คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : blood | 16
016
“ฮยอวอนๆ
ันมีเรื่อะบอ”
“เรื่ออะไรเหรอรับ”
ฮยอวอนอไม่ไ้ที่ะยิ้มออมาเมื่อไ้เห็นรอยยิ้มอนที่เินมาอแนเา
มินฮยอเอาหน้าบเ้าที่ไหล่อเาแบบที่เยทำบ่อยๆ
แ่รอยยิ้มอร่าสู็หายไป
ทันทีที่ไ้ยินประโยถัมา
“ฮยอวอนไม่้อเป็นผูุ้้มรออันแล้วนะ”
“เอ๋?”
“อนนี้ันมีผูุ้้มรอนใหม่แล้ว…
มันอาะฟัูแย่นะ แ่ว่าเาทำหน้าที่นี้แทนฮยอวอนไ้ีว่า”
มืออมินฮยอปล่อยออาแนอฮยอวอน้าๆ
่อนที่ร่าบาะ้าวเินออห่า เพื่อะไปหาใรบานที่ำลัเินเ้ามา
ใรนนั้นที่ฮยอวอนแสนะเลีย
“โฮอเาะมาเป็นผูุ้้มรอเพียนเียวอัน”
มินฮยอหันมาส่ยิ้มน่ารัให้ับฮยอวอน
สอแนเรียวที่เยสวมอเาลับลายเป็นอโฮอแทน…
“นายมันไร้วามสามารถ แ ฮยอวอน” โฮอยิ้มเยาะ
แนอหมอนั่นยึ้นโอบไหล่มินฮยอเ้ามาิ ่อนะใบหน้าเ้าหาอออร่าบา
“ันไม่้อารฮยอวอนแล้ว อโทษนะ”
สิ้นเสียอมินฮยอ
ฮยอวอน็ไ้เห็นภาพที่โฮอฝัมเี้ยวลไปในเนื้ออ่อนรลำออนที่เาอยทะนุถนอมูแลมาลอ
“ุมินฮยอ!!”
“ุมินฮยอ!!”
“เฮ้ย! พี่ฮยอวอนฟื้นแล้ว!”
ภาพแรที่ฮยอวอนไ้เห็นือภาพอรุ่นน้อนสนิทอย่าลี ูฮอน
ที่ลุึ้นาเ้าอี้ัวเล็แล้ววิ่เ้ามาหาเา นที่ำลันอนอยู่บนเีย
เีย?
ร่าสูหันไปมอรอบๆ สถานที่แห่นี้…น่าะเป็นโรพยาบาล
วามเ็บปวที่แล่นแปลบมาาบริเวหน้าอทำให้้อมวิ้ว
ฮยอวอน้มมอร่าายอนเอในุผู้ป่วยแบบหลวมๆ รหน้าอเามีผ้าพันแผลพันอยู่
เมื่อี้นี้… เาแ่ฝันไปหรอเหรอ?
