คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Closer
ินยอมาเอแบมแบมทุวันที่ห้อสมุ เามัะทำแบบเิมเป็นิวัร ือ ารมอแบมแบมอ่านหนัสือ ้วยท่าเิมๆอเา ฟุบอยู่ับโ๊ะ ะแหน้าไป้าน้าย นเผลอหลับไป ะื่นึ้นมาอีรั้็อนยูยอมมาถึ หรือ็อนแบมแบมปลุนั่นแหละ
“ไม่เบื่อหรอ มาอยู่แบบนี้ับเราทุวัน” แบมแบมถามึ้น เาไม่เ้าใารระทำอินยอเท่าไหร่ เาไม่ไ้รำา ออะลายเป็นวามเยิน้วย้ำ
“ไม่เบื่อหรอ แบมแบมล่ะ รำาเราหรือเปล่า” ินยออบ เาเริ่ม่วึ้นมานิหน่อย และิว่าอีไม่นาน เาะหลับเหมือนทุที
“...........” แบมแบมไม่อบ ินยอุ้นเยับพฤิรรมอแบมแบมมาึ้น แบมแบมะอบำถามที่อยาอบเท่านั้น ถ้าไม่อยาอบ็ะเียบ เหุผลที่ไม่อยาอบเป็นไ้ั้แ่เิน นถึ ไม่อยาุย้วย แ่เท่าทีู่สถานาร์อนนี้ ินยอ็ยัไม่รู้เลยว่า ที่ไม่อบเพราะอะไร หรือ วามริแล้วแบมแบม รำาเาันนะ
แบมแบมรอนเสียลมหายใอินยอ เ้า- ออสม่ำเสมอ ถึะแน่ใว่าอีนหลับสนิทแล้ว พัหลัมานี้ มันเป็นานอิเรใหม่ที่แบมแบมอบทำ แ่ไม่อยาให้ใรรู้ หลัาที่เาอ่านหนัสือนพอใ เวลา่อนลับบ้าน เาะฟุบลไปับโ๊ะ แล้วะแหน้าหันไปทาินยอที่ำลัหลับอยู่
......อย่าเบื่อเราเลยนะ เราะรำานที่ีับเรานานี้ไ้ยัไ......ำพูที่อยู่แ่ในวามิ แบมแบมเผลอมอินยอ่อพัให่ มันเป็นแบบนี้ทุรั้ อนแรแบมแบมะิว่าอมอแป๊บเียว แ่พอรู้ัวอีที เวลามัน็ล่วเลยไปมา อย่าวันนี้ แบมแบมรู้ัวอีรั้ าเสียระแอมอยูยอม เารู้สึอบุที่ยูยอมไม่ล้อหรือยิ้มแว เพราะเรารู้ัันีล่ะมั้ โนเพาะเรื่อนี้ ยูยอมเลยรู้ว่าสำหรับแบมแบม ไม่วรเอามาล้อเล่น
“นี่......” แบมแบมิ้มแ้มินยอปลุให้อีนื่น นอนเ่เินไปแล้ว ไม่รู้ว่าินยอเอาเวลาไปอ่านหนัสืออนไหน ะแนนที่ไ้อแ่ละวิาถึีลอ
“ลับไ้แล้ว ยูยอมมาแล้วล่ะ” แบมแบมพูอีรั้ ินยอบิี้เียแล้วลุึ้นาม วันนี้เราสามนมีนัไปทาน้าวเย็น นานๆที ที่แบมแบมะวนเา่อน เพราะะนั้น ินยอไม่พลาแน่นอน
