่เป็นต้นเสียงของการเกิดเสียง หญิงสาวด้านหน้ามองนั้นกลับไม่พอใจอย่างมากที่ถูกมองอย่างเบื่อหน่าย โมยืมพิงประตูแล้วกอดอก   หญิงสานั้นขมวดอย่างไม่พอใจก็จะเอ๋ย

“นี่! โมอย่ามองชาวบ้านด้วยสายตาอย่างนั้นได้ไหม!”อย่างโกธรแค้น โมนั้นกลับนิ่งเฉยแล้วเอ๋ยตอบ “ก็นะ เธอเองก็ด้วยนะไนโกะนิ” ไนโกะนิคือเทพแห่งสายฟ้าที่เป็นคนใจร้อนอยู่เสมอ..     โมไม่รอช้าจึงถามไนนิ “เจ้ามีอะไรล่ะถึงมาหาข้า” ไนโกะนิแสยะยิ้มออกมาแล้วใช้เคียวขนาดใหญ่เขามาหาโม แต่โมกลับยืมงงอย่างกับว่าเมื่อกี้หลับไปนานเลยทีเดียว แต่ยาโตะก็วิ่งเข้ามาใช้ดาบปะทะกับเคียวของไนโกะนิ ไนโกะนิยืนมือออกไปเล็กน้อยแล้วเป่าบ้างอย่างใส่ยาโตะจนสลบไป โมเริ่มแสดงออกขึ้นมาว่าแกทำอะไรของๆฉัน โมเริ่มยืมมือออกไปแล้วใช้ดาบ ก่อนจะวิ่งเข้าไปปะทะกับไนโกะนิ ไนโกะใช้เคียวฟากไปที่โมโมหลบได้แต่ก็เฉียบไปนิดทำให้มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย โมวิ่งเข้าไปแล้วกระโดดแล้วใช้ดาบของเธอฟากลงบนหัวของไนโกะนิ ไนโกะนิให้ปลายเคียวเหมือนกับจะเกี่ยวโมแล้วโยนใส่ โมพอรู้ว่าจุดประสงค์ของไนโกะนิคืออะไร เธอนั้นเคยเล่นกับยาโตะและโมตอนเด็กแต่เธอนั้นกลับอยากให้ยาโตะเป็นคนรับใช้เพราะเธอนั้นปลื้มยาตาตุ้งแต่แรกแล้วแต่ตามตารางของตละกูลแล้วโมนั้นจะได้ยาโตะนั้นเป็นคนใช้แต่ไนโกะนิกลับโกธรมาก จึงรอวันที่จะได้ฆ่าโมเพื่อเอายาโตะมา…   โมหลบเคียวของไนโกะนิได้แต่เฉียบทุกครั้ง ทำให้มีแผลที่เต็มตัว ไนโกะนิหัวเราะอย่างมีสุขโมยื่นขึ้นมาก่อนจะวิ่งเข้าไปหานะโกะนิ แต่ไนโกะนิหายไปแล้วมาปรากฏข้างหลังโมแล้วใช้มือของเธอจับข้อมือที่โมถือดาบไว้บีบอย่างแรงจนโมนั้นปล่อยดาบลงก่อนจะวางโมลงอย่างแรงแล้วเตะมองไปกระแทกกับต้นไม้ แล้วไนโกะนิวิ่งเข้ามาโมนั้นกลับเริ่มแสดงตัวตนของตนออกมาให้เห็น ก่อนจะมีไฟสีดำตัดแดงลุกขึ้นมาตาของโมนั้นดูคล้ายๆกลับว่าโกธรอย่างมาก ดวงตาสีดำข้างซ้ายแล้วสีแดงข้างขวาในมือมีดาคู่ที่ขนาดเล็กและใหญ่ โมเก็บขนาดใหญ่ลงไปใส่ฟักแล้วหันมดาบใส่ไนโกะนิที่คล้ายๆกับว่ากลัวอย่างมาก โมนั้นวิ่งเข้าไปต่อยไนโกะนิอย่างแรง จนไนโกะนิกระเด็นไปด้านบนก่อนจะใช้ดาบฟากฟันจนไนโกะนิกรรีดร้องออกมาแล้วเก็บดาบเล็กเข้าฟักแล้วใช้ดาบใหญ่นั้นเป็นรูปกากบาทอย่างแรง จนไนโกะนินั้นแตกสลายไปมองกัลบสู่ร่างปกติแล้วเดินลงไปสู่พื้นแล้วเดินไปหายาโตะ โมนั้นเดินไปจนถึงยาโตะจึงล้มตัวลงแล้วก็มีน้ำใสๆไหลลงมา ทำให้ยาโตะที่โดยมนต์บางอย่างตื่นขึ้นมาพบโมที่มองด้วยสายตาไร้อารณ์ยาโตะนั้นยิ้มแต่ต่องสะดุ้งและตกใจกับสภาพที่มีแต่แผลขอลโม โมนั้นเอ๋ย “เจ้านะเป็ยของๆข้ายังไงข้าก็จะห่วงมันทุกครั้งไม่ว่างั้นไง ขอบคูรจริงๆแล้วฝากตัวด้วยนะ” แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยะจนยาโตะที่ตกใจแล้วนั้นกลับตาโตกับคำที่คล้ายกับคำสารภาพรักแล้วโมจีงสลบลงไป ยาโตะหายตกใจแล้วจึงเอามือลูบหัวของโมแล้วพูด “ทำได้ดีแล้วล่ะครับ” แล้วจึงอุ้มโมไปทำแผลที่ห้องแล้วพาไปนอนแต่…

   ยาโตะนั้นกลับลงมานอนกับโมแล้วหลับไปทั้งคู่
(ก็นะค่ะก็จะบอกว่าบทนี้อายาวไปหน่อยแต่เพื่อชดเชยตอนที่แล้วนะค่ะ อาจผิดพลาดหรือเขียนผิดตรงไหนก็ขออถัยแล้วขอบคุณทุกท่านที่รับชมมาค่ะ  ก็อย่าแบนหนูเลยนะค่ะหนูกลัวแล้ว)