“ทำไมลุพรวพราแบบนี้เล่าพี่ เี๋ยวแผล็ปริหรอ นอนนิ่ๆ” ูฮอนที่เ้ามาใล้ับให้เาล้มัวลนอนบนเียผู้ป่วยามเิม “โล่ใัที่พี่ฟื้น พี่สลบไปทั้วัน แล้วมาฟื้นะอนมืเลย”
“ุมินฮยอล่ะ เาอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”
“แหม่ ฝัน็ยัฝันถึ แถมพอฟื้นมา็ถามถึเลยนะ” ูฮอนแว
“เาะมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ นี่มันโรพยาบาลแวมไพร์นะพี่
มนุษย์เ้ามาไม่ไ้หรอ”
“อ่า ริ้วย…” ฮยอวอนเอ่ยเสียเบา ถึะเ้าใเหุผลี
แ่็อเศร้าไม่ไ้ เาอยาให้มินฮยออยู่้าๆ้วย ในเวลาแบบนี้…
“แ่พี่ไม่้อห่วุมินฮยอหรอนะ
ผมไ้่าวว่าท่านูยอแ่ั้แวมไพร์อีนเป็นผูุ้้มรอเานี่ ป่านนี้ผูุ้้มรอนใหม่นั่นูแลอยู่”
ูฮอนเอ่ย้วยรอยยิ้ม ั้ใะปลอบพี่ายัวสู
หารู้ไม่ว่าำพูนั้นทำให้ฮยอวอนรู้สึแย่ว่าเิมอี
“ูฮอน อยืมโทรศัพท์หน่อย” ฮยอวอนร้ออ
“หือ? ะโทรไปไหนพี่” ถึะทำหน้า
แู่ฮอน็ส่โทรศัพท์อัวเอให้
ฮยอวอนรับมาแ่ไม่ไ้อบอะไร
เอาแ่ั้หน้าเบอร์เพื่อะโทรออไปหาใรบาน
“เอ่อ… พี่โทรไป่อนแล้วันนะ
เี๋ยวผมไปแ้หัวหน้าหน่วยอพี่ให้ทราบ่อนแล้วันว่าพี่ฟื้นแล้ว” เมื่อเห็นว่าไม่ไ้รับารสนใ ูฮอนึยัไหล่แล้วอัวออาห้อไป
ถือสายรออยู่นาน
็ไม่มีวี่แววว่าปลายสายะอบรับ ฮยอวอนัฟัน้วยวามร้อนใ มือำเ้าหาันแน่น
รับสายสิรับ
ุมินฮยอ…
ในอนที่ฮยอวอนถอใะวาสายนั้น…
‘สวัสีรับ?’
“ุมินฮยอ! นี่ผมฮยอวอนเอนะรับ” ฮยอวอนยิ้มออเมื่อไ้ยินเสียที่อยาไ้ยิน
วามเ็บปวาบาแผลเหมือนถูปัเป่าให้หายไปแ่เพียไ้ยินเสียนี้
‘ฮยอวอน! นายฟื้นแล้วเหรอ ฮึ…’
“ุมินฮยอ…ร้อไห้เหรอรับ” เสียลั้นสะอื้นที่ไ้ยินทำเอารู้สึใหายวูบ
‘วีีโออลไ้มั้ย… ัน…อยาเห็นหน้าฮยอวอน’
เมื่อมินฮยอว่ามาอย่านี้ มีหรือที่ะปิเสธ
ในเมื่อัวฮยอวอนเอ็อยาเห็นหน้าุหมออเาเหมือนัน
แ่ไม่รู้ว่าฮยอวอนิผิหรือเปล่าที่ัสินใวีีโออลับอีน
เพราะภาพที่ปราบนหน้าอ มันทำให้เาทนไม่ไหว
ใบหน้าน่ารัอมินฮยอในยามนี้นอไป้วยน้ำา
ฮยอวอนไม่อบเห็นอีนในสภาพนี้เลยริๆ เาอยาะหายัวไปอยู่ที่บ้านเสียอนนี้
เพื่อะไ้อยปลอบโยนนๆนี้
“ร้อไห้ทำไมรับ”
‘็ันเป็นห่วฮยอวอน…’ มินฮยอยมือึ้นปาน้ำาบนใบหน้าอย่าลวๆ
ฮยอวอนอยาะเป็นเ็น้ำาพวนั้นให้มินฮยอเหลือเิน
“ไม่้อห่วรับ อนนี้ผมีึ้นมาแล้ว ันั้นไม่้อร้อนะรับ” ฮยอวอนยิ้มว้าเพื่อะแสออว่าัวเอโอเี เพื่อที่ะไม่ทำให้อีน้อเป็นห่วไปมาว่านี้
‘แล้วถ้าร้อไห้เพราะิถึฮยอวอน ะไ้หรือเปล่า’ มินฮยอเสามอไปทาอื่น
“นายไม่อยู่บ้านแบบนี้ ไม่ินเลย”
ฮยอวอนหัวเราะเบาๆับำพูนั้น “ถ้าร้อไห้เพราะิถึผม…
ผมยอมให้ร้อ็ไ้รับ แ่ว่ามันไม่ีแน่ หาว่าุร้อไห้มาไปนาบวม
เี๋ยวะไม่น่ารัเอานะรับ”
‘ใระสนล่ะ… ฮยอวอนรีบหายแล้วลับมาบ้านอเรานะ
ไม่ั้นันะร้อไห้ให้หนัึ้นว่าเิม” มินฮยอยู่ปาเล็น้อย
“รับ ผมะรีบหายีแล้วลับไปหาุ…
เพราะผม็ิถึุเหมือนัน”
ถ้าเลือไ้ ฮยอวอน็อยาะพูำนี้่อหน้าร่าบา
ไม่ใ่ผ่านหน้าอแบบนี้ แ่เอาเถอะ อย่าน้อย็ไ้เห็นหน้า
ไ้รู้ว่ามินฮยอยัปลอภัยี ็ีมาแล้ว
“รีบเ้านอน...”