ยูยอมเินามนสอนทีุ่ยันระหนุระหนิลอทา ินยอฮยอเ้ามาเป็นส่วนหนึ่อีวิแบมแบมมาึ้น พัหลัมานี้ แบมแบมยอมให้ินยอเินไปส่ที่บ้าน ไหนะอนเ้าที่ินยอมารอรับแล้วไปมหาลัยพร้อมันอี อีไม่ี่เือน ินยอฮยอ็ะี้นปีสี่ ปีสุท้ายแล้วสินะ ยูยอมน่ะ ไม่ห่วอะไรนพี่เลย เาน่ะห่วเพื่อนเา เหมือนะไม่ใส่ใ แ่ไอ้อาารที่แอบมอนอื่นนอนหลับเนี่ย ถ้าทาเรื่อวามรู้สึะไปไหน่อไหนแล้ว
——-—————————————————
“เสาร์นี้ว่ารึเปล่า” ินยอส่้อวามไปหาแบมแบม เายอมรับอย่าเปิเผยับเพื่อนในลุ่มอย่าแ๊สันับมาร์ ว่าอบแบมแบม เา่อน้าที่ะเปิเผยวามรู้สึ ทุนน่าะรู้ว่าเาิยัไับแบมแบม แ่แบมแบมไม่รู้ หรือ ทำเป็นไม่รู้ เาไม่อยาเาหรอ แ่ทุอย่าอนนี้็ูเปลี่ยนไปาเมื่อ่อน ินยอรู้ว่าเาะรีบร้อน ับแบมแบมไม่ไ้ ำแพที่แบมแบมสร้่าไว้ ไม่สูเท่าอนแร แ่มัน็ยัไม่หมไปอยู่ี
.......อ่านแล้วไม่อบอี่าหา ใร้ายะมั......... ินยอบ่นในใ เานอนแผ่หราอยู่บนเีย หรือะแห้วเหมือนทุรั้ ทุรั้ที่ส่้อวาม เหมือนะวนไปไหน ำอบที่ไ้รับลับมาานใร้าย เหมือนเิมลอ ือ เราว่า แ่ไม่อยาออไปไหน บารั้ ินยอเลยอไปหาที่บ้าน แ่แบมแบม ็ยัอบลับมาว่า ไม่สะว
.........หรือ รัรั้นี้ มันะไม่มีหวันะ ไหนใรบอว่าื้อเท่านั้นที่รอโลไ........ ินยอิทบทวน เาหมั่นโทรหา เ้า เย็น ไปรับ ไปส่ พาไปทาน้าว นั่รอ นั่เฝ้า แบมแบมไม่ไ้แสออว่ารำา แ่มันิรที่ วันนั้นแบมแบมไม่อบำถามที่เาถาม ว่ารำาหรือเปล่า พอเป็นเรื่ออแบมแบม ินยอ็ลายเป็นนิมาทันที ิเล็ิน้อยไปหม
“ยูยอม แบมแบมรำาฮยอหรอ” ินยอส่้อวามไปหาเพื่อนนสนิทอแบมแบม ยูยอมอ่าน้อวามแล้วแปลใปนใ นทีู่ไม่สะทสะท้านวามใแ็อแบมแบมแบบินยอฮยอ ลึๆ็ิมาอยู่เหมือนัน ถึะไม่แสออ
“นายโทรมาเลยหรอ” หลัาินยอส่้อวามไป ไม่ถึนาทียูยอม็รีบโทรลับ
“ทะเลาะันหรอ หรือแบมแบมพูอะไรไม่รัษาน้ำใฮยอหรือเปล่า” ยูยอมถาม เาอยารู้สาเหุอำถามอินยอ ว่าอะไรทำให้ิว่า แบมแบมะรำา
“เปล่า ไม่ไ้ทะเลาะ ฮยออาะแ่ฟุ้่านน่ะ”
“แล้วอะไร ทำให้ิฟุ้่านึ้นมาล่ะรับ เผื่อผมะไ้่วยิ”ยูยอมยัถาม่อ
“ถ้าแบมแบมรำา นาย้อบอามวามรินะ ฮยอน่ะแบมแบมไม่อบลับ็เสียใ แ่ไม่อยาถูเลีย”
“สรุป อะไรทำให้ฮยอิว่าเพื่อนผมะรำา”ยูยอมถามย้ำ เาลับรู้สึว่า เพื่อนเาน่ะเยัวับารมีอยู่อินยอฮยอไปแล้ว