‘ุหมอ ทำอะไรอยู่เหรอ?’
หา...
‘โฮอ! ใรอนุาให้นายเ้ามาในนี้ ออไปนะ!’
ูาาหลั ฮยอวอน็รู้แล้วว่ามินฮยออยู่ในห้อนอนอัวเอ
ถ้าแบบนี้แสว่าไอ้หน้าาวนั่นเ้ามาในห้ออมินฮยอั้นเหรอ?
ในเวลาึแบบนี้ ทำไมหมอนั่นมันถึยัอยู่ับมินฮยอ!
“ุมินฮยอรับ ทำไม...” ฮยอวอนพยายามะถาม
แ่ยัไม่ทันะพูบ ภาพที่ปราบนหน้าอลับไม่ใ่หน้าอมินฮยออี่อไป
‘ึแล้ว รีบนอนไปเถอะนป่วย’ แ่เป็นหน้าอโฮอ
หมอนั่นำลัยิ้มเยาะเาอยู่
‘เอาโทรศัพท์ันืนมานะโฮอ!’
และภาพทั้หม็ัไป
“บ้าที่สุ!” ฮยอวอนพยายามะิ่อลับไปหาอีรั้
แ่ทำยัไ็ไม่สามารถิ่อมินฮยอไ้อีเลยหลัาที่สายถูัไป
วามเ็บปวบริเวหน้าอลามมาึ้นเรื่อยๆ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เ็บปวเพราะบาแผล หรือว่าหัวใในอ้าย
ฮยอวอนำโทรศัพท์แน่น
ถ้าหาเาแ็แร่มาว่านี้
็ไม่้อมานอนอยู่ที่นี่
ถ้าหาเาเ่ว่านี้
นที่อยู่้าๆมินฮยออนนี้เป็นเา
ฮยอวอนไม่อยาะอยู่ในสภาพไอ้ี้แพ้แบบนี้อีแล้ว
มัน้อมีวิธีสิ…
“เอาโทรศัพท์ันืนมานะโฮอ!”
“ันอยู่้วยทั้น ะมัวุยับนในโทรศัพท์ทำไมัน” โฮอมวิ้วพลาโยัวหลบมืออุหมอเ้าอห้อที่พุ่เ้ามาหมายะแย่ืน
“ันะุยับฮยอวอน เอาืนมาเี๋ยวนี้” มินฮยอยัไม่ยอมแพ้
้อารโทรศัพท์อัวเอืน เารอาริ่อาทาโรพยาบาลมาทั้วัน
แ่็ไม่มีวี่แวว นระทั่ฮยอวอนเป็นฝ่ายโทรมาหาเอ
ร่าบา้อาระุยับอีนให้นานที่สุ
“ไม่้อรบวนนป่วยแล้ว ให้ฮยอวอนพัผ่อนไปสิ” โฮอัารปิเรื่อโทรศัพท์อมินฮยอเสร็สรรพ
พอะโนแย่ แวมไพร์หนุ่ม็ยัมันเ็บไว้ที่ระเป๋าาเัวเอทันที
“เอาืนมาเี๋ยวนี้” ร่าบาพุ่เ้าใส่
หมายะวยเอาโทรศัพท์ที่าเอโฮอ
แ่มือเย็นเียบออีฝ่าย็ว้าับ้อมือเอาไว้แน่น
“ืนให้แน่ แ่ว่าเป็นพรุ่นี้เ้านะ” โฮอยื่นหน้าเ้ามาใล้มาึ้น
“อนนี้่วนอนแล้ว รีบนอนันเถอะ”
“่วนอน็ลับไปนอนในที่อนายสิ! ะเ้ามาในห้อันทำไม”
มินฮยอำไ้ว่าเาัผ้าห่มหมอนเอาไว้ให้โฮอแล้วที่รโฟาห้อรับแ
ถ้ารู้ว่าโฮอะบุมาวุ่นวายแบบนี้
เาะไม่ยอมให้หมอนี่มา้าืน้วยเ็า
้อโทษัวเอที่ประมาทมาไป
รวมไปถึโทษใที่ันนึเป็นห่วโฮออนที่เอ่ยถามำถามเรื่อบเพลิับโฮอไป...
‘นี่ ถามอะไรหน่อยสิ’ มินฮยอเอ่ยึ้นอนที่ำลัเ็บเอาอุปร์เ็แผลอัวเอไปทิ้ที่ยะในห้อรัว
โยที่นถูถามนั้นเินามหลัมาิๆ
‘ถามอะไรเหรอ ถ้าถามว่าเลืออุหมออร่อยมั้ย ัน็ะอบว่าอร่อยมา’
‘ไม่ใ่!’ มินฮยอหันไปแยเี้ยวใส่โฮอทีู่ะสใสร่าเริึ้นหลัาินเลืออเาไป
‘ั้น็รีบถามมาสิ’ โฮอยัเินมาแนบิไม่ว่ามินฮยอะเินไปทาไหน็าม
‘นาย...ลัวไฟั้นเหรอ’
‘…’ วามเียบที่ไ้รับทำให้มินฮยอรีบหันไปาั้นอีฝ่าย
‘ว่าไ อบมาสิ’
‘็ปิอแวมไพร์ไม่ใ่เหรอ แวมไพร์ที่ไหน็ไม่อบไฟทั้นั้นแหละ’ โฮออบพร้อมับส่ยิ้มมาให้ แู่ยัไ็ไม่ใ่รอยยิ้มปิแบบที่เ้าัวอบทำ
‘เหรอ...?’ มินฮยอมวิ้ว
่อนที่ะัสินใทำอะไรบาอย่า ‘แน่ในะว่าที่นายเป็นอยู่ืออาารอแวมไพร์ปิน่ะ’
มินฮยอที่ยืนอยู่ใล้เาท์เอร์รัวอยู่แล้วเอื้อมมือไปเปิเาแ๊สสำหรับทำอาหารที่วาอยู่ทันที
เปลวไฟสีม่วลุพรึบึ้นมาอย่ารวเร็ว
และเป็นัหวะเียวับที่โฮอถอยรูไป้าหลั้วยสายาหวาหวั่น
‘ม...ไม่...’ าที่หน้าาวอยู่แล้วลายเป็นีหนั
สีหน้าูย่ำแย่นมินฮยอรู้สึผิที่ทำอะไรแบบนี้ลไป
แววานั้น...เป็นอริ
โฮอำลัลัว...
มินฮยอรีบปิเาแ๊ส
แล้วเินเ้าไปหาอีฝ่าย ับมือที่ำลัสั่นเทานั้นไว้แล้วบีบเบาๆ
‘อโทษนะ ะไม่ทำแล้ว’
สุท้าย็ไม่ไ้ำอบเรื่อไฟ
แถมเพราะโฮอโหมี้ลัวนั้นไม่ยอมหายไปสัที
มินฮยอ็เลยไม่ล้าไล่หมอนี่ลับไป ยัรู้สึผิอยู่ที่ทำให้อีฝ่ายมีสภาพนั้น...
แ่ไม่าิเลยว่าารัสินใให้โฮอ้าืน้วยะเป็นเรื่อผิ
พลามาๆที่เผลอลืมนึไปเวอร์ั่นั้เิมอโฮอเป็นนยัไ!