“็แ่ แบมแบมไม่อบฮยอว่า รำารึเปล่า แ่นั้นเอ” ินยอยอมบอออมาในที่สุ เาอายยูยอม เรื่อิเล็ิน้อยอัวเอ สิ่ที่เหนือวามาหมายอเา ือ ยูยอมไม่ำ แล้วยัเป็นนให้ำแนะนำที่ี ทั้ๆที่ ปิแล้วยูยอมเป็นนเฮฮา ูสบายๆ
“เอาริๆ ผมว่า ฮยอมาไลว่าที่ผมิไว้อนแรมานะ นอย่าฮยอ ไม่้อมา้อเพื่อนผม็ไ้ มีนรอ่อิวอยู่อีเยอะ แ่ฮยอ็ยัรอ เพราะะนั้นเื่อเถอะรับ มันไม่สูเปล่าหรอ แบมแบมน่ะเปราะบาว่าที่เราเห็นเยอะ”
“โอเ นายไปพัผ่อนเถอะ ่วนี้้อมหนันี่”
“รับ มีอะไร ฮยอ็ถามผมไ้ ผมเ็บวามลับเ่”
ยูยอมวาสายไปแล้ว ินยอมอโทรศัพท์อีรั้ สรุป็ไม่รู้อยู่ีว่าแบมแบมรำาไหม ยูยอมะเ็บวามลับเ่อย่าที่พูริ ยัไม่ทันะไ้ฟุ้่าน่อ สายเรียเ้าานที่ไม่ิว่าะโทรมา็ัึ้น
“.......” เผลอรับไปเพราะวามื่นเ้น แ่ไม่รู้ะเริ่มพูอะไรับนโทรเ้ามา
“ิมาหรอ เราไม่ไ้รำานะ แล้ว็เสาร์นี้ว่า นายอยาไปไหนล่ะ” เสียแบมแบมัลอออมาาโทรศัพท์ ทำินยอสับสน นี่เาหลับแล้วฝันอยู่หรือเปล่า ินยอลอหยิัวเอ วามรู้สึเ็บี๊ึ้นมา เป็นเรื่อริ แบมแบมใเย็นรอำอบเหมือนรู้ว่าินยอำลัทำัวไม่ถู
“เราอยาไปวิ่น่ะ ไปวิ่อนเย็นันไหม เี๋ยวเราไปรับ” ินยอเผลอพูสิ่แรที่นึออ พอพูออไปแล้ว็อยาะเปลี่ยนใทันที แบมแบมไม่ใ่สายออำลัาย ถ้าวนไปร้านหนัสือ หรือ นิทรรศาร น่าะเหมาะว่า
“เอาสิ ็น่าสนุีนะ” ผิา ินยอ ไปหมแล้ว
“นายมีที่ที่อยาไปหรือเปล่า” ินยอถามอีน
“ไม่มีหรอ ไปวิ่็ีออ เลิิมาไ้แล้ว ใระรำานแบบนายล่ะ แล้วเอัน เท่านี้แหละ” แบมแบมวาสายไปแล้ว ินยอรู้สึถึวามรนเล็น้อย ่อนวาสายอแบมแบม นแบบนายหรอ? แบบไหน ? ่าเถอะ พอมาิทบทวนเหุาร์ที่ผ่านไปอย่ารวเร็วเมื่อรู่ เา็รู้ว่า ยูยอมที่เ็บวามลับเ่ เป็นเรื่อโห แ่วามสุเล็ๆน้อยๆอเาอนนี้เป็นเรื่อริ
......ะเ้า้าัวเอเินไปหรือเปล่า ถ้าะแอบิว่า แบมแบมแร์วามรู้สึเาเลยรีบโทรมา ถ้ารู้ว่าน้อยใ แล้วแบมแบมะทำแบบนี้ เาะน้อยใให้บ่อยๆเลย แ่ แบมแบม น่ารััเลยน้าาาาาาาาา รีบโทรมาเลย ้ามไปวันเสาร์อนนี้เลยไ้เปล่า..........
——————————————————————-
ถึเวลานัวันเสาร์ ินยอมายืนรอแบมแบมหน้าบ้าน เายัไม่ไ้รับอนุาให้เ้าบ้านแบมแบมสัรั้ วันนี้เาิว่าะไ้เ้าไปรอ้าในแล้วะอี ท่าทาเ้ๆัๆอินยอสะุาสมาิในรอบรัวอแบมแบมที่เพิ่ลับมาถึ นนนั้นยืนสัเินยอสัพั เลยัสินใเ้าไปวนุย
“มาหาใรรึเปล่ารับ” เว ยอแ ทันแปลหน้า ที่มายืนส่อหน้าบ้านเาอยู่นานสอนาน
“ผมมารอเพื่อนรับ” ินยออบ
“แบมแบมหรอรับ” ยอแถามึ้น ั้แ่ที่พ่อเาับแม่อแบมแบมแ่านัน เพื่อนอแบมแบมนเียวที่มาบ้านือ ิม ยูยอม เาไม่เยเห็นนรหน้ามา่อน
“ใ่รับ”
“ั้น ไปรอในบ้านไหมรับ ผมลืมแนะนำัวไป ผม เว ยอแ เป็นพี่ายแบมแบมรับ” ยอแแนะนำัว พร้อมับเินนำินยอเ้าไปในบ้าน
อนยืนอยู่้านอ ินยอิว่า บ้านแบมแบมน่าะให่พอวร แ่พอมาเห็นอริ มันเินว่าที่ิมา รั้วที่เห็น้านอ เป็นเพียภาพลวาเท่านั้น ำว่าบ้านะไม่พอ ้อเรียว่า ฤหาสถ์ ินยอื่นะลึอย่าไม่เ็บอาาร ยอแสัเแล้วอำในใไม่ไ้
............เป็นนรไปรมาัเลยน้า เพื่อนอแบมแบมนนี้........... ...
“รอรนี้แล้วันรับ เี๋ยวผมให้นไปแ้แบมแบมให้ ว่า ุ?” ยอแเว้นัหวะ รอำอบ
“ปาร์ ินยอ รับ อบุุเวมาเลยรับ” ินยออบ บุลิแบมแบมลับยอแแ่าันัเน ยอแเป็นนมนุษยสัมพันธ์ี และูไม่เ็บัวเหมือนแบมแบม
“ุปาร์ นัแบมแบมไว้ี่โมนะรับ”
“วามริ็อีรึ่ั่วโมรับ” ินยออบำถาม พร้อมับเาแ้มัวเอแ้เิน ยอแมออาารเหล่านั้น ็หัวเราะออมา
“ั้นผมรอเป็นเพื่อนแล้วันรับ”
ยอแเป็นนมนุษยสัมพันธ์ีามบุลิที่เห็นริ ไม่น่าเื่อว่าเวลาเือบรึ่ั่วโม ินยอรู้้อมูลอแบมแบมมาว่าเวลาเือบปีที่รู้ัันะอี ยอแเป็นนุยสนุ พี่าย่าแม่นนี้อแบมแบมะมีัหวะปล่อยมุ และบมุ ลอารสนทนา หรือเพราะโนแย่พูไปหมแล้วรึเปล่า แบมแบมเลยพูน้อยนานี้
“ไปันไ้รึยั” เสียเรียุ้นเยอแบมแบม ทำบทสนทนาสะุ
“มาแล้วหรอ ินยอฮยอมารอแบมแบมนานแล้ว ฮยอเลยมานั่รอเป็นเพื่อน” ยอแบออารม์ี แ่แบมแบมเหมือนะไม่ฟัำอบอยอแ้วย้ำ
“วันนี้แ่ัวน่ารัั” ประโยทัทายาินยอ ทำเอาแบมแบมทำหน้าไม่ถู เาไม่เ้าใเ้นส์วามน่ารัอินยอเท่าไหร่ เรื่อนี้็เหมือนัน ารใส่เสื้อีฬาับาเวอร์มมันน่ารัรไหนหรอ