“ออาห้อันไปเลย!”
“นอน้วยไม่ไ้เหรอ” โฮอืนัวไว้เ็มที่อนที่เ้าอห้อผมบลอน์พยายามะผลััวเอให้ออาห้อนอนไป
“ไม่ไ้ ห้ามเ้าใล้ัน”
“บอว่าไม่ให้เ้าใล้ๆ แล้วทีุ่หมอทำอยู่นี่ืออะไรหืม” โฮอยิ้มริ่ม พลามอมืออมินฮยอที่วาแปะอยู่ที่หน้าออนเอ
“สัมผัสันมานานี้ นี่มันไม่เหลือระยะห่าระหว่าเราเลยนะ”
“บ้าสิ ันแ่ะไล่นายออาห้อ!” พอเอำทัแบบนั้น
มินฮยอ็หน้าแถึใบหู
สอมือที่ันร่าอีฝ่ายเมื่อรู่รีบัออมาราวับเออร้อน
“ใร้ายับันัเลย”
“็เพราะนายทำัวแบบนี้ไ” มินฮยอี้นิ้วไปที่ประูห้อ
“โน่นประู เินออไปะไอ้บ้า”
“นอน้วยไม่ไ้ริเหรอ” โฮอีหน้าเศร้า แ่นั่นน่ะ
เอามาหลอมินฮยอไม่ไ้แล้ว!
“ไม่ไ้” ปิเสธเสียแ็
ยืนรานี้นิ้วไปที่ประูอยู่อย่านั้น้วยใบหน้าริั
“็ไ้ๆ ันลับไปนอนที่เิม็ไ้” แวมไพร์ผิวาวยัไหล่เล็น้อยแล้วหมุนัวหันหลัเพื่อะออาห้อไป
เห็นแ่รอยแผลร้อมืออร่าบาที่เาเป็นนทำ
อุส่าห์ยอมเสียเลือให้เาแล้วนี่นะ ะยอมปล่อยไป่อน็ไ้
แ่แล้วาอโฮอ็้อะัเมื่อสายาไปสะุเ้าับรอบรูปที่วาอยู่บนู้เ็บอ้าประู
รูปอนสามน
ายหิับอีหนึ่เ็น้อยที่มีใบหน้าุ้นาับรอยยิ้มสใส
เ็นนั้น้อเป็นมินฮยอแน่ๆแบบไม่้อสสัย
“เป็นอะไรไป?” มินฮยอเินเ้ามาใล้เมื่อเห็นว่าโฮอเอาแ่ยืนนิ่ไปยอมออาห้อไปสัที
ร่าบาเหลือบมอใบหน้าออีฝ่ายที่เหมือนเหม่อมออะไรบาอย่า
“เปล่า ไม่มีอะไร” โฮอละสายาารอบรูปนั้นแล้วส่ยิ้มให้เ้าอห้อ
่อนะเินออไปอย่าเียบๆ
มินฮยอมวิ้วเล็น้อย
หันมอไปยัทิศทาที่โฮอ้อเมื่อรู่็พบว่ารนั้นมีรอบรูปภาพอรอบรัวอเาวาอยู่
มีัวเาอนเ็ และพ่อับแม่ สมัยที่ยัมีีวิอยู่
แล้วรอยยิ้มเศร้าๆอโฮอนั้นืออะไรอีล่ะ…
อย่านะ อี มินฮยอ อย่าหลล อย่าเป็นห่วหมอนั่น รีบปิไฟเ้านอนะ!
ถ้าหาว่าเราำเนินเรื่อน่าเบื่อไปยัไ ้ออโทษรีเอร์้วยนะะ.. ;--;
ทีมน้ำยาปรับผ้านุ่ม้อรอสันิ หลัาอนหน้า น่าะมีอะไรเปลี่ยนไปแล้ว
น้ำยาปรับผ้านุ่มะไปสู้ับไฮเอร์โฮอ 55555555555
อบุที่ยัรออยฟิเรื่อนี้นะะ
#ficbloodx
ความคิดเห็น