“ไปันไหม ถ้าไม่ไปอนนี้ ะไม่ไปแล้วนะ” ำู่หลุออมาาปาแบมแบม นฟัถึับรีบเ้ัวาโฟาไปยืน้าๆทันที
“แบมแบมี้เินน่ะรับ เมื่อี๊็เินเลยพูแบบนี้” แบมแบมลอา หลัฟัยอแพูบ ยอแเป็นอีนที่มั่นใเหลือเินว่าัวเอเาใเาถู แบมแบมไม่เยยอมรับับใรหรอ แ่ส่วนให่พอลับมาิ มัน็อาะเป็นอย่าที่ยอแพูเป็นส่วนให่
—————————-
ินยอพาแบมแบมไปวิ่ที่สวนสาธาระแถวๆบ้านแบมแบม เามั่นใว่าแบมแบมไม่เยออมา ถึะเยออมา็ไม่ี่รั้หรอ แบมแบมวิ่ไ้นานว่าที่เาิ เาพยายามวนุย แ่แบมแบมะพูึ้นมา ว่า วิ่ให้เสร็่อน เราเหนื่อย ินยอ็ะรีบหยุพูทันที พร้อมับอมยิ้ม
“หยุยิ้มล้อไ้แล้ว เราไม่ใ่นัีฬาแบบนายนะ” แบมแบมบ่นึ้นอนเรานั่พัหลัวิ่เสร็ เพราะเหนื่อยาวิ่ แบมแบมเลยไม่ห้ามินยอ ที่พยายามับเหื่อให้เาอนนี้
“้อมาบ่อยๆแล้วล่ะ อย่าน้อย็อาทิย์ละสอรั้เป็นไ” แบมแบมหลบา เาไม่พร้อมอบรับำวนออีนอนนี้ เาลัวว่า เาะิินยอนเินไป และถ้ามาบ่อยๆ ินยอ็ะเอยอแฮยอบ่อยๆ เาลัวทุอย่ามันะ้ำรอยน่ะสิ
“ไม่้อ็ไ้ แบมแบมไม่อบวิ่สินะ” ินยอพูออมาอย่าเ้าใ แ่็เผลอถอนหายใออมาหลัพูบ
“ถ้ามันเหนื่อย นาย็หยุามเรา้อยๆแบบนี้ไ้แล้ว” แบมแบมเปรยออมา ถึน้ำเสียเาะูไม่มีอะไร แ่ถ้าินยอรู้ว่า เาาหวัอะไรอยู่ ินยอะเ้าใอะไรมาึ้นรึเปล่า
“ะไม่โหว่า ไม่เหนื่อยหรอนะ แ่บารั้มัน็ท้อ นิหน่อย ็แบมแบมน่ะ ใแ็ับเรามาเลยนี่นา” ินยอหันมาสบา เาเลี่ยแ้มใสๆ้วยวามทะนุถนอม ไม่รู้ว่าิไปเอรึเปล่า ว่ามันมีประายวูบไหวอยู่ในแววาอนรหน้า
“แ่สอวันเท่านั้นนะ” แบมแบมลุึ้น แล้วเินนำไป่อน เาแพ้ทาินยอริๆ พอินยอทำเหมือนะเศร้าเา็ใอ่อนทุที
“พูริใ่ไหม ีใัเลย” ินยอวิ่มาพร้อมยิ้มว้าส่ให้ แบมแบมมอรอยยิ้มอนรหน้า เารู้สึาพร่าไปวูบหนึ่ เาไม่อบวามรู้สึนี้เลย อาารที่เาำลัเป็นอยู่อนนี้ เา็ไม่อยาะยอมรับเท่าไหร่ ใอเรามันะไม่เป็นอเราอี่อไป วามิอเรา ะมีพื้นที่ไว้ิเรื่ออนอื่นมาึ้น แบมแบมเ้าใวามรู้สึนี้ี เพราะมันไม่ใ่รั้แร ที่เาเป็น และรั้นี้ถ้าวามรู้สึมันเริ่มะมาไป เา้อหยุมันไว้่อน เพราะเาน่ะ ไม่อยาเสียใ เหมือนรั้ที่แล้ว
ความคิดเห็น